kaplanka-tafti-spacer-w-filmie-vadim-zeland-ebookpoint

69373807604802 69 zakupiono w sklepie: Helion identyfikator transakcji: 177353 e-mail nabywcy: terazjastudio@gmail.com znak wodny: 69373807604802 69 KSIĄŻKI, KTÓRE ZMIENIAJĄ ŚWIADOMOŚĆ wydawnictwo RAW RETREATS POLSKA 69373807604802 69 Tytuł oryginału: Тафти жрица. Гуляние живьем в кинокартине, Вадим Зеланд Tytuł polski: Kapłanka Tafti. Spacer w filmie, Vadim Zeland NR ISBN: 978-83-953905-7-9 Tłumaczenia z języka rosyjskiego: Marcin Pracki Korekta i skład: Kajetan Wiecha Redakcja: Jakub Tyrała Projekt okładki: Lidia Maślanka, na podstawie materiałów dostarczonych przez rosyjskiego wydawcę Grafika wewnątrz: zasoby graficzne autora składu (Adobe Stock; 314256352; aut. balabolka; lic. Standard) Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna cześć niniejszej publikacji nie może być powielana w żaden sposób bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy, z wyjątkiem cytatów używanych w krytycznych artykułach i recenzjach. Copyright © 2022 for Polish Edition, Raw Retreats Polska Sp. z o.o. Copyright © Ves Publishing Group, JSC (Russia), Открытое акционерное общество «Издательская группа «Весь» (Россия) Raw Retreats Polska Sp. z o.o. Czułów 348, 32-060 Liszki bok@rawretreats.pl www.rawretreats.pl Wydanie pierwsze Czułów 2022 69373807604802 69 Vadim Zeland Kapłanka Tafti spacer w filmie . 69373807604802 69 Kapłanka Tafti SPACER W FILMIE To światowa sensacja! To Tafti. Poznajcie ją. Skoro postępujesz wedle własnej woli, to dlaczego efekty nie są zgodne z twoją wolą? Myślisz, że nie udaje się, ponieważ się nie udaje – i tyle. W rzeczywistości nie udaje się, ponieważ nie postępujesz według własnej woli, lecz prowadzi cię scenariusz. Poza tym nie umiesz działać tak, by się udawało. Zamiast ustawiać rzeczywistość w nadchodzącym filmie, walczysz z rzeczywistością w bieżącym kadrze filmu. Rzeczywistość jest tym, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, lecz tylko jest – jednorazowo i teraz. Rzeczywistość istnieje wyłącznie jeśli zaistniała. Nie możesz zmienić tego, co zaistniało. Lecz właśnie to próbujesz robić, ponieważ wszystko, co cię otacza – jest tym, co już zaistniało. Aby zmienić film, trzeba obudzić się w nim i ożyć. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, sięgnij po pierwszą powieść Vadima Zelanda „Kapłanka Itfat”. 69373807604802 69 SPIS TREŚCI Poznajmy się�� 1 Dwa ekrany�� 5 Spacer w marzeniu sennym�� 9 Pierwsze wejście do rzeczywistości�� 13 Uważaj na uważność�� 17 Ustawianie rzeczywistości�� 21 Splot energetyczny zamiaru zewnętrznego�� 25 Jak używać splotu�� 29 Iluzja działania�� 33 Jak wydostawać się z pułapki�� 37 Przeprogramowanie�� 41 Przeobrażenie�� 45 Metasiła�� 49 Imitacja działania�� 53 Obecność�� 57 Pożytek�� 61 Przyzwolenie�� 66 Scenariusz�� 71 Iskra Stwórcy�� 76 Komendy mocy�� 81 Podążanie�� 86 Moc zewnętrzna�� 91 Papierowy człowiek�� 96 Ustawianie obrazu�� 100 Kontakt ze zwierciadłem�� 105 Manipulacje�� 110 Ustawianie odbicia�� 114 Fatalny dylemat�� 119 Jesteście wspaniali�� 123 Jesteście doskonałością�� 128 69373807604802 69 Metoda Trójruchu�� 133 Jesteście genialni�� 137 Technika imitacji�� 141 Myślokształty�� 145 Znaczniki myśli�� 149 Chciwi myśliwi�� 154 Łada�� 159 Splot w połączeniu ze strumieniami�� 163 Moc poprzednich wcieleń�� 169 Nieskończoność w Nieskończoności�� 173 Zakończenie�� 180 Algorytmy�� 185 Przegląd podstawowych zasad�� 199 69373807604802 69 Poznajmy się Witajcie – witajcie, moje małe wybryki natury! Nie znacie mnie. Jestem Tafti, przybyłam do was z Czasu. Czas jest wieczny. Z wieczności można przybyć dokądkolwiek i kiedykolwiek. Trzy tysiące lat temu byłam kapłanką świątyni Izydy. Kiedyś powiem wam, kim jestem teraz. Najważniejsze, że wiem, kim wy jesteście. I o tym powiem wam w swoim czasie. Przecież nie wiecie kim jesteście, prawda? Wydano was na świat, a instrukcji obsługi was samych wam nie wydano. Oczywiście, nauczono was, że trzeba myć ręce, zmieniać pieluchy... Ale niczego więcej nie wiecie – ani o sobie, ani o tym świecie. Na przykład, wydaje wam się, że macie własne zdanie. W rzeczywistości wasze zdanie zostało wam wgrane. Pomimo tego 69373807604802 69 wydaje się wam, że potraficie kierować swoimi czynami. Lecz w rzeczywistości znacznie ważniejsze jest kierowanie myślami. Czy to umiecie? Nie. Jesteście po prostu małymi, bezmózgimi idiotami. Aż mam ochotę dać wam klapsa. Wiem, że jesteście samotni i nieszczęśliwi, że nikt was nie kocha. Ale ja was kocham. I wszystko wam powiem. Powiem, jak urządzony jest świat i co się w nim dzieje. Opowiem, po co tu jesteście i co macie zrobić ze swoim życiem. Przecież nie wiecie, co robić z życiem? No widzicie! Usiądźcie wygodnie na swoich nocnikach i słuchajcie. Zacznijmy od tego, że rzeczywistość jest nie całkiem taka, jaką ją sobie wyobrażacie. Jest wielowarstwowa, jak cebula. Znacie tylko dwie warstwy: materialną rzeczywistość, w której żyjecie, i przestrzeń snów, które śnicie każdej nocy. Przestrzeń snów to wcale nie fantazje, a rzeczywiście istniejące archiwa taśm filmowych, na których przechowywane jest wszystko co było, co będzie i co mogłoby być. Kiedy śni ci się sen, przeglądasz właśnie jedną z takich taśm filmowych. W tym sensie twój sen to równocześnie iluzja i rzeczywistość. Film, który oglądasz, jest wirtualny, a taśma filmowa materialna. Rzeczywistość jest czymś, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, a jedyne co jest, to obecna teraźniejszość. Rzeczywistość istnieje jedynie przez moment, jak kadr na taśmie filmowej, który przemieszcza się z przeszłości w przyszłość. Twoje życie, a dokładniej twoja istota – dusza – również prze- 69373807604802 69 mieszcza się z jednego wcielenia do drugiego. Kiedyś wszyscy byliście rybami, dinozaurami i wszelkimi stworami pełzającymi. Lecz nawet teraz nie wyobrażaj sobie, że bardzo się rozwinąłeś. Musisz jeszcze długo pełznąć w kierunku doskonałości, na przykład do mnie. Nie pamiętasz swoich poprzednich wcieleń. Dlatego, że każde wcielenie to odrębne życie twojej duszy, albo oddzielny sen – jak wolisz. Posiadanie ciała nie jest konieczne dla duszy. Dusza w ciele to jedna z postaci jej bytowania. Ciało jest swego rodzaju bioskafandrem. Może zapytasz: po co mi te wcielenia? Taka jest po prostu odwieczna cecha rzeczywistości i życia – ruch i kolejne wcielenia. Kadr przemieszcza się z ruchem taśmy filmowej. Poczwarka przeobraża się w motyla. Motyl składa jaja, które przekształcają się w poczwarki, a potem znów w motyle. Na tym etapie swojej ewolucji jesteś tylko poczwarką. Małą, odpychającą poczwarką – i nic na to nie poradzisz. To ja jakoś sobie z tobą poradzę. Więc słuchaj. Sen i jawa to w zasadzie jedno i to samo. W pierwszych latach swojego życia nie odróżniałeś rzeczywistości od snu. Teraz tego nie pamiętasz, lecz wówczas wydawało ci się, że między tym światem i tamtym nie istnieją granice ani różnice. A potem dorośli wytłumaczyli ci, że świat snu to tylko twoje fantazje, że to nieprawdziwe. 69373807604802 69 W rzeczywistości wpojono ci pewne fałszywe przekonanie. Tamten świat jest równie rzeczywisty, jak ten – on też istnieje, jednak w innej przestrzeni. Zasypiając i budząc się, faktycznie przemieszczasz się z jednej przestrzeni do drugiej. Nie dziwi cię to? Nie wywołuje to w Tobie strachu? Po prostu do tego przywykłeś, ale sen i następujące po nim przebudzenie to zjawiska z tej samej dziedziny, co życie i śmierć. Życie to sen a śmierć to przebudzenie, a nie na odwrót – rozumiesz? No dobrze, moi drodzy – nie wszystko naraz, a po kolei. Istnieją trzy zbieżności oraz jedna różnica między snem i jawą. O różnicy opowiem później, a oto zbieżności. Pierwsza Zarówno we śnie jak i na jawie – śpisz. Dlatego i tutaj, i tam – jesteś bezbronny. Jedna i druga rzeczywistość istnieje niezależnie od twojej woli. Nauczę cię budzić się zarówno we śnie jak i na jawie. Druga I tu i tam – rzeczywistość porusza się jak kadr na taśmie filmowej. Ale ty tego nie zauważasz, ponieważ umiesz patrzeć wyłącznie pod nogi. Umiejętność patrzenia przed siebie zatraciłeś w chwili, kiedy uwierzyłeś dorosłym, że sen jest nierzeczywisty. Trzecia I tu i tam – możemy kierować przemieszczaniem się kadru. Nie panujesz nad tym przemieszczaniem, ponieważ twoja uwaga skupiona jest na bieżącym kadrze. Wkrótce się dowiesz co to oznacza. Chociaż wiedzieć to jeszcze nie to samo co rozumieć… Ale kiedy zrozumiesz, będziesz w stanie poruszać rzeczywistością. 69373807604802 69 Dwa ekrany Moi drodzy, zatrzymaliśmy się na trzech postulatach. ҉ Zarówno we śnie jak i na jawie – śpicie. ҉ Zarówno sen jak i rzeczywistość – to przemieszczanie się kadru. ҉ Przemieszczaniem się kadru można kierować, lecz wy tego nie robicie. Nie kierujecie swoimi głupimi snami, ani swoim żałosnym życiem – po pierwsze dlatego, że śpicie, a po drugie dlatego, że nie wiecie, że to jest możliwe. Zacznijmy od najprostszej rzeczy: czym jest sen. Czy pamiętasz, że mówiłam, że wydano cię na świat, a instrukcji obsługi człowieka ci nie dano? A więc, masz dwa ekrany: wewnętrzny i zewnętrzny. Poza tym masz uważność. Ona zawsze skierowana jest albo do wnętrza, albo na zewnątrz i bardzo rzadko do centrum. Dlatego wciąż śpisz. 69373807604802 69 Kiedy pogrążasz się w rozmyślaniu, twoja uwaga w całości pogrążona jest w wewnętrznym ekranie. Możesz nie zauważać zdarzeń dookoła i działać automatycznie. I przeciwnie – kiedy twoja uwaga jest zajęta czymś zewnętrznym, zapominasz o sobie i znów możesz działać nieświadomie. To właśnie jest sen – nieuświadomiony stan, w którym twoja uwaga pogrążona jest w zewnętrznym albo wewnętrznym ekranie. W takim stanie jesteś bezradny i nie kontrolujesz ani siebie ani tego, co się z tobą dzieje. W tym sensie sen i marzenie senne to nie to samo. Sen to twój stan anabiozy. Marzenie senne – to coś, co ci się śni – w przestrzeni marzeń sennych albo w przestrzeni rzeczywistej. Z kolei rzeczywistość i marzenie senne są w zasadzie jednakowe. Rzeczywistość też ci się śni. Rzeczywistość to marzenie senne, a marzenie senne to rzeczywistość. Wkrótce zrozumiesz dlaczego tak jest. Teraz instrukcja. Aby obudzić się we śnie na jawie, należy wydostać uważność z zewnętrznego lub wewnętrznego ekranu i przemieścić ją do centrum świadomości. Jesteś w stanie to zrobić a do tego z łatwością. Pstryknij palcami przed samym nosem. Gdzie właśnie byłeś? Bujałeś daleko w swoich marzeniach, bo na całego rozkoszowałeś się mną – taką wspaniałą? Gdzie zanurzona była twoja uważność, w którym ekranie? Gdzie ona jest teraz? Znajdź punkt pomiędzy dwoma ekranami. Z tego punktu możesz obserwować równocześnie swoje myśli i to, co się z tobą 69373807604802 69 dzieje. Zdołasz widzieć otaczającą cię rzeczywistość i siebie w tej rzeczywistości. Nic nie przeszkadza ci patrzeć na oba ekrany równocześnie. Ty to umiesz. Po prostu nikt ci nie powiedział, że tak można zrobić, a ty sam nigdy nie zastanawiałeś się, po co ci to potrzebne. Dorośli polecili: patrz tutaj, słuchaj mnie, rób, co ci mówię. Tak cię nauczono skupiać uwagę na zewnętrznym ekranie. A kiedy coś ci się nie udawało, wpadałeś w zniechęcenie i pozostawałeś sam na sam z pozbawionymi radości myślami o tym, że jesteś taki mały, bezbronny i nieszczęśliwy. W ten sposób sam siebie przyzwyczaiłeś do skupiania się na ekranie wewnętrznym – na swoim jedynym azylu. Stopniowo twoja uwaga przyzwyczaiła się przyklejać do jednego albo drugiego ekranu, nie zatrzymując się pośrodku. W efekcie całkiem przestałeś sterować uwagą – ona nie podporządkowuje ci się, lecz pływa w różnych kierunkach. Stopniowo pogrążasz się w stanie nieświadomości. W takim stanie nie możesz działać skutecznie. Można cię oszukać, skrzywdzić, nastraszyć, okraść, nawet pobić – a ty nie możesz godnie odpowiedzieć. Wciąż walczysz z wewnętrznymi kompleksami i zależysz od zewnętrznych okoliczności oraz pogoni za szczęściem. Czy wiecie, kto goni szczęście? Nieudacznicy. Nieudacznicy to wy, ponieważ wasza skuteczność w stanie nieświadomości nie przewyższa pięciu – dziesięciu procent. 69373807604802 69 No dobra, nie płacz mój ty żałosny, ponieważ wszystko można naprawić. A ja powiem ci jak. 69373807604802 69 Spacer w marzeniu sennym Z poprzedniej lekcji dowiedzieliście się moi drodzy, że... ҉ sen to stan pogrążenia uwagi w ekranie; ҉ zarówno spać jak i nie spać można w marzeniu sennym oraz w rzeczywistości; ҉ aby się przebudzić, należy przemieścić uważność do centrum świadomości. Centrum świadomości to punkt obserwacyjny, z którego widzisz gdzie w danej chwili znajduje się twoja uważność, i czym jest ona zajęta. Równocześnie widzisz, co dzieje się wokół ciebie i czym zajmujesz się ty sam. Teraz obudź się i zapytaj siebie: gdzie jestem, co robię, czym pochłonięta jest moja uwaga? W tej chwili ocknąłeś się i znalazłeś się w punkcie świadomości. „Oto ja, a to otaczająca mnie rzeczywistość. Zdaję sobie sprawę. Widzę siebie i widzę swoją rzeczywistość”. 69373807604802 69 Nie przywykłeś do tego stanu, mój ty drogocenny. Pojawia się on rzadko, jako przebłysk. Przez cały pozostały czas zanurzony jesteś w ekranie wewnętrznym lub zewnętrznym. A teraz spróbuj pobyć w stanie świadomości przynajmniej przez godzinę. I poobserwuj, co będzie się działo. Będzie ciekawie. Najlepiej zrobić to rano, po tym, jak dobrze się wyspałeś i czujesz się rześko oraz wesoło. W złym nastroju i ze złym samopoczuciem nie warto próbować – nic nie wyjdzie. Wejdź w punkt świadomości, mówiąc sobie: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Postanów sobie: dzisiaj będę spacerować w marzeniu sennym na jawie. I wyrusz na spacer, dokąd chcesz – do pracy albo do szkoły – w tym stanie jasności. Aby uzyskać lepszy efekt, wyrusz tam, gdzie nikt cię nie zna – na spacer po centrum handlowym lub rozrywkowym. Będzie to swobodny spacer w marzeniu sennym. Kiedy jesteś zanurzony w jednym z ekranów – nie jesteś sobą, nie dysponujesz ani sobą, ani sytuacją. Każda sytuacja staje się marzeniem sennym i przejmuje nad tobą kontrolę. A tymczasem co się dzieje, kiedy uświadamiasz sobie siebie? Uwalniasz się i od tej chwili twoje marzenie senne – we śnie albo na jawie, bez różnicy – staje się świadome. Dysponujesz sobą i, co najważniejsze, zyskujesz zdolność panowania nad sytuacją. Ale o tym powiem później, a na razie spróbuj po prostu spacerować i obserwować. Na przykład, włączasz swoją świadomość i wchodzisz do sklepu. Przywitaj się, przejdź się po sklepie, rozejrzyj, być może zapytaj o coś i obserwuj reakcje sprzedawców. Tylko nie zasypiaj. 69373807604802 69 Koniecznie, zanim się do kogoś odezwiesz, umieść uważność w centrum: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Odkryjesz, że otaczający cię ludzie spoglądają na ciebie z ciekawością i z jakiegoś względu odnoszą się do ciebie ze szczególną sympatią, której wcześniej nie doznawałeś. Co się stało? Otaczający cię ludzie w odróżnieniu od ciebie, wciąż śpią, ich uważność jest przechwycona, są wciągnięci w swój codzienny scenariusz, jak w film. Ich myśli są niejasne, czyny nieuświadomione. Można powiedzieć, że żyją jak bohaterowie filmu w kinie. Ty zaś, w odróżnieniu od otoczenia przebudziłeś się w marzeniu sennym, dosłownie wyszedłeś z ekranu do sali kinowej. W dowolnej chwili możesz wyjść, możesz też wrócić do filmu i spacerować tam swobodnie wśród bohaterów niezależnie od scenariusza. Kiedy znajdujesz się w takim stanie, ludzie postrzegają cię jak przybysza z innego świata. Niejasno czują, że coś z tobą jest nie tak, lecz nie są w stanie zrozumieć co konkretnie. Nie martw się, oni nie zdają sobie sprawy z tego, że odnoszą się do ciebie z zaciekawieniem i sympatią. A ty nie dawaj po sobie poznać, że wiesz, że oni nie wiedzą. Czy wiesz skąd się bierze u nich sympatia do ciebie, szczególnie w przypadku tych, którzy cię nie znają? Jesteś dla nich jak światełko w królestwie cieni. Kiedy znajdujesz się w stanie świadomości, energia płynie w tobie inaczej. Nie widać tego dosadnie, lecz można to podświadomie wyczuć. 69373807604802 69 W ten sposób zwyczajnie spacerując w marzeniu sennym na jawie, uzyskasz przynajmniej uwagę i sympatię otoczenia. Możesz zawrzeć przyjemne znajomości, przyjemnie porozmawiać i spędzić czas. Ale to tylko początek. Bądź rozważny i naucz się przemieszczać w rzeczywistości. Oczywiście, jeśli nie oszalejesz z rozsądku. Hej! Spokojnie, nie bój się mój drogi. 69373807604802 69 Pierwsze wejście do rzeczywistości M ój drogi, jeśli pospacerowałeś w marzeniu sennym na jawie, pewnie już rozumiesz, że porównanie rzeczywistości do filmu wcale nie jest alegorią. ҉ Rzeczywiście znajdujesz się tam w charakterze bohatera, który ożył, podczas gdy pozostali uczestnicy wciąż poruszają się jak we śnie, podporządkowując się jakiemuś zewnętrznemu scenariuszowi. Może się wydawać, że wcale tak nie jest. Przecież zakładamy, że ludzie śpią nocą, we własnym łóżku, a w ciągu dnia działają mniej więcej świadomie. Jednak sam się przekonałeś, że owo „mniej więcej” w rzeczywistości oznacza raczej ‚mniej’. Widziałeś, jak twoja własna uważność wciąż wpadała do wewnętrznego lub zewnętrznego ekranu. Bez wątpienia widziałeś to i teraz wiesz, jak to działa. 69373807604802 69 Teraz, za każdym razem wyruszając na spacer w marzeniu sennym, będziesz wciąż łapać się na tym, że znów wpadasz do ekranu i zasypiasz. Coś przykuło twoją uwagę, przechwyciło twoją uważność, albo nad czymś się zamyśliłeś i... – przestajesz istnieć jako świadome indywiduum i nawet przestajesz należeć do siebie. A do kogo należysz, komu się podporządkowujesz? Prowadzi cię pewien zewnętrzny scenariusz, wgrany w określony film, w którym to filmie ty – jako jego bohater – w danej chwili się znajdujesz. Co to wszystko znaczy – stopniowo ci opowiem. Nie wszystko naraz. Teraz musisz zrozumieć pewną prostą sprawę. Zarówno we śnie, jak i na jawie znajdujesz się wewnątrz filmu, płyniesz w strumieniu scenariusza. Nie należysz do siebie, ponieważ nie należy do ciebie twoja uważność. Jednak kiedy tylko budzisz się i obejmujesz kontrolę nad swą uważnością, scenariusz natychmiast traci władzę nad tobą. Oczywiście, jak zwykle, musisz iść do pracy, do szkoły, wykonywać swoje codzienne obowiązki. Ale już nie tak ściśle, jak przewiduje to scenariusz. W odróżnieniu od otaczających cię śpiących bohaterów, widzisz siebie, widzisz rzeczywistość i możesz świadomie sterować swoją wolą, czego do tej pory nie robiłeś. Oto twoje pierwsze wejście na nowy poziom dysponowania sobą i rzeczywistością. Wielokrotnie budziłeś się już ze zwykłego snu, ale nie próbowałeś wznieść się na wyższy poziom, prawda? 69373807604802 69 W zwykłym marzeniu sennym, jeśli nie rozumiesz, że to sen, jesteś bezradny. Znajdujesz się wewnątrz filmu i jesteś całkowicie przechwycony przez zdarzenia, ponieważ twoja uważność zanurzona jest w ekranie. Ale ty, w odróżnieniu od otaczających cię ludzi, jesteś w stanie wydostać swoją uważność i wynieść na wyższy poziom, czyli przebudzić się w samym marzeniu sennym i nawet wznieść się o dwa poziomy – przebudzić się w rzeczywistości. Bohaterowie snów nie są w stanie tego zrobić. Czym różnią się od ludzi żywych? Nie mają samoświadomości – nie uświadamiają sobie siebie jako osobowości. Nie mają woli – nie mają wolności działania lecz podporządkowują się scenariuszowi. Nie mają duszy – są po prostu szablonami, manekinami. Kiedy już nauczysz się budzić w marzeniu sennym, przeprowadź eksperyment. Spróbuj zadać pytanie manekinowi z marzenia sennego: „Kim jesteś?” On albo postara się uniknąć odpowiedzi albo wymieni swoją rolę w scenariuszu. Ale nie będzie w stanie powiedzieć „ja to ja” – on nie ma własnego Ja. W podobny sposób manekina można zapytać: „Czy wiesz, że ja teraz śpię, a ty mi się śnisz?” To pytanie wprawi go w zakłopotanie, ponieważ on nigdy nie zasypiał i nie budził się. Manekin ze snu żyje w swoim filmie dokładnie tak samo, jak bohater utrwalony na taśmie filmowej. Różnica polega tylko na tym, że zwykłe filmy kręcą żywi ludzie, a filmy snów przechowywane są w archiwum Wieczności – one tam były zawsze i na zawsze tam pozostaną, póki istnieje ten Wszechświat. 69373807604802 69 Żywi ludzie mają duszę, wolę i samoświadomość. Mogą powiedzieć „ja to ja”, chociaż to już wszystko, co mogą o sobie powiedzieć. Żywi ludzie uświadamiają sobie siebie, lecz ich samoświadomość, jak się przekonałeś, śpi, a wola wykorzystywana jest jedynie z rzadka, kiedy trzeba zmobilizować się do jakiegoś działania. Jeszcze istotna sprawa – wola wykorzystywana jest jedynie w granicach bieżącego kadru, lecz o tym powiemy nieco później. I tak robię ci wielką grzeczność, spędzając z tobą tyle czasu, mój ty nieszanowny. Wykorzystaj te chwile, rozkoszuj się mną, chwal mnie, komplementuj – jestem Tafti, twoja naczelna kapłanka! 69373807604802 69 Uważaj na uważność Podsumujmy dotychczasową wiedzę: ҉ w zwykłym stanie świadomości jesteś bohaterem określonego filmu; ҉ jeśli twoja uwaga nie należy do ciebie, ty nie należysz do siebie; ҉ prowadzi cię zewnętrzny scenariusz, który wgrany jest do filmu. Używam takich terminów dla twej wygody, ponieważ we śnie i na jawie robisz mniej więcej to samo: oglądasz film i uczestniczysz w nim jako bohater odgrywający rolę, bez prawa do własnego zachowania. Jeśli wciąż jeszcze wątpisz w to, że nie działasz samodzielnie, lecz niezgodnie z własną wolą, przyjrzyj się teraz swojej uważności – gdzie ona właśnie była, do kogo należała? Przekonałeś się, że nie do ciebie? W takim razie do kogo lub czego? 69373807604802 69 Właśnie do scenariusza. Ty, albo raczej twoje Ja, to twoja uważność. Jeśli nie kontrolujesz siebie, prowadzi cię scenariusz – niezależnie od tego czy we śnie, czy na jawie – dzieje się to samo. Marzenie senne to też rzeczywistość, a rzeczywistość to też marzenie senne. Będziemy mówić, że jawa to sen na jawie, a zwykły sen to marzenie senne we śnie. Marzenie senne może być świadome lub nieświadome. W nieświadomym marzeniu sennym jesteś głupi i bezradny jak mały zajączek. Ale wystarczy że weźmiesz uważność pod kontrolę, a ożyjesz w filmie, zdobywając tak zdolność do działania samodzielnie, według własnej woli. Staniesz się poczytalnym bohaterem i teraz możesz swobodnie spacerować w marzeniu sennym. Na jawie już tego spróbowałeś. Z czasem nauczysz się robić to samo we śnie. Jednak dysponowanie taką zdolnością na jawie jest znacznie ważniejsze, ponieważ obraz snu, mimo że posiada rzeczywistą taśmę filmową w archiwum Wieczności, jednak jest wirtualny. Życie jest prawdziwe, a w nim albo bezradnie przebierasz nogami w cudzym scenariuszu albo urzeczywistniasz własny. Jedyne, co w tym przeszkadza, to twój nawyk wpadania do zewnętrznego i wewnętrznego ekranu. Twoja uwaga nie może być długo utrzymywana w centrum świadomości. Dla ciebie jest to normalne i nic na to nie poradzisz, mój ty niepełnowartościowy potworku. Musisz więc wypracować sobie nowy nawyk – przywracanie uwagi do centrum. Wyruszając na spacer w marzeniu sennym postanawiaj nie zapominać, że musisz się budzić. Dosłownie wyznacz sobie taki cel, w przeciwnym razie po prostu wypadnie ci to z głowy. 69373807604802 69 Jeśli będziesz zapominać i lenić się, niczego się nie nauczysz. Podczas spaceru musisz przyłapywać się na tym, że wciąż wpadasz w jeden lub w drugi ekran i zasypiasz. Nie martw się, przywracaj sobie własną uważność raz za razem. Zorganizuj obserwację swojej uważności przy pomocy uważności, czyli obserwuj siebie. Nie musisz starać się utrzymywać swej uwagi w centrum przez cały czas i bez przerwy. Znaczenie i wartość ma coś innego – twoja zdolność do reagowania na zdarzenia. Zazwyczaj dowol-ne, nawet niewielkie zdarzenie pogrąża cię w zewnętrznym filmie albo w wewnętrznych przeżyciach. Niezależnie od tego jaka jest sytuacja, pogrąża cię ona we śnie. Teraz musisz wyrobić w sobie odwrotny nawyk – na skutek zdarzeń nie zapadać w sen, lecz się budzić. Dowolne zdarzenie, nawet lekki powiew otaczającej cię przestrzeni, powinno powodować w tobie czujność – to sygnał do przebudzenia. Podobnie każdy twój czyn powinien ci przypominać, że należy sprawdzić swoją uważność. Masz dwa aktywatory. Zewnętrzny – kiedy tylko coś się wydarzy, budzisz się. Wewnętrzny – zanim cokolwiek zrobisz, budzisz się. Przykłady zewnętrznych aktywatorów: spotkałeś się z kimś, ktoś się do ciebie odezwał, w pobliżu ciebie coś się zdarzyło – nieważne co, jakiś dźwięk, jakieś poruszenie – wszystko, co wcześniej przyciągało cię i wciągało. Natychmiast, kiedy tylko coś się zdarzyło, przemieść tam swoją uważność, lecz nie trać nad nią kontroli – utrzymuj ją w centrum. 69373807604802 69 Przykłady wewnętrznych aktywatorów: zamierzasz udać się dokądś, coś zrobić, z kimś porozmawiać. Zanim jednak cokolwiek przedsięweźmiesz, ustaw swoją uważność w centrum. Właśnie zanim, ponieważ potem będzie za późno – odkryjesz tylko, że najpierw zasnąłeś, a potem przebudziłeś się i przypomniałeś sobie, że spałeś. Wszystkiego tego można się nauczyć wyłącznie przez wielokrotne powtarzanie, jak w sztukach walki. Innej drogi nie ma. Za to kiedy nauczysz się kierować uważnością, zdołasz sterować także swoim nędznym życiem. A wtedy być może twoje życie przestanie być nędzne. A na razie udzielam ci jednego ostrzeżenia. Przebudziłeś się w marzeniu sennym, zyskałeś świadomość i siłę podczas gdy otoczenie nadal śpi. Nie traktuj tego przywileju jak wyższości. Nie odnoś się do śpiących z pychą i pobłażaniem. Na to mogę sobie pozwolić tylko ja, ponieważ jestem Tafti – twoja kapłanka, a ty jesteś moim poddanym, masz mnie słuchać i zachwycać się mną niezmiernie. Zachwycasz się? Mam cię na oku! 69373807604802 69 Ustawianie rzeczywistości N o cóż, moi mili i piękni – już coś wiecie i umiecie. Widzicie, chwalę was! Podczas poprzedniej lekcji nauczyłeś się obserwować uważność. ҉ Wyznacz sobie cel niezapominania o uważności; ҉ kiedy tylko coś się wydarza, budzisz się; ҉ zanim coś zrobisz, znów się budzisz. W ten sposób wyrobisz sobie nawyk kierowania swoją uważnością, a w efekcie końcowym również swoim życiem. Ale to nie daje ci prawa, by spoglądać z góry na śpiących. Obserwuj ich niedostrzegalnie i nie dawaj po sobie poznać, że wiesz coś, czego oni nie wiedzą. Udawaj, że też śpisz. Dotyczy to wszystkich spacerów, zarówno na jawie jak i we śnie. Pamiętaj, aby przed wejściem do marzenia sennego mieć życzliwe nastawienie w stosunku do otoczenia, bo w przeciw- 69373807604802 69 nym razie zostaniesz ukarany. Zarozumiały, pyszny, złośliwy, bezczelny, nadęty, arogancki, wyniosły, pełen pogardy, zapatrzony w siebie i wywyższający się – dostanie prztyczek w nos. Nie ode mnie – od rzeczywistości. Ode mnie nie doczeka się takiego zaszczytu i łaski. Teraz słuchaj uważnie. Podczas naszego pierwszego spotkania powiedziałam ci: rzeczywistość to coś, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, a jedyne co jest, to jednorazowe teraz. Rzeczywistość istnieje tylko przez chwilę, podobnie jak kadr na taśmie filmowej, który przemieszcza się z przeszłości w przyszłość. Jak to rozumieć? To znaczy, że rzeczywisty jest tylko momentalny ślad rzeczywistości – podświetlony kadr. Wszystko pozostałe jest wirtualne – zarówno przeszłość, jak i przyszłość. I wszystko to przechowywane jest wiecznie w archiwum taśm filmowych, w którym zapisano wszystko, co było, co będzie i co mogłoby być. Przeszłość i przyszłość to informacja. Informacja niematerialna, nie da się jej dotknąć. Jednak nośniki informacji są materialne, można je odtworzyć. Właśnie dlatego jasnowidze są w stanie zajrzeć w przeszłość i przepowiedzieć przyszłość. Archiwum taśm filmowych rzeczywiście istnieje, mimo, że jest nienamacalne, jak eter. Substancja eteryczna jest zawieszona w przestrzeni marzeń sennych. Przestrzeń marzeń sennych jest wspólna zarówno dla snów jak i dla rzeczywistości. We śnie widzisz, co mogłoby nastąpić w przeszłości lub w przyszłości. Jednak czy działo się to lub zadzieje się – nie wiadomo. Wariantów jest niezliczone mnóstwo. To, co może wydarzyć się we śnie, mogłoby zaistnieć w rze- 69373807604802 69 czywistości – i odwrotnie. W tym rozumieniu przestrzeń marzeń sennych to wspólne archiwum taśm filmowych. Możesz je przeglądać, możesz też w nim istnieć – we śnie lub na jawie. Jednak w każdym kadrze możesz zaistnieć tylko raz. Każdy kolejny kadr jest nowym urzeczywistnieniem – aktualizacją wszystkiego co jest ożywione i nieożywione, aż do poziomu atomów. Niezmienne są jedynie dusze istot żywych – one są w stanie przeglądać taśmy filmowe snów lub przemieszczać się na samych taśmach w rzeczywistości wraz z kadrem. Dlatego twoje Ja jest jednym i tym samym, które było w przeszłości, podróżowało we śnie i pojawi się w przyszłości. Nasz świat istnieje w postaci ożywionej oraz nieożywionej. Życie przenika do rzeczywistości materialnej jako jej przeplot. Rzeczywistość jest substancją nieożywioną. Życie jest ożywione. Życie może wpływać na bieg rzeczywistości. Życie może ustawiać rzeczywistość. Ostatnia teza, moje ślimaczki – najważniejsze, co musicie zrozumieć. Ustawiać to określać, w jakim kierunku porusza się kadr, na jakiej taśmie filmowej. Masz taką możliwość, lecz jej nie wykorzystujesz, podobnie jak nie wykorzystujesz funkcji sterowania uważnością. Trzeba właśnie ustawiać rzeczywistość zawczasu, a nie walczyć z bieżącą rzeczywistością. Co zamiast tego robisz? Usiłujesz zmienić zaistniałą rzeczywistość w bieżącym kadrze. Czy rozumiesz co robisz? Jeszcze raz: czym jest realna rzeczywistość? Tym, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, a jest – jednokrotnie i teraz. Rzeczywistość istnieje jedynie na tyle, na ile już się zadziała. Nie 69373807604802 69 możesz zmienić tego, co już się wydarzyło. Jednak właśnie tym się zajmujesz, ponieważ wszystko, co cię otacza w rzeczywistości, to coś, co już zaistniało. Teraźniejszość niewiele różni się od przeszłości. Przeszłość jest daleko w tyle, lecz również teraźniejszość istnieje tylko przez moment, i z nią też niczego nie zdołasz uczynić. Znajdując się w chwili obecnej, wciąż przebywasz w przeszłości. Twoja uwaga ugrzęzła w bieżącym kadrze. Ta iluzja pochłania cię i nie wpuszcza do przyszłości. Dlatego będziesz zależny nie od siebie. Może ci się wydawać, że dokonujesz świadomych czynów, podejmujesz zdecydowane kroki, rozwiązujesz problemy, osiągasz cele. Jednak wszystko to – w bieżącym kadrze, w stanie nieświadomym, i dlatego – scenariusz niesie cię w taśmie filmowej, której nie wybrałeś. W rzeczywistości tylko bezradnie machasz łapkami. Takie właśnie jesteście, moje słodkie zajączki. Ileż mam z wami roboty! 