Ks. Piotr Ściegienny – bystry duchowny
Daniel H. Valsecchi
Celem tej artykułu jest interpretować poglądy oraz działań księdza Piotra Ściegiennego (18011890) z innej perspektywy. Metoda: interdyscyplinarność. Składa się z wprowadzenia, trzech
rozdziałów oraz konkluzji. Tematem wprowadzenia jest źródła bibliograficzne. Podstawowym
tekstem jest książka Włodzimiera Djakowa (1919-1995), pt. Piotr Ściegienny i jego spuścizna,
Warszawa 1972. Jako badacz – miałem problem, tj. niepewność dotyczące znacznej liczby tekstów,
artykułów, arkuszów, bez daty, bez oznaczenia numerów, czytanych przez ks. Piotra Ściegiennego.
Również w przypadku przesłuchań (Franz Kafka – Der Proceẞ i Orson Welles – The Trial). Z tego
powodu musiałem wypracować punkt odniesienia, jeśli tak powiem, kompas, aby się nie zgubić w
owym wirze bibliograficznym. Alles Groẞe sthet in Sturm. Martin Heidegger, Die
Selbstbehauptung der Deutschen Universität. Sturm un drang. Τα μεγάλα πάντα έπιςφαλη Πλάτων, Πολιτεια, 497 d, 9.
Oto moje odkrycia:
1.Metoda werbowania:
Zeznania P. Ściegiennego w Warszawskiej Komisji Śledczej 8 (20) XII 1844 r.
„W roku 1834 poznałem się familią Jaszowskich, a mianowicie z Józefem i Władysławem […]
posesorami Wilkołaza. Nie było między nami przyjaźni, była tylko prosta znajomość. Rozmowy
nasze z początku obojętne, religijne, naukowe, czasem przeszły w uwagę nad stanem naszych
włościan. To trafiło na mego serca [...]”.
Te rozmowy, upodabniają się do techniki przez Henryka Kamieńskiego, wymyślonej w celu
werbowania potencjalnych działaczy rewolucyjnych: [...] „może się odbywać bez zwracania
czyjekolwiek uwagi; nie potrzebuje tajemnicy. Zasadza się na tym, aby pod postacią zwyczajnej
rozmowy, jakoby niechcenia, prostować przesądne zdania: bądź to o przyszłych Powstaniach, bądź
o miłości do Ojczyzny, o Wolności itp. Zasadza się na samych ogólnikach; wielkiego skutku nie
sprawi, ale może zawsze posłużyć do położenia najpierwszego gruntu i poznania usposobień ludzi”1
[…] „Potrzeba chwytać i nauczać ludzi zdolnych stawać się apostołami, przemawiać dla młodzieży,
która zawsze najprędzej przejmuje i roznosi wyobrażenia piękne i szlachetne [...]”2.
2. Sklepienie lęku:
Złota książeczka, czyli historia rodzaju ludzkiego (1840)
Wezwanie do żołnierzy.
„Nikt was nie powinien przymuszać czynić krzywdę bliźniemu swemu i ten, którzy przymusza, jest
nieprzyjacielem Boga i ludzi i ludzi, taki człowiek być nie powinien. Kto was przymusza?
Oficerowie w imieniu Króla. A wielu ich to jest ?… jak to...jeden bezbronny oficer dwudziestu
[żołnierzy] przymuszał zabijać niewinnych i potrzebnych ludzi. Wy, tylko żołnierzy, nie chciejcie
strzelać, zobaczcie czy was kto będzie przymusić. Nikt… bo jesteście najsilniejszy. Nadstawcie tylko
bagnet, wszyscy panowie oficerowie uciekną i skończy się wasza nędza, wasza bieda”
1
2
H. Kamieński. Katechizm demokratyczny, czyli opowiadanie słowa ludowego [przez filareta Prawdowskiego].
Paryż 1845, s. 101.
Op.cit s. 103.
Ściegienny porusza tutaj bardzo ważki problem. tj. podporządkowanie się władzy. Faktem jest, że
liczba żołnierzy zawsze przewyższa liczbę oficerów. Natomiast, w wieku XIX, sposób zachowania
tzw. sklepienie lęku, rozpowszechniony był we wszystkich wojskach, biurokratycznych strukturach
i szkołach, choć wówczas on nie miał jeszcze teoretycznego sformułowania 3. Sklepienie jako
budowla charakteryzuje się tym, że wszystkie cegły, z których się składa sklepienia dążą do
rozwalenia się. Właśnie z tego względu, sklepienie się trzyma. W przypadku wojska, żołnierzy dążą
się do rozwalenia, czyli do nieposłuszeństwa. Wychowanie wojskowe ze wszystkimi jego
systemami dyscyplinowania, powoduje przytłumienia wszelkich popędów buntowniczych. Oto
przyczyna, która wyjaśnia brak reakcji szeregów przeciw autorytaryzmowi i despotyzmowi
oficerów.
3. Usunięcie celibatu kapłańskiego
Aforyzmy o urządzeniu społeczeństwa ludzkiego (1841-1842 r.?)
