The Little Incident, Lu Hsun, Chinese, 1920 This is a very short story, but you will find that it is full of meaning. It is particularly relevant to us in Singapore at a time when we are eager to become courteous, considerate and caring people instead of being selfish and thoughtless. This story was set in China more than 50 years ago, but the message it carries is relevant for all times. An educated young man from the upper social class learns a valuable lesson in human caring from a simple rickshaw man. Six years have slipped by since I came from the country to the capital. During that time I have seen and heard quite enough of so-called affairs of state; but none of them made much impression on me. If asked to define their influence, I can only say they aggravated my ill temper and made me, frankly speaking, more and more cynical. One incident, however, struck me as significant, and aroused me from my ill temper, so that even now I cannot forget it. It happened during the winter of 1917. A bitter north wind was blowing, but, to make a living, I had to be up and out early. I met scarcely a soul on the road, and had great difficulty in hiring a rickshaw to take me to the South Gate. Presently the wind dropped a little. By now the loose dust had all been blown away, leaving the roadway clean, and the rickshaw man quickened his pace. We were just approaching the South Gate when someone crossing the road was entangled in our rickshaw and fell slowly to the ground. It was a woman, with streaks of white in her hair, wearing ragged clothes. She had left the pavement without warning to cut across in front of us, and although the rickshaw man had made way, her tattered jacket, unbuttoned and fluttering in the wind, had caught on the shaft. Luckily the rickshaw man pulled up quickly, otherwise she would certainly have had a bad fall and been seriously injured. She lay there on the ground, and the rickshaw man immediately went to her aid. I did not think the old woman was hurt, and there had been no witnesses to Ito ay isang napakaikling kwento, ngunit makikita mong puno ito ng kahulugan. Ito ay partikular na mahalaga sa atin dito sa Singapore, sa isang panahon kung kailan tayo ay sabik na maging magalang, maunawain, at mapagmalasakit na mga tao, imbes na maging makasarili at walang pakialam. Ang kwentong ito ay itinakda sa China, mahigit 50 taon na ang nakalipas, ngunit ang mensahe nito ay mahalaga sa lahat ng panahon. Isang edukadong binata mula sa mataas na antas ng lipunan ay natututo ng mahalagang aral sa pag-aalaga sa kapwa mula sa isang simpleng lalaking kalesa. Anim na taon nang nakalipas mula nong ako'y lumipat mula sa probinsya patungong kabisera. Sa panahong iyon, nakita at narinig ko na ang sapat na tungkol sa mga tinatawag na usaping pang-estado; ngunit wala sa mga ito ang nag-iwan ng malaking impresyon sa akin. Kung tatanungin tungkol sa kanilang impluwensya, maaari ko lamang sabihin na ipinalala nila ang aking masamang ugali at, sa totoo lang, pinalala nila ang aking pagiging mapaghinala. Ngunit itong isang insidenteng nakatulong saakin na makita ang mahalaga, at ginising ako mula sa aking masamang ugali, kaya't kahit ngayon ay hindi ko pa rin ito makalimutan. Nangyari ito noong taglamig ng 1917. Malakas na hangin mula sa hilaga ang humihip, ngunit, para makabuhay, kailangan kong bumangon at lumabas nang maaga. Bihira akong nakatagpo ng tao sa daan, at nahirapan akong kumuha ng kalesa para dalhin ako sa South Gate. Sa kasalukuyan, humihina ng kaunti ang hangin. Nawala na ang maluwag na alikabok, na nag-iwan sa kalsada na malinis, at pinalakas ng lalaking kalesa ang kanyang bilis. Kaka-approach lang namin sa South Gate nang may isang tao na tumatawid sa kalsada na nahulog sa aming kalesa at dahandahan na bumagsak sa lupa. Ito ay isang matandang babae, na may mga puti sa kanyang buhok, na nakasuot ng mga punit-punit na damit. Umalis siya sa bangketa nang walang babala at dumaan sa harap namin, at kahit na nagbigay daan ang drayber ng kalesa, ang kanyang punit-punit na jacket, na hindi nakabutton at humahampas sa hangin, ay nahagip sa baras. Sa kabutihang what had happened, so I resented this overeagerness of the rickshaw man which might land him in trouble and hold me up. “It’s alright,” I said. “Go on.” However, he paid no attention – perhaps he had not heard – for he set down the shafts, and gently helped the old woman to get up. Supporting her by one arm, he asked: “Are you all right?” “I’m hurt.” I had seen how slowly she fell, and was sure she could not be hurt. I thought she must be pretending, which was disgusting. The rickshaw man had asked for trouble, and now he had it. He would have to find his own way out. But the rickshaw man did not