69373807604802 69 Splot energetyczny zamiaru zewnętrznego Jak zawsze, moi drodzy, powtarzamy dotychczasowy materiał. ҉ realna rzeczywistość jest tym, co już zaistniało; ҉ nie możesz zmienić tego, co już się wydarzyło. Jednak – ҉ usiłujesz zmienić daną ci rzeczywistość w bieżącym kadrze; ҉ dlatego przyszłość nie zależy od ciebie. Co masz robić? ҉ masz ustawiać rzeczywistość zawczasu, nie zaś walczyć z bieżącą rzeczywistością. Wiele rzeczy brzmi tu niezwykle. Zetknąłeś się z bardzo dziwną, nieznaną ci rzeczywistością. To ta sama twoja rzeczy- 69373807604802 69 wistość, do której przywykłeś, lecz jest ona jakaś inna, niedościgniona, prawda? Posłuchaj, co do was mówię, nie męcz mnie pytaniami. Dlaczego istnieje archiwum taśm filmowych, kto je utrwalił i zapieczętował na wieki – zrozumienie tego nie jest ci dane. Podziękuj Naczelnemu Stwórcy, że pozwolono ci przemieszczać kadr. To już niemało. Niestety, jesteś bardzo opóźniony w rozwoju – nie używasz nawet tego, co masz. Przypominam, co oznacza przemieszczanie kadru. Jak wiesz, nie da się zmienić przeszłości. O teraźniejszości też możesz zapomnieć – ona już zaistniała i nie jest ci potrzebna. Za to masz możliwość ustawić przyszłość – wybrać film, w którym porusza się kolejny kadr. Jak to zrobić? Masz dwie funkcje sterowania – uważnością i zamiarem. Co do uważności – już o tym mówiliśmy, odpowiada ona za twoją poczytalność. Zamiar odpowiada za twoje działania. Aby coś przedsięwziąć, musisz najpierw mieć zamiar. Kiedy już coś robisz, zamiar urzeczywistnia się w działaniu. Jednak wszystkie twoje czyny odnoszą się do bieżącego kadru i urzeczywistniają się w nim, ponieważ zamiar utkwił w tym kadrze. Dzieje się podobnie, kiedy twoja uwaga przywiera do jednego z ekranów. Podobnie, jak uwaga ma dwa ekrany, zamiar ma dwa centra: wewnętrzne i zewnętrzne. Wewnętrzne centrum odpowiada za wszelkie twoje zwykłe funkcje i znajduje się w czołowej okolicy czaszki – to twój wąski zamiar. Kiedy skupiasz się, marszczysz czoło. Kiedy masz zamiar coś zrobić, napinasz mięśnie. Mięśnie pozwalają ci wykonywać prymitywne działania w bieżącym kadrze. 69373807604802 69 Zewnętrzne centrum w ogóle nie jest przez ciebie wykorzystywane, a właśnie ono odpowiada za przemieszczanie przyszłego kadru. Możesz błyskawicznie, w tej chwili, określić gdzie znajduje się to zewnętrzne centrum. Każdy z was ma splot energetyczny zamiaru zewnętrznego. Jest to splot energetyczny przypominający zwykły warkocz – niewidoczny, ale masz możliwość go poczuć, jako fantomową część ciała, która istniała kiedyś, a w zasadzie nawet w tej chwili ją posiadasz. Ten splot nie zwisa, lecz sterczy pod kątem w stosunku do kręgosłupa. Taki śmieszny warkocz. Na jego końcu znajduje się zewnętrzne centrum zamiaru. Jest to miejsce między łopatkami, tylko nie przy samych plecach, lecz trochę dalej. Gdzie konkretnie – odnajdziesz je intuicyjnie, dokładna odległość nie ma znaczenia. Wystarczy skierować tam uwagę, a poczujesz. Jeśli zaś na razie nie czujesz, przeczytaj rozdział „Splot w połączeniu ze strumieniami” i wszystko zrozumiesz. Zasada działania zewnętrznego centrum jest bardzo prosta. Przekierowujesz uważność na końcówkę splotu i wyobrażasz sobie obraz jakiegoś zdarzenia, które chciałbyś przyciągnąć do swojego życia. Tym samym podświetlasz przyszły kadr, a ten ucieleśnia się w rzeczywistości. Może zapytasz, jak to możliwe. Takie to proste, a ty tego nie wiedziałeś i z tego nie korzystałeś… Rzecz w tym, że bardzo mocno utkwiłeś w bieżącym kadrze. Przyzwyczaiłeś się patrzeć na to, co widzą twoje oczy, a widzą tylko to, co masz przed sobą. Wydaje ci się, że wszystko co możesz zrobić masz robić wyłącznie przy pomocy tego, co widzą 69373807604802 69 oczy. A gdzie są twoje oczy? Utkwiły w ekranie zewnętrznym. Jeśli zaś coś ci się nie układa, zanurzasz się w wewnętrznym ekranie swoich przeżyć i rozmyślań. A czym spowodowane są twoje przeżycia i rozmyślania? Znów – spowodowane są tym, co widzisz albo co z tobą się dzieje. I okazuje się, że uwaga nie należy do ciebie i zamiar podporządkowany jest nie twojemu scenariuszowi. Swój własny scenariusz możesz wymyślić, ale nie jesteś w stanie go ucieleśnić. Niekiedy marzysz albo czegoś chcesz od przyszłości. Jednak przyszły kadr może zostać podświetlony tylko przez zewnętrzne centrum zamiaru, a ty przyzwyczaiłeś się używać wyłacznie wewnętrznego, wąskiego. Kadr bieżący to twoja iluzja i pułapka. Ot, co. No dobrze już, nie płacz mój miły, mój wspaniały, nie trzęś warkoczykami. Nauczę cię, jak wydostać się z tej pułapki, jak używać splotu. Wszystkiego się nauczysz. Głowa do góry! 69373807604802 69 Jak używać splotu N o, już–już, szybciej–szybciej, moi żałośniutcy, nowa lekcja ale wcześniej – powtórka. ҉ Zamiar ma dwa centra: wewnętrzne i zewnętrzne. ҉ Wewnętrzne znajduje się na czole, zewnętrzne – na końcu splotu. ҉ Zamiar wewnętrzny odpowiada za zwyczajne działania w bieżącym kadrze. ҉ Zamiar zewnętrzny jest w stanie przemieszczać nadchodzący kadr – ustawiać rzeczywistość. Czy chcecie nauczyć się ustawiania rzeczywistości? Oczywiście, że chcecie. Zapraszam. Przypuśćmy, że masz marzenie. W waszym języku potocznym istnieje na taką okoliczność porzekadło – „marzyć zawsze można”, które to porzekadło sugeruje, że marzenia są bezużyteczne. Czy to oznacza, że głupie porzekadło ma rację a moje 69373807604802 69 maluchy nie mają na co liczyć? Dlaczego marzenia się nie ziszczają, wytłumaczę wam na następnej lekcji, a teraz przejdźmy od razu do techniki. Najpierw zrobicie, a potem zrozumiecie. Tak w waszym przypadku będzie najlepiej. Słuchajcie uważnie. Po pierwsze: obudźcie się i wejdźcie w punkt świadomości. Jak zwykle, powiedzcie sobie: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Po drugie: uaktywnijcie splot. Poczujcie: oto on – i jak tylko na niego zwrócicie uwagę, natychmiast uniesie się pod kątem w stosunku do pleców – uaktywni się. Po trzecie: mając skupioną uwagę na splocie wyobrażajcie sobie obraz przyszłości. W myślach, słowach, na ekranie – jak tylko umiecie – ustawiajcie rzeczywistość. Może zauważycie, że kiedy uaktywniacie splot, wasze oczy przechodzą w inny tryb działania. Spróbujcie poczuć: co się dzieje z oczami kiedy unosicie splot? Nieco bardziej się otwierają i jakby zaczynają wyświetlać projekcję. To jest nowy, nieznany wam dotąd tryb czynnościowy. Wcześniej wyłącznie oglądaliście zewnętrzny film i podporządkowywaliście się mu. Teraz zaś jesteście w stanie sami odtwarzać własne filmy. Jeszcze raz, jak to się robi: budzisz się, zwracasz uwagę na splot, a następnie skupiając się na wrażeniach pochodzących ze splotu, wyobrażasz sobie na swoim ekranie, jak to czego pragniesz staje się rzeczywistością. W ten sposób podświetlacie przyszły kadr, a on ucieleśnia się w rzeczywistości. Potem nauczycie się wykonywać wszystko to błyskawicznie, jednym ruchem. 69373807604802 69 Splot działa podobnie jak projektor filmowy. Możecie do woli odtwarzać swoje chcenia i marzenia na wewnętrznym ekranie, ale to niezbyt skuteczne – to jest niemal jałowe. Projektor uruchamia się jednak na pełnej mocy w chwili, gdy wasze myśli, słowa oraz obrazy pochodzą z zewnętrznego centrum zamiaru. Dlatego jeśli chcecie nie tylko zanurzać się w myślach, lecz także oddziaływać na rzeczywistość – włączajcie splot. Nie trzeba utrzymywać uwagi konkretnie na końcu splotu – wystarczy poczuć go całego, jako fantomową część ciała. Potem możecie uaktywnić go dowolnie – odczucia w każdym przypadku są indywidualne. Nie musicie zwracać uwagi na oczy – mogą być zamknięte lub w ogóle niewidome – to nieważne. Ważne, by myśli, słowa i obrazy odtwarzać w połączeniu ze splotem. A więc, moje zajączki, moje rybki, już za chwileczkę, już za momencik będziecie Władcami Wszechświata. Tak się cieszę, że aż nie wiem czy zemdleć, czy oddać pokłon. Zadziwcie mnie swoimi zdolnościami! Ale najpierw zadziwcie siebie. W tym celu musicie nabyć praktycznych umiejętności sterowania przemieszczaniem się kadru. Zaczniemy od podstaw, od spełniania krótkoterminowych pragnień. Przypuśćmy, że na taśmie filmowej dnia zbliża się jakieś zdarzenie, które może równie dobrze zakończyć się sukcesem jak i porażką. Na początek wybierzcie najprostsze, mieszczące się w jednym kadrze. To może być na przykład zakup w sklepie, wolne miejsce parkingowe, dowolna codzienna czynność w pracy, w szkole, na ulicy, w domu. Masz moc uruchomienia kadru na szczęśliwej taśmie filmowej. Wiesz co masz robić. Obudzić się, uaktywnić splot i skupia- 69373807604802 69 jąc się na pochodzących z niego odczuciach wyobrażać sobie, że twoje pragnienie się urzeczywistnia. Następnie możesz odpuścić wrażenia pochodzące ze splotu i dalej działać jak zwykle. Możesz też dla pewności powtórzyć podświetlenie kadru kilka razy. Co się będzie działo – sami zauważycie. Tylko nie popuszczajcie w pieluchy! Poczujecie sprzeczne emocje, kiedy zrozumiecie, że wydarzyło się coś takiego, co nie miało prawa się wydarzyć. Trudno będzie wam uwierzyć, że zewnętrzna rzeczywistość podporządkowuje się waszej woli. Zazwyczaj dzieje się odwrotnie – wy podporządkowujecie się zewnętrznej rzeczywistości. Szczęśliwa statystyka waszych eksperymentów zależy – proszę o uwagę! – od waszego poczucia rzeczywistości zdarzeń. Za kryterium rzeczywistości uznajmy zwyczajność, nawyk. Rze-czywiste jest wszystko, co już niejednokrotnie się wydarzyło. To co nigdy nie miało miejsca, nie może zaistnieć, prawda? Innymi słowy, możliwe dla was jest jedynie to, co mieści się w szablonie waszego światopoglądu. Jeśli nie wiedzielibyście, że można jeździć na dwukołowym rowerze, to nie pojechalibyście. Dokładnie tak samo dzieje się z przemieszczeniem kadru – nie jesteście w stanie nim kierować, dopóki uznajecie to za nierzeczywiste. Co zrobić, żeby stało się to realne? Już niedługo się dowiecie! 69373807604802 69 Iluzja działania Z nowu i od nowa, moi drodzy, powtórka – to wasza tortura a moja rozrywka! Przypomnijmy sobie, co trzeba zrobić. ҉ Przebudzić się, uaktywnić splot i utrzymując uwagę skupioną na nim, ustawić rzeczywistość. ҉ Czy się uda – to zależy od twojej akceptacji lub braku akceptacji tego co się dzieje. ҉ Dla ciebie możliwe jest tylko to, co mieści się w szablonie twojego światopoglądu. Jesteście zbudowani dosyć prymitywnie. Nie może się wam przydarzyć nic takiego, co nie mieściłoby się w waszych wyobrażeniach o świecie i o samych sobie. We śnie dzieją się rzeczy niewiarygodne tylko dlatego, że krytyczność oceny jest obniżona. Na jawie zaś wszystko podlega bezlitosnemu porównaniu z szablonem. Dlatego wasza zdolność przemieszczania kadru zależy od tego, czy dopuszczacie taką możliwość bezwarunkowo, czy wątpicie. 69373807604802 69 Prościutkie „cuda” mogą wychodzić wam z lekkością. Uda wam się wszystko, co jest zgodne z waszym codziennym, zwykłym doświadczeniem. Wasze doświadczenie to właśnie szablon. Do bardziej złożonych przemieszczeń kadru potrzebne jest nowe oprogramowanie. Będę musiała wiele razy, znów i znów, powtarzać wam jedno i to samo, dopóki nie zrozumiecie. A jeśli wreszcie i tak nie zrozumiecie, każę was skrócić o głowę. Takich was nie potrzebuję! No dobrze, nie płaczcie, moi nędzniutcy, tylko słuchajcie! Jak już mówiłam: scenariusz niesie was po taśmie filmowej, w filmie którego nie wybraliście. Taśma filmowa to w uproszczeniu wasza linia życia, a scenariusz to wasz los. Rzeczywiście nie tylko nie wybieracie swojego losu, lecz również nie próbujecie go zmienić, chociaż moglibyście. Na próżno pocieszacie się nadzieją, że los – mimo, że z góry ustalony – jest w waszych rękach. W rzeczywistości sprawy mają się znacznie gorzej. Prowadzi was dość rygorystyczny scenariusz. Wam tylko się wydaje, że postępujecie według własnej woli. To bardzo prawdopodobna iluzja, ale jednak iluzja. Iluzoryczne może być nie tylko to, co widzicie, lecz również to, co robicie. Nie potraficie rozpoznać takiej iluzji ponieważ wciąż w niej przebywacie. Czy pamiętacie, jak mówiliśmy o manekinach z marzeń sennych? Manekiny mieszkają w obrazach waszych snów dokładnie tak samo, jak bohaterowie filmu raz zapisanego na taśmie. Oglądacie sen – manekiny się poruszają. Oglądacie film – bohaterowie ożywają. Kiedy tylko film lub sen kończy się, wszyscy bohaterowie zamierają – do kolejnego seansu, albo na zawsze. 69373807604802 69 Jak myślicie, czy bohaterowie filmu lub gry komputerowej rozumieją, że znajdują się w filmie, a wy na nich patrzycie? Nie. Manekiny marzeń sennych uświadamiają sobie, że wam się śnią? Też nie. A teraz pytam was: czy wiecie kim jesteście? Bohaterów filmów nie wolno o to pytać. Manekiny można, lecz bezskutecznie. Różnicie się od pierwszych czy drugich tym, że jesteście w stanie przynajmniej mętnie uchwycić sens pytania. Dodatkowo jeszcze umiecie sobie uświadamiać siebie. Ale kiedy uświadamiacie sobie siebie? Tylko w chwili, gdy się nad tym zastanawiacie. Przez cały pozostały czas – gdzie jesteście i kim jesteście? Jesteście bohaterami filmu – tego życia, które wam się przydarza. To nie wy żyjecie swoim życiem, lecz wasze życie wam się przydarza. Ani manekin snu, ani bohater filmu nie jest w stanie rozpoznać iluzji swoich działań albo raczej iluzji zachodzących zdarzeń. Dlaczego więc myślisz, że jesteś do tego zdolny? Oczywiście, że jesteście zdolni, moi mądrale, ale tego nie robicie. Przez cały czas, w którym nie zadajecie sobie pytania „gdzie jesteście i kim jesteście?” – jesteście absolutnie tak samo niepoczytalni, jak bohaterowie filmu lub snu. Wasza uwaga wciąż pogrążona jest w jednym z ekranów, a zamiar – w bieżącym kadrze. Dlatego wasze motywy i działania wcale nie są wasze, rozumiesz? Oto do czego dochodzi. W pewnej chwili czegoś ci się chce, postanawiasz to zrobić. Wydaje ci się, że to twoje własne motywy i działania. W rzeczywistości zaś zapisane jest to w scenariuszu. Może ci się wydawać, że to ty coś wymyśliłeś. W rzeczywistości to tylko zwrot akcji w twojej roli. Bieżąca rzeczywistość wciąga 69373807604802 69 cię na tyle, że nie zdajesz sobie sprawy i nie zauważasz iluzji. Na taśmach filmowych, przechowywanych w archiwum Wieczności, znajdują się również wasze własne manekiny. Kiedy przeglądacie jedną z takich taśm we śnie, wasza świadomość odnajduje swojego manekina, a ten ożywa i zaczyna się poruszać. Dopóki śni wam się sen, żyjecie w ciele manekina snu, jako w jednym z mnóstwa wariantów. Spróbuj spojrzeć we śnie w lustro – nie poznasz siebie. Na taśmie filmowej, na której przemieszcza się twoje życie, ma miejsce to samo. Twoja świadomość wchodzi w kolejną wersję manekina, a ten ożywa i staje się tobą – w bieżącym kadrze. Mam jednak pytanie: czym różnisz się od manekinów snu, skoro na jawie żyjesz jak we śnie? I w ogóle – pod jakim względem jesteś lepszy od ślimaka? Obrzydliwego, śliskiego ślimaka? Ślimaka, który na każdy zewnętrzny bodziec reaguje jednakowo prymitywnie. Chowa rogi i ukrywa się w domku... Twój los jest równie przewidywalny i ty jesteś równie przewidywalny. Już ta odrobina, którą poznaliście, moi drodzy, jest ponad wasze siły i nie pasuje do waszego szablonu. I dopóki to będzie dla was nieosiągalne, będziecie mieli prawo do marzeń bez prawa do ich urzeczywistnienia. Lecz gdy w końcu przejrzycie na oczy i pozbędziecie się iluzji, będziecie mogli spacerować w rzeczywistości jako żywe istoty wewnątrz taśmy filmowej. A teraz przerwa! Trzymajcie się, moje ślimaczki! 69373807604802 69 Jak wydostawać się z pułapki D o dzieła, moi pocieszni! Wasza tortura – moja rozrywka albo nawet moje hobby, ot co! ҉ Istnieje iluzja obrazu, istnieje też iluzja działania. ҉ Działanie nie jest tym, co robicie, lecz tym co z wami się dzieje. ҉ Nie wy żyjecie swoim życiem, lecz życie wam się przydarza. ҉ Prowadzi was ścisły scenariusz i dlatego – ҉ Macie prawo marzyć, nie macie prawa wyboru losu. Czym jeszcze mogłabym was obrazić? Przypomnę kluczową tezę poprzedniej lekcji. Może się wam wydawać, że jesteście panami swego losu i działacie świadomie. W rzeczywistości zaś uświadamiacie sobie siebie jedynie w chwili, kiedy zadajecie sobie takie pytanie. W pozostałym czasie wasza świadomość śpi i podporządkowuje się zewnętrznemu scenariuszowi. 69373807604802 69 Zdolność do uświadamiania sobie siebie przez krótką chwilę nie uwalnia was od scenariusza. Jesteście bohaterami w filmie i to równocześnie stanowi waszą iluzję i pułapkę. Niezależnie od tego, co o sobie myślicie – jesteście tam i więzi was pułapka. Co przeszkadza wam wydostać się z tej pułapki? Stanowią to przede wszystkim trzy rzeczy: 1. Niewiedza o tym, że jesteście bohaterami filmu. 2. Psychika odruchowa – „różki ślimaka”. 3. Szablon ograniczony przez ramy tego, co możliwe i co niemożliwe. Szybciej, weselej, moje żabki! Wszystko można naprawić. Pierwsze, czego potrzeba by się wyzwolić, już macie. To bardzo ważne, ponieważ ten kto nie wie o iluzji, przebywa w niej wiecznie. Wam nikt nie mówił o iluzji działania, a wy nawet nie podejrzewaliście jej istnienia, ponieważ coś takiego waszym zdaniem „nie ma racji bytu”. Teraz wiecie. Ale to nie wystarczy. Przypuśćmy, że jesteście ślimakami i wiedzieliście o tym. Czyżbyście dzięki temu przestali być ślimakami? Jeśli będziecie krzyczeć „o ja nieszczęsny, nie chcę być ślimakiem!” – czy któreś przez to się zmieni? Nie, nie możesz ot tak ożyć w filmie i zacząć robić co zechcesz, nie podporządkowując się scenariuszowi. To działa nieco inaczej. Trzeba pokonać jeszcze dwie bariery – nawyki i wyobrażenia. To nie wy nimi sterujecie, lecz one sterują wami. Trudno, będziemy budzić was ze śpiączki. Ślimakami czyni was nawyk nieustawiania rzeczywistości, oczekiwania czegoś i liczenia na coś. Uda się czy nie uda? 69373807604802 69 Wyjdzie czy nie wyjdzie? Jest to postawa pasywna. W tej pozycji wszystko, do czego jesteście zdolni – to obmacywanie rzeczywistości i chowanie ślimaczych rogów. Aby przestać być mokrymi, oślizgłymi i stać się pięknymi, szczęśliwymi, musicie przestawić się na tryb aktywny. Nie oczekiwać i nie liczyć na coś, lecz ustawiać rzeczywistość. Przeszkadza w tym szablon, według którego rzeczywistości nie da się ustawić. To wasz ślimaczy domek. Ale ja was, takich wstrętnych i oślizgłych, stamtąd wydostanę! Nowe nawyki i wyobrażenia wypracowuje się dokładnie tak samo jak wykorzenia się stare – przez wielokrotne powtórzenia. Tylko od teraz, zamiast gapić się na rzeczywistość i podążać za nią, będziecie aktywnie kierować przemieszczaniem się kadru. O jaki kadr chodzi, czy się domyślasz? Nie o ten, w którym znajdujecie się w bieżącej chwili, lecz o ten, który nadchodzi. Jak już wiecie, rzeczywistości bieżącego kadru nie da się zmienić, ponieważ ona już zaistniała. Ustawić można jedynie nadchodzącą rzeczywistość. Dlatego uwaga powinna być skierowana o kilka kadrów naprzód. Podobnie jak została zorganizowana obserwacja uważności, teraz trzeba obserwować nadchodzący kadr. Tutaj mamy trzy aktywatory. Oczekiwanie – coś powinno się stać, na coś czekasz, na coś masz nadzieję. Zamiar – masz zamiar dokądś się wybrać, coś zrobić. Problem – zdarzyło się coś, co wymaga decyzji, rozwiązania. 69373807604802 69 Za każdym razem, kiedy na coś czekasz, nie czekaj i nie miej nadziei – ustaw rzeczywistość. Za każdym razem, kiedy masz jakiś zamiar, nie urzeczywistniaj go – najpierw ustaw rzeczywistość. Za każdym razem, kiedy pojawia się problem, znów – nie czekaj, nie miej nadziei, nie zamartwiaj się – ustaw rzeczywistość. Algorytm podświetlenia kadru 1. Złap się na jednym z aktywatorów. 2. Obudź się: widzę siebie i widzę rzeczywistość. 3. Uaktywnij splot i skupiając się na pochodzących od niego wrażeniach ustaw rzeczywistość. 4. Odpuść bodźce ze splotu. 5. Jeśli zdarzenie jest ważne, powtórz podświetlenie kilka razy. Staraj się wciąż przypominać sobie i pamiętać o nadchodzącym kadrze. Nie za każdym razem będzie ci się to udawać. Początkowo przez cały czas będziesz o tym zapominać. Stary nawyk nie odklei się ot tak – trzeba go zużyć i zastąpić nowym. Nie bądźcie leniami, bądźcie mądrzy i zróbcie to. Jeśli nie, ja was zużyję. Komu jesteście potrzebni w takim stanie? Oprócz mnie nikt was nie kocha. 69373807604802 69 Przeprogramowanie N ie denerwujcie się, moi mili, tylko przykładajcie do nauki! Powtórzmy dotychczasowe zagadnienia. ҉ W pułapce bieżącego kadru utrzymują was rogi ślimaka i domek; ҉ aby wydostać się z pułapki, trzeba przestawić się na tryb aktywny – ҉ nie oczekiwać i nie mieć nadziei, lecz ustawiać rzeczywistość. Wymagany jest – ҉ ciągły trening sterowania nadchodzącym kadrem. Algorytm: ҉ Kiedy tylko pojawia się oczekiwanie, zamiar, problem – od razu uaktywnić splot i podświetlić kadr. Trzeba ustawiać nie tylko te zdarzenia, których wynik jest nieznany, lecz także to, co z pewnością nastąpi. Na przykład, 69373807604802 69 dokądś się wybierasz i zamierzasz wejść przez jakieś drzwi. Wiesz, że to zdarzenie tak czy inaczej będzie miało miejsce. Niemniej, podświetlaj również ten kadr. Wyobrażaj sobie – w myślach, słowach, a najlepiej wizualnie – jak otwierasz drzwi i wchodzisz przez nie. Do roboty! Czy myślicie, że jeśli pochowaliście się w swoich domkach, to was nie widać? I tak do was się dobiorę. Po co te niekończące się powtórki, pytacie? Po to, by wgrać nowe oprogramowanie w ramy waszych ślimaczych szablonów. Nie uwierzycie w to, że rzeczywistość może wam się podporządkowywać, dopóki nie przekonacie się o tym sami, przy czym wielokrotnie. Sterowanie przemieszczaniem się kadru w przypadku prostych zdarzeń to najskuteczniejszy rodzaj treningu w rezultacie którego… ҉ Uczysz się budzić i ukierunkowywać uwagę. ҉ Rozwijasz splot energetyczny, doskonalisz wizualizację i zamiar. ҉ Przestawiasz się na aktywny tryb, a w efekcie końcowym nabierasz zdolności uwalniania się od prowadzącego cię scenariusza i uczysz się ustawiania własnej rzeczywistości. Co dzieje się po tym, jak się uaktywnisz? Stajesz się jedynym bohaterem w swoim otoczeniu, który nie podporządkowuje się zewnętrznemu scenariuszowi. I na odwrót, kiedy tylko zapominasz się i zanurzasz w filmie, natychmiast utożsamiasz się z nim, stajesz się jego nieodłączną częścią. Przy czym uzależnioną, niesamodzielną częścią – manekinem. I oto znów wydostałeś uważność z bieżącego kadru i włączyłeś podświetlenie nadchodzącego. W tym momencie ożyłeś 69373807604802 69 w filmie i zacząłeś poruszać się swobodnie, według własnej woli. Znajdujesz się w tym samym manekinie, jednak teraz w całkiem innym charakterze. Wyobraź sobie manekina w sklepie, który zszedł z witryny i wyruszył załatwiać swoje sprawy. Mniej więcej to samo stało się z tobą. Wciąż pozostajesz w filmie, lecz równocześnie porzucasz kolejność następowania kadrów, tak jakby twój odrębny kadr był w stanie swobodnie przemieszczać się na taśmie filmowej. Powiedzmy, że teraz twoja „częstotliwość kadrów” staje się różna od częstotliwości kadrów rzeczywistości, co pozwala ci odkleić się od scenariusza, który cię prowadził. Czy widziałeś kiedyś w kinie lub w telewizji jak wygląda obracające się śmigło albo koło ze szprychami? W filmie powstaje wrażenie, że mogą one kręcić się w zwolnionym tempie albo w odwrotną stronę, a dzieje się tak, gdyż częstotliwość i faza obrotu nie pokrywają się z taktowaniem kadrów na taśmie filmowej. Dokładnie tak samo twoje zabiegi z uważnością i splotem energetycznym zamiaru zewnętrznego wybijają cię z częstotliwości i fazy rzeczywistości. W tym sensie swobodnie spacerujesz w filmie. Niezaistniała jeszcze przyszłość wydostaje cię z kolejności następowania teraźniejszości, kiedy za ową przyszłość chwytasz się i próbujesz na nią oddziaływać. Nadchodząca rzeczywistość, mimo, że zapisana w archiwum Wieczności, zawsze ma wiele wariantów i jeszcze ostatecznie nie jest ustalona i przez nikogo nie jest wybrana – na razie jest niczyja. Jeśli znajduje się ktoś, kto ją ustawi – to ona się mu podporządkowuje. Jeśli tym kimś jesteś ty, staje się ona twoja. Czy chcesz, by rzeczywistość była twoja? Więc sięgnij po nią 69373807604802 69 i ją ustaw. To dla ciebie zasadniczo nowy sposób reagowania, zachowania i istnienia. Różnica polega na tym, że twoja uwaga nie grzęźnie już w bieżącym kadrze, lecz skierowana zostaje naprzód. Podążanie zostaje zastąpione wyprzedzaniem, a pasywne oczekiwanie aktywnym działaniem. Nie podążasz już za rzeczywistością jak na uwięzi, lecz sam ją ukierunkowujesz i popędzasz. Lecz zanim rzeczywistość stanie się wasza, musicie dokonać w sobie przeprogramowania. Nie mogę tego zrobić za was. Nie od razu i nie wszystko będzie wam się udawać. Udaje się wam tylko to, co jest zgodne z waszym codziennym zwykłym doświadczeniem. Dopóki ostatecznie nie upewnicie się, że jesteście w stanie ustawiać rzeczywistość, będzie ona wam się wyślizgiwać i wymykać. Zmodyfikować szablon można wyłącznie w ten sposób, w jaki został on ukształtowany – przez codzienny, zwykły trening: dostrzegać nadchodzący kadr, dostrzegać siebie, ustawiać rzeczywistość. Jeśli będziecie mnie słuchać – rzeczywistość będzie słuchać was. Najlepiej rzetelnie wykonujcie ciągłe wielokrotne powtórzenia, dopóki nie stanie się to waszym nawykiem. W przeciwnym razie niczego się nie nauczycie. A jeśli się nie nauczycie, zabiorę wam ślimacze domki i zamienię was w jeszcze wstrętniejsze istoty – ślimaki nagie. Jestem Tafti, wasza Pani – robię z wami to, co zechcę. 