„[…] Księża bezżenni, i żonaci wyznania chrześcijańskiego po największy części zupełnie
odbiegając się od drogi jaką im Ewangelia wskazuje [...]”. „Ściegienny uważa, że celibat kapłańskie
musi być usunięty: «człowiekowi – kapłanowi wzbroniono kochać osobę innej płci, ale
przyrodniczej miłosnej skłonności nie mogły czuć więc potrzeby kochania. Ludzkość pokochać nie
mógł zostawić nic własnego na przyszłość, pokochał więc przedmioty martwe – pieniądze” Zakon
chrześcijan, 1882. Ściegienny nieraz, sprzeciwiał się magisterium Kościoła katolickiego. DE
ORDINIS SACRAMENTU: Primum itaque fidelibus, si summum eins gradum, hoc est
sacerdotum, spectemus, nobilitas et exelentia [...]Deinde vero, quemadmodum Salvator noster et
Pater, apostoli autem et discipuli in universum mundum a Christo, domino missi sunt, ita quotidie
sacerdotes eadem, qua illi. Potestate praedti, ad consumationem sanctorum in opus ministerii, in
aedificationem corporis Christi mittuntur. Huius igitur tanti officii onus nemini temere imponendum
est, sed iis tantum, qui illud vitae sanctitate, doctrina, fide, prudentia sustinere possint”[…] Iam
vero, ut sacrae synodi verbis utamur, quum divina res sit tanti sacerdotii administratio,
consentaneum fuit, quo dignitus et maiori cum veneratione excerceri posset, ut in ecclesiae
ordinatissima dispositione plures et diversi essent ministrorum ordines, qui sacerdotio ex officio
deservirent; atque hi quidem ita distributi ut, qui iam clericari tonsura insignitti essent, per minores
ad maioris ascendetrent […] Haec de ordinis sacramento satis dicta sint: potiora enim tantum
rerum capita pastoribus tradere profesii sumus, ut illis fideli populi docendi, et christiana pietate
erudiendi argumenta sppeditarent”. Catechismu Concilli Tridentini ad parochos PII V.
Pontificis Max et deinde Clemens XIII, iusu editus. Nunc ad fidem manutiani textus et
optimorum exemplarum. Iteratis Curis. Castigate impresus. Romae 1871.
SESSIO XXIV (Octava sub Pio V)(die iovis 11, novembris 1563). I. Doctrina et canones cum
allis sacramentum matrimonii. [I/A. Doctrina de sacramento matrimonii]. 9. Si quis dixerit,
clericos in sacris ordinibus constitutos, vel regulares, castitatem solemniter professos, posse
matrimonium contrahere, contractumque validum esse, non obstante lege ecclesiastica vel voto, et
oppositum nil aliud esse, quam damnare matrimonium; posseque omnes contrahende
matrimimonium, qui non sentiunt castitatis (etiam si eam voverint) habere donum: anathema sit.
Cum Deus id recte petentibus non deneget, nec partiatur, nos supra id, quod posumus tentari.
NOTABENE: w czasach Soboru Watykańskiego II, znaczna liczba duchownych oraz sióstr
zakonnych, przekraczali, nieraz na wskroś, DE SEXTO PRAECEPTO: Non moechaberis: „Neque
3
G. Sartori, La política y el método en las ciencias sociales. México 1984. Logika i metoda w naukach społecznych.
Parte 2 punto 6 [cześć druga, pkt. 6] Verticalidad (pionowość) i Bóveda de miedo (sklepienie lęku). Tytuł
oryginału: La Politica: Logica e Metodo in Scienze Sociali. Milan, 1979.
fornicari, neque adulterii, neque molles, neque masculorum concubitores regnum Dei nie
possidebunt”
„Kochać przedmioty martwy – pieniądze”. Można tu, interpretować dwojako: . „Kochać pieniądze”
Septem peccata capitalia - Avaritia [ϕιλαργυρία] chciwość. „Przedmioty martwe”. Gruzy.
Powstanie Warszawskie 1944 r.
MATRIX MOTHERHOOD PREGNANCY MASTURBATIO
otra perspectiva – phoetus – pensar en femenino. La posición de las manos, el refugio... se muy bien
que estás CALIENTE conmigo; mi vientre es un FALO. POLAND LIVES IN THE PAST.
VOY A SER MADRE LEJOS DEL FOCO DE INFECCIÓN...
4. Utopia pozytywna:
Utopia – Wzór [przestroga]
Utopia jest opisem wyobrażonego świata, który znajduje się poza realną przestrzenią oraz realnym
czasem. Utopia jest, przede wszystkim, kwestionowaniem. Wobec niesprawiedliwości realnego
świata, utopista się wścieka i oskarża ludzi, którzy budowali ten świat. Najciekawsze utopie mają
zamiar całkowicie konstruktywny. Do tego typu należy np. projekty ustawodawcze. Ogólne
wyróżniki utopii są: 1) Symetryczne konstrukcje: świat utopijny jest symetryczny, układany z
regularnością francuskiego ogrodu. Na wsiach utopijnych, wszystko jest wymierzone pod sznurem.