hesitate for a minute after the old woman said she was injured. Still holding her arm, he helped her slowly forward. I was surprised. When I looked ahead, I saw a police station. Because of the high wind, there was no one outside, so the rickshaw man helped the old woman towards the gate. Suddenly I had a strange feeling. His dusty, retreating figure seemed larger at that instant. Indeed, the further he walked the larger he appeared, until I had to look up to him. At the same time he seemed gradually to be exerting a pressure on me, which threatened to overpower the small self under my furlined gown. My strength seemed to be draining away as I sat there motionless, my mind a blank, until a policeman came out. Then I got down from the rickshaw. The policeman came up to me and said, “Get another rickshaw. He can’t pull you anymore.” Without thinking, I pulled a handful of coppers from my coat pocket and handed them to the policeman. “Please give him these,” I said. The wind had dropped completely, but the road was still quiet. I walked along thinking, but I was almost afraid to turn my thoughts on myself. Setting aside what had happened earlier, what had I meant by that handful of coppers? Was it a reward? Who was I to judge the rickshaw man? I could not answer myself. Even now, this remains fresh in my memory. It often causes me distress, and makes me think about myself. The military and political affairs of those years I have forgotten as completely as the classics I read in my childhood. Yet this incident keeps coming back palad, mabilis na huminto ang drayber ng kalesa, kung hindi ay tiyak na magkakaroon siya ng masamang pagkakahulog at maaaring malubhang masaktan. Nakahiga siya sa lupa, at agad na lumapit sa kanya ang drayber ng kalesa. Hindi ko akalain na nasaktan ang matandang babae, at wala namang mga saksi sa nangyari, kaya't naiinis ako sa labis na pagkasabik ng drayber ng kalesa na maaaring magdala sa kanya sa gulo at humadlang sa akin. "Ayos lang siya," sabi ko. "Tara na" Gayunpaman, hindi niya pinansin – marahil ay hindi niya narinig – dahil inilapag niya ang mga baras, at dahan-dahan niyang tinulungan ang matandang babae na makabangon. Inalalayan siya ng isang braso, at tinanong niya: “Ayos ka lang ba?” "Nasasaktan ako." Nakita ko kung paano siya natumba, at siguradong hindi siya masasaktan. Akala ko nagpapanggap siya, nakakadistorbong isipin. Humingi ng gulo ang lalaking kalesa. Kailangan niyang maghanap ng paraan para mabawasan ang gulo. Ngunit hindi nag-atubiling ni isang minuto ang drayber ng kalesa matapos sabihin ng matandang babae na siya ay nasaktan. Habang hawak pa rin ang kanyang braso, dahan-dahang tinulungan niya siyang umusad. Nang tumingin ako sa unahan, nagulat ako, nakita ko ang isang istasyon ng pulis. Dahil sa malakas na hangin, walang tao sa labas, kaya't tinulungan ng lalaking kalesa ang matandang babae patungo sa tarangkahan. Bigla akong nagkaroon ng kakaibang pakiramdam. Ang kanyang maalikabok na nag-aatras na pigura ay tila mas sa sandaling iyon. Sa katunayan, habang siya'y naglalakad, lalo siyang lumalaki, hanggang sa kailangan ko nang tumingin pataas sa kanya. Kasabay nito, tila unti-unti siyang naglalagay ng presyor sa akin, na nagbabanta na mapagtagumpayan ang munting sarili sa ilalim ng aking balabal na may balahibo. Parang unti-unting nawawala ang aking lakas habang ako'y nakaupo roon na walang kagalaw-galaw, walang laman ang isip ko, hanggang na may lumabas na pulis. Pagkatapos ay bumaba ako mula sa kalesa. Lumapit sa akin ang pulis at sinabi, “Kumuha ka ng isa pang kalesa.” "Hindi ka na siya hihila sayo." Nang hindi nag-iisip, kumuha ako ng isang dakot na barya mula sa bulsa ng aking to me, often more clearly than in actual life, teaching me shame, urging me to reform, and giving me fresh courage and hope. coat at ibinigay ito sa pulis. "Pakibigay mo ito sa kanya," sabi ko. Tahimik parin ang daan kahit tuluyan nang huminto ang hangin. Naglakad ako habang nag-iisip, ngunit halos natatakot akong iling ang aking mga iniisip patungkol sa aking sarili. Ipinagpaliban ang nangyari kanina, ano ang ibig kong sabihin sa munting salaping iyon? Ito ba ay isang gantimpala? Sino ako para husgahan ang lalaking kalesa? Wala Akong maisasagot sa sarili kong mga tanong. Kahit ngayon, nananatili ito sa aking isipan. Madalas itong nagdudulot sa akin ng pagkalumbay at nagpapaisip sa akin tungkol sa aking sarili. Ang mga usaping militar at pampulitika ng mga taong iyon ay nakalimutan ko na nang lubusan, katulad ng mga klasikal na akdang binasa ko noong aking kabataan. Ngunit ang insidenteng ito ay patuloy na bumabalik sa akin, nagtuturo sa akin ng kahihiyan, hinihimok akong magbago, at nagbibigay sa akin ng bagong lakas at pagasa.