69373807604802 69 Przeobrażenie C hodźcie tutaj, kociaki – Krzywołapy! Wychodzimy ze ślimaczych domków, zbieramy się w chlewiku i przypominamy sobie poprzednią lekcję. ҉ algorytm przebudzenia i podświetlenia odkleja was od scenariusza; ҉ jesteście manekinami, które wykroczyły poza witrynę i wyruszyły załatwiać własne sprawy; ҉ pozostajecie w filmie, lecz równocześnie wypadacie z kolejności następowania kadrów; ҉ odklejając się od taśmy filmowej, uzyskujecie możliwość ustawiania własnego filmu; ҉ sterowanie przemieszczaniem kadru na przykładzie prostych zdarzeń to wasz trening i przeprogramowanie. Poza tym to wasze przeobrażenie. Ze ślimaków stajecie się świetlikami. Kiedy podświetlacie kadr, emitujecie światło wewnętrzne i pożądane zdarzenia przylatują do was jak ćmy. 69373807604802 69 Świetliste istoty spoglądające naprzód – takimi zamyślił was Stwórca. I takimi byliście, póki nie ugrzęźliście w iluzji działania. Wiele straciliście, lecz coś można przywrócić. Chcecie stać się świetlikami? W takim razie szybko, szybciutko – dostrzegajcie nadchodzący kadr, dostrzegajcie siebie, ustawiajcie rzeczywistość. Otoczenie – ci, którzy wciąż jeszcze pozostają ślimakami – będą wyciągać do was różki i z ciekawością podpełzać bliżej. Początkowo nie wszystko będzie się wam udawać. Możecie rozumieć, że umiecie ustawiać rzeczywistość, jednak gdzieś w głębi świadomości będą tkwić wątpliwości. Oznacza to, że przeprogramowanie jeszcze się nie zakończyło. W tym celu potrzebny jest trening, by przestawić was na tryb aktywny, przyzwyczaić do spoglądania naprzód, a nie pod nogi – i aby ostatecznie was (nie, nie uśmiercić, chociaż tak mnie swędzą ręce), upewnić w tym, że – faktycznie, zadziwiająco, nadzwyczajnie – umiecie ustawiać rzeczywistość. Jest pewien szczegół. Musicie starać się, by nie dokładać starań, moi staranni. Do skutecznego podświetlenia kadru potrzeba nie wysiłku, lecz skupienia. Możecie skupić się choćby na minutę? To wszystko czego od was wymagam. Wykonujcie algorytm podświetlenia spokojnie i w sposób niewymuszony. Nie pozwalam wam się wytężać. Nie wolno! Dlaczego? Ponieważ dokładając starań uruchamiacie wewnętrzny ośrodek zamiaru. A rzeczywistość, jak już mówiłam, poddaje się sterowaniu z zewnętrznego centrum. Co zazwyczaj robisz, starając się ze wszystkich sił? Próbujesz 69373807604802 69 walczyć z zaistniałą rzeczywistością. A co będziesz robić z nadchodzącą rzeczywistością? Absolutnie to samo. Masz taki nawyk. Wszystko staracie się zmienić dostosowując do siebie, tak by było po waszemu. Jednak nie udaje się zmienić tego, co już się wydarzyło ani tego, co się nie zdarzyło. Czyż można zmienić już nakręcony film? Przyszłość można tylko wybrać, jak taśmę z archiwum. Czy widzisz różnicę? Spokojnie i bez napinki. Zwróćcie uwagę na to, że w czasie podświetlania kadru wasze mięśnie napinają się, a więc działa wąski ograniczony zamiar. Tymczasem należy oddziaływać wyłącznie ośrodkiem zewnętrznym – splotem. Nie chodzi o to, aby się napinać lub czymś się posługiwać. Splot uaktywnia się lekko oraz bez wysiłku – wystarczy przypomnieć sobie o nim, poczuć go, spokojnie na nim się skupić. Potem nie spuszczając uwagi z wrażeń pochodzących od splotu, skupić się na kadrze, który chcesz ustawić. Równie lekko, bez wysiłku wyobraź sobie pożądany obraz. Mięśnie powinny być rozluźnione – nie są tu potrzebne, nie mają z tym nic wspólnego. Spokojne skupienie na splocie i kadrze – oto czego potrzebujesz. Twoim zadaniem nie jest zmuszanie rzeczywistości, by się tobie podporządkowała, lecz pozwolenie jej, by sama do ciebie przyszła. Siłą jej nie zmusisz. Zasada polega na tym, by nie czepiać się rzeczywistości, a jedynie podświetlać ją zewnętrznym ośrodkiem – splotem. Jesteś równocześnie projektorem i widzem. Od tyłu dokonujesz projekcji kadru, od przodu oglądasz film, a sam czuj się jakbyś nie miał z tym nic wspólnego. Ośrodek zewnętrzny (co powinniście byli już zauważyć) 69373807604802 69 jest równocześnie wasz i nie wasz. Splotu nie da się napiąć – można jedynie go uaktywnić i wypuścić z niego strumień myśli. Nie od przodu, a zza pleców. Nie z czoła upartego i głupiego, jak nawyki, lecz ze splotu – rozumiesz? Ty tylko podświetlasz kadr, a on już sam się materializuje. Nie masz z tym nic wspólnego! Właśnie, właśnie! Dlaczego to tak ważne, byś nie miał z tym nic wspólnego? Znów powtarzam moi drodzy: po to abyś nie działał ośrodkiem wewnętrznym, lecz zewnętrznym. Angażujemy tu całkiem inny mechanizm. Wasz ośrodek zewnętrzny jest zbliżony do tego, co nazywamy wyższym Ja. Ten ośrodek steruje tobą samym. Końcówka splotu to twój haczyk, za który można cię chwycić i sterować tobą jak marionetką. Kiedy nie uświadamiasz sobie siebie, wodzi cię za ten haczyk scenariusz lub różni manipulatorzy kierujący twoją świadomością. Kiedy tylko uświadamiasz sobie siebie, twój haczyk przechodzi w twoje władanie i możesz sterować sobą. W swoim zwykłym stanie nie poruszacie sobą, a jedynie rączkami i nóżkami, starając się wprawić w ruch wszystko, co znajduje się przed wami, nie zwracając przy okazji uwagi na fakt, że was samych ktoś trzyma za kołnierz od tyłu. Tak pojawia się iluzja działania. A teraz uchwyć swój haczyk sam i zacznij poruszać rzeczywistością nie dokładając starań, jakby niczego nie przedsiębiorąc. Co się dzieje? Iluzja działania zostaje przenicowana. Nie ktoś tobą porusza, lecz ty sam. Nie robisz niczego z rzeczywistością, lecz ona sama powstaje. Właśnie tak, moi wspaniali! Iluzja ulega rozpadowi! 69373807604802 69 Metasiła N o i jak, moi kochani, zaczynacie już się świecić czy wciąż wilgotniejecie? Szybciej, przeobrażamy się! ҉ Zostaliśmy zamyśleni jako świetliste istoty, spoglądające naprzód; ҉ aby skutecznie podświetlać kadr, nie jest potrzebny wysiłek, lecz skupienie; ҉ jeśli napinają się mięśnie, zaangażowane jest wewnętrzne centrum zamiaru; ҉ wykonuj algorytm podświetlania spokojnie i w sposób niewymuszony; ҉ zasada: nie wymuszać rzeczywistości, lecz pozwolić jej zaistnieć. Pozwolić jej wypełnić wasze zadanie. Nie zapominajcie, że wy tylko podświetlacie kadr, a on już sam się materializuje. Niewiele od was się wymaga – ustawienia rzeczywistości i usunięcia się na bok, jak czyni to zdystansowany obserwator. Nie ingeruj i nie plącz się pod nogami! 69373807604802 69 Z przyzwyczajenia myślicie, że wystarczy dołożyć starań, a przyszłość się wam podporządkuje. Ale dzieje się inaczej. Siła fizyczna, podobnie jak siła woli, działa wyłącznie w rzeczywistości bieżącego kadru. Z zaistniałą rzeczywistością możecie walczyć ze wszystkich swoich idiotycznych sił, skoro wam się tak podoba. Z nadchodzącą rzeczywistością to się nie uda – ona wymaga czegoś jeszcze. Wy, moi wyznawcy, musicie coś zrozumieć, a ja muszę wam to wytłumaczyć, że istnieje druga strona mocy – metasiła. To w pewnym sensie antypody mocy i antypody siły, lecz nie chodzi o niemoc, czy słabość, nie chodzi też o apatię – lecz o to, co działa od drugiej strony rzeczywistości. Aby łatwiej było ci to zrozumieć – spójrz w lustro. Od frontu, strony której się znajdujesz, wszystko jest materialne, wszystkiego można dotknąć. Z drugiej strony, w odbiciu, wszystko jest nieuchwytne, lecz równie rzeczywiste. Jeśli istnieje obraz, to znaczy, że jest też odbicie. Czy obraz jest rzeczywisty? Jeśli tak, to odbicie też jest rzeczywiste. Tłumaczę wam to, żebyście zrozumieli, że rzeczywiste jest nie tylko to, czego można dotknąć. Zwierciadło rzeczywistości przypomina zwykłe zwierciadło, tylko na odwrót – obraz i odbicie zastępują się nawzajem miejscami. Odbicie można dotknąć, a obrazu – nie. Odbicie znajduje się od frontu, zaś obraz od drugiej strony. Frontem jest materialna rzeczywistość, a druga strona to przestrzeń marzeń sennych albo archiwum taśm filmowych. Materialna rzeczywistość, jak już wiecie, to wyświetlony kadr, który przemieszcza się na taśmie filmowej. Jednak taśma filmowa jest pierwotna, a film wtórny, ponieważ rzeczywistość stanowi odbicie obrazu znajdującego się gdzieś tam, po drugiej 69373807604802 69 stronie. Tam też, w archiwum taśm filmowych, znajduje się mnóstwo wariantów przyszłości. A teraz pomyśl: jeśli przyszłość znajduje się po drugiej stronie zwierciadła rzeczywistości, to czy można jakoś wpłynąć na nią zwykłą siłą, która działa tylko tutaj, od frontu? Nie da się, nie da się! A czy da się pęknąć z wysiłku i niczego nie osiągnąć? Da się, da się, da się! Czyli, żeby nie pęknąć i otrzymać własną przyszłość, upragnioną, trzeba działać od drugiej strony lustra według tamtych zasad, a nie tych. Ale jak tam się znaleźć – po drugiej stronie? Jeszcze wam tego nie mówiłam, ale bywaliście tam. Kiedy budząc się odklejaliście się od scenariusza, faktycznie wpadliście na drugą stronę lustra. Nie widać tego ewidentnie, ale to normalne, ponieważ powierzchnia zwierciadła rzeczywistości wcale nie jest powierzchnią czy murem, który można ujrzeć, lecz nieuchwytną granicą przejścia między obrazem i odbiciem. Z obu stron jest to samo i wygląda jednakowo, tylko z jednej strony jest materialne, a z drugiej nie. Od frontu – twój materialny manekin, a od drugiej strony wirtualny. Kiedy budzisz się, twoja uwaga pokonuje granicę lustra i znajdujesz się w swoim wirtualnym manekinie. Przemieszcza się nie ciało, lecz uwaga, jednak to wystarczy, ponieważ twoja uwaga to właśnie ty. Oba te ciała – wirtualne i materialne, po obu stronach lustra, poruszają się synchronicznie. Kwestia polega na tym, gdzie się w danej chwili znajduje uwaga. Jeśli od frontu, w kadrze ucieleśnienia, wówczas 69373807604802 69 przechwytuje cię scenariusz. Jeśli zaś z drugiej strony, w kadrze obrazu, wówczas jesteś w stanie przemieszczać zarówno siebie, jak i nadchodzącą rzeczywistość. Przemieszczać się – w tym sensie, że zdawać sobie sprawę i stosownie do własnej woli sterować swoimi motywami i działaniami. Będziesz przy tym poruszać się wewnątrz kadru jak zwykle – rączkami, nóżkami i siłą. Z kolei poruszać rzeczywistością – całkiem inaczej – uwagą, zamiarem, metasiłą. Czym jest metasiła – stopniowo zrozumiecie, kiedy to poczujecie. Przecież nie mogłabym wytłumaczyć wam czym jest siła, jeśli nigdy byście jej nie wypróbowali. Podobnie z metasiłą– trzeba ją poczuć i rozwinąć. Orężem metasiły jest twój splot energetyczny zamiaru zewnętrznego. Algorytm podświetlania kadru to ćwiczenie rozwijające metasiłę i jednocześnie sposób ustawienia potrzebnej ci rzeczywistości. Potem opowiem wam bardziej szczegółowo o zasadach oraz o prawidłowościach drugiej strony lustra. Wszystkiego się dowiecie. A teraz nie zapominajcie, aby wykonywać algorytm, najczęściej, jak tylko się da. Przecież chyba chcecie nauczyć się ustawiać własną rzeczywistość? A może nie chcecie? Jak to, nie chcecie? Cóż to, bunt niewolników? Jeśli tak, to będą ofiary i całopalenia, a to całkiem wesołe! Spójrzcie na mnie, jestem Tafti – wasza kapłanka. Będziecie wytrzymywać mój despotyzm. Przecież ja godzę się z tym, że muszę uczyć ślimaki, ropuchy i inne płazy… Oh la la! 69373807604802 69 Imitacja działania M oi śpiewacy i tancerze, śpiewaczki i tancerki, kontynuujemy sprawdzanie do jakiej melodii tańczycie. ҉ Rzeczywiste jest nie tylko to, czego można dotknąć; ҉ rzeczywistość to odwrócone zwierciadło: tu jest odbicie, tam obraz; ҉ od frontu – rzeczywistość, z drugiej strony – archiwum taśm filmowych; ҉ w materialnej rzeczywistości działa siła, po drugiej stronie lustra – metasiła; ҉ w chwili przebudzenia uwaga przemieszcza się do wirtualnego manekina po drugiej stronie lustra. Prawdopodobnie jesteście trochę zmieszani tym, że wpadacie gdzieś na drugą stronę lustra, sami tego nie zauważając. A może nawet nie trochę, tylko bardzo. Ale nie martwcie się, moi wrażliwcy, gdyż dokładnie w ten sam sposób wpadacie tam co noc, kiedy zasypiacie. 69373807604802 69 W chwili przebudzenia na jawie, kiedy uwaga znajduje się w centrum świadomości, wy, albo dokładniej – wasze Ja – znajduje się w ciele wirtualnego manekina po drugiej stronie rzeczywistości. W chwili zapadnięcia w sen dzieje się to samo. Różnica polega na tym, że na jawie po obu stronach lustra macie tę samą rzeczywistość – materialną i wirtualną, ale jednak tę samą. We śnie natomiast rzeczywistość i druga strona lustra są niesymetryczne – materialny świat pozostaje na swoim miejscu, a uwaga ulatuje daleko do innych światów. Dodatkowa różnica polega na tym, że we śnie jeszcze głębiej zanurzacie się w scenariuszu, podczas gdy budząc się na jawie (widzę siebie i widzę rzeczywistość), odklejacie się od niego. Pamiętacie, jak mówiliśmy o tym, że kiedy nie uświadamiacie sobie siebie, to scenariusz prowadzi was za końcówkę splotu? Kto albo co prowadzi twojego materialnego manekina z tej strony, skoro twój haczyk znajduje się w twojej dyspozycji, a ty sam w wirtualnym manekinie po drugiej stronie? Sami siebie nie prowadzicie. Możliwość dowolnego przemieszczania zarówno siebie, jak i nadchodzącej rzeczywistości pojawia się właśnie dlatego, że znajdujecie się po tamtej stronie, gdzie znajduje się obraz. Dlatego, że odbiciem porusza obraz, a nie na odwrót, rozumiecie? Ściśle rzecz biorąc materialny manekin i rzeczywistość to nie tyle odbicie, co raczej ucieleśnienie obrazu. Z ucieleśnieniem rzeczywistości (która już zaistniała) można jakoś uporać się w kadrze ucieleśnienia, od frontu lustra. Zaś nadchodząca rzeczywistość to na razie tylko obraz. 69373807604802 69 Obrazem można kierować tylko w kadrze obrazu – z drugiej strony – tam gdzie ten obraz się znajduje. Właśnie do tego służy przemieszczanie po drugiej stronie lustra. Teraz ogólny obraz powinien być jasny. Tutaj możecie jakoś dawać sobie radę, a tam – sterować. Teraz zbliżymy się do zrozumienia metasiły. Mam nadzieję przynajmniej na słaby przebłysk zrozumienia, moje lekkopółśrednie mądrale. No dobrze już, nie skarżcie się, nie płaczcie, moi prymusi. Na czym polega najważniejsza różnica pomiędzy rzeczywistością i drugą stroną lustra? Tutaj wszystko jest materialne, a tam wirtualne. Co się tyczy siły – nie uda wam się użyć jej w odniesieniu do niematerialnego obiektu albo przestrzeni, ponieważ tutaj działa siła, tam – metasiła. Z tej strony – działanie, z tamtej zaś – imitacja działania. Co to znaczy? Sens imitacji polega na tym, że nie macie prawa zaburzać ustalonego porządku. Porządek jest taki, że powinniście uczestniczyć w fabule, podporządkowując się scenariuszowi. Żaden bohater nie ma prawa wyskakiwać z filmu i wyczyniać, cokolwiek mu się zachce. Scenariusz to nie czyjaś subiektywna wola, a obiektywna rzeczywistość, której nie unikniesz. Obiektywna rzeczywistość jest taka, że jesteście skazani na istnienie w niej jako bohaterowie filmu. Możecie z tym się nie zgadzać, możecie się żalić – wszystko na próżno. Nawet jeśli spróbujecie być nieposłuszni – nic z tego nie wyjdzie. Wydarzy się to, co zostało zapisane na taśmie filmowej. Nie da się uniknąć fabuły. Z kolei imitacja jest całkiem możliwa. Jesteś w stanie oszukać rzeczywistość. 69373807604802 69 Wyobraź sobie, że wchodzisz w punkt świadomości i budzisz się po drugiej stronie lustra. Całe otoczenie wygląda tak samo, jak wcześniej. Wcale nie wydaje ci się, że obserwujesz zdarzenia przez szybę. Niemniej tam jesteś. Jednak teraz będąc tam, nabywasz zdolności ustawiania rzeczywistości – wybierania filmu. Nie zmieniania tego, w którym się znajdujesz, nie unikania fabuły, lecz wybierania innego, zgodnie z własną wolą. Rozumiesz? Wciąż odgrywasz swoją rolę, zapisaną w scenariuszu pełnisz swoje codzienne funkcje. Ale w odróżnieniu od pozostałych bohaterów, będąc w stanie świadomości uzyskujesz coś więcej – możliwość zamiany bieżącego filmu na inny. Pozostajecie przy tym niejako z boku, zdystansowani. Porządek nie zostaje zaburzony, wy pozostajecie niezauważeni, nieprzyłapani i wszystko dzieje się zgodnie z waszą wolą. Taka zabawa w imitację. Spacerujesz w filmie jako ożywiony bohater udając nieożywionego i zmieniasz filmy na inne wedle własnej woli. I nikt niczego nie podejrzewa – ani scenariusz, ani inni bohaterowie. Zresztą, scenariusza i tak nie unikniesz. Po prostu ustawiając rzeczywistość inicjujesz nowy. Nowy scenariusz też nie jest wasz, wy znów znajdujecie się w jego władzy. Za to on doprowadzi was do upragnionego efektu. Czy trzeba ukrywać się przed pozostałymi bohaterami? Niezależnie od tego jak bardzo chcecie się wyróżnić, radzę wam nie afiszować się ze swoimi zdolnościami. W średniowieczu za takie sprawki palono na stosie, a teraz można trafić do pokoju bez klamek. Jesteście odrobinkę szurnięci – i dlatego nie budźcie śpiących, nie ujawniajcie swojej obecności, słuchajcie swojej kapłanki. Tak was kocham, że pozabijałabym was wszystkich! 69373807604802 69 Obecność H ej–hej, szybciej! Chodźcie do mnie moi sprytni imperatorzy i podstępni udawacze, tajni maniacy i skryci dewianci! Czy spodobała wam się zabawa w imitację? Powtórzmy materiał. ҉ Materialna rzeczywistość dostępna jest tutaj, w kadrze ucieleśnienia; ҉ dostęp do przyszłości otwarty jest tylko po drugiej stronie – w kadrze obrazu; ҉ jesteście skazani na istnienie w rzeczywistości jako bohaterowie filmu; ҉ scenariusza nie da się obejść, można jednak przebudzić się i uruchomić inny; ҉ zmieniacie filmy na inne, jednak wciąż odgrywacie role ukrywając swoją obecność. Obecność w filmie. Cóż to takiego? Przede wszystkim to obecność waszej świadomości – waszego Ja. Obecność was w sobie jako żywej, świadomej i poczytalnej jednostki w nie- 69373807604802 69 zmiennym filmie. Film, pomimo że powstaje dynamicznie, jest z góry określony, podobnie jak określone jest zachowanie wszystkich jego bohaterów. Twoja obecność tam wyodrębnia cię jako kogoś, kto przebudził się wśród śpiących. Uświadamiasz sobie swoją odrębność i zdajesz sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wasze zachowanie wewnątrz określonego filmu też zostało wcześniej określone przez scenariusz. Jednak obecność daje wam możliwość zmiany filmu na inny – przeskoczenia z jednego do drugiego. Aby wejść w stan obecności, musicie ożywić się, otrząsnąć oraz ustalić gdzie się znajdujecie: w kadrze obrazu, czy w kadrze ucieleśnienia. Innymi słowy, gdzie przebywa wasza uważność: w centralnym punkcie świadomości, czy w jednym z ekranów. W istocie jesteście dualnymi istotami, możecie znajdować się zarówno z jednej, jak i z drugiej strony lustra. Jesteście obecni tutaj, kiedy znajdujecie się tam. Paradoks. W przeciwnym razie – nie jesteście obecni, czyli przebywacie w stanie niepoczytalnym i w całości zależnym od scenariusza. Czy pamiętasz, jak mówiłam, że kiedy budzicie się na jawie, wasza uwaga pokonuje granice lustra i znajduje się w swoim wirtualnym manekinie? Kiedy zasypiacie w łóżku i oglądacie marzenie senne, dzieje się to samo. Tylko jakość jest inna. We śnie możecie poruszać jedynie wirtualną rzeczywistością. Wpływ na materialną rzeczywistość w tym stanie jest niemożliwy. Albo dokładniej, możliwy, ale trudny – to nie jest zajęcie dla ślimaków. W stanie obecności na jawie nabywacie zdolności ustawiania nadchodzącej rzeczywistości, która się ucieleśni (widzicie, 69373807604802 69 wciąż powtarzam wam tę myśl, abyście porządnie zrozumieli, że ustawiać rzeczywistość można, a nawet trzeba) jednak musicie zrozumieć jeszcze jedną rzecz. W trakcie ustawiania rzeczywistości nie określacie łańcucha zdarzeń, lecz cel końcowy – nadchodzący kadr. Ustawienie rzeczywistości to nie sterowanie scenariuszem, lecz wybór filmu. Scenariusz nie podlega waszej władzy. Poza tym nie musicie wiedzieć jaki powinien być scenariusz, by dojść do celu. Ta wiedza jest wam zwyczajnie niepotrzebna. Działacie w trybie projektora kinowego. Kiedy w waszym projektorze podświetlony zostaje kadr docelowy, to bieg zdarzeń sam zmierza tam, dokąd trzeba. Wybierając film uruchamiacie nowy scenariusz, ale on nie jest wasz, lecz został napisany bez waszej wiedzy. Wasz jest tylko kadr docelowy. Taśma filmowa sama osiąga zgodność z ustalonym kadrem. W jaki sposób to się dzieje, nie musicie wiedzieć. Podświetlajcie swój kadr wciąż od nowa. W ten sposób będziecie przemieszczać się z jednego filmu do drugiego i w efekcie końcowym przybędziecie do miejsca przeznaczenia. W archiwum Wieczności taśmy filmowe są porozmieszczane równolegle. Scenariusze taśm znajdujących się w pobliżu siebie różnią się niewielkimi szczegółami. Ustawiając rzeczywistość, stopniowo przemieszczacie się z jednej taśmy do drugiej. Najpierw znajdujecie się na taśmie, w której rezultat jest zbliżony do wybranego, lecz jeszcze nie ten sam. Potem robi się już coraz bliżej i bliżej. Wszystko to dzieje się w niezauważalny dla waszych oczu sposób i w różnym tempie urzeczywistnienia, w zależności od wyznaczonego celu. Proste cele realizują się niemal natychmiast, 69373807604802 69 a trudno osiągalne, „oddalone”, wymagają czasu i cierpliwości. Wasze zadanie polega na skupieniu uwagi na przyszłym kadrze. Scenariusz to już nie wasza sprawa. Jeśli spróbujecie go ustawiać lub sprzeciwiać się mu, on schwyta was w pułapkę. Starając się wpłynąć na bieg zdarzeń, wczepiacie się żelaznym uściskiem w rzeczywistość bieżącego kadru, a to nie ma sensu. Im silniej wczepiacie się, tym mocniej scenariusz was trzyma za kuper, ekhm, chciałam powiedzieć – splot. Podobnie bez sensu jest wywieranie wpływu na ludzi. To niewdzięczne i mało szlachetne zajęcie. Może wam wyjść bokiem albo przynieść efekt odwrotny od zamierzonego. Bohaterowie filmu działają według swoich scenariuszy. Starając się na nich wpłynąć, znów wpadasz w pułapkę. Nie należy tego zupełnie robić. Oni sami przybiegną do was i zrobią wszystko, czego zechcecie. Ale o tym później. Powtarzam, wpływać należy nie na zdarzenia i ludzi, lecz na efekt końcowy – nadchodzący kadr. Wiem, że i tak będziecie to robić z przyzwyczajenia. Zawsze upieracie się przy tym, by wszystko było po waszej myśli. Ale tego też was oduczę. Jacy wy w sumie jesteście uciążliwi i uparci! Wszystkich was z przyjemnością bym wypreparowała. Przyszpiliłabym was do filcu jak szkodliwe owady albo zakręciła w słoiku z formaliną, na przykład dla wszystkich innych istot. Tak więc lepiej zachowujcie się godnie. Nie zapominajcie, że jestem Tafti – wasza kapłanka. Wychwalajcie mnie, czcijcie mnie, nie denerwujcie mnie! 69373807604802 69 Pożytek A leż mam was dość! Jesteście tak rozpieszczeni! Tak kapryśni! Ale tylko spróbujcie zasugerować, że się wam znudziłam! Powtarzamy lekcję, natychmiast! ҉ Jesteście istotami dualnymi, zdolnymi do przebywania po obu stronach lustra; ҉ występujecie tutaj, kiedy znajdujecie się tam; ҉ aby wejść w stan obecności, należy przemieścić uwagę do centrum; ҉ w stanie obecności możecie przeskoczyć z jednego filmu do drugiego; ҉ ustawianie rzeczywistości to nie kierowanie scenariuszem, lecz wybór filmu; ҉ usiłowanie wywarcia wpływu na scenariusz przywiązuje was do niego. Jeszcze raz utrwalmy wiedzę. Wpływać należy nie na zdarzenia i ludzi, lecz na efekt końcowy – nadchodzący kadr. Wy 69373807604802 69 tylko podświetlajcie kadr docelowy, a bieg zdarzeń sam skieruje się tam, dokąd należy. Scenariusz nie jest wasz. On nigdy nie jest wasz, nawet kiedy uznacie, że sami go wymyśliliście. Jeśli zaś usiłujecie go zmienić lub sprzeciwić mu się, to wciąga was w pułapkę. Scenariusz jak pajęczyna omotuje was tym bardziej, im mocniej się sprzeciwiacie. Aby scenariusz was wypuścił – sami musicie go wypuścić. Zresztą nie uda wam się całkowicie uwolnić od scenariusza. Pamiętacie, kiedy mowa była o imitacji, mówiłam, że scenariusz to nie czyjaś subiektywna wola, lecz obiektywna rzeczywistość przed którą nigdzie nie uciekniecie. Zresztą nigdzie nie trzeba uciekać! Właśnie taki scenariusz działa na rzecz waszego celu, jeśli wy ten cel sobie wyznaczycie. Kiedy ustawiacie rzeczywistość, scenariusz powstaje stosownie do tego, co jej wyznaczyliście, nawet jeśli wydaje się, że jest inaczej. Do was należy wyłącznie systematyczne podświetlanie kadru docelowego. Jednak wy zawsze upieracie się przy tym, by wszystko było dokładnie według waszego planu, i tym samym przeszkadzacie w urzeczywistnieniu zamysłu. Nawet kiedy wcale nie ustawiacie rzeczywistości, lecz pasywnie płyniecie z nurtem zdarzeń, scenariusz wcale nie stara się wam zaszkodzić, ponieważ szkodzenie wymaga zaangażowania nakładów energetycznych. Scenariusz zawsze przebiega po linii najmniejszego oporu – lecz wy sprzeciwiacie się mu, i w ten właśnie sposób wszystko psujecie. Psujecie, ponieważ wyrażając dezaprobatę, bezwolnie i nieświadomie ustawiacie dla siebie najgorszą rzeczywistość. Nie czynicie tego tak samo skutecznie, jak dzieje się to w przypadku 69373807604802 69 zamiaru i świadomości ze splotem, lecz tak czy inaczej ustawiacie. Dezaprobatę potraficie wyrazić za każdym razem, kiedy coś mija się z waszymi wyobrażeniami i planami. Tacy właśnie jesteście, dokuczliwi i do tego nudni. Tak więc aby nie tyle rozrabiać w swojej rzeczywistości, co przeciwnie, przekształcać ją w cudowny, ze wszech miar przyjemny świat, musicie uczynić swoim nawykiem prostą zasadę: we wszystkim znajdować pożytek. Dosłownie macie wydłubywać pożytek z każdej nieprzyjemnej sytuacji, z każdego zdarzenia, nawet wywołującego choćby najmniejszą dezaprobatę. Postawcie przed sobą taki cel – odnieść pożytek. Każde zdarzenie lub sytuacja, niezależnie od tego jakie są, zawierają w sobie nie wyłącznie coś negatywnego, lecz także coś pozytywnego. Rzeczywistość pod wieloma względami jest dualna. Tam gdzie występuje czerń, znajdziesz też biel. Nasze zadanie polega na tym, by zamiast kombinować i upierać się, odnosić pożytek. Nawet nie będę przytaczać przykładów – tylko spróbujcie, a od razu sami zrozumiecie, jak elegancko to działa. Lecz aby zadziałało, jak już powinniście rozumieć, trzeba odpowiednio wcześnie przebudzić się i przemieścić uwagę do centrum. Aktywatory są tu głównie zewnętrzne: ktoś do was coś mówi, ktoś coś robi albo wokół was coś się dzieje – wszystko, co wywołuje w was dezaprobatę – od lekkiego niezadowolenia do wściekłości (ciekawe, jak wyglądają wściekłe ślimaki?). Uaktywniającymi uczuciami mogą być również: rozdrażnienie, zniechęcenie, obawa, agresja, strach. Uwagę przemieszcza się do centrum po to, by odczepić się od scenariusza w bieżącym filmie i przeskoczyć do drugiego, alternatywnego. Rzecz w tym, że w waszym standardowym 69373807604802 69 filmie działa wasz zwykły scenariusz: odruchowo sprzeciwiacie się – ze względu na podły charakter, skłonność do fatalizmu albo z przyzwyczajenia do bronienia się, czy też ze względu na zarozumialstwo lub choćby dlatego, że wszystko dzieje się „nie po waszej myśli”. W rezultacie, jak zwykle, marnujecie życie sobie i otaczającym was ludziom. W alternatywnym filmie wszystko układa się na waszą korzyść, z pożytkiem dla was, ponieważ w odpowiednim momencie zatrzymaliście się i wybraliście korzyść, pożytek. Wszystko jest bardzo proste – to co wybierasz, to otrzymujesz. Aby dokonać wyboru musicie wyłącznie przez chwilę zastanowić się: jaki pożytek mogę odnieść? A potem nie sprzeciwiaj się scenariuszowi, tylko spróbuj go przestrzegać. Dosłownie skorzystać z rady, wysłuchać opinii, zgodzić się, przystać na coś, zaakceptować to, od czego wcześniej byś się odżegnał albo z czym byś polemizował. 69373807604802 69 Algorytm pożytku Algorytm pożytku jest następujący: 1. Przyłap się na aktywatorze dezaprobaty. 2. Przebudź się: widzę siebie i widzę rzeczywistość. 3. Zadaj sobie pytanie: jaki mogę odnieść pożytek? 4. Jeśli znajdziesz odpowiedź, zgódź się i skorzystaj. 5. Jeśli nawet nie znajdziesz odpowiedzi, to i tak spróbuj się zgodzić. Ostatni punkt może wydawać ci się wątpliwy. Przecież nie ze wszystkim w życiu trzeba się zgadzać, nie każda sytuacja niesie ze sobą korzyść i pożytek. Przypuśćmy choćby, że ktoś zechce was skrzywdzić. Czy nadstawić policzek? W rzeczywistości działa pewne niewątpliwe prawo. Prawo to głosi: jeśli kierujesz się zasadą pożytku, w życiu będzie coraz mniej zdarzeń przynoszących szkodę. W tym również takich zdarzeń, na skutek których policzek masz siny i jest ci zimno, ponieważ leżysz w kostnicy. 69373807604802 69 Przyzwolenie A więc moi wy mili i urodziwi, na poprzedniej lekcji dowiedzieliście się, że głupie ślimaki zawsze starają się postawić na swoim i zrealizować własny scenariusz rozwoju zdarzeń, a kiedy coś z nim się nie zgadza, denerwują się, nawet wściekają. Ale przecież nie mówię o was, prawda, moi wspaniali? ҉ Aby scenariusz was wypuścił, sami musicie go wypuścić; ҉ jeśli cel jest wyznaczony, niezależnie od nas powstaje taki scenariusz, by go osiągnąć; ҉ upierając się przy swoim planie, przeszkadzacie w urzeczywistnieniu zamiaru; ҉ wyrażając dezaprobatę, wyznaczacie sobie najgorszą rzeczywistość; ҉ wybierając pożytek, otrzymujecie pożytek. Powtarzam paradoksalną zasadę: należy wyznaczać nie scenariusz, lecz kadr docelowy. Zasada jest dlatego paradok- 69373807604802 69 salna, że przeczy waszym wyobrażeniom, które polegają na tym, że trzeba i należy walczyć z zaistniałą rzeczywistością, a ustawianie nadchodzącej rzeczywistości jest niemożliwe i niepotrzebne. W rzeczywistości zaś wszystko jest na odwrót. Nie musicie i nawet nie powinniście wiedzieć w jaki sposób osiągniecie cel, a szczególnie na początkowym etapie. Dlatego, że jeśli prawdopodobne odpowiedzi na pytanie „w jaki sposób?” wprawią was w zniechęcenie albo wręcz przerażenie, to powstanie psychologiczna blokada uniemożliwiająca wam ustawianie docelowej rzeczywistości. Nie możecie wiedzieć, jaki powinien być scenariusz osiągnięcia właśnie waszego celu, właśnie przez was. Skąd moglibyście to wiedzieć, skoro sami jesteście bohaterami filmu i skoro was samych prowadzi scenariusz? Do was należy znajomość „efektu”, tego co chcecie osiągnąć i ustawianie odpowiedniego obrazka rzeczywistości – w myślach, słowach, obrazach, z zastosowaniem splotu. Wtedy scenariusz sam poprowadzi was i sam pokaże wam „w jaki sposób”. Tak więc nawet nie musicie być mądrzy, możecie pozostawać tępymi ślimakami – najważniejsze, byście byli zdecydowani. Poza tym bądźcie świadomymi ślimakami, ponieważ gdy cel jest ustawiony, scenariusz może was zaszokować. Będzie się wam wydawać, że wszystko dzieje się na przekór wam. W rzeczywistości zaś to stare śmieci wydostają się z waszej rzeczywistości, by uwolnioną przestrzeń wypełnić pięknymi nowymi rzeczami. Taki scenariusz rozwoju zdarzeń jakby „wszystko działo się na przekór” jest całkiem możliwy. I tutaj bardzo przyda się wam świadomość, by stosować zasadę pożytku. Działając stosownie do tej zasady wy nie tylko nie przeszkadzacie scenariuszowi, 69373807604802 69 lecz przyspieszacie swoje przemieszczanie ku celowi, ponieważ w chwili odnoszenia pożytku odklejacie się od swojego zwykłego „szkodliwego” scenariusza i przeskakujecie na „pożyteczną” taśmę filmową. Nawet bez splotu. A jeśli wykonujecie algorytm pożytku w połączeniu ze splotem to jeszcze szybciej i lepiej. A jeszcze lepiej nie bądźcie już ślimakami, tylko świetlikami – ożywionymi bohaterami filmu. Zwracanie uwagi na pożytek to jeden ze sposobów waszego budzenia się. Wszelkie zdarzenia powinny budzić w was czujność, stać się sygnałem do przebudzenia, nie zaś usypiać was. Waszym zadaniem jest w odpowiednim czasie przebudzić się, dostrzec rzeczywistość, ustawić rzeczywistość. Wcześniej: coś nie po mojej myśli – najpierw „aaa!”, po czym od razu – machanie rękami, tupanie nogami! Teraz: coś nie po mojej myśli – radośnie zakrzykujesz (w myślach albo na głos, jak chcesz): „pożytek, korzyść!” A potem – przyzwolenie, aby świat uczynił wam coś przyjemnego albo pomógł wam, albo przybliżył was do celu. To wszystko nie znaczy, że macie stać się Przyzwoleniem i dostosowywać się do każdego i do wszystkiego. Oczywiście, nie wszędzie jest pożytek, nie na wszystko należy pozwalać i nie ze wszystkim należy się zgadzać. Nie martwcie się, zdołacie podjąć odpowiednie decyzje „pozwolić, czy nie pozwolić”, ponieważ będziecie w stanie poczytalności: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Jak postępujecie w zwykłym stanie? Stajecie okoniem albo bezwolnie się podporządkowujecie. Jedna i druga postawa jest 69373807604802 69 nieświadoma i polega na przestrzeganiu scenariusza. Algorytm pożytku wyróżnia to, że dokonujecie świadomego wyboru w stanie obecności, a więc spacerujecie w zastygłym filmie jako ożywiony bohater, udając równocześnie nieożywionego. Zasada pożytku to wszystko w jednym flakonie: obserwacja, imitacja, obecność i ustawianie rzeczywistości. Wykonując algorytm, obserwujecie siebie, obserwujecie rzeczywistość i ustawiacie kierunek, w którym przemieszcza się kolejny kadr. Odniesienie pożytku to Imitacja w czystej postaci, ponieważ podporządkowujecie się scenariuszowi, jednak robicie to sami, celowo, świadomie. Uświadom sobie: kiedy zwracasz uwagę na pożytek, niejako z boku podglądasz rzeczywistość. Nikt niczego nie podejrzewa – ani scenariusz, ani otoczenie. Wy podobnie jak śpiący, starannie odgrywacie swoją rolę, wykonujecie codzienne obowiązki i równocześnie kątem oka obserwujecie zdarzenia – jesteście obecni, nie ujawniając swojej obecności. To właśnie to, czego potrzeba. I to bardzo ważne, by pozostawać niezauważalnym i niezaangażowanym. Dlaczego? Już zapomnieliście dlaczego? Właśnie tacy jesteście! A przecież tłumaczyłam. Wiele razy jeszcze będę to powtarzać. Być niezaangażowanym, to główna zasada „spaceru w ożywionym stanie po filmie”. Po pierwsze, nie należy ujawniać swej obecności, by otoczenie nie odnosiło się do was z podejrzliwością i ostrożnością. Udawajcie śpiących. Po drugie nie należy działać wprost, jak przywykliście, czyli chwytać rzeczywistość za gardło, walczyć ze zdarzeniami i bohaterami filmu w bieżącym kadrze i w rezultacie znów pogrążać się w scenariuszu, jak we śnie. Spacerujecie będąc ożywionymi 69373807604802 69 bohaterami po filmie, gdy jesteście obecni uwagą, a zamiarem przemieszczacie nadchodzący kadr i zmieniacie filmy na inne. O jaki zamiar chodzi? Zamiar zewnętrzny! To najważniejsze. Podglądając kątem oka i pozostając zdystansowanymi i niezaangażowanymi, angażujecie zewnętrzne centrum zamiaru. 