Klasy społeczne, każda instytucja, wszystko jest uregulowane, tj. według reguły. Utopia jest
zasadniczo miejska, ponieważ miasto jest królestwem człowieka. Można nawet powiedzieć, że
utopia polega na potraktowaniu psychologicznych oraz społecznych problemów, jako zagadnień
architektonicznych i urbanistycznych. Utopia jest regularna jak kryształ, 2) Jednolitość: utopia
urzeczywistnia racjonalny ideał optymalizacji, asymilacji, tożsamości i uniformizmu. Chociaż
zachowuje klasy społeczne, większość z nich jest ujednolicona. Jeśli religia jest dopuszczalna, ona
jest obowiązująca, 3)Wiarę w edukację: jednolitość i uniformizm implikuje wiarę. A zatem,
edukacja jest fetyszem. Są też utopie wyłącznie pedagogiczne, które charakteryzują się tym, błędnie
pojęcie uniwersalizm (lekceważenie prywatności i lokalnych struktur oraz izolacjonizmu
prowadzającego do zaściankowości), wysiłki pedagogiczne, aby wychować dzieci, młodzieży lub
dorosłych są oderwane od ich rzeczywistych potrzeb i możliwości psychicznych, środowiskowych,
intelektualnych, zawodowych oraz kulturowych, 4) Wrogie nastawienie do przyrody: utopia jest
anty-naturalna. Jej wynalazca ma chęć do symetrii, porządku i regularności, nie toleruje tego, że
przyroda jest spontanicznym i nieprzewidywalnym fenomenem, 5) Odgórne dyrygowanie: w
społecznych utopiach, liberalizm uważa się za formę anarchii. Stąd, że kontrole społeczne nad
jednostką jest intensywne, 6) Kolektywizm: dyrygowanie wraz ze społeczną jednością i
uniformizmem, prowadzi do kolektywizmu i nieraz do kolektywistycznej kontroli, ponieważ
rodzina jednostkowa byłaby jądrem opornym jedności. Państwo kolektywne nie jest przeznaczone
do realizacji sprawiedliwości. Wręcz przeciwnie, mocno potwierdza jedność, regularność oraz
symetrię. Utopista jest socjalistą w stylu Saint-Simona. Hazard, nieporządek, wolna konkurencja i
dążenie do organizowania wskazuje na pierwszeństwo tego ostatniego nad socjalizmem. Pragnienie
sprawiedliwości prowadzi raczej do buntowania się niż do wypracowania projektu
utopijnego,7)Autarchia i izolacja: społeczeństwo, które jest sztuczne i doskonale powinno się
izolować z tego samego względu, według którego hodowlane rośliny, powinno być starannie
chronione. Pod ryzykiem śmierci , rośliny nie mogą być opuszczone ku naturalnej równowadze
flory. Utopijna wspólnota nie może podtrzymywać swoich własnych zwyczajów i obyczajów bez
nieustannych walk ze wszystkimi zewnętrznymi wpływami, 8) Eudajmonizm zbiorowe:Ethos
utopistów jest eudajmonistyczne. Celem życia jest bycie szczęśliwym. Każda utopia stara się
przyznać ludziom szczęście. Ethos nigdy nie jest bohaterskie ani religijne. Ponadto, szczęście
przyznane przysługuje błędnie określonemu człowiekowi. Nie wiadomo, czy adresatem jest
jednostka czy wspólnota i czy ta ostatnia w sobie nie ma żadnego znaczenia, 9)Humanizm:
Utopista jest humanistyczną w ścisłym tego słowa sensie dlatego, że jako teoretyk, eksperymentuje
i z tego powodu może być czymś naturalnym, w przeciwieństwie do prawdziwego humanisty, który
szanuje równowagę między człowiekiem a naturą. Jednak, utopista jest swego rodzaju, humanistą w
tym sensie. Swój humanizm jest aktem wiary w człowieka a nie w transcendencję . Utopia ubóstwia
człowieka. Mimo że istnieją utopie chrześcijańskie, większość z tych projektów ujawniając
niechrześcijańskie optymizm, 10)Prozelityzm: Utopia zechce wzbudzić w człowieka uczucie
„powinności”.
MATRIX
Utopia ks. Piotra Ściegiennego w świetle mojego wzoru
1) Symetryczne konstrukcje: nie można powiedzieć, że utopia Ściegiennego jest symetryczną
konstrukcją w stylu falanster. Wręcz przeciwnie, ta utopia jest wiejska, 2) Jednolitość: W tej utopii,
są też ludzi, którzy nadzorują kwestie podstawowe (powinność, prawa do przestrzegania,
zachowania mieszkańców), ale nie uwzględnia najmniejszych drobiazgów ani szczegółów, jak w
przypadku klasycznych projektów utopijnych. Jeśli idzie o religię, ona jest wspierana, 3) Wiara w
edukacji: jako pijar Ściegienny bardzo wysoko ocenia edukację i w wyniku tego, obfitują
pouczenia, instrukcje, wskazanie dotyczące organizacji szkolenia. Ten system wychowawczy nie
wytłumia uczniów, 4) Wrogość ku naturze: Utopia, która uwzględnia rolników, rzemieślników,
agronomów, leśników, zarządzania ogrody itp. nie może być wrogo nastawiona do natury, 5)
Odgórne dyrygowanie: kontrola nie jest zbyt surowa, 6) Kolektywizm: można znaleźć pewną
formę, która w przeciwieństwie do Saint-Simon’a, obejmuje tylko ogród, który będzie zabawą, 7)
Autarchia i izolacja: Jeśli Ściegienny przewiduje wysyłanie studentów za granicę, rzecz jasna, w tej
utopii izolacji nie ma. Odnośnie autarchii, choć nie jest wyraźnie wzmiankowane, można
przypuścić, że zarządzanie działań fabryk, szkół, handlarzy, łączących itp. zakłada istnienie pewnej
samowystarczalność, 8) Eudajmonizm zbiorowe: w tekście Aforyzmów, tu i ówdzie pojawiają się
słowa „szczęśliwość” i „szczęśliwy”. Utopia bowiem została wypracowana w celu ulepszenia
warunków życiowych chłopców, 9) Humanizm: Utopia Ściegiennego jest humanistyczną
konstrukcję, o ile zamierza poprawić życie chłopów, 10) Prozelityzm: Ściegienny nie tylko
wypracowuje projekt utopijny. Również atakuje wszystkich wrogów chłopów. Oni, właśnie, są
odbiorcami tekstu, które pełny funkcję pedagogiczną i w konsekwencji klasa uciemiężona ulega
uzmysłowieniu. A zatem to powinność utopijna.
