Witold Klepek
ATPG – ćwiczenie
Testowanie i niezawodność
Zad.1
Przed redukcją mamy do czynienia z możliwymi 18 defektami – zwarcie do 0 lub 1 dla każdego
z 9 miejsc.
Zredukować można następujące defekty:
•
•
•
•
S9-at-0, ponieważ S7-at-0 I S8-at-0 są defektami dominującymi nad S9-at-0 (-1)
S1-at-0, S2-at-0, S6-at-1, S7-at-0 to defekty równoważne (-3)
S4-at-0, S5-at-0, S8-at-0 są defektami równoważnymi (-2)
S0-at-6, S7-at-1, S8-at-1, S9-at-1 także są defektami równoważnymi (-3)
Collapse ratio = 9 / 18 = 0.5
Zad. 2
A
0
0
1
1
B
0
1
0
1
C bez defektu
0
1
1
1
C z defektem
0
0
0
0
Wykryte wystąpienie defektów stuck-at
S1-at-1, S2-at-1, S3-at-1
S2-at-0, S3-at-0
S1-at-0, S3-at-0
S3-at-0
W modelu stuck-at do pokrycia wszystkich możliwych defektów wystarczą 3 wektory testowe:
„00”, „01”, „10”. W porównaniu z testem funkcjonalnym używamy o jeden wektor testowy mniej, gdyż
nie musimy sprawdzać odpowiedzi na wektor „11” – jeśli układ posiada defekt S3-at-0 to i tak
zauważymy, że odpowiedź na wektory „01” lub „10” się nie zgadza.
Zad.3
1. Do gałęzi a -> D’ (0/1), a na podstawie tego także do wejścia B = 0.
2. Zakład ścieżkę propagacji B->a->c->e->f->g->O. Aby defekt ze ścieżki propagował się przez
bramkę G2 należy przypisać wejściu C = 1, z kolei ścieżce c->D’(0/1), ponieważ jest zwarta ze
ścieżką a. W wyniku takiego wymuszenia na ścieżce e->D(1/0).
3. Defekt powinien propagować się przez bramkę G3, której wejściami są węzły e->D(1/0) oraz d.
Oznacza to, że do węzła d należy przypisać d->0. W konsekwencji na wyjściu bramki G3, czyli
węźle f->D(1/0).
4. Skoro na wyjściu bramki G1 powinien być stan 0, a na wejściu b->D’(0/1) na podstawie zwarcia
z a to na wejściu A = 0, aby niezależnie od wejścia b na wyjściu było 0.
5. Defekt propaguje się przez bramkę G3, której wejściami jest węzeł f oraz wejście D. Skoro węzeł
f ma stan D(1/0) to, aby propagował się przez bramkę AND na wejściu D = 1. W konsekwencji
na g->D(1/0) oraz O = D(1/0). Wektor testowy ABCD = „0011”.
Zad.4
1. Wejściom ABC, wyjściu D oraz wyjściom bramek G1 i G2 (nazwijmy jest E i F), a jednocześnie
wejściom bramki G3 przypisuje stan nieustalony „X”.
2. Analizując wskazany błąd przypisujemy do węzła E->D’(0/1).
3. Bramka G1 staje się J-frontierem, a bramka G3 D-frontierem.
4. Rozważając propagację przez D-frontier do węzła F->1, a w konsekwencji osiągamy wyjście
układu D->D’(0/1).
5. Po przypisaniu do F->1 bramka G2 staje się także J-frontierem. Można przypisać do ich wejść
następujące wartości logiczne: rozważając G2 na wejściach B=0 oraz C=0, a rozważając G1 jako,
że na wyjściu E->D’(0/1) to na B=0 (zgodne z poprzednim przypisaniem) oraz A = 0.
6. Koniec. Wektor testowy to ABC = „000”.