69373807604802 69 Scenariusz I znowu was witam, moje wy bezużyteczne istoty! Jesteście bezużyteczni oraz szkodliwi, ponieważ we wszystkim widzicie szkodę, a nie pożytek. Ale wszystko można naprawić. Kto szuka pożytku, ten go znajduje – i sam staje się pożyteczny. ҉ To nie wasza sprawa, by ustawiać scenariusz i znać odpowiedź na pytanie „w jaki sposób?”; ҉ waszą sprawą jest wiedzieć czego chcecie oraz ustawianie rezultatu w postaci kadru docelowego; ҉ kiedy się wydaje, że „wszystko idzie nie tak” – to pożytek, ponieważ oczyszcza się rzeczywistość; ҉ spacerujecie w filmie, kiedy uwagą jesteście obecni, a zamiarem się przemieszczacie; ҉ przyzwolenie to działanie zamiaru zewnętrznego podczas, gdy wy jesteście zdystansowani; ҉ przebudzić się, dostrzec, ustawić. Jeśli coś dzieje się nie tak – „pożytek!”. 69373807604802 69 Jeśli się nie przebudzicie i nie odniesiecie pożytku, w wielu przypadkach zrozumiecie na czym polegał pożytek, lecz z opóźnieniem. Zrozumiecie, gdy przypomnicie sobie, czemu się sprzeciwiliście i w jaki sposób, a potem straciliście szansę albo dostaliście po różkach. Tak, tak, będziecie zapominać i z opóźnieniem przypominać sobie jeszcze wiele, wiele razy, aż wreszcie pilnowanie uwagi stanie się waszym nawykiem. Z jakiego powodu wciąż zapominacie o swojej uważności? Zapomnieliście? Oto zagadka: na czym polega najprostsze i równocześnie najważniejsze pytanie, nurtujące ślimaki, które nawet nie zdają sobie sprawy, że ono ich męczy? Nie marszczcie czółek, bo i tak nie odgadniecie. Dlaczego wszystko jest nie tak, jak ja chcę? – oto pytanie. A jak brzmi odpowiedź? Ponieważ prowadzi was scenariusz, ponieważ wy o tym nie wiecie, ponieważ nie ustawiacie rzeczywistości lecz żyjecie w niej, jak rybki w akwarium. Raczej jak ślimaczki... Fakt, że cały czas znajdujecie się w stanie niepoczytalności, jedynie z rzadka budząc się i uświadamiając sobie, że spaliście, świadczy o tym, że prowadzi was scenariusz. A wyście myśleli, że dlaczego zapominacie o swojej uważności? Z roztargnienia? Nie, właśnie dlatego, że scenariusz was prowadzi. Wydaje się wam, że działacie samodzielnie, że podejmujecie decyzje, ale to iluzja. Przypominam, że iluzja działania polega na tym, że rzeczywistość was pochłania na tyle, że nie zauważacie tej iluzji i nie uświadamiacie sobie, że jesteście pozbawionymi woli bohaterami jakiejś gry. 69373807604802 69 Dosłownie jak w filmie. Bohaterowie też nie uświadamiają sobie swojej sytuacji. Mam na myśli nie aktorów, a właśnie bohaterów filmu. Aktorzy mogą być od dawna martwi, ale ich bohaterowie, których odgrywali, ożywają za każdym razem, kiedy oglądany jest film. Nie wydaje się wam to dziwne? Nie ma tu nic dziwnego pod względem technicznym – sceny z życia utrwalone są na taśmie filmowej. A jednak gdy się zastanowić to bardzo dziwne, prawda? Filmy kinowe zaistniały nie dlatego, że sami je wymyśliliście, tylko dlatego, że istnieje taki aspekt rzeczywistości. Nie jesteście w stanie wymyślić niczego takiego, co nie istnieje w rzeczywistości ujawnionej lub jeszcze nieujawnionej. Filmy macie wyłącznie z tego powodu, że sami żyjecie w filmie. Film to model rzeczywistości. Równie dziwna jest sprzeczność, według której wy będąc bohaterami, w odróżnieniu od bohaterów filmu dysponujecie samoświadomością. To paradoks. Chichot rzeczywistości. Równocześnie to szansa dla was. Jednak uświadamiacie sobie siebie jedynie w chwilach, kiedy zadajecie sobie pytanie co do świadomości. Przez cały pozostały czas wasza świadomość śpi i podporządkowuje się zewnętrznemu scenariuszowi. Poza tym zadziwiające jest to, że nie szokuje was myśl o istnieniu scenariusza, w którym wy jesteście jedynie śpiącymi bohaterami. A powinna. Nie szokuje was dlatego, że nie jesteście w stanie rozpoznać iluzji działania, ponieważ jest ona bardzo silna. Po prostu nie bierzecie na poważnie słów, że „prowadzi was scenariusz” – jakby to był żart albo ezoteryczny bełkot. Uważajcie! Nawet wierząc mi na słowo, i tak do końca nie uświadamiacie sobie tego faktu, podobnie jak bohaterowie filmu nie uświadamiają sobie, że są bohaterami filmu. Jednak być może kiedyś, 69373807604802 69 po wszystkich waszych dokonanych eksperymentach z rzeczywistością nastąpi moment, w którym rzeczywiście sobie to uświadomicie. I wtedy będziecie naprawdę zaszokowani. Na razie macie tylko mętne podejrzenie co do istnienia scenariusza – fenomen losu. Jednak los daje tylko ogólny kierunek. Los można wybrać, jak drogę, ale wy jesteście tak paskudni, że robicie to pogarszając swoją sytuację, ponieważ we wszystkim dostrzegacie szkodę, a nie pożytek. A poza tym nie wybieracie, lecz próbujecie sterować, zwiększając w ten sposób szkodę. Scenariusz w odróżnieniu do waszego zrozumienia losu jest konkretniejszy i sztywniejszy. Jest to program całego waszego zachowania i wszystkich waszych działań w określonym filmie. Scenariuszem w ogóle nie da się sterować. Można tylko wybrać inny, ustawiając odpowiednią rzeczywistość. Owszem, występuje silna pokusa sterowania scenariuszem, podobnie jak nawyk, by to czynić, a także iluzja, że jesteście w stanie to zrobić. Kiedy próbujecie wpływać bezpośrednio na zdarzenia i ludzi, to błąd, który pociąga za sobą cały szereg niewłaściwych postępków i negatywnych skutków. Scenariusz zaczyna przemieszczać się tak, że chmury na horyzoncie waszej rzeczywistości tylko stają się gęstsze. I wtedy znajdujecie się w sytuacji szczura w labiryncie. Szukacie ścieżki. Ale to niezwykle trudne i nieskuteczne. Zrozumcie, że nie da się bezpośrednio wpływać ani na miejscowy scenariusz, ani na ogólny bieg zdarzeń. Można jedynie uchwycić się rąbka płótna rzeczywistości i wykorzystać pewne jej aspekty. Pożytek jest jednym z takich aspektów. 69373807604802 69 Jeżeli tego nie zrozumiecie, to wszystkich was anuluję. Nie jesteście mi w takiej postaci potrzebni! Mam tu taki jeden przycisk, nazywa się ‚delete’, on wszystko anuluje... albo usuwa, nie pamiętam, sprawdzę jeszcze. 69373807604802 69 Iskra Stwórcy P owtarzamy – powtarzamy, moi kochani i użyteczni. Z powtarzania wynika dla was pożytek! A dla mnie męka...albo nie, jak już mówiłam, powtarzanie to dla was męka, a dla mnie rozrywka, moje osobliwości. ҉ Nie widzicie i nie ustawiacie rzeczywistości, lecz żyjecie w niej jak rybki w akwarium. ҉ Zapominacie o swojej uważności, ponieważ prowadzi was scenariusz. ҉ Stworzyliście filmy tylko dlatego, że sami żyjecie w filmie. ҉ Film to jeden z aspektów rzeczywistości, dosłownie – jej model. ҉ Scenariusz to program waszego zachowania w danym filmie. ҉ Nie da się kierować scenariuszem, można tylko ustawić kadr docelowy. 69373807604802 69 Wracamy do zasadniczej kwestii: dlaczego wszystko dzieje się nie tak, jak chcę? Odpowiedź już znacie, polega ona na tym, że nie wiecie w jakim stanie się znajdujecie. W każdym razie, aż do teraz nie wiedzieliście. Czy możliwe jest, by działo się tak, jak chcecie? Odpowiedź jest twierdząca, tylko róbcie wszystko prawidłowo. Wyobraźcie sobie, że obudziliście się w filmie. Co jesteście w stanie w nim zmienić? Film jest odtwarzany niezależnie od was. Nie da się wpłynąć na zdarzenia i ludzi, ponieważ wszystko jest ustalone. Jednak właśnie to usiłujecie robić. Ta chęć pojawia się w chwili, kiedy macie przebłysk świadomości, że wszystko dzieje się nie tak jak chcecie. Ale na tym przebłysku się kończy. Ze względu na to, że będąc niepoczytalnymi bohaterami dysponujecie jednak samoświadomością, odczuwacie silną pokusę sterowania biegiem zdarzeń i ludźmi bezpośrednio – oddziałując na nich, wpływając na nich w bieżącym kadrze. Jednak wkrótce sami przekonujecie się, że to niemożliwe i wtedy zaczyna was nurtować pytanie „w jaki sposób?”. A tego już nie wiecie, ponieważ „nie czytaliście” scenariusza. Tak więc jeśli scenariusz jest nieznany, nie da się nim sterować, ludźmi także – więc co robić? ҉ Po pierwsze: przemieszczać nadchodzący kadr ҉ Po drugie: przemieszczać się ҉ Po trzecie: poruszać się To wszystko, co macie do dyspozycji. 69373807604802 69 To, co po pierwsze już wiecie: trzeba ustawiać kadr docelowy. Jak myślicie, dlaczego tak często to powtarzam? Bardzo zagnieździliście się w swoim komfortowym domku, szablonie, według którego nie da się ustawiać nadchodzącej rzeczywistości, tylko walczyć z bieżącą. A wszystko jest właśnie na odwrót. Ustawiając rzeczywistość otrzymujecie film, w którym scenariusz działa na waszą korzyść, jeśli oczywiście nie przeszkadzacie mu, tylko odnosicie pożytek. O trzecim aspekcie porozmawiamy później, a na razie drugi: co to znaczy przemieszczać się? Wyobraźcie sobie, że jesteście w filmie, film jest odtwarzany, nie jesteście w stanie go zmienić, jednak nic nie przeszkadza wam byście zmieniali się wy sami. Nie wierzcie ludziom, którzy was przekonują, że trzeba pozostawać sobą. W pewnej mierze – owszem, nie należy tracić swego rdzenia, swej unikalności i odrębności. Ale czy macie wciąż pozostawać ślimakami? Tego właśnie chcecie? Trzeba się zmieniać, lecz nie zdradzając siebie. Zrozumcie, co mam na myśli. Udoskonalać siebie to nie to samo co zdradzać siebie. Od początku zostaliście stworzeni przez Naturę jako doskonałość, nawet z uwzględnieniem wad, które posiada każdy. Jednak tam, gdzie brak rozwoju dochodzi do degradacji. Takie są prawa. Musicie wiedzieć, że trzeba pracować nad sobą, rozwijać się fizycznie i duchowo, jeśli nie chcecie przekształcić się w pomarszczone trzonkooczne. Od waszego rozwoju zależy bardzo wiele. W każdym z was jest Iskra Stwórcy. Rozpalcie ją. Nie mówię o „iskrze rozkazodawcy”, lecz właśnie o iskrze Stwórcy. Rozkazywanie to jeszcze jedna pokusa. Nie ulegajcie tej 69373807604802 69 pokusie. Stwarzajcie swoją rzeczywistość i siebie jako doskonałość. Najwyższy Stwórca nie narusza tej zasady i nie rozkazuje (bo i po co, skoro i tak nie posłuchacie), lecz stwarza. I wy macie taką zdolność. Po co więc i w jaki sposób rozwijać się fizycznie, to wiecie świetnie nawet beze mnie. Komu potrzebne są pomarszczone, oślizgłe ślimaki – i co one są w stanie zrobić? Jedynie marszczyć się dalej, uskarżając na swój los. To brzmi brutalnie i nieprzyjemnie, ale to prawda, przed którą nie schronisz się w swoim ślimaczym domku. W sensie duchowym należy stawać się świetlikami w królestwie ciemności. Już tłumaczyłam jak to robić: rozświetlać swoją uważność, czyli w odpowiednim czasie zwracać na nią uwagę, widzieć siebie i widzieć swoją rzeczywistość. Robiąc choćby tylko to, zaczynacie się świecić. A jeśli jeszcze dodatkowo zaczniecie emitować... a co konkretnie emitować? Zastanawiacie się? Oczywiście, że to, co pociąga was samych. Emitować radość, miłość i odświętność. W takim przypadku ślimaki z całej okolicy przypełzną do was wyciągając do was swoje różki. Nawet nie zmieniając filmu na inny jesteście w stanie zyskać powszechną sympatię. Film jest odtwarzany wciąż ten sam, a wy w nim stajecie się mega gwiazdą. Potrzebne jest tyle co nic – nauczyć się dostrzegać własną uważność i kierować ją na właściwe tory. Rozpalanie w sobie Iskry Stwórcy to bardzo przyjemne zajęcie i godny cel, nieprawdaż? 69373807604802 69 Jeszcze kilka szczegółów: 1. Nie wystarczy „ustawiać rzeczywistość”, lecz także robić to, co jest od was wymagane w scenariuszu. Najpierw ustawić, a potem przeskakując do nowego filmu przedsięwziąć wszystko co jest konieczne: pójść, powiedzieć, zrobić... Owszem, wszystko to w bieżącym kadrze. Chyba nie myśleliście, że wystarczy samo myślenie i leżenie na kanapie? 2. Odnoście korzyść i pożytek nie tylko dla siebie, lecz także dla pozostałych ślimaczków. Pożytek dla siebie oraz pożytek dla innych – to powinna zawierać lista waszego kredo. W przeciwnym razie zacznie się bezsensowny cyrk z waszym dążeniem do sterowania zdarzeniami i ludźmi. Właśnie tak, moi wspaniali! 69373807604802 69 Komendy mocy C hodźcie do mnie, moje ślimaczki! Pragnę was ucieszyć. Czy wiecie na czym polega podstawowy sens scenariusza kiedy ukończycie dwadzieścia lat? Polega na waszej degradacji. Cieszycie się? Dlaczego nie? Macie nadzieję, macie mnie! ҉ Nie jesteście w stanie zmienić bieżącego scenariusza, nawet jeżeli się w nim przebudzicie. ҉ Ustawiając rzeczywistość otrzymujecie inny film, w którym scenariusz działa na waszą korzyść. ҉ Jeśli nie następuje rozwój, dochodzi do degradacji. ҉ Od początku jesteście stworzeni jako doskonałość. ҉ W każdym z was występuje Iskra Stwórcy. ҉ Rozwijając się, rozpalacie w sobie Iskrę Stwórcy. Macie wybór: pozwolić scenariuszowi poruszać wami albo wziąć się za siebie, by poruszać się, a tym samym znacznie odwlec urzeczywistnienie sensu scenariusza. 69373807604802 69 Teraz zanim przystąpię do wytłumaczenia, co oznacza „poruszać się”, muszę jeszcze raz wrócić do kwestii waszego usiłowania by sterować scenariuszem. Ta kwestia jest bardzo ważna. Poza tym, że jest to wasza paranoja, moje marudy. Muszę wciąż wam tłumaczyć czego nie należy robić i czym jest to, czego nie należy robić. Nadstawcie swoje różki i słuchajcie uważnie. Wciąż czegoś chcecie od ludzi albo od zdarzeń, więc staracie się zmusić ich albo wpłynąć na nich, by wszystko było zgodne z waszą wolą, a dodatkowo nurtuje was pytanie, w jaki sposób wszystko to zrobić. Np. pragnąc wywrzeć wrażenie na osobie płci przeciwnej, by ta zgodziła się na randkę, urządzacie taniec godowy, tokujecie, lecz uzyskujecie efekt odwrotny od oczekiwanego. Dlaczego? Będąc obdarzeni samoświadomością zadajecie obie pytanie „w jaki sposób?” i budujecie całą strategię podrywu według własnych wyobrażeń. W momencie zadania sobie takiego pytania budzi się w was samoświadomość i to właśnie ona przeszkadza wam, ponieważ macie w głowie już nie cel, lecz swoje głupie wyobrażenia o tym, jak go urzeczywistnić. Opracowany przez was scenariusz staje w opozycji w stosunku do rzeczywistego, lecz wy upieracie się przy swoim i wszytko psujecie. Tokujący głuszec w odróżnieniu od was działa absolutnie nieświadomie, całkowicie podporządkowując się scenariuszowi instynktu. Głuszec ma więcej szans, ponieważ ma w głowie wyłącznie cel i żadnych własnych wymysłów na temat „w jaki sposób?”. Czy nigdy nie próbowaliście tak działać? Spróbujcie. Po prostu podejdź do swojego obiektu pożądania i o niczym nie myśląc powiedz i zrób to, co przychodzi ci do głowy. Jeśli w twoich myślach jest tylko cel, to scenariusz sam doprowadzi cię do niego. 69373807604802 69 Jedyne co powinno różnić wasze zachowanie od głuszca to świadoma obserwacja siebie. Musicie obserwować siebie, swoją uważność, by nie było w niej przerw podczas których wymyślacie własny plan. Macie podążać za ledwo wyczuwalnymi sygnałami pochodzącymi od scenariusza i będącymi komendami Mocy. To równocześnie łatwe i trudne. Trudne, ponieważ jest to dla was niezwykłe i nowe: musicie zrezygnować ze swoich motywów i podporządkować się Mocy. Łatwe, ponieważ owe komendy Mocy sami poczujecie, jeśli świadomie i celowo pozwolicie jej się prowadzić. Czy w tej chwili uświadamiacie sobie już o czym wam mówię? Wciąż o tym samym, czyli o zasadach spacerowania po filmie w stanie ożywionego bohatera. Te zasady są paradoksalne. Paradoksalne dlatego, że stoją one w sprzeczności z waszymi dotychczasowymi wyobrażeniami i nawykami. W stanie nieświadomości sprzeciwiacie się scenariuszowi, a kiedy budzicie się, jeszcze bardziej chcecie działać po swojemu. Należy tymczasem postępować oraz myśleć odwrotnie. Nie sprzeciwiać się odruchowo i nieświadomie, lecz podporządkowywać się celowo i świadomie. Wyobraźcie sobie, że jesteście manekinami, macie woskową twarz, niewidzące spojrzenie, i poruszacie się jak nieożywiony mechanizm. Ale nagle wchodzicie w stan świadomości, oczy zaczynają płonąć i… i to jedyne co powinno was wyróżniać. Oczywiście będziecie emitować szczególne wewnętrzne światło wywołując u śpiących sympatię, której nie będą sobie uświadamiać. Pod innymi względami nie należy się wyróżniać, lecz podążać, jak reszta, za strumieniem filmu. Budząc się, 69373807604802 69 nadal poruszajcie się mechanicznie w tłumie innych manekinów i róbcie to samo, co wszyscy, nie ujawniając swojej obecności. Udawajcie śpiących, a sami potajemnie zmieniajcie filmy na inne. Czy pamiętacie, jak to się nazywa? Imitacja działania. Świadomie pozwalając scenariuszowi was prowadzić, w rzeczywistości prowadzicie siebie sami, wykorzystując Moc i Mądrość scenariusza. I wtedy właśnie wszystko przebiega gładko i przyjemnie. Nie pozwalając na to, wszystko psujecie. I okazuje się, że „wszystko jest nie takie jak chcę” z tego powodu, że nie pozwalacie na to. Ktoś może teraz zaoponować: z jakiej racji mam wierzyć i ufać Mocy i Mądrości scenariusza, który prowadzi nie wiadomo dokąd, a poza tym czy ten scenariusz dysponuje w ogóle jakąś Mocą i Mądrością? Czy jest on w ogóle zainteresowany tym, by było tak jak ja chcę? Zainteresowany scenariusz nie jest. Lecz w pewnym sensie będzie on was słuchał, jeśli wy będziecie słuchać jego. Dlaczego będzie was słuchać i dlaczego należy mu ufać, o tym powiem później. Na razie odpowiem na proste pytanie: czy warto mu się sprzeciwiać i czy to możliwe? Przypuśćmy, że twoja wybranka lub wybranek zgodzi się na randkę. Co zazwyczaj robisz przygotowując się do spotkania? Budujesz plan i oczekiwania. Od zdarzeń chcesz, by wszystko działo się zgodnie z planem, a od obiektu oczekujesz, by zachował się tak, jak ci się to spodoba. W rzeczywistości zaś dzieje się inaczej, co rodzi twoje niezadowolenie wraz z negatywnymi reakcjami i skutkami. Sami 69373807604802 69 pomyślcie: dlaczego zdarzenia miałyby układać się tak, jak wymyśliliście, a ludzie powinni zachowywać się tak, jak tego oczekujecie? To tak jakbyście oglądali film albo serial i oczekiwali od fabuły, by rozwijała się zgodnie z waszym scenariuszem, a bohaterowie – by postępowali zgodnie z waszymi oczekiwaniami. Udaje się to zrobić? Nie. Dokładnie to samo dzieje się w tym filmie, który nazywacie swoim życiem. 69373807604802 69 Podążanie H ej–hej, od razu weselej! Już dużo wiecie, moi drodzy, lecz jeszcze nie wystarczająco wiele, by swobodnie spacerować w filmie. Powtarzamy – powtarzamy! ҉ Pytanie „w jaki sposób?” odwodzi was od celowych założeń i samego celu. ҉ Pragnienie „by wszystko było tak jak ja chcę” wszystko psuje, a nawet oddala od celu. ҉ Sprzeciw wobec scenariusza rodzi mnóstwo nieprzyjemności. ҉ Jeśli w myślach masz tylko cel, to scenariusz sam poprowadzi cię do niego. ҉ Nie sprzeciwiaj się, lecz obserwuj siebie i podążaj wraz z nurtem, przebiegiem filmu. ҉ Naucz się wyczuwać Komendy Mocy i podążać za nimi. 69373807604802 69 Skoro nie da się kierować zdarzeniami i działaniami ludzi w bieżącym filmie, to co robić? Odpuścić sobie i jedno i drugie, pozwolić filmowi trwać zgodnie z jego przebiegiem, a ludziom żyć tak, jak żyją. Po co wam bieżący film, skoro możecie go zmienić na inny? Dlaczego myślisz, że masz prawo wpływać na ludzi? Daj im spokój, a oni dadzą spokój tobie, i do tego przybiegną do ciebie i zrobią wszystko czego chcesz. Ale o tym później. Przypominam: w głowie nie powinno być biegu zdarzeń lub zachowania (postępowania) ludzi, lecz efekt końcowy – kadr docelowy. Nie wolno sprzeciwiać się scenariuszowi i nie da się tego zrobić, nawet w stanie obecności. Wszystkie zmiany w rzeczywistości, które będą zachodzić z waszej woli – to efekt przejścia do innego filmu. W bieżącym filmie niczego nie jesteś w stanie zdziałać ze scenariuszem. Ktoś może temu zaprzeczyć: ja na przykład przebudziłem się i świadomie, celowo postanowiłem wydostać się ze scenariusza. Przypuśćmy, zrobić coś niecodziennego, np. dać komuś po rogach. Może też mi się dostanie, ale przecież zaburzyłem scenariusz znajdując się w stanie obecności! Po pierwsze, nie masz prawa twierdzić, że ten twój wyskok nie był już przewidziany w scenariuszu. Po drugie, rozrabiaj na zdrowie, tylko po co? My tu rozmawiamy o rozwiązaniu waszych problemów i osiągnięciu trudno dostępnych celów. O tym dlaczego twoje marzenia się nie ziszczają. Wyskoki i zabawa rzeczywistością do niczego pożytecznego nie prowadzą. Nie wolno żartować z rzeczywistości, należy odnosić się do niej umiejętnie. O tym tutaj rozmawiamy. 69373807604802 69 Cała reszta to drobnostki, a także mało znaczące wyjątki od reguły, które niewątpliwie występują i które w trakcie swoich eksperymentów możecie zauważyć. Jednak wszystkie te drobnostki nie zasługują na naszą uwagę. Lepiej skupić się na tym co ważne, na tym co ma zasadnicze znaczenie. Dlatego przechodzimy do konkretów. Sens i zasada spaceru w filmie polegają nie na tym, aby budząc się zacząć rozrabiać, lecz przeciwnie, świadomie podporządkowywać się. Ustawienie rzeczywistości i zamiana filmu na inny – oto na czym polega twoje zadanie. Pozostałe działania to obudzić się, obserwować i podążać. Obudzić się, po to by świadomie zrobić trzy rzeczy: 1. Zrezygnować z kierowania scenariuszem 2. Zacząć przestrzegać scenariusza 3. Ustawić kadr docelowy Obserwować, po to by: 1. Dostrzegać swoją uważność 2. Dostrzegać i odnosić pożytek 3. Dostrzegać i oświetlać nadchodzący kadr Podążać po to by wykorzystać Moc i Mądrość scenariusza. Scenariusz, jak rzeka, zawsze porusza się po optymalnej drodze. Twoje pierwsze zadanie to wskazanie punktu końcowego, celu. Nie jesteś w stanie przewidzieć jak osiągnąć ten cel. Zbyt wiele wariantów, szczegółów, ludzi, okoliczności, zdarzeń i wszystkie one stanowią niewiadome w jednym równaniu. Scenariusz zaś upora się z takim zadaniem z łatwością. Dlatego twoje drugie zadanie to podążać za scenariuszem. 69373807604802 69 Podążanie to nie całkiem to samo, o czym mówiliśmy, rozważając zasady Pożytku i Przyzwolenia. Podążanie to umiejętność wyczuwania poleceń Mocy i podporządkowywanie się im. Jednak nie zawsze musisz wyczuwać. Często wystarczy świadomie obserwować jak rozwijają się wypadki i po prostu akceptować je, działać stosownie do nich, nie zaś sprzeciwiać się. Aby poczuć dokąd popycha cię scenariusz, wystarczy wejść w stan obecności, ujrzeć siebie i ujrzeć rzeczywistość. Jeśli rzeczywistość nie udziela wyraźnej odpowiedzi dokąd podążać, to znaczy, że trzeba uważniej wsłuchać się w siebie, swoje odczucia. W stanie obecności jesteś w stanie to zrobić z łatwością. Trudno tylko na czas dostrzec siebie, by się przebudzić. Tutaj z pomocą przychodzą wszelkie aktywatory, które zaangażowaliśmy do algorytmów obserwowania uważności, podświetlania kadru i pożytku. Aktywatorów należy używać wszystkich i stale, aby stały się nawykiem. Tylko w ten sposób można nauczyć się budzenia się na czas. Bez takiego nawyku nic się nie uda. Umiejętność budzenia się na czas to rzecz najważniejsza. Jako uzupełnienie daję wam aktywator kontroli. Najbardziej szkodliwym waszym nawykiem jest dążenie do kontrolowania: scenariusza, zdarzeń i ludzi. 1. Chcę czegoś od ludzi lub zdarzeń 2. Chcę aby wszystko było po mojej myśli 3. Coś dzieje się nie tak jak chcę. 69373807604802 69 Trzeba nawyk „kontrolowania” zastąpić nawykiem odpuszczania i podążania. A teraz właściwy algorytm podążania. Algorytm podążania 1. Przyłapać się na aktywatorze kontroli. 2. Przebudzić się: widzę siebie i widzę swoją rzeczywistość. 3. Zadać sobie pytanie, poczuć: co podpowiada pierwsza komenda? 4. Jeśli odpowiedź nadchodzi, podążać za komendą. 5. Jeśli odpowiedź nie nadchodzi, ustawić kadr docelowy i znów starać się podążać. 69373807604802 69 Moc zewnętrzna J ak się czujecie, moi cisi i posłuszni, zrozumieliście, że spacer w ożywionym stanie to wcale nie rozrabianie w rodzaju „robię wszystko, co chcę”? Na spacerze jestem chodzącym posłuszeństwem: „zachowuję się cicho, nie ujawniam swej obecności, obserwuję i podążam”. Jednak wy też zrozumieliście, że w rzeczywistości wszystko to stanowi udawanie, imitację. Powtarzamy zasady. ҉ Budzić się, obserwować, podążać. ҉ Ustawiać kadr docelowy i podążać za scenariuszem. ҉ Podążać, by wykorzystać Moc i Mądrość scenariusza. ҉ Wciąż angażować aktywatory, by stały się nawykiem. ҉ Nawyk „kontrolowania” zastąpić nawykiem odpuszczania i podążania. ҉ Podążanie to umiejętność wyczuwania Komend Mocy1 i podporządkowywania się im. (Nie należy tylko mylić Komend Mocy z chęcią dania upustu swym słabościom i szkodliwym skłonnościom, moi słodcy!) 1 69373807604802 69 Podążając za pierwszym porywem, komendą albo, jak to jeszcze nazywacie, intuicją, przeczuciem, wykonujecie pierwszy krok. Nie słuchając zaś komendy, popełniacie błąd. Wasze nieposłuszeństwo nie jest równoznaczne z waszą wolnością. Wydostajecie się z podporządkowania scenariuszowi jedynie na chwilę, by popełnić błąd. Potem on znów bierze was w obroty, ale już zgodnie z gorszym programem, z uwzględnieniem błędu. Przyczyną waszego nieposłuszeństwa w tym przypadku jest wasze zarozumialstwo albo raczej wysokie mniemanie o sobie. Wychodzi wam na szkodę, ponieważ zamiast wykonywać prawidłowe działania dokonujecie niewłaściwych. Wasze wysokie mniemanie o sobie nie uwzględnia tego gdzie i w jakim stanie się znajdujecie. Mówię wam szczegółowo, że znajdujecie się w filmie, w stanie bohatera filmowego, a także tłumaczę, jak należy właściwie działać, aby wydostać z tego stanu. Na pierwszych lekcjach mówiliśmy o tym, że scenariusz to program całego waszego zachowania oraz wszystkich waszych działań w danym filmie. Ale czy całego postępowania i wszystkich działań? Są dwa wyjątki: korzystny i szkodliwy. O szkodliwym już powiedziałam – jest to niepodporządkowanie się scenariuszowi. Pożyteczny wyjątek pojawia się w chwili, w której się budzicie i świadomie ustawiacie rzeczywistość. To jedyna rzecz, która nie mieści się w scenariuszu. Scenariusz nie przewiduje wyjątków, w ramach których macie zdolność zmiany filmu na inny i w ten sposób znalezienia się we władzy innego scenariusza. Widzicie, oto jak ciekawie zbudowany jest wasz świat: scenariusz nie wie o tym, że macie możliwość zmiany filmu na 69373807604802 69 inny. Stwórca podarował wam taki przywilej. Nikt więcej oprócz was, ani jedna żywa istota nie ma tego przywileju! Jesteście wyjątkiem od ogólnych zasad. I nie korzystacie z tego! Nawet scenariusz, jak już mówiłam, może być wam posłuszny. W jakim sensie? Kiedy ustawiacie rzeczywistość, bieżący scenariusz wypuszcza was i ustępuje miejsca innemu, będącemu w filmie, do którego się przemieszczacie w chwili podświetleni kadru docelowego. Jak już wiecie, macie dwa ośrodki zamiaru – wewnętrzny i zewnętrzny. Wewnętrzne centrum umieszczone jest na czole. Zewnętrzne – na końcu splotu. Zamiar wewnętrzny odpowiada za wasze zwyczajne funkcje w bieżącym kadrze. O zewnętrznym zamiarze na razie wspominałam tylko pośrednio, kiedy mowa była o zasadzie „bycia niezaangażowanym”. Przypominam jeszcze raz: Spacerujecie w stanie ożywionym w filmie, kiedy uwagą jesteście obecni, a zamiarem przemieszczacie kadr – ale nie swoim wąskim zamiarem wewnętrznym, lecz zewnętrznym. Zewnętrzny zamiar dlatego tak się nazywa, że jest zewnętrzny, nie należy do was i nie podporządkowuje się wam. Jak więc nim poruszać i co to w ogóle takiego? Można założyć, że scenariusz to zewnętrzny zamiar, jednak to nie całkiem tak. Istnieje coś górującego nad scenariuszem. Zewnętrzny zamiar to pewna Moc, silnik rzeczywistości. Jej składnik aktywny odtwarza filmy tak, jak mają być odtwarzane. Kto i po co to ustala – to wielkie i skomplikowane pytanie, a my nie będziemy szukać na nie odpowiedzi. Dla was ważniejsze jest to, co możemy zrobić z tymi „założeniami”. 