Moją analizę porównawczą, podsumować można twierdzeniem, że projekt utopijny Ściegiennego
nie odpowiada w ogóle cechom charakterystycznym wszystkich utopiach. A więc, utopia to
katorga-więzienie. Utopia Ściegiennego jest utopią ludzką.
5. Społeczność – społeczeństwo:
Można analizować Aforyzmy… pod względem socjologicznym. Idzie o rozróżnienie między
społeczeństwem a społecznością. W roku 1887 Ferdinand Tönnies (1885-1936) napisał książkę pt.
Wspólnota i stowarzyszenie – rozprawie o komunizmie i socjalizmu jako empirycznych formach
kultury4 (wspólnota i społeczeństwo tj, Gemeinschaft; stowarzyszenie i społeczność tj. Gesellshaft).
Ściegienny w broszurę pt. Dążność, obowiązki i przeznaczenia chrześcijanina. Dla ludu Polskiego i
wiejskiego i miejskiego napisane (1876 r.) opisuje sytuacje społeczne, używając tych samych
sformułowań niż Ferdinand Tönnies.
6. Socjologia – studium przypadku;
Ściegienny pokazuje swą niezwykłą zdolność oraz przenikliwość, aby diagnozować problemy
społeczne, w tym przypadku, nędza i ubóstwo: „Jak w chęci wzbogacenia się odznaczenia i
świetnienia [tzn. znanym, zajęcia świetnej, wysokiej pozycji w społeczeństwie, jak również
prowadzenia wystawnego, świetnego materialne trybu życia] na świecie leży przyczyna otwartych
zdzierstw, kradzieże, zabójstw, których się panowie na chłopcach, mieszczanach i skarbie
publicznym dopuszczają – tak w ubóstwie i nędzy leży przyczyna skrytych kradzieży i ulicznych
napadów, na jakie się częstokroć chłopi i mieszczanie narażają. Prawodawstwa przepisują kary za
występki i zbrodnie nie podają sposobu zniszczenia w źródle przyczyn, z których te klęski ród ludzki
trawiące wpływają. Zapewnimy i zabezpieczmy każdemu człowiekowi społeczeństwa przyzwoite
utrzymanie życia, uczyńmy to życie spokojnym i przyjemnym, a znika kradzieże i rozboje”
4
Tytuł oryginalny: Gemeinschaft und Gessellschaft Abhandlung des Communismus und des Socialismus als
empirischer Culturformen, Leipzig 1887.
7. Kakokratyzm:
Myśli ułatwiające rozumienie nauki Jezusa Chrystusa (1843 r.?)
To słowo starogrecki, Κάκo-κράτoϛ, dosłownie „rządy zła”. Też zła zmieszany, zła konsystencja,
zły skład (krwi), kratos, władza, panowanie. Od greckiego άριστoκρατία (Arystokracja, rządy
dobrze urodzonych, najlepszych). Słowo zostało ukute w wieku XVII. W roku 1644 Paul Gosnold
używał podczas kazania, słowa (angielskiego) kakistocracy. Z pewnością w Zakonie Pijarów – w
bibliotece – był jeden słownik grecko-polski. W 1944 r. Michelangelo Bovero – profesor katedry
filozofii politycznej w Uniwersytecie Turín, «ukuł» to słowo (Dictionary of Sociology, New York).
Garcίa Venturini w 1974 r. rościł sobie prawo do wynalezienia słowa kakokracja (rząd najgorszych)
aby opisywać rząd, który panował w Argentynie w owych czasach. Kilkanaście lat później na
stronie internetowej www.lahistoriaparalela.com, napisali, że ani Michelangelo Bovero ani García
Venturini, nie byli wynalazcami tego słowa. W Stanach Zjednoczonych, w 1981 r. słowo
kakistocracy, było używane, aby krytykować administrację Ronalda Reagana. W roku 2009,
konserwatysta Glen Beck, aby kwestionować administrację Barack’a Obamy. W 2016 r. Słowo
kakistocracy wróciło. Gazeta The Crohnicle Herald, sugerowała, że po zwycięstwie Donalda
Trumpa, trzeba ponownie używać słowa kakistocracy. W Merrian-Webster Dictionnary jest hasło
kakistocracy Washington Post wspomina używanie tego słowa w 13 kwietniu 2018 r.