69373807604802 69 Nie da się bezpośrednio oddziaływać albo wpływać na Moc, jednak można ją pośrednio wykorzystać. Macie punkt dostępu do Mocy – wasze centrum zewnętrzne, splot. Jeżeli jesteście niepoczytalni, wtedy siła chwyta was za splot i prowadzi według scenariusza, jak marionetkę. Kiedy zaś budzicie się, wchodzicie w stan obecności i bierzecie splot „we własne ręce”, u Mocy pojawia się jej składnik reaktywny – metasiła. Ona właśnie uruchamia inny film odpowiedni dla ustawionego przez was kadru. Algorytm, jak używać splotu, już omawialiśmy. Powtórzmy go raz jeszcze. Algorytm użycia splotu (podświetlenia kadru) 1. Przebudzić się i wejść w punkt świadomości (obecności). 2. Uaktywnić splot (zwrócić na niego uwagę, poczuć). 3. Nie spuszczając uwagi ze splotu, ustawić kadr docelowy. Kiedy tylko wchodzicie w stan obecności, wasza uwaga zaczyna należeć do was. Kiedy tylko uaktywniacie splot, nić marionetki również trafia w wasze ręce. Teraz wy, nie wypuszczając swojej nitki, ustawiacie uwagę na ekran wewnętrzny i malujecie tam obraz przyszłości – ustawiacie kadr docelowy. Uwaga skierowana jest równocześnie na ekran wewnętrzny i na splot. Uwaga czuje splot, i maluje na ekranie (wizualnie lub słownie, w myślach). Maluje używając jako punktu wyjścia nie centrum wewnętrznego, lecz zewnętrznego, które jest jednocześnie jakby wasze i nie wasze. Nie używacie ewidentnej i wyczuwalnej siły, lecz niewyczuwalnej metasiły, która działa gdzieś za wami i poza wami. 69373807604802 69 Nie jesteście zaangażowani, niczego bezpośrednio nie wykonujecie, a jedynie pośrednio sprzyjacie i obserwujecie, jak to dzieje się samo. Nie zmuszacie, lecz pozwalacie, by to samo się działo. Poczujcie i zapamiętajcie wrażenie, które pojawia się za wami i poza wami — to wasze zetknięcie z Mocą. Jeśli nauczycie się dysponować takim wrażeniem, Moc będzie z wami. 69373807604802 69 Papierowy człowiek K ontynuujemy studium? Nie śpicie? Nie zapominacie? Technologia spaceru w stanie ożywionym. Nie martwcie się moi delikatni, to nie takie trudne. Wymagana jest jedynie praktyka, ciągły trening i systematyczność. Jeśli jeszcze nie próbowaliście tylko czytaliście albo słuchaliście, albo nie widzieliście mnie nawet na oczy, spróbujcie – wszystko z łatwością wam się uda. ҉ Kadru nie przemieszcza zamiar wewnętrzny, lecz zewnętrzny. ҉ Zamiar zewnętrzny to swego rodzaju Moc, silnik rzeczywistości. ҉ Metasiła to reaktywny składnik Mocy. ҉ Splot to wasze zewnętrzne centrum, punkt dostępu do Mocy. ҉ Moc wykorzystuje się pośrednio, jako metasiłę, za pośrednictwem splotu. ҉ Metasiła zostaje uruchomiona kiedy uaktywniamy splot i ustawiamy rzeczywistość. 69373807604802 69 Spacerujecie w stanie ożywionym w filmie, kiedy jesteście obecni uwagą, a zamiarem dokonujecie przemieszczenia. W przeciwnym razie jesteście nie całkiem żywi, a już na pewno nie spacerujecie, tylko odgrywacie napisaną rolę. Jak by tu jeszcze was obrazić? Kiedy jesteście nieobecni swą uwagą, nie jesteście sobą, w ogóle was nie ma – jesteście po prostu bohaterami filmu. Jak ilustracja w książce. Możecie wyciąć z papieru człowieka i wstawić go do książki między kartkami. To będziecie wy. Co może człowiek z papieru, albo raczej – co może papierowy ślimak? Może siedzieć zamknięty w książce. To wszystko. Jedyne co was różni od bohatera filmu, to rzadkie przebłyski samoświadomości, kiedy denerwujecie się: dlaczego wszystko dzieje się nie tak jak chcę? Ale na tym kończą się różnice. Wszystko wydaje się wam niewłaściwe, ponieważ zawsze działacie bezpośrednio, swym wąziutkim zamiarem. Chcecie, by was szanowali, kochali, pomagali wam, coś dawali, i dziecinnie wprost żądacie: kochaj mnie, szanuj mnie, pomagaj mi, daj mi. Z boku obraz wygląda tak: ty, stojąc przed lustrem, wyciągasz rączki i mówisz „daj!”, starając się przyciągnąć do siebie odbicie. Jednak odbicie w odpowiedzi czyni to samo. Nie daje, tylko zabiera. W rzeczywistości, jak w zwierciadle, zawsze otrzymujecie odbicie wszystkich waszych myśli i działań. Jaka emisja, taka odpowiedź. Jak zapewne nie pamiętacie (a przecież nie pamiętacie?), mówiłam już, że nawet znajdując się w stanie niepoczytalności, w jakimś stopniu ustawiacie rzeczywistość. Nie na tyle skutecznie jak w zamierzeniu i świadomości, ze splotem – ale jednak 69373807604802 69 ustawiacie. Szczególnie, gdy z całego serca wyrażacie dezaprobatę. Rzeczywistość z reguły reaguje odbiciem. Co tam wysyłasz, to otrzymujesz. Jednak rzeczywistość to nie zwykłe zwierciadło, lecz paradoksalne. Paradoksalne, dlatego że spoglądając w nie, nie widzicie siebie z boku. Dlatego, że odbicie to otaczająca was rzeczywistość, bieżący kadr – a wy swoją uwagą jesteście zanurzeni w tym odbiciu. A więc wasze Ja również dosłownie zawarte jest w filmie, jak bohater filmu lub jak ilustracja w książce. Będąc bohaterem wewnątrz filmu, nie jesteście w stanie go zmienić ani przemieścić. Nie możecie też poruszać się, wasze wielkie Ja rozpuszcza się tam i w ogóle przestaje istnieć jako odrębna jednostka. Nabywacie zdolności przemieszczania się i poruszania się gdy wydostajecie uważność z filmu. Albo z lustra – to jedno i to samo. Ciało pozostaje tam – wewnątrz, w odbiciu, a uważność znajduje się tutaj, na zewnątrz, od strony obrazu. Widzisz siebie stojącego przed lustrem i widzisz rzeczywistość jako odbicie wszystkich twoich myśli i działań. Jedynie widząc siebie tutaj, przed lustrem, uzyskujesz możliwość poruszania się tak, by w odbiciu mieć „wszystko tak, jak ja chcę”. Jak zapewne się nie domyślacie (bo przecież się nie domyślacie?), mowa o waszej obecności. Wy to wasza obecność. Wy jesteście albo żywą indywidualnością, i wtedy jesteście, albo papierowym bohaterem, i wtedy was nie ma. Jesteście obecni w filmie, gdy znajdujecie się uwagą w sali kinowej, gdzie widzicie siebie i rzeczywistość. Gdzie jest ekran, zasadniczo jest też lustro. 69373807604802 69 Różnica między ekranem lub zwierciadłem rzeczywistości a zwykłym zwierciadłem i ekranem polega na tym, że obraz i odbicie w rzeczywistości są połączone. Obserwujecie wokół siebie jeden wizerunek, nie podzielony przez powierzchnię na dwie części. Jednak sens przez to się nie zmienia. Otaczająca rzeczywistość kształtuje się dzięki obrazowi waszych myśli i działań. Jeśli stanąwszy przed zwierciadłem–ekranem poruszacie się świadomie, to stosuje się do tego również odbicie, które otrzymujecie. Faktycznie nagrywacie własny film, własną rzeczywistość. Pierwsze, co jest konieczne, by nagrywać własny film, to obudzić się, wejść w stan obecności. Wyobraź sobie, że ożyłeś w filmie. Nie oglądasz filmu, jak zazwyczaj, lecz żyjesz w nim, poczuj to. Otwórz oczy i spójrz w nowy sposób na wszystko co cię otacza. Odśwież swoje spojrzenie. Zobaczysz jak barwy stały się soczystsze. A teraz poczuj siebie nie jako bohater filmu, a zdystansowany przybysz. Wszedłeś do filmu jako ktoś z zewnątrz. Nikt o tym nie wie, tylko ty. Ciałem jesteś w filmie, a uwagą – na zewnątrz. Poczuj swoją odrębność, swoją obecność. Drugie. Zanim czegoś zechcesz, zanim będziesz oczekiwał, zanim poprosisz u ludzi i u rzeczywistości, musisz wyobrazić sobie, że stoisz przed lustrem i zadajesz sobie pytanie: co trzeba zrobić, aby odbicie wyszło mi naprzeciw? Najwyraźniej sam musisz zrobić pierwszy krok. Zamiast nawyku ciągnięcia na siebie kołdry i tępego powtarzania „daj, daj, daj”, budzisz się i uświadamiasz sobie, że lustro rzeczywistości jedynie kopiuje twoje ruchy. Jeśli chcesz coś otrzymać, musisz najpierw coś podobnego dać. To nawet nieważne, co konkretnie. Po prostu zastąp swoje „daj”, odwrotnością – „weź”. A wówczas w odbiciu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, otrzymasz to, czego chciałeś. Jaka emisja, taka odpowiedź. 69373807604802 69 Ustawianie obrazu Jak zawsze, moi mili, rzetelnie powtarzamy materiał. ҉ Rzeczywistość, jak zwierciadło, odbija wszystkie wasze myśli i działania. ҉ Wasze myśli i działania to: kochaj mnie, pomagaj mi, daj mi. ҉ W odbiciu otrzymujecie dosłownie to samo – daj, daj, daj. ҉ Działając wąskim zamiarem nie widzicie siebie z boku. ҉ Aby dostrzec siebie z boku, wejdźcie w stan obecności, ҉ odświeżcie spojrzenie, poczujcie swą odrębność w filmie ҉ Kategorycznie zamieńcie wszystkie swoje „daj” na „weź”. W oparciu o powyższe, należy wszystkie swoje działania doprowadzać do zgodności ze zwierciadlanymi właściwościami rzeczywistości. Zanim czegoś zaczniesz chcieć i wymagać od otoczenia, wejdź w stan obecności i zadaj sobie pytanie: co trzeba zrobić żeby odbicie wyszło mi naprzeciw? 69373807604802 69 Oczywiście wykonać pierwszy krok. Jaki krok trzeba zrobić w twoim przypadku? Głupie ślimaki dostosowują swoje działania wyłącznie gdy stoją przed zwykłym lustrem, w którym widzą siebie w odbiciu. Ale przecież wy, moi złoci, teraz staliście się tacy mądrzy, albo przynajmniej tacy sprytni, że będziecie rozumieć: myśli i czyny trzeba konstruować z uwzględnieniem zwierciadła, nawet jeśli go literalnie nie widać. Na przykład potrzebujecie miłości i sympatii. Wyobraźcie sobie, że stoicie przed lustrem. Poruszajcie się tak, by w odbiciu otrzymać to, czego chcecie. Jak należy się poruszać? Nie próbujcie uzyskać miłości – lecz wysyłać miłość i kochać. Nie próbujcie uzyskać sympatii, lecz emitować czar osobisty i uznawać innych za sympatycznych. Możecie wypróbować tę zasadę na sobie samych. Kogo bardziej lubicie: czy tego, kto was kocha – czy tego, kto chce byście go kochali? Tego, kto robi coś dla was bezinteresownie – czy tego, kto doprasza się czegoś? Tego, kto szczerze się interesuje, czy tego, kto zabiega o uwagę? Kierujcie się następującą tabelą w celu ustawienia pożądanego obrazu. Chcesz: Stwórz obraz: Otrzymasz w odbiciu: Przyjemnej rozmowy Uważnie słuchaj Jesteś fantastycznym rozmówcą Być interesującym Interesuj się (Inni) Interesują się tobą Uzyskać pomoc Pomagaj Pomagają ci Uzyskać zrozumienie Staraj się rozumieć Rozumieją cię Uzyskać współczucie Współczuj Odpowiadają ci wzajemnością 69373807604802 69 Chcesz: Stwórz obraz: Otrzymasz w odbiciu: Uzyskać poparcie Popieraj Popierają cię Uzyskać szacunek Szanuj Szanują cię Uzyskać wdzięczność Bądź wdzięczny Otrzymujesz wdzięczność Podobać się innym Przejawiaj sympatię Podobasz się Być obiektem Zachwycaj się Zachwycają się tobą Kochaj Jesteś kochany zachwytu Być kochanym Po prostu konstruuj wszystkie swe myśli i działania według pozytywnego klucza. Wszystkie twoje „daj” oparte są o klucz negatywny i nie działają – albo raczej działają odwrotnie. Dokładnie tak samo wszystkie twoje negatywne myśli i działania wracają do ciebie jak bumerang. Tego nie chcesz: Nie rób tego: Zetknąć się z agresją Nie bądź agresywny Słuchać krytyki Nie krytykuj Być osądzanym Nie osądzaj Doznać uszczerbku Nie szkodź innym Bać się Nie zagrażaj innym Być osobą nieprzyjemną Nie stwarzaj nieprzyjemności Nie chcecie, by na waszą głowę posypał się grad bumerangów nie wiadomo skąd? Tak więc nie rzucajcie nimi w lustro. Zwierciadło nie zawsze zwraca wszystko dokładnie identycznie. Związki przyczynowo–skutkowe wszystkich nieszczęść często nie są ewidentne. Jedyne co działa nieodwracalnie, to powrót bumerangu, wcześniej czy później, w tej czy w innej postaci. 69373807604802 69 Zaszkodziłeś innym? Licz się z konsekwencjami w rozmaitych wariacjach. Uczyniłeś dobro? Wróci do ciebie. A teraz konkretny algorytm obrazu. Kiedy tylko czegoś ci się zachce ze strony innych ludzi, przebudź się i stań przed lustrem. Co trzeba teraz zrobić, by odbicie wyruszyło ci na spotkanie? Daj innym to, co sam chcesz otrzymać. Algorytm obrazu 1. Złap się na aktywatorze: chcę czegoś od ludzi. 2. Wejdź w stan obecności: nie ma sensu chcieć, natomiast trzeba dawać. 3. Zadaj sobie pytanie: co podobnego mogę dać? 4. Jeśli znalazłeś coś podobnego, daj teraz i dawaj potem. 5. Jeśli nie znalazłeś nic podobnego, daj cokolwiek. Nie zawsze jest możliwe lub właściwe dawanie właśnie tego, co chcecie otrzymać lub nawet coś podobnego. Można dać cokolwiek, co człowiek potrzebuje lub co sprawi mu przyjemność. Od komplementu do podarunku. Nietrudno ustalić czego ktoś potrzebuje, wystarczy przejawiać szczere zainteresowanie. A potem wszystko jest łatwe i ze znakiem dodatnim. Ogólna zasada ustawiania obrazu: nie pretensje do świata, lecz miłość. W rzeczywistości wszystko czego potrzebujesz to miłość. Jednak błędnie rozumiesz te słowa. Chcesz, aby cię kochano. Myślisz, że najpierw ktoś cię pokocha, a później ty pokochasz świat. Jednak trzeba zrobić odwrotnie – kochaj, emituj miłość nie wymagając niczego w zamian, a dopiero potem i wyłącznie potem miłość sama do ciebie przyjdzie. 69373807604802 69 Jest typ ludzi, którzy będą z ochotą wykorzystywać twoją miłość, ze swej strony niczego nie dając. Od takich trzymaj się jak najdalej. Oni nie są ci potrzebni. A do mnie podchodźcie jak najbliżej, moi wspaniali! Jestem Tafti, wasza kapłanka! 69373807604802 69 Kontakt ze zwierciadłem M oi piękni i urodziwi! Teraz umiecie się poruszać. Nie czekać, nie prosić, nie wymagać, lecz poruszać swym obrazem tak, by uzyskać to, co upragnione. Niejako stojąc przed lustrem. ҉ Działania należy dopasowywać do zwierciadlanych właściwości rzeczywistości. ҉ Co należy zrobić, by odbicie wyszło ci na spotkanie? ҉ Dać innym to co sam chcesz otrzymać. ҉ Wszystkie wasze „daj” mają znak ujemny i działają na odwrót: nie otrzymasz. ҉ Negatywne myśli i działania wracają do was jak bumerang. ҉ Ustawiajcie wasze wszystkie myśli i działania ze znakiem dodatnim. Co możecie zrobić w bieżącym kadrze oprócz ustawienia nadchodzącej rzeczywistości? Poruszać się i przemieszczać się. Jeśli zajmujesz się samorozwojem, a do tego jeszcze dys- 69373807604802 69 ponujesz techniką ustawiania obrazu, nie masz równych sobie wśród ślimaków. Żałosne próby poruszenia samego bieżącego kadru, czyli wpłynięcia bezpośrednio na bieg zdarzeń, albo do niczego nie doprowadzą albo przyniosą efekt odwrotny do zamierzonego. Usiłowanie wpłynięcia na ludzi też jest bez sensu. Są oni bohaterami filmu, prowadzi ich scenariusz, podobnie jak was. Zastanówcie się, czy można na was w jakiś sposób wpłynąć? Choćby wam ciosać kołki na głowie, jeśli sami nie zechcecie, nie da się na was wpłynąć. Przecież tak jest, moi niezachwiani? Zmienić bieg zdarzeń można wyłącznie drogą zmiany samego filmu na inny, natomiast w żaden sposób nie wewnątrz samego filmu. Na ludzi możecie wpłynąć jedynie pośrednio (metody przymusu oczywiście nie wchodzą w rachubę), wchodząc z nimi w interakcję na zasadach zwierciadła. Jest to naturalny sposób pobudzenia ich do tego, aby to oni sami zechcieli zrobić to, czego wy chcecie. Ale dlaczego ludzie sami zechcą zrobić lub dać to, czego potrzebujesz? Jest to cecha rzeczywistości – to nie tylko film, lecz jeszcze zwierciadło. Ustawianie obrazu działa podobnie do ustawiania rzeczywistości, tylko mechanizm jest inny – zwierciadlany. Nie jesteś w stanie ustawić zachowania ludzi, jak czynisz to z rzeczywistością. Jeśli ustawiając kadr docelowy, niejako zmuszasz konkretnego człowieka do tańczenia tak, jak mu zagrasz, to najprawdopodobniej nic się nie zadzieje – lub zadzieje się odwrotnie, ponieważ tak łamiesz zasady – ingerujesz w cudzy scenariusz. 69373807604802 69 Masz do dyspozycji wyłącznie odrębną rzeczywistość, dotyczącą ciebie. Dlatego w kadrze docelowym centralną figurą powinieneś być ty sam, taki jakim jesteś w swych marzeniach: jesteś gwiazdą estrady, siedzisz w fotelu dyrektora, płyniesz własnym jachtem. Wszystkie pozostałe figury w kadrze powinny być na drugim planie, jak dekoracje. Dobrze to zapamiętajcie: Ustawienie rzeczywistości jest możliwe, zaś ustawianie ludzi – nie. Z innymi ludźmi można jedynie wchodzić w zwierciadlane interakcje. Czy chcesz czegoś konkretnego od konkretnych ludzi? Podejdź do nich i kontaktuj się z nimi wewnątrz filmu z uwzględnieniem tego, że jest to film zwierciadlany. Nie da się np. w żaden sposób zmusić określonej osoby, by poszła za tobą do ołtarza. Z kolei wyobrażanie sobie w swoim kadrze docelowym, że wyruszasz do ołtarza z abstrakcyjną (wyobrażaną) osobą, pewnym ideałem lub że żyjecie szczęśliwie w swoim przyszłym domu, w swojej przyszłej rodzinie – jest możliwe. Wtedy wasz film zostanie zastąpiony innym, w którym spotkacie tego człowieka, z którym taki scenariusz może zostać urzeczywistniony. Jeśli zaś masz na myśli konkretną osobę, nie trudź się „kręceniem filmu z nią lub z nim” – nie uda się, idź i rozmawiaj nią, jak z lustrem, ustawiając swój obraz. Najważniejsze (powtarzam, powtarzam, moi zapominalscy, znów i znów!) to nie zapominać gdzie się znajdujecie. Znajdujecie się w filmie, w otoczeniu bohaterów prowadzonych przez scenariusz. Ten film jest z jednej strony filmem, którym możesz zastąpić inny, z drugiej strony jest to rzeczywistość zwierciadlana nieco złudna, ponieważ nie posiada widocznej płaszczyzny oddzielającej obraz od odbicia. 69373807604802 69 Jesteś w stanie obudzić się w tym filmie, rozejrzeć się po nim i zacząć spacerować w stanie ożywionym, jako świadoma jednostka, oddziałując na rzeczywistość według swojego uznania. W przeciwnym razie będziecie takimi samymi bohaterami, moi żałośni, jak wszyscy pozostali i prowadzić was będzie scenariusz, i działać będziecie, jak we mgle, jak we śnie, i wówczas niewiele będzie od was zależeć. Jeszcze jedna rzecz, którą należy wiedzieć i rozumieć. W odróżnieniu od bohaterów marzenia sennego, całkowicie podporządkowanych scenariuszowi, lub od zwierząt podporządkowanych instynktowi i również scenariuszowi, wy macie jednak jakąś samoświadomość. Mimo, że budzicie się rzadko, przebłyskami, to jednak macie samoświadomość. Dlatego prowadzi was nie tylko zewnętrzny silnik – scenariusz, lecz również pewien wewnętrzny bodziec. Co to takiego? To bardzo proste. Jest to potrzeba poczucia własnego znaczenia i dążenie do samorealizacji. Wyobraź sobie, że się urodziłeś. Co będziesz robić? Przede wszystkim będziesz sobie i wszystkim dookoła udowadniać, że nie jesteś byle kim i nie urodziłeś się na próżno. To właśnie robisz przez całe życie. Sposoby każdy ma swoje, lecz istota jest taka sama. Wynika z tego jeszcze jedna skuteczna zasada zwierciadlana. Jeśli chcecie zdobyć przychylność ludzi lub uzyskać coś od nich, postawcie sobie za cel wsparcie ich poczucia własnej wartości i pomóżcie im w samorealizacji. Oczywiście, wtedy na jakiś czas będziecie musieli zapomnieć o swoim znaczeniu i przestawić się na znaczenie innych. Zasada jest paradoksalna, ponieważ tutaj mamy do czynienia z tym samym lustrem. Uzyskujesz korzyść dla siebie 69373807604802 69 wtedy, gdy zamiast myśleć o swojej korzyści, myślisz o pożytku innych. Równocześnie, jeśli nie chcesz narobić sobie wrogów, ze wszech miar wystrzegaj się ruszania cudzego poczucia wartości. Jak już mówiłam, pożytek innych powinien stać się częścią waszego kredo. Wówczas nie będziecie mieć problemów z własną samorealizacją. Co więcej, wasze własne spełnienie uwieńczone zostanie sukcesem wtedy i tylko wtedy, gdy będzie to pożyteczne również dla innych. I odwrotnie, jeśli w tym co robicie brak jest pożytku dla innych, wówczas sami na tym też nie skorzystacie. 69373807604802 69 Manipulacje T ak tak, moi mili! Znów nie jesteście zaangażowani! Na ludzi i na zdarzenia nie wpływamy bezpośrednio, ręce trzymamy za plecami i poruszamy się! ҉ Można ustawiać rzeczywistość, ustawiać ludzi – nie. ҉ Z ludźmi można obcować wyłącznie uwzględniając zasady zwierciadlane. ҉ Ustawiać rzeczywistość należy z abstrakcyjną osobą i dekoracjami. ҉ Ze wszech miar unikaj dotykania cudzego poczucia własnej wartości. ҉ Staraj się podkreślić znaczenie ludzi i pomóc im w samorealizacji. ҉ Twoje własne spełnienie będzie skuteczne wyłącznie gdy przynosi pożytek innym. Nie zapominajcie o obecności i pamiętajcie o zwierciadle. Po prostu pamiętajcie, że wraca do was zarówno dobro, jak i zło, 69373807604802 69 jak bumerang. W stanie obecności jesteście dla śpiących jak świetliki, sympatyczni i pociągający. Jeśli jeszcze do tego kontaktujecie się z nimi jak ze zwierciadłem, wówczas stajecie się ulubieńcami wszystkich. Znacie już wiele tajemnic rzeczywistości, lecz nie wpadajcie w samozachwyt. Nad wami mogą stać bowiem inne rozwinięte ślimaki, które będą starać się, aby manipulować waszą świadomością. Szczególnie te, które według scenariusza obdarzone zostały władzą i dostępem do środków masowego przekazu. Dlatego miejcie różki w pogotowiu, nie pozwalajcie wodzić się za nos, nie zasypiajcie. Manipulacja świadomością bohatera w bieżącym kadrze jest możliwa. Jak już teraz wiecie, prowadzi was zewnętrzny scenariusz i wewnętrzny bodziec. Ten bodziec w znacznie mniejszym stopniu. Bodziec przede wszystkim określa wektor waszego przemieszczania, lecz porusza wami scenariusz. Jednak najbardziej chciwe ślimaki, stosownie do swoich pobudek albo swojego scenariusza, mogą próbować zmieniać kierunek twojego wektora w swoich interesach. To właśnie manipulacja – kierowanie cudzym wektorem. Może odbywać się to np. przez wprowadzanie w błąd, stwarzanie fałszywych wartości i celów albo granie na słabościach i potrzebach. W odróżnieniu od zasad zwierciadlanych, które nie dotyczą waszego wektora, a wręcz pomagają mu, manipulatorzy uwodzą was i wykorzystują. Dlatego za każdym razem, gdy poczujecie, że coś się wam narzuca, zadajcie sobie pytanie: „Komu i do czego może to służyć?” Nie zajmujemy się manipulowaniem ludźmi, ponieważ jest to haniebne zajęcie. Z kolei manipulacja rzeczywistością to rzecz 69373807604802 69 słuszna. Rzeczywistość przez cały czas wprowadza nas w błąd swoimi iluzjami. Nie pozostawajcie jej dłużni. Powinno się wam to, moi maniacy i tajni dewianci, spodobać. Już mówię, co robić. Rzeczywistość ma naturę dwoistą. Z jednej strony jest to film, z drugiej – przestrzenne zwierciadło. Jedno i drugie wprowadza nas w zakłopotanie. Najważniejsza iluzja opiera się na tym, że prawdziwa natura rzeczywistości jest ukryta. Przestrzeni taśm filmowych nie widać, zwierciadło jako takie też jest niedostrzegalne. Jednak jeśli o tym wiemy i pamiętamy, iluzja przestaje mieć nad nami władzę. Stojąc przed zwykłym płaskim zwierciadłem obserwujecie równocześnie obraz i odbicie, dzięki czemu identyczność występująca pomiędzy nimi jest dla was oczywista. Jednak nie zawsze występowała ta oczywistość. Nie pamiętacie o swoich wrażeniach, których doznawaliście kiedy po raz pierwszy stanęliście przed lustrem. Przypomnę wam: niczego wtedy nie rozumieliście. Było to dla was ogromną iluzją, ponieważ zasada działania była wam nieznana. Iluzja zwykłego lustra po dziś dzień pozostaje niepojęta, jeśli przyjrzeć się odrzucając nawyki. Z kolei iluzja zwierciadła rzeczywistości jest znacznie bardziej skomplikowana. Przestrzeń nie jest podzielona na pół i nie występuje widoczna granica pomiędzy rzeczywistością i wyobrażeniem. Znajdujecie się równocześnie na zewnątrz i wewnątrz lustra. Dodatkowo lustro działa z opóźnieniem i nie oddaje rzeczywistości jeden do jednego. Nie wszystko co wysyłamy działa od razu, a związki przyczynowo–skutkowe nie zawsze są widoczne. Wyobraźcie sobie, jak skomplikowana jest iluzja. Cały podstęp polega na tym, że rzeczywistość udaje, że nie jest lustrem. 69373807604802 69 Niemniej nawet te iluzje można pokonać. Teraz znacie zasadę działania przestrzennego zwierciadła, a nawet wiecie, że obraz i odbicie zawierają się w sobie nawzajem. Co z tego wynika? Ustawiony przez was obraz może stać się odbiciem, a odbicie może przejść w obraz. Innymi słowy, masz zdolność przekształcenia odbicia w obraz, udając, że masz to, czego nie masz albo jesteś tym, kim nie jesteś. Na przykład chcesz mieć własny dom. Chodzisz po sklepach i oglądasz meble oraz przedmioty wystroju wnętrz, jakbyś już miał ten dom. Albo chcesz zostać człowiekiem majętnym. Interesuj się drogimi przedmiotami, samochodami, jachtami, kurortami. Wpuszczaj bogactwo do swojego życia. Albo chcesz zostać gwiazdą w jakiejś dziedzinie. Zachowuj się tak, jakbyś już był gwiazdą, żyj jej życiem, na razie przynajmniej w wyobraźni. Niech cię nie martwi, że przypomina to zabawę, albo nawet okłamywanie siebie. Jeśli bawisz się na serio. Rzeczywistość też będzie zmuszona wszystko potraktować całkiem serio. Przecież jest ona zwierciadłem! Zapomniałeś? Twoim zadaniem jest wejść w stan, w którym masz to czego chcesz albo jesteś tym, kim chcesz być. Udawaj i żyj w tym udawaniu. Na serio, a nie na żarty. Nie na żarty, rozumiecie? I co wtedy się stanie? I co wtedy będzie? Stopniowo obraz rzeczywistości stanie się zgodny z waszym udawaniem. Rzeczywistość lubi stwarzać iluzje, jednak nie znosi gdy ktoś karmi ją iluzjami. Znajdzie więc sposób przekształcenia ustawionej przez was iluzji w rzeczywistość. 69373807604802 69 Ustawianie odbicia J ak tam, moi podstępni obłudnicy i wiarołomni hipokryci, czy rozumiecie, że spacer w filmie to nie tylko udawanie, lecz jeszcze do tego maskarada? ҉ Manipulacja czyjąś świadomością to sterowanie cudzym wektorem. ҉ Zadaj sobie pytanie: dla kogo może być to korzystne? Komu to służy? ҉ Natura rzeczywistości jest dwoista i skryta: ona jest zarówno filmem, jak i przestrzennym zwierciadłem. ҉ W rzeczywistości znajdujecie się równocześnie na zewnątrz i wewnątrz zwierciadła. ҉ Wejdźcie w pożądany stan i udawajcie, że już macie i że już jesteście. ҉ Rzeczywistość stopniowo dojdzie do zgodności z waszym udawaniem. Tak, to zabawa z rzeczywistością. Jednak zabawa na poważnie 69373807604802 69 i realnie. Dodatkowo to maskarada. Rzeczywistość ma mnóstwo twarzy. Wy też macie dla niej maski: imitacja i obecność, przyzwolenie i podążanie, dostrzeganie i ustawianie, obraz i odbicie. Wszystko to jakby nie na serio, ale bardzo, bardzo realnie. Rozważmy szczegółowo sens tego, co pokazałam w poprzedniej lekcji: Jesteś w stanie przekształcić odbicie w obraz, udając, że już masz to, czego nie masz lub jesteś tym, kim nie jesteś. Co znaczy, że jesteś w stanie stale ustawiać zarówno obraz, jak i odbicie. W pierwszym przypadku to obraz przeistacza się w odbicie, a w drugim – odwrotnie – odbicie w obraz. Dlaczego następuje przeistoczenie i dlaczego ten proces może być dwukierunkowy? Otóż w przestrzennym zwierciadle obraz i odbicie są ze sobą połączone. Obraz, jeśli chodzi o waszą zdolność wpływu na rzeczywistość, to wy sami, to obraz waszych myśli oraz działań. Odbicie to też wy sami i całe wasze otoczenie, czyli wy w rzeczywistości. Pierwszy (bezpośredni) proces: jaka emisja – taka odpowiedź, co dajecie – to otrzymujecie, kim w rzeczywistości jesteście – to też macie. Drugi (odwrócony) proces: jaka gra – taka rzeczywistość, co imitujecie – to otrzymujecie, kogo udajecie – tym się stajecie. Bezpośrednio: obraz staje się odbiciem. Ustawienie obrazu to wasza emisja do rzeczywistości. Co wysłaliście, to otrzymaliście. Odwrotnie: odbicie staje się obrazem. Ustawienie odbicia to wasze udawanie i imitacja. 69373807604802 69 Kogo udajecie, tym rzeczywiście się stajecie. Wszystkie te manipulacje z użyciem zwierciadła to właśnie poruszanie się. Czym różni się ustawienie obrazu i odbicia od ustawienia rzeczywistości? Obraz i odbicie ustawiacie pracując ze zwierciadłem. Rzeczywistość zaś ustawiacie podświetlając nadchodzący kadr. W każdym przypadku wykorzystywana jest inna natura rzeczywistości. W pierwszym przypadku – zwierciadło, w drugim – film. Mechanizmy są różne, ale efekt ten sam – pożądana rzeczywistość ucieleśnia się. Może zapytacie lub zwątpicie: czyżby nasze udawanie było w stanie w jakiś cudowny sposób przekształcić się w rzeczywistość? Nie martwcie się, moi wrażliwcy, rzeczywistość jest płynna, znajdzie możliwości i sposoby. Przecież jest ona wielowariantowym filmem i iluzorycznym zwierciadłem, sama jest iluzją, która staje się możliwa do pokierowania, jeśli tylko o tym pamiętacie i umiejętnie z tego korzystacie. Pierwszy warunek konieczny to zabawa absolutnie na serio. Dobry aktor, kiedy odgrywa role, staje się swoim bohaterem, dosłownie przeistacza się w niego, ponieważ gra na poważnie. Wasze zadanie polega na tym, by przebyć tę drogę w odwrotnym kierunku. Z bohatera, którym jesteście, ale który wam nie odpowiada, trzeba stać się aktorem, odegrać rolę wymyślonego bohatera i wczuć się w tę rolę tak, by przeistoczyć się w rzeczywistego bohatera. Tak właśnie wygląda odwrotny proces przekształcenia odbicia w obraz. 