8. Ksiądz Ściegienny prekursorem teologii wyzwolenia?
Po pierwszy, jako poprzednik, Gromady ludu polskiego. Krytyki adresowane do Kościoła
katolickiego były bardzo ostre. Kościół służył interesom „bogatych panów tego świata”.
Chrześcijaństwo stało się kastą kapłanów wrogo nastawioną do ludu. W tekstach i dokumentach
Gromad, idea o zbawieniu pośmiertnym (Σωτηρία), przekształca się w idei Królestwa Bożego na
święcie (Σωτηρία ισόπεδος). A zatem, „socjalizm jest Ewangelią w akcji”. Socjalizm przybiera
„sakralność”. Jeśli idzie o έσχατοςλóγία, Zygmunt Krasiński, w swoim dramacie historycznym
filozoficznym pt. Irydion, on jest zwolennikiem rewolucyjnego czynu, na podstawie
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΟΥ. Interpretacja tekstu w duchu znaku nowych czasów (παρουσία). Jego
ukochana Kornelia Metella, nie dostrzega takiego znaku. Biskup Wiktor, żyje wygodnie w tym
święcie, mimo wszystkich w niej panujących niesprawiedliwości.
ϴεολογíα (teologia) ή άπαλλαγή (ocalenie) jest rodzajem ideologii rewolucyjno – demokratycznej,
wyrażającej aspirację nieproletariackich miejskiego mas ludowych, przede wszystkim chłopów
bezrolnych i sub proletariatu miejskiego. Teologia wyzwolenia jest pierwszą teologią, która
rodziła w Ameryce Południowej w końcu lat sześćdziesiątych w okresie ożywienia nastrojów
rewolucyjnych w tym rejonie świata. Powstała pod wpływem całego szeregu czynników
społeczno – politycznych, ekonomicznych, m.in. fiasku modelu rozwoju krajów kontynentu.
Wpływ rewolucji kubańskiej, wzrost świadomości mas ludowych w tej części świata. A także
nieustannie ożywienie intelektualne na wewnątrz Kościoła Południowo amerykańskiego, na które –
poza innymi czynnikami – istotny wpływ miał Sobór Watykański II.
Po pierwszy: Teologia wyzwolenia nie jest teologią lecz ideologią. Nie jest teologią, ponieważ
właściwa teologia bada Boga i rzeczy Boskich. Też nie wyzwala. Jednak, teolog wyzwolenia używa
Pisma Św. W celu ugruntowania swych postulatów oraz marksizmu w sensie instrumentalnym,
czyli jako broni, tj, walki klas, która implikuje konflikt i przemoc. Rewolucja kubańska dla wielu
ludzi była nowatorską formą rządu. Ze swej strony, Jan XXIII (właściwie Angelo Giuseppe
Roncalli), papież, który inaugurował Sobór i „otworzył” na oścież bramy Watykanu i w wyniku
tego przeniknęło do wnętrza mnóstwo błędów doktrynerskich. [NOTABENE: w łonie śmierci, Jan
XXIII szeptał: Zatrzymujcie Sobór!] Encyklika Pawła VI (właściwie, Giovanni Battista Enrico
Antonio Maria Montini) Populorum Progressio ostro potępia kapitalizm i imperializm, ale nie ma
ani słowa potępiającego komunizmu, który dręczył wschodnich krajów. NATO już istniało od 4
kwietnia 1949. Dla tych, którzy byli na bieżąco – nawet ateiści – uważali, że brak potępienia
komunizmu to hańba.
W jednym paragrafie tej encykliki Paweł VI usprawiedliwia wojnę wyzwoleńczą: Bunty i
powstania w przypadku oczywistej i długotrwałej tyranii. Ani słowa o zasadach Bellum Iustum św.
Tomasza z Akwinu. W konsekwencji, „teolodzy” i partyzanci uczestniczący w wojnach
nieregularnych (Guerilla Warfare), często odnosili się do tego dokumentu papieskiego.
Jeśli teologia wyzwolenia nie jest prawdziwą teologią – choć stwierdzono, że jest ona duchową
mądrością i systematyczną wiedzą i z tego względu, zamierza być teologią wyzwalającą
przekształcającą historię ludzkości w sensie dar Królestwa Bożego – trzeba analizować termin
„wyzwolenie”. To słowo może być zrozumiane jako zbawienie, wyzwolenie się z grzechu i sytuacji
zła. Grzech w sobie jest złem, pozbawieniem należytego bytu.
Istnieją inne pojęcia teologia wyzwolenia – społeczno politycznego – w latach sześćdziesiątych i
siedemdziesiątych. Krótko mówiąc: zniszczyć wroga – klasy panującej. Również jest tzw.
wyzwolenie w sensie antropologicznym, a zatem kształtowanie nowego człowieka, który potrafi
wyzwolić się od wszelkich alienacji. Wreszcie, wyzwolenie teologiczne, pojęcie tradycyjne, by
sprawdzić czy człowiek zasługuje na życie wieczne w Królestwie Bożym. Teolodzy wyzwolenia
krytykują ten pogląd, mówiąc, że jest to oddalenie się od świata i jego problemów.
Jak widać, teolodzy wyzwolenia z naciskiem podkreślają historyczny wymiar zabawienia –
wyzwolenie polityczne - niekiedy też wojskowe. Stąd pierwszeństwo wojny wyzwoleńczej nad
innymi sposobami oporu.
Królestwo Boże nie może ograniczać się do przestrzeni ponadhistorycznej. Królestwo Boże dotyczy
świata. Teolodzy wyzwolenia zapominają o wyraz Miasto katolickie (Civitas Dei). W
przeciwieństwie do Królestwo Bożego, które jest niepoznawalne i nieuchwytne, Miasto katolickie
dąży do doskonałości. Jednak, każdy, którzy do niego należy świadomy są z tego, że jako istota
(essentia) ludzka, jest grzesznikiem, słabym, skłonnym do zła. W wyniku tego, wszystkie jego
przedsięwzięcia będą chybioną próbą W tekstach teologów wyzwolenia ten ważny temat jest
ignorowany.
Jeśli idzie o grzech, teolodzy wyzwolenia mówią o grzesznych strukturach oraz sytuacjach. Należy
powiedzieć, że w każdej „sytuacji” jednostki są protagonistami. Tak samo w przypadku struktur –
tj. zespołu jednostek w interakcji. Kiedy teolodzy wyzwolenia występują przeciwko tradycyjnemu
pojmowaniu grzechu z powodu ich przesadnego indywidualizmu i duchowości nie chcą zadać
sobie sprawie, że jednostka popełnia grzech indywidualny. Grzech jest łamaniem przykazań
dekalogu. Grzech obraża Boga i Jego Majestat. Teolodzy wyzwolenia, przeciwnie, rozumieją przez
grzech, czyn skierowany przeciw konkretnemu człowiekowi. To znaczy zmniejszenie zakresu
grzechu. Piąte przykazanie brzmi: nie zabijaj (non occides). Ta redukcja powoduje konsekwencje:
tylko instytucje państwowe – klasa panująca w sumie – są grzesznikami i w związku z tym, walka
rewolucyjna jest w stanie łaski pełnej (gratia plena).
Jeśli idzie o reguły duchowości, teolodzy twierdzą, po pierwsze, że wyzwoleńca walka nie może
prowadzić do nienawiści i zemsty – e pur si muove... Dobrze znane są akty okrucieństwa
popełniane w tych wojnach rewolucyjnej. Konflikt jest wynikiem niesprawiedliwych struktur, które
mordują osoby. Walka powinna dotyczyć struktur, a nie osób. Ale okazuje się, że struktury składają
się z osób.
Po drugie: potrzebna jest cierpliwość i wytrwałość w przezwyciężeniu przyczyn rozwijającego się
konfliktu. To przypomina o wojnie przewlekłej. Mao-Tse-Tung wypracował tę wojnę, pozbawioną
wymiaru czasu, w której nękanie i gnębienie (np. jeśli jesteśmy daleko, musimy pozorować, że
jesteśmy blisko; jeśli jesteśmy blisko, musimy pozorować, że jesteśmy daleko; kiedy wróg
awansuje, my wycofujemy się!; kiedy wróg zatrzymuje się, dręczymy go!; kiedy wróg, chce
uniknąć bitwy, atakujemy!; kiedy wróg wycofuje się, trzeba ich ścigać!; atak może być
przekształcony w obronie i obrona w ataku; awansowanie może być przekształcony w wycofywaniu
i wycofywanie w awansu; siły hamowania może być przekształcone w siłach napaści i siła napaści
w siły hamowanie) w celu całkowitego zniszczenia fizyczno-psychicznego wroga są rdzeniem tego
typu walki. Jak wiadomo, Mao-Tse-Tung stanowił swą strategię – na podstawie Sztuki Wojennej
Sun Tsu (też Sunzi) mistrza o wojskowych metodach.
Po trzecie: rewolucjoniści w Kubie twierdzili: „w tym walce albo umierano albo zwyciężono”
Po czwarte, duchowość teologii wyzwolenia opiera się na modlitwę, na medytację i na krzyżu. To
nieprawda. Teolodzy lekceważą modlitwę oraz medytację. Dla nich to czynniki prowadzący do
alienacji.
Jeśli idzie o metodę teologii wyzwolenia, polega na tym, że trzeba zacząć od rzeczywistości świata
(widzieć) objaśnić ową rzeczywistością w świetle tekstów zawartych w Piśmie św. (osądzić) - w
celu zapoczątkowania nowych praktyk - (działać).
Wobec tego, należy powiedzieć, że widzieć (obserwacja – spostrzeżenie) jest zadaniem
socjologów . Teolodzy wyzwolenia nie mieli narzędzi kognitywnych, aby to wykonać. Ponadto,
niepotrzebne jest cytować fragmenty Pisma św. Biblia nie jest traktatem socjologii. Osądzić to
termin prawniczy. Ksiądz nie ma uprawnienia do interpretacji faktów przy pomocy tekstów
biblijnych – niejednokrotnie oderwanych z kontekstu. Do tego trzeba dodać, że niejedna egzegeza
jest lekturą pod marksistowskim hasłem materializmu historycznego. Działanie może polegać bądź
na katechizacji tendencyjnej, bądź na upolitycznionej akcji społecznej, bądź wreszcie na otwartej
walce zbrojnej.