69373807604802 69 Drugi warunek konieczny to systematyczność. Zwierciadło rzeczywistości nie reaguje natychmiast, lecz z opóźnieniem. Dlatego należy działać celowo, metodycznie i regularnie. Jeśli już przystąpiłeś do gry z rzeczywistością, musisz mieć cierpliwość. Początkowo będziesz działać na ślepo, bez nadziei na natychmiastowy efekt. Efekty nieuchronnie się pojawią, jednak wyłącznie pod warunkiem, że rzeczywistość obserwując waszą grę straci cierpliwość jako pierwsza. Ustawianie odbicia jest więc stwarzaniem własnej iluzji dla rzeczywistości. Chcesz coś mieć – stwórz pozory, że już to masz. Chcesz kimś być – zachowuj się tak, jakbyś już nim był. Jak aktor, całkiem na serio wejdź w stan i żyj w nim. Żyjcie tym w myślach – wirtualnie, a w miarę możliwości również w czynach – rzeczywiście, póki sami nie uwierzycie w stworzoną iluzję. Gdy tylko wy sami uwierzycie, uwierzy wam rzeczywistość. I wtedy wydarzy się cud. A teraz algorytm odbicia. Algorytm odbicia 1. Przyłapać siebie: czegoś chcę, chcę coś uzyskać lub kimś zostać. 2. Wejść w stan obecności: nie ma sensu chcieć, trzeba ustawiać. 3. Udawać i zachowywać się tak, jakby pragnienie zostało już urzeczywistnione. Jak konkretnie macie udawać – nieważne, sami zdecydujcie, dowolnie. Twórzcie! Moje rady byłyby nie na miejscu. Im więcej waszej twórczości, tym skuteczniejsza będzie. 69373807604802 69 Ustawianie obrazu wykorzystujemy głównie w stosunku do ludzi. Ustawianie odbicia – głównie w stosunku do rzeczywistości. Przy ludziach lepiej nie udawać, lepiej być szczerym, być sobą. Z kolei przed lustrem rzeczywistości można udawać ile się tylko chce. Oczywiście w granicach rozsądku. Nie tracąc poczucia rzeczywistości. Poza tym nie zapominajcie o tym, że sama gra ze zwierciadłem i nadchodzącym kadrem nie wystarczy. Trzeba oprócz tego robić wszystko, co do was należy, by urzeczywistnić cel w bieżącym kadrze, czyli podejmować określone kroki, a nie tylko marzyć siedząc na kanapie. 69373807604802 69 Fatalny dylemat N a poprzedniej lekcji ja, taka boska i nadprzepiękna, powiedziałam wam, takim beznadziejnym i obrzydliwym, że rzeczywistość to iluzja. To nie znaczy, że nie jest ona prawdziwa. Sama dla siebie rzeczywistość jest prawdziwa. Dla was zaś jest iluzoryczna i niepoddająca się sterowaniu, ponieważ wy o jej właściwościach nie wiecie i ich nie używacie. To tak jakbyście nie wiedzieli, że na koniu można jeździć. Jeśli go nie używacie, wtedy koń biega samopas i nie jest wasz. Rzeczywistość też nie jest wasza, nie zależy od was. Ale jeśli będziecie wiedzieć o niej i jej używać, iluzja podda się waszej władzy i stanie się wasza. ҉ Obraz to styl waszych myśli i działań, który zawsze jest pierwotny. ҉ Odbicie to zarówno wy sami, jak całe wasze otoczenie, wasze życie. ҉ Ustawienie obrazu to wasza emisja: 69373807604802 69 to co dajecie – również otrzymujecie. ҉ Ustawienie odbicia to wasze udawanie, imitacja. ҉ Co imitujesz, to otrzymujesz; kogo udajesz, takim się stajesz. ҉ Warunki konieczne: zabawa, lecz zabawa systematyczna i na serio. ҉ Obraz i odbicie przenikają się wzajemnie. W tym sensie się przenikają, że styl waszych myśli i działań wpływa na całe wasze życie, a życie z kolei wpływa na zachowanie i myślenie. Jeśli ten proce puścimy samopas, to zarówno wy sami, jak i wasze życie będzie degradować jak zwykle zresztą się to dzieje. Dlatego, że spoglądając na takie życie myśli stają się jeszcze bardziej mroczne, a im bardziej mroczne myśli, tym życie gorsze itd. na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Stąd fatalny dylemat: czy chcesz być pięknym i szczęśliwym, czy raczej wolisz by zjadł cię hipopotam? Jeśli nie podoba ci się hipopotam, to zamiast utyskiwać, zacznij ustawiać! Ustawienie obrazu, odbicia i rzeczywistości można wykorzystywać oddzielnie, w zależności od okoliczności, a można też w kompleksie. Np. dążąc do określonego celu, systematycznie możecie ustawiać kadr docelowy, równocześnie udając, że cel już jest osiągnięty i do tego wszystkie swoje myśli i działania konstruować wyłącznie z dodatnim znakiem. Umiejętność wykorzystywania wszystkiego w kompleksie nadejdzie wraz z doświadczeniem. Aby nabyć doświadczenia, trzeba trenować spacer w stanie ożywionym wciąż i systematycznie. Wciąż obserwuj siebie, budź się i wykonuj algorytmy. Może pojawić się pytanie: dlaczego mam wykonywać algo- 69373807604802 69 rytmy? Dlatego, że algorytmy wyrabiają w was nowe nawyki. Dlatego, że nawyki wami sterują. Kierowanie sobą, a więc również rzeczywistością, jest poza waszym zasięgiem. Dlatego jakie macie nawyki, tak też żyjecie. I dlatego trzeba stwarzać nawyki, które będą na was oddziaływać. Nie jesteście w stanie wciąż znajdować się w stanie obecności. W stanie nieświadomości wszystko za was robią nawyki. To znaczy, że jeśli brakuje świadomości, wtedy trzeba automatycznie podejmować właściwe działania. A w tym celu trzeba przynajmniej…. ҉ Zastąpić nawyk chcenia nawykiem dawania. ҉ Zastąpić nawyk dezaprobaty nawykiem akceptacji. ҉ Zastąpić nawyk zasypiania nawykiem budzenia się. Algorytmy odklejają was od scenariusza, ożywiają w filmie, a jednocześnie wpajają wam pożyteczne automatyzmy. Nawet przysłowie to potwierdza: „dobre nawyki są lepsze od dobrych manier”. Najpożyteczniejszy nawyk: Nie chcieć niczego od rzeczywistości, lecz ustawiać rzeczywistość. To jest najważniejsze! I nie mniej ważne są tego pochodne: ҉ Nie bać się, lecz ustawiać. ҉ Nie oczekiwać, lecz ustawiać. ҉ Nie mieć nadziei, lecz ustawiać. ҉ Nie uskarżać się, lecz ustawiać. Kiedy tylko przyłapiesz się na tym, że czegoś oczekujesz, na coś masz nadzieję, czegoś się obawiasz, czy coś cię męczy – obudź się i zdaj sobie sprawę: prowadzi cię zewnętrzny, nie twój scenariusz – właśnie to cię męczy. Podświadomie czujesz, że nie jesteś wolny, że zależysz od rzeczywistości, że wtłoczono 69373807604802 69 cię w ramy okoliczności, jak bohatera filmowego w ramy fabuły. Czujecie to, lecz nie zdajecie sobie z tego sprawy i niczego nie jesteście w stanie z tym zrobić. Dlatego nie pozostaje wam już nic innego, jak tylko oczekiwać i mieć nadzieję. Ale teraz, kiedy już wiecie, że można odkleić się od scenariusza i przeskoczyć do innego filmu, nawyk oczekiwania i żywienia nadziei traci sens. Trzeba obudzić się i ustawić rzeczywistość. Podobnie bez sensu jest uskarżanie się. Trzeba obudzić się i odnieść pożytek. Podobnie bezsensowne jest zgadywanie i wróżenie. Trzeba obudzić się i podążać za poleceniami Mocy. W każdym przypadku macie odpowiedni aktywator i algorytm. Musicie dobrze zrozumieć, że głupie i bez sensu jest poleganie na czymś – ziści się lub nie, uda się lub nie… Macie możliwość ustawienia obrazu lub odbicia albo rzeczywistości lub wszystkiego razem. Ustawiajcie co chcecie. Sami, sami! Ustawiajcie, ustawiajcie! I nie zapominajcie zachwycać się mną! Jesteście moimi ulubieńcami, urzekającymi i zachwycającymi, a ja jestem waszą Tafti, wspaniałą i zachwycającą! 69373807604802 69 Jesteście wspaniali N a jednej z poprzednich lekcji ja, taka wspaniała i wybitna, powiedziałam wam, takim byle jakim i niepozornym, że rzeczywistość udaje, jakoby nie była ona zwierciadłem. Podobnie udaje, że nie jest filmem. I z łatwością jej się to udaje. Spróbujcie powiedzieć swoim sąsiadom, tym śpiącym ślimakom, że żyją w filmie. Albo spróbujcie we śnie powiedzieć manekinom z marzenia sennego, że wy śpicie a oni wam się śnią. Nikt was nie zrozumie ani wam nie uwierzy. Nie trzeba więc ich przekonywać. Najpierw sami siebie przekonajcie jak należy. Potrzebujecie przeprogramowania! ҉ Czujecie, że prowadzi was zewnętrzny scenariusz i to was przygnębia; ҉ Wszystkie rodzaje ustawiania można stosować pojedynczo lub w kompleksie; ҉ Spacer w stanie ożywionym należy trenować stale i systematycznie; 69373807604802 69 ҉ Algorytmy wpajają wam nowe nawyki, które działają na waszą korzyść; ҉ Głupie i bezsensowne jest poleganie na tym, że coś się ziści lub nie, uda lub nie; ҉ Nie chciej, nie oczekuj, nie miej nadziei, lecz ustawiaj rzeczywistość. Poprzednim razem męczyliśmy się nad bardzo trudnym oraz skomplikowanym dylematem. Co jest lepsze: bycie nieszczęśliwym, czy bycie szczęśliwie pożartym? Albo nie, nie tak. Co jest lepsze: czarujący hipopotam czy despotyczna kapłanka? Czy raczej: hipopotam czarujący i śliczny, czy wredna i złośliwa kapłanka? Ale przecież wiecie, że nie jestem złośliwa tylko taka łagodna, że schrupałabym was wszystkich. Jestem dla was niemiłosiernie dobra! Jesteście tacy nieszczęśni i tacy nieszczęśliwi! Dlaczego? W waszym życiu odtwarzany jest nie wasz film. Nie tylko mi się nie podobacie, ale do tego sami sobie się nie podobacie – oto powód waszych nieszczęść. Dlaczego w waszym życiu odtwarzany jest nie wasz film? Bo nie rozumiecie, że w rzeczywistości jest to właśnie film. Możecie to wiedzieć, lecz do końca nie uświadamiać sobie tego. Dlatego jeszcze raz, raz za razem przypominam wam o tym, gdzie się znajdujecie, moi nudziarze, aby dobrze to do was dotarło. W codziennym życiu przywykliście oglądać film na ekranie. A teraz wyobraźcie sobie, że znaleźliście się wewnątrz filmu. Poczujcie to. Tutaj znajdujecie się we władzy scenariusza, lecz macie jakąś miarę wolności. W stanie obecności możecie wykonywać czynności, które nie zostały przewidziane w bieżą- 69373807604802 69 cym scenariuszu. Pewien stopień wolności uzyskujecie w chwili swego przebudzenia. W tej chwili możecie otrząsnąć się i uruchomić inny film. Potem będziecie znów we władaniu scenariusza, ale jeśli nie przeoczycie odpowiedniego momentu, to zacznie wyświetlać się wasz film. Dlaczego nie podobacie się sobie? Ponieważ ze wszystkich ekranów, ze wszystkich okładek czasopism spoglądają na was ideały piękna, sukcesu i szczęścia. A wy, moi łatwowierni, łapiecie się na te iluzję i posłusznie przemierzacie cudze wzorce, za każdym razem przekonując się, że nie pasujecie do standardów. W rzeczywistości zaś piękno oraz sukces i szczęście nie podlegają standaryzacji – są to rzeczy absolutnie indywidualne. Jednak wy i tak wolicie wierzyć w iluzje i dopasowywać się do nich. Czy zastanawialiście się dlaczego tak trudno zmienić się lub ulepszyć? Dlaczego tyle razy zaczynaliście nowe życie od poniedziałku i na próżno? Przez lenistwo? Nie. Dlatego, że prowadzi was scenariusz. Z jakiej racji scenariusz ma się zmienić tylko dlatego, że zachciało się wam zacząć nowe życie? Wasze ‚chciejstwo’ to wasz kierunek, ale on nie został przewidziany przez scenariusz i w żaden sposób na niego nie wpływa. Albo dlaczego wychodząc z kina czujecie inspirację: „Ja też tak mogę! Stanę się taki jak ona lub on!” Nieraz nawet próbowaliście naśladować bohatera filmowego. Ale nie stawaliście się nim. Dlatego, że tylko chcieliście, a nie wiedzieliście, że istnieje technika naśladownictwa albo jak my to nazywamy, imitacji, i że ona rzeczywiście działa. Działa, jeśli umiejętnie się nią posłużymy. Przede wszystkim trzeba mieć pewność, że jest to zasadniczo możliwe. Możliwe jest ustawianie nie tylko rzeczywisto- 69373807604802 69 ści – możliwe jest ustawianie siebie, swojego manekina. Manekin przy tym będzie się zmieniać przemieszczając się po kolejnych filmach i odbiciach, będziecie stawać się innymi, takimi jakimi sobie siebie wymarzyliście. Trudno wam w coś takiego uwierzyć, moje niedowiarki? To dlatego, że już próbowaliście czegoś podobnego i nic z tego nie wychodziło – działaliście niejako na jałowym biegu. Malowaliście siebie w blasku sławy w swoich marzeniach, ale to mało skuteczne, jak już wiecie – trzeba wykorzystywać splot energetyczny. Próbowaliście naśladować swych idoli, lecz nie robiliście tego na serio, ponieważ nie podejrzewaliście, że odbicie można ustawiać. Nie robiliście tego systematycznie, ponieważ nie widzieliście natychmiastowych efektów. Udoskonalać siebie albo czynić z siebie kogoś nowego – to całkiem możliwe. Tylko trzeba posłuchać swej kapłanki! Możecie stać się wspaniali jeśli będziecie się poruszać. Poruszając się i równocześnie przemieszczając swój film, możecie całe swoje życie uczynić wspaniałym. Prawie wam zazdroszczę! I po co ja w ogóle wam o tym mówię? 69373807604802 69 Tak więc, algorytm poruszania się – spaceru w kompleksie. Algorytm poruszania się – spaceru w kompleksie 1. Ustawić sobie nową rzeczywistość i nowych siebie w nowej rzeczywistości. 2. Udawać, że jesteście już w takiej rzeczywistości i takimi jesteście. 3. Oczywiście działać, tworzyć siebie, rozniecać w sobie Iskrę Stwórcy. To wszystko, o czym mówiliśmy dotychczas i do czego jesteście zdolni w filmie: przemieszczać nadchodzący kadr, przemieszczać się, poruszać się. Czynić wszystko to na serio, systematycznie i przez wystarczająco długi czas – zawsze. Wtedy z filmu na film, z odbicia na odbicie wasz manekin i wasze życie będzie się zmieniać. Bez wątpienia to ujrzycie. 69373807604802 69 Jesteście doskonałością M am nadzieję, że coś zrozumieliście, moi drodzy. Jeśli jesteście nieszczęśliwi i nieszczęśni, jeśli nikt was nie kocha, jeśli nikomu nie jesteście potrzebni, jeśli znaleźliście się w sytuacji bez wyjścia i wydaje wam się, że znajdujecie się w ślepej uliczce… zawsze macie wyjście. Nie zazdrościć, spoglądając na innych, i nie wpadać w zniechęcenie spoglądając na siebie, lecz stawać się świetlikami i ruszać się. Nie patrzeć na rzeczywistość, w której przyszło wam żyć, jak na coś, co od was nie zależy, lecz samemu ją ustawiać. Nadchodzącą rzeczywistość przemieszczajcie splotem energetycznym, a w bieżącej rzeczywistości przemieszczajcie się sami – swoim obrazem i odbiciem. ҉ Nie podobacie się sobie, ponieważ porównujecie się z obcymi „standardami”. ҉ Uroda, sukces i szczęście dla każdego są inne, indywidualne i unikalne. 69373807604802 69 ҉ Trudno wam dokonać zmiany, ponieważ prowadzi was scenariusz. ҉ Wasze pragnienia nie są przewidziane w scenariuszu i w żaden sposób na niego nie wpływają. ҉ Ustawiając swoje odbicie, można zmienić siebie i swojego manekina. ҉ Poruszanie się – spacer: w połączeniu z innymi technikami, na serio systematycznie i zawsze. Na poprzedniej lekcji wybrzmiała taka myśl: Można ustawiać nie tylko rzeczywistość, lecz również swojego manekina. Jeśli nie spaliście, powinno was to zdziwić. Jak to rozumieć? Przypominam. Na taśmach filmowych, które są przechowywane w archiwum Wieczności, macie swoje własne manekiny. Kiedy oglądacie jedną z takich taśm we śnie, wasza świadomość znajduje tam swojego manekina, ten ożywa i zaczyna się poruszać. Dopóki śni wam się sen, żyjecie w ciele manekina snu, jak w jednym z mnóstwa swoich wariantów. To samo dzieje się w rzeczywistości – na taśmach, po których przemieszcza się wasze życie. Na każdej nowej taśmie wasza świadomość wchodzi w kolejną wersję manekina, ten ożywa i staje się wami – w bieżącym kadrze. Czy pamiętacie, powiedziałam kiedyś, że spoglądając we śnie w lustro możecie nie poznać siebie? To znaczy, że nie występujecie w jednym wariancie, nie w jednym manekinie, lecz w mnóstwie — na każdej taśmie filmowej macie swojego szczególnego albo nawet specyficznego manekina. Na taśmach leżących w pobliżu jesteście mniej więcej jednakowi i podobni do siebie. Na anormalnie dalekich taśmach jesteście całkiem inni. 69373807604802 69 Mowa nie o tym, że kiedyś byliście młodzi, a potem zestarzeliście się, albo o tym, że kiedyś byliście szczupli, a potem przytyliście. Manekin może zmieniać się dosłownie teraz, w krótkim odcinku czasu. Jesteście w stanie zmienić się szybko, włącznie ze spektakularnymi przeobrażeniami wyglądu zewnętrznego. Mogą zmieniać się takie wasze cechy i nawyki jak na przykład pewność siebie, atrakcyjność, zdolności towarzyskie, odwaga, intelekt czy profesjonalizm. Ale zanim wytłumaczę wam jak to się robi, chcę wam coś oświadczyć. Zmienianie siebie wcale nie oznacza rezygnacji z siebie albo wyrzeknięcia się dotychczasowego siebie. Mowa raczej o rozwoju. Szczególnie jeżeli jesteście rzadkim przypadkiem, w którym podobacie się sobie i nie chcecie się zmieniać. Ale nawet jeśli tak, nie wolno zatrzymywać się w rozwoju, ponieważ w takim przypadku dojdzie do degradacji. Trzeba zmieniać się nie sprzeniewierzając się sobie – swojej unikalności, swoim zasadom, przekonaniom, kredo. Czynienie siebie lepszym nie oznacza zdrady samego siebie. Można rozwijać się pozostając sobą. Nie przerabiać siebie, lecz stwarzać, rozniecać w sobie Iskrę Stwórcy. Nie dostosowywać się do cudzych standardów, tylko stwarzać własne, by pozostałe ślimaki spoglądały na was i zazdrościły wam. Własne standardy można stwarzać gdy zaakceptuje się własną unikalność. Unikalność to wszystko, co masz – lecz pod wieloma względami to w zupełności wystarczy. Unikalność już sama w sobie jest doskonała, ponieważ drugiej takiej nie ma. Czy coś czego nie ma nikt inny i co nie występuje nigdzie indziej jest cenne? Absolutnie tak. To zaleta, którą można wykorzystać, można też ją zaniedbać i wrzucić do zakurzonej szafy. To tylko kwestia twojego wyboru. Jednak zro- 69373807604802 69 zumienie i akceptacja, tego, że jesteście unikalni, samodzielni i doskonali, jest równie trudna jak uświadomienie sobie, że znajdujecie się w filmie. Zwróćcie uwagę, że kiedy coś się wam w was samych kategorycznie nie podoba, z trudem można was przekonać, że mogłoby się to stać waszą zaletą. Na przykład z punktu widzenia standardu, jakaś cecha wyglądu zewnętrznego, charakteru, zachowania może być uznawana za wadę. Jednak wady mają pewną paradoksalną cechę. Jeśli tylko pogodzisz się z jakąś wadą, to staje się ona wartościową cechą indywidualną. A jeśli nie zaakceptujesz jej i będziesz z nią walczyć, stanie się ona ułomnością. Właśnie tak postrzega to otoczenie: albo wartość albo ułomność. Jesteście doskonałością, jak to zamyśliła Natura i Stwórca. Doskonałość to indywidualność unikalności w zgodzie z samym sobą. Tam, gdzie jest zgoda, pojawia się harmonia. I odwrotnie, każdy brak akceptacji rodzi dysharmonię, która staje się zauważalna dla wszystkich. Tak więc uważnie przyjrzyjcie się swoim słabościom zanim zaczniecie się ich pozbywać. Być może jeśli je zaakceptujecie, staną się waszymi unikalnymi cechami i zaletami. Uważnie przypatrzcie się, bez porównywania ze standardami! Spróbujcie przynajmniej na kilka dni rozluźnić się i zaakceptować siebie takimi, jakimi jesteście. Zobaczycie, co będzie się działo. Możliwe, że spodobacie się sobie. Oczywiście trzeba odróżniać wady od wynaturzenia. Ewidentne wynaturzenie lub słabe ogniwo to coś, co bezpośrednio wam szkodzi, np. waszemu zdrowiu, wizerunkowi albo szkodzi otoczeniu. Należy to wykorzenić. Są rzeczy oczywiste, o których nie będziemy tutaj szczegółowo rozmawiać. 69373807604802 69 W pozostałych kwestiach należy nie walczyć ze słabościami, lecz rozwijać mocne strony. Skupienie uwagi na wadach, w tym również fizycznych, których nie da się usunąć, tylko je pogłębia. Jeśli wadę można usunąć drogą samorozwoju, trzeba się rozwijać. Lecz jedynie pod warunkiem, że macie taką chęć. Jeśli brak szczególnych chęci, zostaw siebie w spokoju i skup się na zaletach. W przeciwnym razie życie stanie się ciągłą walką. Rozwijanie posiadanych zalet jest znacznie skuteczniejsze, niż usuwanie wad pracując nad nimi. Rozwijanie zalet przysłoni wady lub automatycznie je usunie. A wtedy kwestia słabości po prostu zniknie. 69373807604802 69 Metoda Trójruchu P ewnie, moje fajtłapy, już wyobrażacie sobie siebie jako wspaniałe istoty. Niestety – to ja jestem wspaniała! Jednak wy też możecie, jeśli pozwolicie sobie na czelność bycia takowymi. Sami ustalacie, jakimi macie być. Jesteście do tego zdolni. A ja was nauczę. Będziecie najpiękniejsi i najszczęśliwsi. Ja jestem Tafti, wasza kapłanka. Po to właśnie przyszłam. ҉ Żyjecie w ciele manekina, jako w jednym z mnóstwa swoich wariantów. ҉ Trzeba rozwijać się, pozostając sobą. Zmieniać się, nie zdradzając siebie. ҉ Unikalność, to wszystko co macie i pod wieloma względami to wystarczy. ҉ Słabość należy usunąć lub pogodzić się z nią. ҉ Jeśli zaakceptujesz wadę, może ona stać się zaletą. ҉ Nie walcz z wadami, lecz rozwijaj zalety. 69373807604802 69 Zanim wam powiem jak ustawiać swojego manekina, wytłumaczę po co to robić, ponieważ ta kwestia jest niezwykła. Cierpliwości, moi kochani, na wszystko zdążycie, wszystkiego się dowiecie. Istnieje uniwersalna i działająca w stu procentach formuła: Życie się ułoży jeśli zaakceptujesz siebie jako unikalny cud, ze wszystkimi wadami, a potem zwyczajnie będziesz się rozkoszować sobą i życiem. Jeśli jesteście w stanie po prostu rozkoszować się sobą i życiem, wówczas wy się poprawicie oraz wasze życie ulegnie poprawie w sposób automatyczny. Jednak jest to dość trudne do zrobienia. Zbyt wielkie jest obciążenie wynikające z szablonów i standardów, uwarunkowań i ograniczeń, które nakłada się na was od urodzenia. Aby uwolnić się od tego ciężaru trzeba wykonać konkretne działania. Przez samo myślenie obciążenie nie zniknie. Po pierwsze. Nie wolno skupiać się na swoich wadach. Nie wolno znajdować się w stanie poczucia własnej ułomności pod jakimkolwiek względem. To stan destrukcyjny. Słabości będą się pogłębiać i dojdzie do degradacji. Dlatego trzeba wejść w inny – konstruktywny stan. Pomoże w tym drugi ruch. Po drugie. W życiu musi być cel. Jakiś inspirujący cel, wywołujący entuzjazm, przynoszący pożytek tobie i innym. Jeśli odczuwasz apatię, to znaczy, że nie masz celu. Albo odwrotnie, kiedy nie masz celu, pojawia się apatia. Brak celu – brak chęci. Brak dążeń – brak ruchu. Brak ruchu – brak energii. Brak energii – brak życia. Dlatego trzeba znaleźć cel, misję i zacząć w tym kierunku zmierzać. Bez misji, co najmniej jakiejkolwiek misji – nie istniejesz, jesteś niczym. Jeśli na razie nie znalazłeś misji, pomoże ci trzeci ruch. 69373807604802 69 Po trzecie. Niezależnie od tego czy znalazłeś misję, czy nie – należy skupić się na rozwoju, na stwarzaniu siebie. Trzeba stwarzać siebie stale i zawsze. Rozniecać w sobie Iskrę Stwórcy, rozwijać się i udoskonalać siebie. Jest to metoda trzech równoczesnych ruchów: wyjść ze stanu ułomności, znaleźć swoją misję i urzeczywistniać misję. A czego się spodziewałeś? Czarodziejskiej różdżki? Masz splot energetyczny, ale trzeba go trenować. Leżąc na kanapie nic nie zdziałasz. Już wiesz, że cele osiąga się dzięki trzem ruchom: przemieszczanie rzeczywistości, poruszanie się, przemieszczanie siebie. Samorozwój to już świetny cel, świetna droga. Misja znajdzie się po drodze. A kiedy już się znajdzie, nie należy się zatrzymywać. Pamiętajcie: istnieje rozwój albo degradacja. Nie warto myśleć, że samorozwój to trudny obowiązek albo ciężki trud. Przeciwnie, znacznie trudniej jest przebywać w stanie zastoju, bezczynności i lenistwa. Stwarzanie siebie to nie trud, lecz przyjemne przygotowanie do czegoś jeszcze przyjemniejszego. Przecież idąc na imprezę przygotowujesz się, upiększasz? Ale impreza jest dzisiaj. A na to, co nastąpi jutro, za miesiąc, za rok nie możesz przygotować się jednokrotnym zabiegiem. Podsumowując. Aby stać się wspaniałym i uczynić swe życie wspaniałym, trzeba wyjść ze stanu zastoju i degradacji. Metoda wyjścia to znaleźć misję, cel i poruszać się w kierunku samorealizacji. Bez misji życie staje się bezsensownym bytowaniem. Możecie nie znać swojej misji. Iskra Stwórcy, która w was się tli, zna tę misję. Jednak trzeba ją rozniecić. Rozniecając w sobie Iskrę Stwórcy, stwarzając siebie, osiągasz trzy sukcesy: wydostajesz się z zastoju, znajdujesz misję, urzeczywistniasz misję. 69373807604802 69 Oto po co ustawiać nie tylko rzeczywistość, lecz również swojego manekina. Przypomnijcie sobie algorytm przemieszczenia – spaceru w kompleksie, wraz z innymi technikami. Przestrzegajcie algorytmu, a wszystko w życiu się ułoży. Nawet jeśli nie brać pod uwagę myśli, istnieje jeden istotny powód, by przestrzegać algorytmu. Samorozwój to ruch. Bez ruchu nie ma energii. Bez energii nie ma życia, a tylko powolne gaśnięcie. Aby uruchomić metasiłę też potrzebna jest wystarczająca ilość twojej siły osobistej – energii. Znajdując się w ruchu, rozwijając się – uzyskujesz tę energię. Sam najlepiej wiesz w jakim kierunku się rozwijać. Jeśli nie wiesz, to zadaj sobie pytanie i wyznacz następujący cel – rozwój, a wtedy się dowiesz. W kwestii misji podaję kilka szczegółów. 1. Podążajcie drogą własnego serca. Znajdźcie i uświadomcie sobie, co jest faktycznie wasze, a co tylko wydaje się waszym. 2. Podążajcie własną drogą, a nie śladami innych. Nie kopiujcie cudzego doświadczenia. Pozwólcie sobie na luksus bycia pod każdym względem unikalnymi. To jest jednak odrębny temat na osobną książkę. Będziecie musieli przeczytać jeszcze inne publikacje. Nie bądźcie leniami, moi mili tylko przykładajcie się do nauki! Przecież nie chcecie pozostawać ślimakami, prawda? 69373807604802 69 Jesteście genialni C zy mówiłam wam, że mi się nie podobacie? Żartowałam, jesteście moimi ulubieńcami i pupilami. Nie rozczarowujcie mnie! Ja was nie rozczaruję. ҉ Nie wolno znajdować się w stanie poczucia własnej ułomności w jakiejkolwiek dziedzinie. ҉ Trzeba znaleźć własny cel, własną misję i zacząć zmierzanie w tym kierunku. ҉ Misja jest czymś, co cię inspiruje i przynosi pożytek tobie i innym. ҉ Możesz nie znać swojej misji – Iskra Stwórcy zna, lecz trzeba ją rozniecić. ҉ Samorozwój pozwala wyjść z zastoju, znaleźć misję i ją urzeczywistnić. ҉ Bez ruchu, bez rozwoju nie będziesz mieć siły do uruchomienia metasiły. Czy chcecie stać się lepsi? 69373807604802 69 Poprawić kondycję fizyczną i wygląd zewnętrzny, rozwinąć zdolności i talenty? A może lenicie się albo nic się nie chce robić? Jak to nic nie chce się robić? Spójrzcie na siebie. Krzywe nóżki, głupie różki. Okrągłe brzuszki, chciwe buźki. Równocześnie jesteście doskonałością, ponieważ występuje w was Iskra Stwórcy. Jednak doskonałość trzeba jeszcze ujawnić – rozniecić Iskrę. To od waszej indywidualności zależy, w jakiej postaci ta doskonałość się objawi. Czy w ogóle się objawi, zależy od waszych zamiarów. Załóżmy, że chcecie mieć piękne ciało, stać się pociągającą i pod każdym względem atrakcyjną osobowością, zostać świetnie opłaconym specjalistą w jakiejś dziedzinie. W istocie oznacza to wejście w swój inny, udoskonalony manekin w zasadniczo innym filmie. Taki manekin i taki film rzeczywiście istnieją, możecie nie wątpić. Trzeba tylko tam dotrzeć. Cel ten osiąga się w trzech ruchach: poruszać rzeczywistością, poruszać sobą, poruszać się. Rozważmy ten Trójruch. 1. Poruszać rzeczywistością. Przy pomocy splotu ustawcie rzeczywistość, w której macie to, czego chcecie i jesteście tym, kim chcecie być. Ustawcie nowych siebie w nowej rzeczywistości. Musicie dosłownie kilka razy dziennie lub nawet więcej, jeśli wolicie, wejść w stan obecności, uaktywnić splot i nie odwracając od niego uwagi, namalować pożądany obraz (efekt końcowy, kadr docelowy) – w myślach, słowach, wizualnie, jak umiecie. Zróbcie to bez napięcia, najwyżej przez minutę za każdym razem pamiętając o tym, że działa nie wysiłek, lecz metasiła, nie napięcie, a skupienie. Nie ograniczajcie się ustawiając cel, nie rozmieniajcie się na drobne. Ustawcie poprzeczkę wysoko. Na przykład ustawcie cel 69373807604802 69 w postaci obudzenia w sobie geniuszu, stania się geniuszem – w jakiejś określonej dziedzinie albo w ogóle. Wówczas niezależnie od swoich zdolności zaczniecie działać genialnie. Oczywiście jeśli całkowicie brakuje wam zdolności do czegoś co was pociąga, należy zastanowić się, czy to wasza droga, lecz jeśli podążacie drogą własnego serca i jeśli cel jest osiągalny co do zasady, to może być on urzeczywistniony, a reszta zależy od waszej wytrwałości. Ustawiajcie nowych siebie w nowej rzeczywistości konsekwentnie i systematycznie. Pamiętajcie, że Iskra Stwórcy jest w was. Macie władzę, by rozniecić ją do postaci płomienia i tworzyć dzieła sztuki. Po jakimś czasie przekonacie się, że naprawdę zaczynacie tworzyć coś, czego nie umieliście i wydawałoby się, że nie powinniście umieć. Bardzo was to zdziwi, ale nie ma tu nic nadnaturalnego. To nie jest cud, lecz technika. Ustawiając rzeczywistość, w której jesteście genialni przemieszczacie się do filmu, w którym działacie genialnie. Powtarzam: nie dlatego, że macie zdolności, lecz dlatego, że taki jest scenariusz. Po prostu w innych filmach będziecie mieć to, czego dotąd nie mieliście i czego nie podejrzewaliście. Tam, w nowym manekinie pojawią się nowe zdolności oraz metody urzeczywistnienia zamiaru. Dostrzeżecie je, jeśli nie będziecie spać. 2. Poruszać sobą. Przypominam – poruszanie sobą w odniesieniu do ludzi to ustawianie obrazu. Poruszanie sobą w stosunku do rzeczywistości to ustawianie odbicia. W sumie poruszanie sobą to zdawanie sobie sprawy ze swoich motywów i działań. Kiedy nie zdajecie sobie sprawy, poruszając się według scenariusza, cała wasza emisja wysyłana do zwierciadła w odniesieniu 69373807604802 69 do ludzi sprowadza się do „daj, daj, daj”, a w stosunku do rzeczywistości – do „chcę, chcę, chcę”. Równocześnie pojawia się moment, w którym jesteście w stanie odkleić się od scenariusza. Wejdźcie w stan obecności i przypomnijcie sobie algorytm obrazu i algorytm odbicia. W relacjach z ludźmi odtąd zastąpcie wszystkie wasze „daj” postawą „weź”. Po wielu intensywnych treningach taka postawa stanie się nawykiem i sama w sobie będzie robić na innych wrażenie, więc nawet bez udawania staniecie się czarującymi osobowościami. Wasze nawyki to również wasz manekin. Wraz z waszym przeobrażeniem dostrzeżecie, że problemy nurtujące was znikną albo zostaną rozwiązane. Jeszcze raz porządnie przeanalizujcie rozdział „Ustawianie obrazu”, w którym opisano wszystkie „daj” i ich alternatywy – „weź”. Podobnie w odniesieniu do rzeczywistości: niezależnie od tego co się dzieje, macie algorytm ustawiania kadru docelowego, zasadę pożytku, przyzwolenia i podążania. Pamiętajcie też, że wszystkie negatywne myśli i emisje wracają do was jak bumerang. Starajcie się przekształcić wszystkie minusy w plusy, na swoją korzyść, a wtedy wejdzie to w nawyk, który znów stanie się częścią waszego nowego manekina. A co jeśli w danej chwili nie macie nic takiego, co moglibyście dać albo wyemitować do rzeczywistości? W takim przypadku mamy technikę imitacji. Jesteście w stanie przekształcić odbicie w obraz udając, że macie to, czego nie macie lub jesteście tym, kim nie jesteście. Bo jaka gra – taka rzeczywistość, co imitujesz – to otrzymujesz, kogo udajesz – takim się stajesz. Odbicie przechodzi w obraz. Szczegółowo opiszę to w kolejnym rozdziale. 