Ciężko chybia ten, który sądzi, że celem teologii wyzwolenia jest budować Królestwo Boże na
ziemi a zatem, tworzyć nową formę socjalizmu utopijnego. Wręcz przeciwnie. Nie wiadomo, na
czym polega ten socjalizm, ani jakie są te projekty. Ale jest prawdą, że teolodzy wyzwolenia – nie
wszyscy należy powiedzieć – byli kapłanami rewolucyjnych milicji, którzy w Ameryce
Południowej, przyznali partyzantom pomoc „duchowa”
Czy Ksiądz Piotr Ściegienny był prekursorem teologii wyzwolenia? Tak. Są podobieństwa z
treściowego punktu widzenia między ideami Gromady ludu Polskiego a światopoglądem księdza
Piotra Ściegiennego. A zatem, w ich broszurach znaleźć można treści odpowiadające założeniom
teologii wyzwolenia. Teraz powinniśmy systematyzować ową odpowiedniość. Zacznijmy od
podstawowej tezy teologii wyzwolenia:
Zarówno ideolodzy Gromad, jak i ks, Piotr Ściegienny twierdzą, że budowa Królestwo Boże na
ziemi jest możliwe.
W stosunku do metody teologii wyzwolenia [widzieć, osądzić, działać], po rozpatrzeniu pism
Ściegiennego, doszedłem do wniosku, że:
On widzi i opisuje położenie chłopów w Złotej książeczce… w Liście Ojca Świętego Grzegorza
Papieża oraz w Aforyzmach o urządzeniu...
On również osądza. Bardzo ostro, oskarża królów, panów i księży – jako sojuszników władzy.
Atakuje szlachtę w Złotej książeczce… W Aforyzmach… napada bardzo gwałtownie na księży
On również działa, ale w przeciwieństwie niektórych teologów wyzwolenia XX wieku, nie
proponuje żadnego duszpasterstwa: pragnie uprawiać wojnę wyzwoleńczą – rzecz jasną
sprawiedliwą, jak w przypadku Złotej książeczce. W liście Ojca Świętego… wezwanie do buntu
przybiera formę swego rodzaju walki klasowej. W krótkim a prawdziwie wykładzie...działanie jest
usprawiedliwione przez cytaty Ewangelii św. Mateusza. W myślach ułatwiających… działanie
również, bazuje na tekście biblijnym. Nieraz, Ściegienny wypaczył Pismo św. w celu
uświadomienia chłopów niepisemnych.
Należy do tego dodać, że Ściegienny wypracowuje Χριστολογία, która sprzeciwia się magisterium
Kościoła katolickiego. Człowiek na ziemi ni powinien cierpieć. Królestwo Boga na świecie.
Również istnieje inna teologia tzw. teologia rzeczywistości ziemskich. Zamiast oglądać niebo – tam
jest Bóg, dla niektórych, Deus otiosus. A zatem, to, co się dzieje na ziemi, jest ignorowany. Prawa
ludzkości zakopywana. A więc, córka bękarta teologii wyzwolenia. Drugi Sobór Watykański, to
Schwerpunkt w historii Kościoła katolickiego tj. dyslokacja magisterium.
Dlaczego wybrałem, jako temat dla mojej rozprawy habilitacyjnej, ks. Piotra Ściegiennego?
Ponieważ, po pierwszy, ostatni kongres poświęcony ks. Piotrowi Ściegiennemu miał miejsce w
Kielcach w roku 1996. Po drugie, kiedy byłem w Argentynie, doktor Roberto J. Brie (1926-2003),
kiedyś mi powiedział: Jeśli Pan, zamierza wybierać temat, aby napisać tekst naukowy, winien
szukać tematu oryginalnego albo tematu pozostawionego na boku przez wiele lat.
Ten, który szuka, znajduje – et qui quaerit, invenit [καί ὁ ζητών εὺρίσκει] (Lv, 11, 10).
VOY A SER MADRE...
en City Bell – en 1963. La madre y su sombra, la relación simbiótica y sus consecuencias. Para muchos lectores el libro de
William Faulkner The Sound and the Fury, es muy difícil de entender. Para Casimiro no. En City Bell la dimensión tiempo
no existía. Benny – Bernardino – el mestizo discriminado. Hegel, Einstein y Heidegger – la dimensión tiempo. Los
mounstuos, y el intruso. La historia y el salto cualitativo – de City Bell a Balvanera.
Un fragmento de un texto encontrado en la zanja de la Casa Maldita: Supersymmetry, the dilaton is useless to all orders
in perturbation theory (i.e. along a supersymmetry remains unbroken)and can thus give to dangerous violations of the
equivalence [18] i.e V(Ф) ●-------------strong coupling →←●------------and descendent →Ф←initial Ф present Ф?