69373807604802 69 Technika imitacji C zy nie zaczyna wam się wydawać, moi kochani, że wszystkie te algorytmy mogą upodobnić was do nakręcanych manekinów? Nie martwcie się, moje wiercipięty, lepiej być nakręcanym manekinem, ale z właściwymi nawykami, niż niepoczytalnymi marionetkami. ҉ Nowy manekin powstaje w trzech ruchach: ҉ ҉ ҉ ҉ ҉ ҉ poruszać rzeczywistością, poruszać sobą i poruszać się. Przy pomocy splotu ustawcie nowych siebie w nowej rzeczywistości. Nie rozmieniajcie się na drobne, a ustawiajcie realne cele. Wkrótce zaczniecie tworzyć takie rzeczy, których nie umieliście i wydawałoby się, że nie powinniście umieć. W nowych filmach pojawiają się i ujawniają nowe zdolności. Sposoby i środki do urzeczywistnienia zamiaru same się znajdą. Warto wciąż od nowa powtarzać sobie rozdziały, w których opisano, co to znaczy poruszać sobą. 69373807604802 69 Na poprzedniej lekcji zatrzymaliśmy się na tym, że technika imitacji pozwoli wam nabyć cech, którymi na razie nie dysponujecie. Przypomnijmy sobie, jakie mamy zadanie: mieć piękne ciało, przekształcić siebie w czarującą i pod każdym względem pociągającą osobę, stać się świetnie opłaconym specjalistą w jakiejś dziedzinie. Nie mając wszystkiego tego możecie to imitować. Już teraz. A potem rzeczywistość znajdzie sposób przekształcenia ustawionej przez was iluzji rzeczywistości. Dosłownie macie wyobrazić sobie, że już dysponujecie wszystkimi wymienionymi zaletami, bez względu na to, że na razie to tylko zabawa. Obserwujcie tych, którzy to mają. Początkowo kopiujcie ich zachowanie, jeśli nie macie własnej koncepcji. W charakterze początkowego wzorca możecie użyć nawet cudzego doświadczenia. Potem wasza indywidualność objawi się w tych cechach. Zwróćcie uwagę na to, co was zachwyca w innych ludziach. Nie ważne, czy to będzie w waszej sferze działalności, czy nie. Możecie przejąć genialność. Ja robię coś równie genialnie, jak robi to ten czy ów. Co mnie zachwyca? Ja też tak mogę, mogę stworzyć sobie takie samo wspaniałe życie. Wczujcie się w tę wspaniałość, która was pociąga i przenieście ją na siebie, na swoje życie, jak projekcję. Oświadczajcie swój zamiar wykorzystując splot. Nie macie dokładnie kopiować tego, co robią inni, a jedynie dokonać projekcji genialności. Projekcja to istota rzeczy, a nie konkretna postać. Podkreślam, że kopiować trzeba nie cały wzorzec do naśladowania, a jego stan, samopoczucie, odczucia i nastawienie. Wejdźcie w stan, w którym podobacie się sobie: macie piękne ciało, jesteście pociągającą osobowością, świetnie opłacanym zawodowcem. Jak się przy tym czujecie? Właśnie to stanowi 69373807604802 69 pożądany stan. W tym stanie zachowujcie się tak, jak byście już mieli to, do czego zmierzacie. Stwarzajcie w myślach wirtualną rzeczywistość. Podświetlaj-cie ją splotem od czasu do czasu. Często przypominajcie sobie o niej, odtwarzajcie ją w tle, róbcie to systematycznie. Nawet jeśli wasze ciało fizyczne i cała reszta dalekie są od wymarzonej doskonałości – i tak żyjcie w tym stanie, wczuwajcie się w niego, przywykajcie do niego. Czy to jest imitacja? W najczystszej postaci. Ale jeśli robicie to na serio i systematycznie, to dla Rzeczywistości będzie to coś bardzo poważnego. Ona nie cierpi iluzji, jeśli sama ich nie stworzyła. Dlatego stwarzane przez was iluzje zostaną urzeczywistnione albo zniszczone. Nie martwcie się, moi wspaniali, to drugie jest mało prawdopodobne, jeśli nie będziecie „na dzid iść kły” i przesadzać. Przecież nawet dzieci wiedzą, że zabawa to zabawa i nie wykraczają poza granice rzeczywistości. Bez trudu zdołacie wytyczyć granice rzeczywistości waszej zabawy. Odgrywanie roli czarującej osobowości jest w waszych siłach, chociażby przy pomocy techniki ustawiania obrazu. Ale oczywiście nie możecie wyjść na scenę baletową albo boisko do hokeja i udawać profesjonalistów, jeśli nigdy tam nie byliście, dopóki nie dotarliście do odpowiedniego filmu. Jednak wasza zabawa w imitację nie staje się przez to mniej skuteczna. W odpowiednim czasie wszystko osiągniecie. Do tego posłuży nam trzeci ruch. 3. Poruszać się. Trzeba być realistą i rozumieć, że kanapowa metafizyka nie wystarczy. Żyjemy w świecie dualnym i dlatego trzeba działać w równej mierze także w świecie materialnym. Należy czynić wszystko, co trzeba by osiągnąć cel w bieżącym 69373807604802 69 kadrze i ruszać się. Udoskonalać siebie nie tylko przy pomocy splotu i zwierciadła rzeczywistości, lecz także fizycznie przez konkretne ćwiczenia, naukę, a także udoskonalając swoją dietę i w ogóle styl życia. Tego nie unikniesz. Wkraczając na ścieżkę rozwoju, dowiesz się, co i jak robić. Informacja napłynie sama. Ważne jest też to, że na drodze rozwoju wasza misja też sama się ujawni. Możecie do woli łamać sobie głowę pytaniami: jaka jest moja misja, na czym ona polega, jak ją znaleźć… Ustawiając cel przemieszczenia, otrzymacie wszystkie odpowiedzi automatycznie. Możecie też nie zajmować się środkami urzeczywistniania misji. Na razie nawet nie podejrzewacie ich istnienia, ponieważ znajdują się one w innych filmach, do których musicie dotrzeć. Dotrzecie z pewnością, jeśli będziecie używać wszystkich trzech ruchów. Macie ogromną przewagę, ponieważ wasi konkurenci wykorzystują tylko jeden ruch – trzeci. Wielu przy tym traci mnóstwo sił, ale i tak nic nie osiągają. Co najlepiej działa? Pierwszy, drugi czy trzeci ruch? Różnie. Najczęściej wszystko działa na równi. Ale jeśli wykonujesz Trójruch jako kompleks, efekt masz w garści. W każdym razie te trzy ruchy wyrównują całą waszą rzeczywistość i regulują życie w każdej dziedzinie. Jak długo trzeba stosować Trójruch? Zawsze. Macie wybór: rozwój albo degradacja. 69373807604802 69 Myślokształty P rawdopodobnie, wy moje małe natręty, nie do końca rozumiecie czym różni się ustawienie nowej rzeczywistości od ustawienia nowych siebie. W obu przypadkach ustawiacie zarówno nowy film, jak i nowe manekiny. Niedługo wszystkiego się dowiecie. ҉ Zwróćcie uwagę, co zachwyca was w innych ludziach. ҉ Przenieście na siebie ich stan i samopoczucie jako projekcję. ҉ W tym stanie zachowujcie się tak, jakbyście już mieli to do czego dążycie. ҉ Żyjcie w tym stanie, wczuwajcie się w niego, przyzwyczajajcie się do niego. ҉ Poza metafizycznym działaniem stwarzajcie siebie na poziomie fizycznym. ҉ Róbcie wszystko, co jest potrzebne do osiągnięcia celu w bieżącym kadrze. ҉ Wkraczając na drogę rozwoju, otrzymacie odpowiedzi na wszystkie pytania. 69373807604802 69 Ustawiając sobie nową rzeczywistość, podświetlacie kadr nadchodzący. Tutaj rzeczywistość działa jak film. Imitując siebie w nowym manekinie, ustawiacie odbicie, które potem staje się obrazem. W tym przypadku rzeczywistość działa jak lustro. Jedno i drugie można, a nawet trzeba wykonywać razem z techniką splotu. Rzeczywistość ustawiajcie celowo, poświęcając temu specjalnie wydzielony czas, po kilka razy dziennie – tyle ile razy możecie to zrobić bez napinania się. W imitacji zaś po prostu żyjcie. Udawajcie, odgrywajcie rolę, wczuwajcie się w nową rolę, ale całkiem serio i systematycznie. Jeśli przy tym niekiedy zapomnicie o splocie zamiaru zewnętrznego, nic się nie stanie, najważniejsze żebyście żyli swoją rolą jak aktorzy przed spektaklem. W tym celu wpuszczajcie w siebie całą informację dotyczącą waszego nowego manekina i nowej rzeczywistości. Próbujcie, próbujcie siebie w nowej roli, na tyle na ile tylko pozwalają wam warunki. W myślach, wizualnie i w realu. W charakterze oparcia mogą posłużyć wam typowe konstrukty myślowe – myślokształty, które powinniście powtarzać jak najczęściej. Na przykład: „ Jestem specjalistą wysokiej klasy. Unikalnym w swojej dziedzinie. Moje usługi cieszą się wzięciem. Moja praca mnie satysfakcjonuje. Moja praca jest bardzo ceniona. Wszystko robię genialnie i wspaniale.” „ Nie chodzę do pracy. Moja praca to dom, rodzina i dzieci. Jestem żoną i matką, jakich trzeba szukać ze świecą. Mąż jest we mnie zakochany. Dzieci mnie uwielbiają. Ja też wszystkich ich kocham i troszczę się o nich. Stwarzam w domu atmosferę odświętności. Umiem wszystkim poprawić nastrój.” 69373807604802 69 „ Mam wspaniałe zdrowie. Silne, szczupłe i seksowne ciało. Nieważne ile mam lat. Mam ciało takie, jakbym miała lat 20. I zawsze tak będzie. Zawsze będę miała 20 lat, gdyż ja tak postanowiłam. Czuję się wspaniale. Mam ogromną witalność i silną energetykę.” „ Jestem bardzo pociągającą osobowością. Emanuję metafizycznym blaskiem, ludzie to wyczuwają i pałają do mnie sympatią. Jestem czarujący. W ogóle jestem bardzo charyzmatyczną osobą. Wszyscy lubią ze mną przebywać. Wnoszę sobą radość i odświętność. Ludzie lgną do mnie. Wszyscy mnie lubią.” Tego typu myślokształty możecie tworzyć wedle własnego uznania i gustu. Uaktywniajcie splot i wypowiadajcie je na głos albo w myślach. Równocześnie starajcie się zachowywać tak, aby odpowiadać tym twierdzeniom, mimo że macie świadomość, że to zabawa — ale zabawa na serio. Równocześnie stwarzajcie siebie, doprowadzajcie się do podobieństwa w planie fizycznym. Pełny sukces osiągniecie dzięki wspomnianemu Trójruchowi. Takie cechy jak czar osobisty, błyskotliwość, intelekt, pewność siebie i genialność dość łatwo przejawiać przy pomocy już samych pierwszych dwóch ruchów. Z parametrami fizycznymi jest nieco trudniej, tutaj trzeba położyć nacisk na trzeci ruch. Należy zauważyć, że powab fizyczny pod wieloma względami zależy od cech wewnętrznych, które uznajesz za niedostatki i które mogą cię martwić. Poczucie niepełnowartościowości odciska dość zauważalne piętno na twarzy oraz na postawie. Wraz z nabywaniem zalet kompleksy zanikają same, a wówczas zmieniacie się nie do poznania. 69373807604802 69 Jednak nawet przy wszystkich ograniczeniach fizycznych ciało waszego manekina może zostać w znacznym stopniu udoskonalone. A dokładniej, to będzie już inny manekin, do którego należy wejść. Przy wystarczającej wytrwałości wszystko jest możliwe, w tym również odwrócenie procesu starzenia. Wasze parametry fizyczne są zapisane w DNA, lecz wcale nie wszystkie. DNA nie jest w stanie pomieścić aż tyle informacji, by zdeterminować wszystkie szczegóły twojego portretu. Znajdują się tam jedynie podstawowe parametry, które określają, co czyni was człowiekiem albo ślimakiem, a nawet to, co z grubsza odróżnia was od innych podobnych wam. Ściśle rzecz biorąc informacji DNA z ledwością starczy do opisu embrionu. A co z resztą? Reszta dla oficjalnej nauki stanowi zagadkę, ponieważ nauka nie ma ochoty uznawać istnienia Przestrzeni Informacyjnej, którą my nazywamy tu archiwum Wieczności. Nauka nie uznaje wielu rzeczy, ponieważ wzięła na siebie obowiązek naukowego tłumaczenia każdego zjawiska. A to czego nie da się wytłumaczyć odrzuca albo ignoruje. Jednak sprawy niewytłumaczalne nie przestają przez to istnieć. Znaczna część informacji (o projekcie was samych) zawarta jest w przestrzeni informacyjnej. Projekt ten można korygować. Jak to robić? Dowiecie się moi drodzy. 69373807604802 69 Znaczniki myśli P rzyznajcie się, że zazdrościcie mi tego, że jestem taka niedościgniona i niespotykana, a wy jesteście tacy pospolici i pokraczni. Możecie mi zazdrościć. Ale nie pozwalam wam zazdrościć innym. Stwarzajcie siebie! ҉ Ustawiając sobie nową rzeczywistość, wykorzystujcie określony aspekt filmu. ҉ Imitując siebie w nowym manekinie, wykorzystujecie aspekt lustra. ҉ W obu przypadkach uaktywniajcie splot energetyczny i wypowiadajcie myślokształty. ҉ Wpuszczajcie w siebie nowe informacje i wczuwajcie się w nową rolę. ҉ Równocześnie stwarzajcie siebie, uzyskujcie identyczność na poziomie materialnym. ҉ Parametry fizyczne mogą zostać znacznie poprawione podczas wykonywania Trójruchu. 69373807604802 69 Zanim wam wytłumaczę jak można korygować projekt, według którego rozwijaliście się po przejściu stadium embrionalnego, dokonamy odstępstwa od tematu. Pamiętacie, zachęcałam was byście stwarzali myślokształty wedle swego gustu i woli. W rzeczywistości wasz umysł nie jest w stanie niczego stworzyć, czyli w dosłownym sensie skonstruować czegoś samodzielnie. Umysł umie wyłącznie zczytywać informację, kierując własną uwagą. Czy zapomnieliście już, kim jesteście? Bohaterami filmu! Mózg ma trzy podstawowe funkcje. Pierwsze dwie funkcje to postrzeganie otaczającej rzeczywistości i jej interpretacja. Trzecia mniej znana to nastrajanie się. Nastrajanie na pamięć, myślenie i stan. Mózg nie generuje myśli i nie przechowuje wspomnień. Działa jak radio lub odbiornik telewizyjny. Przypominając sobie coś nastraja się na blok informacji, który znajduje się w archiwum Wieczności. Myśląc o czymś również nastraja się, skanując informacje i w ten sposób czyniąc z niej strumień, który przejawia się w postaci biegu myśli. Myśli i wspomnienia nie są przechowywane wewnątrz, lecz poza mózgiem – tam, gdzie powinna znajdować się informacja, czyli w przestrzeni informacyjnej. Z kolei stan to już coś ciekawszego. Jest to poczucie samego siebie lub poczucie siebie sobą, jakim zostałeś stworzony przez Naturę, a dokładniej stosownie do projektu. Jeśli pokornie godzisz się z tym, co dała ci Natura, takim pozostajesz. Możesz też zmienić się na lepsze lub na gorsze. Tutaj wpływ wywiera zarówno kierunek twoich dążeń, jak i społeczeństwo. W zależności od cech osobistych oraz warunków życiowych możesz być i czuć się kimś pięknym i szczęśliwym albo zgorzk- 69373807604802 69 niałym nieudacznikiem. To twój stan. Za każdym razem, kiedy masz poczucie siebie dochodzi do synchronizacji twojego stanu z projektem. Jeśli pojawiają się niezgodności, projekt zostaje skorygowany na lepsze lub gorsze. Nawet niezależnie od początkowych parametrów projektu, możesz przekształcić się z urodzonego w czepku szczęśliwca w dość niesympatycznego chama albo przeciwnie, z brzydkiego kaczątka w ulubieńca otoczenia. A teraz pytanie: Czy możliwe jest celowe sterowanie synchronizacją? Odpowiedź pewnie już znacie. Niepoczytalne indywidua płyną zgodnie ze scenariuszem, licząc na jakiś łut szczęścia niezależny od nich, na „może się uda”, bezradnie grzęznąc wewnątrz bieżącego kadru. Synchronizacja w takim przypadku odbywa się niezależnie od woli takiej osoby. I wówczas ten, kto miał szczęście staje się gwiazdą, a ten komu się nie udało, pogrąża się w nieszczęściu. Wy zaś, moi kochani, nie tylko ustawiacie swoją nową rzeczywistość, lecz dodatkowo ustawiacie nowych siebie, czynicie nowych siebie, nastawiacie się na nowych siebie, a więc celowo wchodzicie w swój nowy stan. Ale to jeszcze nie synchronizacja. A co dzieje się w chwili, kiedy deklarujecie myślokształty? Ustawiacie nową rzeczywistość, która jeszcze się nie urzeczywistniła. Nawet stosując technikę imitacji, jeszcze nie do końca wchodzicie w wymagany stan. Ale co dzieje się potem? Potem przemieszczacie się na nowe filmy, wchodzicie w nowe manekiny i ewidentnie obserwujecie pozytywne zmiany. Bez wątpienia ujrzycie je, a wtedy powiecie sobie: a więc to rzeczywiście działa! I właśnie wtedy rzeczywiście wejdziecie w stan. 69373807604802 69 W pożądanym stanie wasze myślokształty staną się znacznikami myśli. ҉ Dzieje się tak, że ustawiam swoją rzeczywistość. ҉ Rzeczywiście, mój zamiar działa. ҉ Faktycznie, wchodzę w nowego manekina. Znaczniki myśli konstatują, że dzieje się coś. Konstatują, czyli potwierdzają, że fakt zaistniał. W odróżnieniu do myślokształtu, znacznik myśli jest zakładką, opisem tego, co już się wydarzyło i co nie wymaga dowodów. Myślokształty przeciwnie – stanowią twierdzenie, które wymaga dowodu swej słuszności. Jest to próba udowodnienia sobie lub otoczeniu czegoś, a więc na razie twierdzenie jest nieprzekonujące. Kogo chcesz przekonać – siebie czy rzeczywistość? Jedno i drugie jest bezsensowne. Możesz udawać, jednak nie możesz przekonać siebie. Przekonywanie nie pomoże wejść w czysty stan, bez cienia wątpliwości. Jedyne co działa stuprocentowo to potwierdzenie. Znaczniki myśli to coś, co już zostało potwierdzone. Oczywiście myślokształty jako twierdzenia też wywierają jakiś wpływ na projekt, lecz słabszy, ponieważ do synchronizacji dochodzi właśnie w chwili, kiedy stykasz się z rzeczywistym stanem rzeczy, który jest faktem. Myślokształty działają na początkowym etapie, wprawiając rzeczywistośc w ruch, przemieszczając ją. Potem kiedy ujrzysz pierwsze efekty – pozytywne zmiany, zwrócisz na nie szczególną uwagę i znów z użyciem splotu energetycznego skonstatujesz, że wszystko rzeczywiście się udaje. 69373807604802 69 W tej chwili naprawdę zetkniesz się z zewnętrznym zamiarem, i w owej chwili dojdzie do synchronizacji z projektem. Myślokształty ustawiają rzeczywistość, a znaczniki myśli korygują projekt. Dlatego wykonujcie wszystkie trzy ruchy, obserwujcie pozytywne zmiany i utrwalajcie je przy pomocy znaczników myśli. ҉ Okazuje się, że z każdym dniem jestem coraz bliżej celu. ҉ Rzeczywiście, wszystko robię genialnie, a mój profesjonalizm wzrasta. ҉ Rzeczywiście moja kondycja fizyczna poprawia się. ҉ Naprawdę staję się osobą czarującą i pociągającą. 69373807604802 69 Chciwi myśliwi T emacik poprzedniej lekcji był taki sobie, był dość trudny i zapewne dlatego nie chcecie utrwalić tej wiedzy? Jak to – nie chcecie?! Ale już, wyłaźcie ze swoich skorup! Wystawiać rogi! Albo zostaniecie ukarani. ҉ Umysł niczego nie stwarza, a jedynie zczytuje informacje z archiwum Wieczności. ҉ Trzy podstawowe funkcje mózgu: percepcja, interpretacja, dostrojenie. ҉ Mózg działa jak odbiornik. Nastrajając się na pamięć, myślenie i stan. ҉ Stan to poczucie siebie, takim jakim jesteś, ze wszystkimi szczegółami. ҉ Stan to nie chwilowy nastrój, lecz właśnie poczucie się sobą. ҉ Projekt, podobnie jak stan, może się zmieniać na lepsze lub na gorsze. 69373807604802 69 ҉ W chwili uświadomienia sobie swojego stanu następuje synchronizacja z projektem. ҉ Niezależnie od początkowego projektu możecie zarówno wznieść się na wyższy poziom, jak i stoczyć na niższy. ҉ Wykonując Trójruch celowo wprawiacie się w nowy stan. ҉ Imitacja staje się autentyczna, gdy dostrzegacie efekty. ҉ Znaczniki myśli to potwierdzenia tego, że pozytywne zmiany mają miejsce. ҉ Myślokształty uruchamiają rzeczywistość, wprawiają ją w ruch, a znaczniki myśli korygują projekt. Czy pamiętacie, jak mówiłam, że wykonując technikę imitacji stwarzacie iluzję dla rzeczywistości? Powtarzam. Jeśli chcecie czymś dysponować – sprawiajcie wrażenie, że już to macie. Chcecie stać się kimś – zachowujcie się, jakbyście już tym kimś byli. Jak aktorzy, na serio, wchodźcie w stan i żyjcie w nim. Żyjcie w myślach – wirtualnie, a w miarę możliwości również w czynach – rzeczywiście, póki sami nie uwierzycie w stworzoną przez siebie iluzję. Gdy tylko sami uwierzycie, rzeczywistość wam uwierzy. A kiedy uwierzycie? Wtedy, gdy dostrzeżecie rzeczywiste potwierdzenia, że technika działa. Właśnie dlatego usilnie zalecam, by zawsze zwracać szczególną uwagę na zmiany pozytywne. Kiedy tylko je dostrzeżecie, od razu uaktywniajcie splot energetyczny zamiaru zewnętrznego i z zadowoleniem rozkoszujcie się swoimi osiągnięciami we wszystkich ich szczegółach. Jaki cud wówczas się zdarzy? Nastąpi korekta waszego projektu! Staniecie się odrobinkę (a może nawet więcej) inni. To tak jakbyście weszli w nowe ciało w nowej odzieży. Jeśli będziecie wykonywać wszystkie trzy ruchy regularnie, będziecie stopnio- 69373807604802 69 wo wznosić się na coraz wyższe poziomy. A teraz moi nudziarze, algorytm. Znów i znów! Algorytm synchronizacji 1. Wykonujcie wszystkie trzy ruchy – po jednym na raz lub wszystkie razem, jak chcecie. 2. Uważnie obserwujcie, chciwie polujcie na potwierdzenia waszych sukcesów. 3. Kiedy tylko jakieś dostrzeżecie, uaktywniajcie splot energetyczny zamiaru zewnętrznego i utrwalajcie pozytywne zmiany przy pomocy znacznika myśli. Pozytywne zmiany będą pojawiać się zarówno w aspekcie urzeczywistnienia zamiaru, jak i na poziomie jego metod realizacji. Rzeczywistość będzie wam podrzucać te sposoby i popychać do ich wykorzystania. Będą się zdarzać też „porażki”. Bez nich się nie obejdziecie. Inna sprawa to – jak będziecie się do nich odnosić. Jeśli ponieśliście porażkę, wasz stan się zmienił: poczuliście się jak nieudacznicy. A co w tej chwili dzieje się z projektem? Aż strach pomyśleć. W żadnym wypadku nie pozwalajcie sobie na realizację takiej synchronizacji! Jak tego uniknąć? Bardzo łatwo. Czyżbyście zapomnieli jaką wspaniałą znacie zasadę? Zasadę korzyści! A wy prawdopodobnie nie pozbyliście się jeszcze swojego głupiego nawyku upierania się przy swoim scenariuszu. Uważajcie, bo sama się was pozbędę! Albo nie, uwiecznię was w słoikach z formaliną i będę was pokazywać 69373807604802 69 innym uczniom. Nawet nie jako nauczkę, lecz jako inspirację! Od razu staną się bardziej posłuszni i pomysłowi. Jeśli mieliście szczęście odnieść zwycięstwo, starannie hołubcie je i rozkoszujcie się tym stanem, nie zapominając o splocie energetycznym zamiaru zewnętrznego. Możecie nie wątpić, że wasz projekt zostanie skorygowany, a potem będzie rozwijać się w pozytywnym kierunku. Dlatego bardzo starannie i odpowiedzialnie odnoście się do swojego stanu i kierujcie nim. Czy pamiętacie, że mówiłam, że jeśli ustawiliście konkretny cel, to scenariusz może was zaszokować? Będzie wam się wydawać, że wszystko działa na przekór wam. W rzeczywistości to stare śmieci. Wypadają z waszej rzeczywistości, by uwolnić przestrzeń i wypełnić ją pięknymi, nowymi rzeczami. A poza tym, skąd macie wiedzieć, w jaki sposób może zostać urzeczywistniony wasz cel? Może wam się wydawać, że nic się nie udaje, ale właśnie udaje się, tylko że nie w taki sposób, jak sobie zaplanowaliście. Poza tym nikt nie obiecywał, że wasza droga będzie usłana różami. Niech was nie martwi ten fakt, że możecie nie zaobserwować natychmiastowych efektów. Pamiętajcie, że rzeczywistość reaguje z opóźnieniem. Bądźcie cierpliwi, bądźcie wytrwali i konsekwentni. Jeśli zaś zasadniczo nic się nie udaje, dosłownie dobijacie się do zamkniętych dla was drzwi – wówczas powinniście zastanowić się, czy to na pewno wasza droga, czy to rzeczywiście droga waszego serca. Jedyna droga, która nigdy was nie zawiedzie to droga własnego rozwoju. Nie każda oczywiście (w stylu studiowania języka starogreckiego), lecz ta która was inspiruje i przynosi wam rzeczywiste owoce. 69373807604802 69 Jeszcze jeden szczegół. Ustawianie siebie jest możliwe wyłącznie w zwierciadle rzeczywistości z zastosowaniem splotu energetycznego zamiaru zewnętrznego. Nie da się ustawiać swego manekina podczas wpatrywania się w zwykłe zwierciadło. Zabraniam wam tego robić! To nie będzie działać albo będzie działać odwrotnie. Stojąc przed płaskim zwierciadłem można tylko konstatować pozytywne zmiany, ignorując przy tym wady. Nie wolno skupiać uwagi na niedostatkach, których chcecie się pozbyć. Niedostatki trzeba albo likwidować, udoskonalając siebie, albo uznać je za własną unikalność. Jeśli niczego nie możesz zrobić, to tak po prostu musi być. 69373807604802 69 Łada T ak tak, wiem, że żądni jesteście pochwały za swe wspaniałe i olśniewające sukcesy, skąpi zaś jesteście na pochwały pod moim adresem. Tacy właśnie jesteście! Trudno, nie pozostanę wam dłużna, będę gromadzić urazy w worku schowanym pod łóżkiem i kiedy go wypełnię, rozliczę się z wami. ҉ Zwracajcie szczególną uwagę na pozytywne zmiany. ҉ Projekt ulega korekcie w chwili utrwalenia zmian przy pomocy znaczników myśli. ҉ Chciwie polujcie na potwierdzenia waszych sukcesów, rozsmakowujcie się w nich, rozkoszujcie się nimi. ҉ Potwierdzenie rezultatów wprowadza was w autentycznie odpowiedni stan. ҉ Systematyczne, regularne wykonywanie Trójruchu udoskonala wasz projekt. ҉ Niepowodzenia nie wolno postrzegać jako porażki, a porażki – jako klęski. ҉ Jedyna droga, która nigdy was nie zawiedzie, to droga rozwoju. 69373807604802 69 ҉ Albo kierujecie swoim stanem albo to on kieruje wami. Ostatnia teza jest niezwykle ważna. Mam nadzieję, że rozumiecie jej sens. Niezwykle starannie i odpowiedzialnie odnoście się do swojego stanu, kierujcie nim – ponieważ to przede wszystkim klucz do waszego projektu, ale poza tym coś jeszcze, o czym teraz porozmawiamy. To, że przebudziliście się w filmie, nie czyni was niezniszczalnymi. Jesteście tam, więc może z wami wydarzyć się wszystko, co tam się wydarza. Film nie zmienia się przez to, że się przebudziliście. Waszym zadaniem jest ustawienie takiego filmu, w którym wszystko będzie z wami w porządku. Lecz jeśli zdarzyło się coś niekorzystnego zastosujcie niezawodną zasadę – zasadę korzyści. Z resztą jako uzupełnienie algorytmu korzyści możecie ustawić jeszcze zasadę korzyści wynikającej z tego, co będzie miało miejsce w przyszłości. Nie będę męczyć was kolejnym algorytmem, zasada jest prosta: jeśli się uda – świetnie, jeśli nie uda – jeszcze lepiej. To na okoliczność zdarzeń, które są dla was tak ważne, że ważność przeszkadza wam w spokojnym i skutecznym urzeczywistnieniu, tak że nawet splot energetyczny nie zawsze pomaga. A skoro tak, uznajcie każdy wynik z góry za korzystny (za sukces) dla was. To usunie ważność i poprawi nastrój. Przecież nie wiecie jaki zwrot scenariusza jest dla was rzeczywiście pożyteczny. Już nie raz o tym mówiliśmy. Ciągłe ustawianie filmów, w których wszystko dzieje się na waszą korzyść, to pożyteczny nawyk, ale niekiedy może męczyć i wywoływać napięcie. Czyżby nie można było się rozluźnić? Można, można! Oprócz wszystkich zasad, które omawialiśmy, istnieje jeszcze jeden aspekt rzeczywistości: „pogoda w domu” albo atmosfera 69373807604802 69 bieżącego filmu. Mowa nie o pogodzie jako takiej, a o ogólnym stanie rzeczywistości, która może być zarówno agresywna, jak i łagodna, przy czym właśnie dla was osobiście, ponieważ cała reszta znajduje się w relatywnie różnych warunkach i pogoda dla każdego może być inna. Na przykład w jednej i tej samej miejscowości dla ciebie świeci błękitny księżyc, a dla kogoś innego będzie to zimna pustynia. Pogoda w waszej bieżącej rzeczywistości zależy od waszego stanu. Mam tu na myśli nie tylko stan, o którym niedawno mówiłam, ale również stan waszego ducha, a także wasze nastawienie do całego otoczenia. Wasz stan jako taki wraz ze stanem rzeczywistości można określić ogólnym terminem „łada”. Łada to coś przypominającego marmoladę. To słowo ma wiele znaczeń. Łada to przede wszystkim harmonia. Wszystko będzie dobrze i wspaniale. To zarówno zadowolenie jak i błogość. Ład – to porządek, życie w spokoju i w zgodzie. Ład to spokój na świecie, porządek i dobrobyt, kiedy wszystko jest dobrze. Ale dla nas Ład to będzie ona, w rodzaju żeńskim. Dlatego nie Ład, a „łada”. Tak będziemy nazywać nasz Ład. Łada. Jeśli kochacie siebie, będzie w waszym życiu panować Łada. Jeśli siebie nie kochacie, zróbcie w swoim życiu Ładę i pokochacie siebie. Pamiętacie zasadę? Jeśli kierujecie się w życiu zasadą korzyści – to będzie w nim coraz mniej zdarzeń przynoszących szkodę. Będzie panować Łada. Poza tym najlepiej jest tę ładę tworzyć celowo, czyli przebywać w odpowiadającym jej stanie. Nie bez powodu radziłam wam kopiować poczucie i stan waszych idoli, ponieważ stan to nie tylko klucz do projektu, lecz również to, co pociąga. Co was pociąga w waszych idolach? Prawdopodobnie stan odświętności, sukcesu, stylu, piękna, 69373807604802 69 czaru, zadowolenia. Zadowolenie – oto pierwsze, czego szukają ludzie. Ten kto roztacza wokół siebie zadowolenie, przyciąga do siebie innych. Tak naprawdę ludzie lgną do Łady. Co jeszcze lgnie do Łady? Rzeczywistość! Ona też to kocha i staje się łagodna w obecności ludzi i dla ludzi, którzy emitują Ładę. Niezadowolenie, rozdrażnienie, brak satysfakcji i inne tym podobne przejawy, odrzucają ludzi i zasmucają rzeczywistość. Skąd taki wniosek? Starajcie się przebywać w stanie Łady. Szukajcie zadowolenia w każdym szczególe, a znajdziecie je. Urządzajcie święto z każdego powodu, a będziecie mieli święto. Lekką atmosferę dobrobytu. Już życzliwe nastawienie w stosunku do ludzi spowoduje, że będą was lubili. A życzliwe nastawienie w stosunku do waszej rzeczywistości, niezależnie jaka by ona nie była, spowoduje że rzeczywistość stanie się dla was życzliwa. Stwarzajcie życzliwą atmosferę celowo. Wypracujcie sobie taki nawyk. To prawdopodobnie najlepszy nawyk spośród tych, które omawialiśmy. Emitując zadowolenie, miłość, komfort oraz odświętność, a raczej Ładę, przyciągacie do siebie ludzi i równocześnie rzeczywistość pełną sukcesów. Ludzie przecież chcą tego samego. Ludzie lgną do szczęśliwców, którzy umieją roztaczać wokół siebie Ładę. Na ekranach kin, telewizorów i na okładkach czasopism widzicie właśnie takich ludzi sukcesu, takich zaspokojonych, pięknych i szczęśliwych, aż wywołuje to mdłości i kiedy spoglądacie na siebie wydaje wam się, że wasze życie niezbyt się udało. Ale uwierzcie mi, całe to piękno na pokaz i szczęście w większości jest pozorne i udawane. Za to teraz wiecie, jak urządzić sobie autentyczną, prawdziwą Ładę. Przede wszystkim jesteście w stanie to zrobić. Łada? Mam rację? Oczywiście, że mam rację, przecież jestem Tafti, wasza kapłanka! 