La historia se mueve con mucha velocidad – y lo escrito se puede adaptar a una realidad caótica: α GUT≈(λp/λ,(Ф) not
completely [el Heinkel está estacionado] accurate… en City Bell no había ninguna biblioteca. Al jardín de infantes 2
años. La casa de la maestra en una hondonada, un lugar mágico que desapareció para siempre. En la capital tuvo lugar
la metamorfosis. Y parado en el balcón, Casimiro vio a una mujer saliendo rápido con las tetas al aire [la TETONA de
Balvanera]2 sec. El principio de una calentura. El color verde. POLONIA ES UN PAÍS REACCIONARIO. Los pichones
que circulan por la calle no están bien amaestrados. No hay baldíos, no hay purretes argentinos. Salir a la calle para ver
a la gente caminando – a su casa – amigos y trabajos [VOY A SER MADRE – MI OMBLIGO ES UN
CLÍTORIS. MY WOMB IS FOR YOU]; calentura interna con esta potra ‘domada’ [‫]ן‬
las ideas de P. Ściegienny – un pensador de avanzada, como si dijéramos, no fueron descubiertas
por nadie. Tuve la suerte de ir a la ENP N° 2 ‘Mariano Acosta’ – como usar la croqueta para que
sagrape el calimestrol. Hice una compilación. Czesław Wycech – en su libro sobre P. Ściegienny –
la dedicatoria de Bolesław Bierut – prosty człowiek. Lo bueno de una plataforma on-line, publicar
sin censura. Mezclar ideas o tirarlas hacia arriba como si fuesen bolas de platino. Un tema de hoy
[2024] pregnancy during the war. El phoetus escucha los tiros, las explosiones, eso lo afecta y
mucho. A la madre tambíen. Un salto hacia atrás: 1944. Por culpa del hijo de puta de BorKomorowski, tengo que dar a luz en un sótano sucio, y las ratas pululan. ¡Por favor, que alguien me
saque de este infierno! Apareció Esterka, quedate tranquila, tengo un salvoconducto. Esto pudo
tener lugar. De Każdy pocisk jeden Niemiec! [la calavera] a Do Broni – Po Prostu Historia. Alemán
y Nazi son sinónimos en muchos círculos. Y lo que nadie quiere entender, es que los militares
cumplen órdenes. En cada ciudad Powstanie Warszawskie. Creo que estamos en frente de una
negación fóbica. Asumir la derrota. El general Władysław Anders la tenía clara: el levantamiento
fue una gran tontería, y un claro crimen. No se puede iniciar una acción bélica en un lugar donde
hay una aglomeración de civiles. No se consultó con Londres, antes de la crónica de una muerte
anunciada. El levantamiento estuvo en las manos de los alemanes y los rusos. Acuso a BorKomorowski, Pełczyński y Okulicki de no tener una idea clara acerca de la situación reinante en
Polonia es ese tiempo. Los tres a un consejo de guerra. A esto agrego. Todos los que estuvieron en
Varsovia hicieron lo mejor que pudieron. Y fueron víctimas de un mando irresponsable que no
previó ninguna represalia. Nb. cuando el general Stanisław Sosabowski (Droga Wiodla Ugorem)
fue informado del hecho de que su hijo estaba gravemente herido (Oszalałem). Se encontraron en
Londres, cuando el general corrió la cortina, y vio la cara horriblemente desfigurada de su hijo,
contuvo sus lagrimas. Y pensó que todo sería diferente si se lo hubiese llevado consigo. Pero.. todo
depende de Dios. Historia del siglo XX, y el complejo sigue. Y los hallazgos del sacerdote piarista,
salieron a la luz. Norman Davies, por lo que parece, es el historiador oficial de Polonia. Citó a
Włodzimerz Djakow, y no encontró nada. Escribe fácil y una segunda o tercera edición. Inglés, se
siente polaco porque no tuvo que cruzar la frontera cada tres meses para renovar la Karta
Czasowego Pobytu. La amenaza es la deportación. Aunque llueva o el extranjero tenga gripe tiene
que cruzarla. A las tres de la mantina a cagarte de frío. Petrovice u Karvine – lugar de contrabando,
y los perros en el tren. Esto es una especie de reconstrucción de la segunda guerra mundial. Lo malo
ya pasó, y hay que pensar en positivo. Buscar trabajo en la periferia del mundo histórico, es una
labor muy complicada y con muchas trabas...
PREGNANCY – SEX – MOTHERHOOD – MASTURBATIO!
MY WOMB IS FOR YOU!
VAMOS A SER MADRES – I invite you to visit my womb. I know perfectly that you had an
abnormal mother. Sex with you, my body is only for you.
Motherhood – our child… My husband abandoned me.
I love you…
In the Matrix la idea metafísica – un espacio virtual-topológico – lejos de un mundo ingrato.
En la vida real, las mujeres en estado interesante – a su casa – el esposo espera.
La vida social se redujo a cero. La vida sexual. Sexo pago. O mirar la PORNO virtual.
AGE RESTRICTION!
PEOPLE ARE POISON!
SOMETHING IS ROTTEN IN POLAND [la yuta represora y el sistema judicial]
LOS ETERNAUTAS ESTÁN EN BALICE.
EL PROTOESLAVO SIEMPRE VIVIÓ EN LAS NUBES.
HURRAKA!
SEXO”: el destape clerical.
👀📹😋/👱
🔜/
la moralina de los ‘70 en la ARGENTINA.
1.Situación: caos.2.Misión: ordenar la república.3.Ejecución: a cargo de Casimiro el Grande.4.SPAC:
la cocina de campaña...
NO BATTLE PLAN EVER SURVIVES CONTACT WITH THE ENEMY
Helmuth von Moltke der Elder
MATRIX
MADE IN POLAND
SEX MOTHERHOOD
PREGNANCY