69373807604802 69 Splot w połączeniu ze strumieniami C óż, moi piękni, mam nadzieję, że zrozumieliście, że Łada występuje wtedy gdy wszystko jest w porządku, jak należy. Lecz nie tylko dlatego i nie tylko wtedy, kiedy wszystko faktycznie jest dobrze i jak należy, lecz dlatego że wy powinniście i jesteście w stanie doprowadzić siebie do stanu Łady w sposób celowy – a wówczas wszystko będzie odpowiadać Ładzie. Przypomina to zdolność sterowania pogodą. ҉ ustaw korzyść z góry: uda się – dobrze, nie uda się – jeszcze lepiej; ҉ pogoda w twojej bieżącej rzeczywistości bezpośrednio zależy od twojego stanu; ҉ Łada to zadowolenie, komfort, miłość, życzliwość, odświętność; ҉ ludzie lgną do szczęśliwców, umiejących emitować Ładę; ҉ rzeczywistość sprzyja tym, którzy emitują Ładę; ҉ kierujcie swoim stanem, nie puszczajcie go samopas. 69373807604802 69 Zaprawdę powiadam wam, wypuszczenie swojego stanu samopas to tak, jakby zawisnąć, jak szmaciana lalka w czyichś rękach i huśtać się stosownie do woli przypadku lub jakiegoś człowieka. Ustawiajcie swoją osobistą Ładę. Przynoście ze sobą światło do każdego towarzystwa, w którym się znajdziecie. Stwarzajcie swoją oazę święta w swoim kadrze. Moja oaza podąża za mną: gdzie jestem ja, tam jest też ona. Zaczynajcie dzień od słowa „Łada”. Wchodźcie w ten stan zawsze, niezależnie od okoliczności. Łada – i wszystko w porządku. Jeśli zaś ogarnia was rozdrażnienie, strach, złość – nie walczcie z emocjami – zacznijcie obserwować. Wszystko co wam nie odpowiada, co dzieje się, powinno pobudzić was do obserwacji tego, co dzieje się z wami i z rzeczywistością. Kiedy zaczynasz przypatrywać się swemu strachowi, brać go pod lupę, on paradoksalnie się zmniejsza. Kiedy obserwujesz rzeczywistość, ta traci władzę nad tobą. Rzeczywistość nie lubi być obserwowana. Zaczyna wyślizgiwać się i jednocześnie przestaje mieć nad tobą władzę. Tylko obserwujcie rzeczywistość nienachalnie, z boku, by ona sama nie wpadła w rozdrażnienie. Na koniec chcę wytłumaczyć kilka rzeczy dotyczących splotu energetycznego zamiaru zewnętrznego nazywanego warkoczem. Po pierwsze, nie angażujcie się zbytnio, jeśli nie czujecie go dosłownie jak warkocza albo tylko odrobinę wyczuwacie. Odczucia każdy ma inne, i to normalne. Na przykład moja przyjaciółka Matylda wyczuwa nie tyle splot, co jakiś ucisk z tyłu pleców, jakąś obecność czegoś, niefizycznego, fantomowego. Obecność ta może przejawiać się na różne sposoby. Może być wyczuwalna, lecz jeśli nawet jest tylko wyobrażalna, to też tak może być. Wyobraźcie sobie, że ktoś przyczepił do tyłu waszej głowy twardy, prosty splot. Machacie głową, czujecie 69373807604802 69 jego obecność, a potem ten ktoś zabiera splot. Nie ma go już, ale to wrażenie jego obecności pozostaje. To właśnie odczucie fantomowe. Lecz nawet jeśli brak jest fantomowego odczucia, to nie problem, spróbujcie następującej metody. Wyobraźcie sobie, że z tyłu głowy pionowo zwisa jakaś strzałka sięgająca do połowy pleców. Zwyczajna strzałka, jak wektor. Teraz wykonaj wdech, a na wydechu wyobraź sobie, że strzałka odwraca się tak, że ustawia się pod kątem w stosunku do pleców. Poczuliście wrażenie fantomowe? Jeśli tak, możecie wykorzystać ten sposób do aktywacji splotu. Nieważne, pod jakim kątem i w jakiej odległości od pleców znajduje się wasza strzałka. Wasze ciało energetyczne samo podpowie i ustali jej położenie w aktywnym stanie. Lecz nawet jeśli będziecie uaktywniać splot bez strzałki, zwyczajnie zwracając uwagę na pewien punkt w odległości jednego łokcia (albo mniejszej) od miejsca między łopatkami, może to wystarczyć. Z czasem, po pewnym treningu nauczycie się czuć swój splot wystarczająco wyraźnie. Splot trzeba wytrenować, ponieważ jest on w zaniku, przecież nie był wykorzystywany. I jeszcze jeden sposób który czyni splot skuteczniejszym – dla „postępowych ślimaczków”. Wyobraźcie sobie, że wzdłuż środkowej osi ciała wznosi się strumień energetyczny płynący z dołu w górę. Wykonajcie wdech i poczujcie jak od nóg do głowy przemieszcza się pewne wrażenie. A teraz wyobraźcie sobie przeciwny strumień, płynący z góry w dół. Wykonajcie wydech i poczujcie spływanie w dół tego wrażenia. Wykonajcie tę technikę kilka razy. Na wdechu strumień płynie w górę, na wydechu w dół. Wrażenia są fantomowe, lecz strumienie energetyczne płyną w sposób rzeczywisty, chociaż bez należnego trenin- 69373807604802 69 gu nie jesteś w stanie ich wyczuć. A teraz wyobraźcie sobie, że wystają z was dwie przeciwstawne strzałki: z klatki piersiowej (lub z brzucha) do przodu, a z miejsca między łopatkami (albo poniżej) do tyłu. Zróbcie wdech, a na wydechu wyobraźcie sobie, że przednia strzałka skręca pionowo w górę, a tylna pionowo w dół. Poczujcie, jak przy tym uruchamiają się oba strumienie energetyczne równocześnie. Wznoszący strumień uruchomiony przez przednią strzałkę porusza się wzdłuż całego ciała nieco z przodu osi środkowej, a opadający strumień uruchomiony przez tylną strzałkę również porusza się wzdłuż całego ciała nieco z tyłu osi. Albo oba te strumienie po prostu poruszają się jednocześnie, jeden w górę, drugi w dół, bez jakiegokolwiek ich „rozmieszczenia”. Wykonajcie to ćwiczenie kilka razy, by poczuć strumienie. Potem spróbujcie na wydechu uruchomić oba te strumienie równocześnie, po prostu tak, bez strzałek. Potem uaktywnijcie splot, jak robiliście to przy pomocy strzałki wystającej z tyłu głowy, trochę pooddychajcie, a następnie na wydechu gwałtownie opuśćcie ją pionowo w dół, równocześnie uruchamiając oba strumienie. Po niewielkim treningu powinno się to udać. Podobnie jak w przypadku ze splotem, nie napinajcie się. Uruchomcie strumienie, a one same będą się poruszać. Po prostu uruchomcie je i pozwólcie im płynąć. A teraz algorytm splotu w połączeniu ze strumieniami. 69373807604802 69 Algorytm splotu w połączeniu ze strumieniami 1. Zrób wdech, a na wydechu wyobraź sobie, że strzałka z tyłu głowy układa się pod kątem w stosunku do pleców. Splot został uaktywniony. 2. Nie odwracając uwagi od wrażeń płynących ze splotu, ustaw rzeczywistość. Możesz przy tym oddychać swobodnie. 3. Nie odwracając uwagi od wrażeń płynących ze splotu (strzałki) wykonaj wdech, a na wydechu gwałtownie opuść strzałkę pionowo w dół, uruchamiając przy tym oba strumienie. 4. Czując przemieszczenie strumienia wschodzącego i schodzącego wypowiedz w myślach lub na głos myślokształt: „mój zamiar urzeczywistnia się”. 5. Odpuść wrażenia ze splotu. Co się przy tym dzieje? Nie tylko ustawiasz rzeczywistość przy pomocy splotu, lecz jeszcze uruchamiasz (wysyłasz) swój zamiar jako „list” do przestrzeni. Strumienie w ten sposób nasilają działanie splotu. Jeśli uda się i spodoba ci się ta metoda, możesz stosować ten wariant. Jeśli nie, wystarczy podstawowy bazowy algorytm. Jeszcze jedna skuteczna metoda na wykorzystywanie splotu – w wannie, a także w dowolnym zbiorniku wodnym. Np. gdy zażywasz kąpieli, nie trać czasu. Uaktywnij splot (ściana wanny nie stanowi przeszkody), możesz wykonać to bez strumieni energii, ustaw rzeczywistość i/lub siebie – swego nowego manekina. Nie trzeba szczególnie się starać, wystarczy skupić się na jedną–dwie minuty, a następnie dezaktywować (przestać czuć) splot i poleżeć spokojnie w wannie przez dziesięć minut. 69373807604802 69 Co to daje? Działa tu nie tylko splot, lecz także woda, która, jak wiadomo, chętnie ładuje się informacją twoich myślokształtów (a także znaczników myśli). Woda nie wysyła zamiaru do przestrzeni, pełni inną funkcję. Woda najpierw zapisuje ustawioną przez ciebie informację na siebie, a następnie dosłownie nasyca tą informacją wszystkie twoje ciała subtelne (energetyczne). Robi to dość skutecznie. W ten sposób cały ładujesz się (nasycasz) zamierzeniem, które ustawiłeś, a potem chodzisz jak żywy nadajnik radiowy, emitując swój zamiar do otaczającej cię przestrzeni. Jeśli nie masz wanny, możesz zastosować prysznic naprzemienny. Najpierw przez kilka minut rozgrzej się gorącą (ale niezbyt) wodą, następnie włącz chłodną, najwyżej na minutę. I tak kilka razy – wystarczy trzy, cztery. Im bardziej kontrastowa będzie temperatura, tym lepiej, ale najważniejsze, byś przy tym nie odczuwał ewidentnego dyskomfortu, aby nie zaszkodzić swojemu zdrowiu. Podczas tego zabiegu nie pracujesz ze splotem, ponieważ trudniej byłoby ci się skupić niż leżąc w wannie. Za to prysznic naprzemienny gwałtownie zwiększa twą energetykę i dlatego po wyłączeniu wody stań spokojnie, skup się i wykonaj algorytm splotu energetycznego zamiaru zewnętrznego ze strumieniami. To też bardzo skuteczna technika. I to wszystko. To bardzo łatwe. Splot energetyczny to nie jest gadżet, który możesz kupić, tylko coś co masz, coś co zawsze jest przy tobie. Oczywiście żaden super gadżet nie jest w stanie dać ci tego, co da splot. Lecz włączaj go, uruchamiaj wyłącznie w określonym celu, nie baw się nim bez potrzeby. 69373807604802 69 Moc poprzednich wcieleń M oi wspaniali! Tym razem nie będziemy powtarzać poprzednich zajęć. Powtórką będzie dla was przeczytanie tej książki od nowa i możliwe, że niejeden raz, ponieważ nawet wykonując zaproponowane techniki nie byliście w stanie wszystkiego zrozumieć i zapamiętać. A jeśli niczego nie wykonywaliście a tylko czytaliście, to trudno. Za każdym razem gdy od nowa przeczytacie tę książkę będziecie coraz bardziej otwierać oczy i odkrywać nowe rzeczy, dziwić się i czuć jakbyście czytali to po raz pierwszy. Spróbujcie przynajmniej jeszcze raz przeczytać, a przekonacie się sami. Ostatnie o czym powiem wam w tej książce, to coś takiego, czego nie podejrzewacie, jak na przykład nie podejrzewaliście istnienia splotu energetycznego zamiaru zewnętrznego. Opowiem wam o waszym prawie. Jak już wiecie, macie prawo ustawiać swą nadchodzącą rzeczywistość a nawet swojego nowego manekina. Ale to jeszcze nie wszystko. Macie prawo do 69373807604802 69 mocy zgromadzonej w szeregu waszych poprzednich żyć – wcieleń. Na czym w ogóle polega sens życia? Na życiu. Tylko to nie ma większego „głębszego” filozoficznego sensu. Na czym polega sens istnienia planety albo ziarnka piasku? Na niczym. One po prostu są, i tyle. Brak jest zasadniczej różnicy pod względem sensu istnienia materii ożywionej i nieożywionej. Sens polega jedynie na tym, że wszystko to jest, i dzięki Bogu! A na czym polega sens wielu kolejnych wcieleń? Też na niczym. Albo prawie na niczym. Każde kolejne życie, od narodzin do śmierci motylka, do narodzin i śmierci Wszechświata, to sen Stwórcy, którego iskra występuje we wszystkim co istnieje. Podobnie twoje życie nie jest niczym więcej niż kolejnym snem Stwórcy, zresztą równie ważnym jak twój sen. Po co to wszystko, wiadomo tylko Jemu. A co powinno być wiadome nam? My powinniśmy wiedzieć, do czego jesteśmy zdolni i do czego mamy prawo. Jednak ta Wiedza nie została dana każdemu, a jedynie tym, którzy po nią sięgają. Jeśli nie chcesz wiedzieć – żyj sobie jak chcesz, ponieważ sens życia polega na życiu i wystarczy nam samo życie. Zarówno sens, jak i wartość życia wszystkich istot jest taki sam i ma taką samą wagę. Twoje życie nie jest bardziej wartościowe, niż życie ślimaka, którego możesz rozgnieść idąc i nawet tego nie zauważyć. Oczywiście celowo przesadzam nazywając was ślimakami i potworkami. Nie bez powodu. Kwestia polega na tym, czy wystarczy wam to, co wiecie i co wam dano. Jeśli wystarczy – to nie ma sprawy. Każdy ma prawo po prostu żyć, nie zadając 69373807604802 69 sobie pytań. Dla ślimaka nie jest hańbą żyć jak zwykły niepoczytalny ślimak, ponieważ ślimak z natury jest niepoczytalny. Z kolei czy nie jest haniebne (by nie rzec – wstydliwe) bycie osobą niepoczytalną, jeśli dysponuje się samoświadomością? Jednak wszystko to przecież nie dotyczy was, moi wspaniali i urodziwi. Wy czytacie tę książkę a więc już nie zadowalacie się tym, co wam dano i co jest wam znane. Nawet nie wyobrażacie sobie, jakimi wspaniałymi a być może wielkimi ludźmi byliście kiedyś, w poprzednich życiach, w swoich poprzednich wcieleniach. Bez wątpienia byliście tacy, ponieważ w przeciwnym razie nie zasłużylibyście na to życie. Jednak niezależnie od wielkości z ubiegłych żyć, teraz wszystko zostało stracone – zatracone. Nie pamiętacie swoich poprzednich wcieleń. Czy nie wydaje wam się to dziwne? Znów zadajmy sobie pytanie: na czym polegał sens tamtych żyć? Zdarzały się niepowodzenia i porażki, zwycięstwa i osiągnięcia. Za wiele rzeczy przyszło wam zapłacić i wiele osiągnęliście. Czy wszystko to było bez sensu i na próżno? Nie jesteście w stanie przywrócić sobie doświadczenia zapomnianych żyć, podobnie jak nie jesteście w stanie zabrać ze sobą tego, czym dysponowaliście w zapomnianym marzeniu sennym. Jednak powtarzam, że macie prawo do osobistej mocy zgromadzonej podczas szeregu kolejnych wcieleń. Nikt wam o tym nie powiedział… Ja wam mówię. Osobista moc, moc duszy nie powinna przepadać. Nowe życie nie powinno zaczynać się od zera. To jest błąd, a inaczej defekt Wszechświata. Od waszej woli zależy czy pogodzicie się z tym błędem. Tylko komu jesteście potrzebni właśnie tacy – uszkodzeni? Nawet mnie tacy nie jesteście potrzebni. Macie 69373807604802 69 prawo zażądać tego, co należy się wam bez łaski. Jak to zrobić? Dość łatwo. Po swoje prawo sięga ten, kto je oświadcza. Dosłownie powinniście wygłosić deklarację: „Ja oświadczam swoje prawo. Ja przywracam sobie swą moc. Ja sięgam po moc wszystkich moich wcieleń.” Jednak słowa to za mało. Słowa to tylko zawirowania powietrza. Jest pewien szczegół. Aby zostać usłyszanym, trzeba też zaangażować archaiczny narząd szczątkowy, który posiadacie i o którym wam już teraz wiadomo – splot energetyczny zamiaru zewnętrznego. Oświadczajcie deklaracje używając splotu, jak robiliście to ustawiając rzeczywistość. A wtedy Moc was usłyszy. Róbcie to od czasu do czasu, kiedy uznacie za potrzebne. Wkrótce stopniowo poczujecie jak wasza osobista moc, pewność, siła Ducha będą wzrastać. Bez wątpienia poczujecie to. Za każdym razem kiedy będziecie dostrzegać potwierdzenia tego, pamiętajcie by utrwalić swój odnowiony projekt siebie znacznikami myśli typu: moja osobista moc rzeczywiście wzrasta, widzę to. Nie mam nic do dodania. Sami się przekonacie, jakie to wszystko jest wspaniałe. 69373807604802 69 Nieskończoność w Nieskończoności T eraz porozmawiamy o tym, na co ze sceptycyzmem czeka wiele dociekliwych umysłów: o dowodach. Dowodach tego, że wszystko o czym była tu mowa jest prawdą. Czy rzeczywiście żyjemy w filmie? Czyżby można było przeskakiwać z jednego filmu do drugiego? Po pierwsze najważniejszym dowodem może być twoje własne doświadczenie praktyczne. Wszystko to faktycznie działa – sprawdź sam. Po drugie, istnieje mnóstwo pośrednich dowodów w postaci zjawisk anomalnych i niewytłumaczalnych. Właśnie – pośrednich. Bezpośrednich dowodów nie otrzymasz – rzeczywistość z jakiegoś względu nie jest skłonna do ujawniania swych tajemnic. Skąd więc ja sama wiem o tym wszystkim? Nie wiem niczego. Wiem tylko to, że to działa, i że to fakt. A dlaczego i jak konkretnie to działa stanowi dla mnie wielką zagadkę. Filmy i zwierciadło to tylko modele, interpretacje czegoś bardziej złożonego. Nie 69373807604802 69 da się zrozumieć jak w rzeczywistości skonstruowana jest rzeczywistość, lecz wykorzystać jej właściwości do swoich praktycznych celów można i trzeba. Dlatego daję wam takie modele i interpretacje, które są możliwe do zrozumienia. Jednak jedno mogę stwierdzić z pewnością: jeśli model działa to znaczy, że jest bardzo zbliżony do oryginału. Dlatego będziemy trzymać się przyjętego modelu. Rzeczywistość nie jest wirtualna, jest prawdziwa i nie należy jej mylić z grą komputerową. Jednak jest ona zbudowana podobnie jak film, a dokładniej, jak mnóstwo filmów przeplatających się ze sobą. Jakieś spośród tych filmów są odtwarzane, a inne znajdują się na razie w archiwum. Równoległe materialne światy nie istnieją. Wszechświat materialny (w każdym razie ten nasz) jest jeden. Lecz istnieje nieskończone mnóstwo wirtualnych wariantów, czyli filmów zarchiwizowanych. Zdarza się, że kawałek jednego takiego archiwalnego filmu przypadkiem zostaje podświetlony w bieżącym (materialnym) kadrze. Wówczas może tu znaleźć się człowiek z przeszłości, przyszłości albo w ogóle z innej cywilizacji. Jeśli człowiek trafił tu, do naszego świata, z archiwum, to jego poprzednie życie będzie mu się wydawać całkiem rzeczywiste, ponieważ jego pamięć powiązana jest z tym filmem, z którego on pochodzi. Mózg nie przechowuje informacji, lecz adresy do niej (linki). Podczas przejścia z jednego filmu do drugiego adresy (linki) mogą oderwać się od poprzedniego i powiązać z nowym, lecz mogą też nie odkleić się. Wówczas pojawia się efekt przypominający deja vú. Wówczas wydaje się wam że w waszym życiu coś niewątpliwie wystąpiło, a całe otoczenie twierdzi, że tak nie było. Albo odwrotnie, mówią wam, że to już było a wy w żaden sposób nie możecie sobie tego przy- 69373807604802 69 pomnieć. Nie dlatego, że macie lukę w pamięci lecz dlatego, że doszło do poplątania adresów i filmów. Rzeczywistość niekiedy dopuszcza się takich błędów. Mimo, że rzeczywistość stara się korygować wszelkie tego typu usterki, nie zawsze się jej to udaje. Tak zwany efekt Mandeli to jeszcze większy defekt niż deja vú i nie da się go zrzucić na niedoskonałość pamięci poszczególnych ludzi. Dzieje się tak, kiedy duża grupa ludzi, dosłownie miliony, pamięta coś, co w bieżącej rzeczywistości nie ma potwierdzenia. Na przykład wielu pamięta, że w jakimś filmie na pewno wybrzmiało jakieś konkretne zdanie. Jednak teraz to zdanie gdzieś zniknęło albo zmieniło się i na żadnym nośniku, nawet najstarszym, nie da się go już wykryć. Podobnych przykładów jest mnóstwo, i to nie tylko w filmach. Czy panuje więc chaos? Jak do tego doszło? Po prostu wspólna rzeczywistość przeskoczyła na inny film, w którym występuje inna wersja tego zdania. Rzeczywistość dopuściła się niedopuszczalnego błędu: przeszłość uległa zmianie! Do tego jeszcze adresy pamięci ludzi nie uległy skorygowaniu. Wszyscy wyraźnie pamiętają to, co było w poprzednim filmie, ponieważ ich adresy jeszcze są z nim powiązane. Muszę zastrzec, że do tej pory mowa była o indywidualnych filmach. Jednak filmy wspólnej rzeczywistości skonstruowane są w znacznie bardziej skomplikowany sposób. Indywidualne filmy poszczególnych ludzi odtwarzane są odrębnie, lecz wszystkie znajdują się na filmie wspólnym dla całej ludzkości. Czy koniec świata, który przecież ma być wspólny dla wszystkich, w końcu nastąpi? Ileż razy go wieszczono, a on mimo to 69373807604802 69 nie nastąpił. A przecież taki wariant rzeczywistości istnieje w archiwum, skoro przepowiadacze go dostrzegają. Jednak na razie ogólnoludzka rzeczywistość przeskakuje do innego, korzystniejszego filmu. Bywa, że teraźniejszość wpada w przeszłość. Na przykład istnieje taki udokumentowany fakt. 14 lipca 1911 roku pociąg z pasażerami wyruszył z Rzymu do Mediolanu, a kiedy wjechał do tunelu górskiego, przepadł bez śladu. W tym samym czasie (dokładniej był to już czas przeszły) meksykańskie gazety z 1840 roku doniosły o niezwykłym zajściu. W Meksyku pojawiło się 104 Włochów ze wszystkimi dokumentami i atrybutami swoich czasów, którzy twierdzili, że przybyli tam z Rzymu. Oczywiście nie uwierzono im i nie znaleziono niczego lepszego niż zamknięcie ich w lecznicy psychiatrycznej. Gdzie podziała się rzeczywistość Włochów, którzy zniknęli? Mówiłam już, że rzeczywistość jest tym, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, a tylko jest jednokrotnie i teraz. Tak właśnie jest. Opisany przypadek niczego nie zmienia. Rzeczywistość to kadr bieżący. Lecz jeśli dochodzi do anomalii, w której filmy w jakiś sposób krzyżują się (a krzyżować się mogą dowolnie), to kadr z przyszłości może znaleźć się w filmie z przeszłości. Wówczas ludzie i przedmioty z tego kadru trafiają do przeszłości. Jak to!? Przecież kadry następują po sobie w określonej kolejności! Jak ludzie mogą urodzić się w teraźniejszości a umrzeć w przeszłości? Oczywiście, że kadry przemieszczają się po kolei. Najpierw nadszedł pierwszy kadr, w którym ludzie zniknęli. Potem nadszedł drugi kadr, w którym się pojawili. W rzeczywistości ten 69373807604802 69 pierwszy kadr był kolejnym, a drugi poprzednim. Po prostu filmy przyszłości i przeszłości poplątały się i doszło do takiej aberracji postrzegania, do której my nie przywykliśmy i która nawet przy wszystkich tych okolicznościach pozostaje niezrozumiana. Zresztą istnieją również udokumentowane fakty, dotyczące tego, że ludzie z przeszłości ze wszystkimi swymi atrybutami, włącznie z zawartością kieszeni znajdowali się w teraźniejszości. Bywały też przypadki, w których w wykopaliskach archeologicznych znajdowano artefakty wyprodukowane w teraźniejszości albo w nieznanej przyszłości. Tutaj znów filmy poplątały się i przecięły ze sobą. Zdarza się też, że filmy nie przecinają się, lecz stykają. Wówczas pojawia się chronomiraż. Ludzie i przedmioty nie przemieszczają się w czasie tak jak obiekty materialne w przestrzeni. Mogą w ogóle nie istnieć w rzeczywistości przeszłej lub teraźniejszej. Lecz mogą zmaterializować się w dowolnym miejscu i dowolnym czasie jeśli ich film trafia do bieżącego kadru tego miejsca i czasu. Materialna rzeczywistość to właśnie podświetlony kadr, a rzeczywistość w ogóle to mnóstwo filmów, i to należy zrozumieć. Wymienione przeze mnie anomalie niczego nie dowodzą, lecz są one pośrednim potwierdzeniem tego, że rzeczywistość stanowi nieskończoną przestrzeń wariantywnych filmów. Co więcej, wynika z tego, że dyskretne – nieciągłe są nie tylko kwanty świata mikro, lecz także cała rzeczywistość, ponieważ filmy składają się z kadrów oddzielonych przerwami. Jeśli nauka dopuściłaby możliwość, że kwantowy jest nie tylko świat mikro, lecz także cały świat makro, dokonałaby wiele nowych odkryć. Na przykład błyskawiczne przemieszczanie w czasie i przestrzeni, a także inne anomalie – mają miejsce właśnie w odstępach pomiędzy kadrami. 69373807604802 69 Wszystkie nasze techniki potwierdzają, że cała ta rzeczywistość jest dyskretna – nieciągła. Wydostając się z częstotliwości kadrów bieżącego filmu nabywacie zdolności dokonywania rzeczy niemożliwych. Dosłownie wszystkie manipulacje z uwagą i splotem wybijają was z częstotliwości oraz fazy rzeczywistości. W tym sensie otrzymujecie możliwość swobodnego spacerowania w filmie. Archiwum Wieczności, jak można przypuszczać, również nie pojawiło się od razu, lecz ewoluowało. Wszystko co było lub mogło być – nie było zawsze zapisane, a także nie wszystko zostało zapisane. (Chociaż można też twierdzić, że Archiwum istniało zawsze. Tylko wówczas trzeba zagłębić się w filozofię i zrozumieć semantykę pojęcia „zawsze”. Czym jest „zawsze”? Czy ktoś wie?) Ewolucja to w pewnym sensie proces tworzenia informacji. Natura ożywiona i nieożywiona ewoluuje rozwijając się i równocześnie generując informacje o sobie, o wariantach swego istnienia. Przypomina to ewolucję Internetu – jego użytkownicy wprowadzają własną informację, która się gromadzi. Archiwum filmów to nie powszechne absolutne i nieskończone pole informacji, które było zawsze i dotyczy wszystkiego, lecz powiedzmy, część nieskończoności, która porusza się i wzrasta jak ogromny konstrukt, również nieskończony. Przemieszcza się w nieskończoności i rośnie. Nieskończoność jako część nieskończoności. Możecie sobie coś takiego wyobrazić? Nie? No i nie musicie. Nie zaprzątajcie sobie głowy tym, czego umysł nie jest w stanie udźwignąć. (Jeszcze ktoś zapyta, czy nieskończoność istnieje, a Wszechświat jest skończony. Kto wie?) 69373807604802 69 Nie łamcie sobie głowy, tylko działajcie i doznawajcie uczucia zachwytu tym, co już wiecie i że jesteście zdolni do tego, aby ustawiać siebie i ustawiać rzeczywistość. To ukazuje wam światło na końcu tunelu, daje siłę, nadzieję, cel, a więc również energię dla zamiaru, aby stwarzać to, co z punktu widzenia zwykłych ludzi „jest niemożliwe”. 69373807604802 69 Zakończenie M oi mili, doszliśmy do końca pierwszego tomu naszej opowieści. Ale to dopiero pierwszy tom i oczywiście jeszcze się spotkamy. Jeżeli jeszcze nie staliście się świetlikami, to przynajmniej jesteście tego bliscy i znajdujecie się gdzieś pośrodku w postaci jaszczurek. Takich ruchliwych, ciekawskich jaszczurek. Będziecie grzać się w promieniach mojej chwały, mrużyć oczy, machać ogonkami, otwierać buźki, wydawać zoologiczne dźwięki przypominające brzęczenie: „Tafti, Tafti! Kapłanko!” A potem zbierzecie się w stado i będziecie między sobą szeptać spoglądając na mnie: „Jakby ją wykorzystać do własnych celów?!” Najważniejsze żebyście wykorzystali Wiedzę, którą otrzymaliście. Większość ludzi (prawie wszyscy) żyją nigdy się nie budząc. Idą przez życie, jak w amoku, nie unosząc głów i nie roz- 69373807604802 69 glądając się. Nigdy nie ustawiają swojej rzeczywistości, a jedynie pływają w już ustawionym i danym im filmie, jak w akwarium. Czy rozumiecie, jak bardzo teraz różnicie się od nich? Nie zapominajcie jednak, że to nie daje wam prawa do spoglądania na nich z góry albo, co gorsza – z pogardą. Nie budźcie śpiących. To niewdzięczne zajęcie. Niech sobie żyją jak chcą i jak umieją. Kto jest w stanie się obudzić, ten znajdzie mnie sam. Podobnie jak wy znaleźliście. A wy pamiętajcie o mnie. Dałam wam wiedzę w bardzo skoncentrowanej postaci, przy czym taką Wiedzę, która może wam się wydawać niedościgniona i wymykająca się zrozumieniu. Możecie przejść obok, niczego nie zrozumieć i nie zauważyć. Wiedza ta jest niedościgniona dlatego, że mówi o iluzji, w której wciąż się znajdujecie – iluzji działania, polegającej na tym, że wydaje wam się, jakobyście żyli samodzielnym życiem i działali zgodnie z własną wolą i według własnego widzimisię. Równocześnie nie udaje wam się wszystkiego zrobić tak, jak chcecie. Na tym polega sprzeczność i paradoks. Jeśli działacie według własnej woli, dlaczego wszystko dzieje się niezgodnie z waszą wolą? Myślicie, że się nie udaje, ponieważ tak ma być i tyle. W rzeczywistości nie udaje się dlatego, że działacie jednak niezgodnie z własną wolą, lecz prowadzi was scenariusz. Kiedy ogarnia was strach, obawa, wrogość i inne emocje, to zapadacie w sen, trans, i przestajecie panować nad sobą. Może się wam wydawać, że to emocje wami władają. Jednak tak nie jest. Emocje pogrążają was w sen, a włada wami scenariusz. Nie udaje wam się również dlatego, że nie umiecie działać 69373807604802 69 tak, żeby się udawało. Zamiast ustawiania nadchodzącej rzeczywistości walczycie z bieżącą. Ta książka służy właśnie temu, żebyście wydostali się z tej iluzji. Nie potrzeba wielu słów. Najpierw zrozumcie, uświadomcie sobie i dostrzeżcie, gdzie znajduje się wasza iluzja. Wystarczy to, by kardynalnie zmienić wasze życie. A potem, w kolejnych książkach przeczytacie jeszcze więcej. Codziennie coś was niepokoi, coś przygnębia, coś wprowadza w stan zniechęcenia. Powinniście stale się na tym łapać i nie ulegać temu, lecz przekierowywać wektor: „mogę ustawiać rzeczywistość, to ja decyduję, jaka ona będzie”. Nie zapominając o tym, że ustawiać trzeba nie bieg zdarzeń, lecz efekt końcowy – kadr docelowy. Wypracujcie w sobie taki nawyk. Pamiętacie, że mówiłam, że Moc to silnik rzeczywistości? Ona odtwarza filmy. A jeśli zaczniecie ustawiać rzeczywistość, Moc was zauważy. Moc zawsze zwraca uwagę na tych, którzy pomagają jej odtwarzać filmy – ona ich zagarnia i zaczyna im pomagać. Mocy nie interesują puste manekiny śpiących, którzy żyją w filmie nie budząc się. Niech waszą dewizą staną się słowa „poszukuję Mocy, odnajduję Moc, wszystko czynię z Mocą”. Czyli: wszystko co robię, robię mocno, genialnie i z całej duszy. A wtedy Moc będzie z wami. Tylko nie wpadajcie w stan cielęcego zachwytu, ciesząc się tworzonymi osobiście cudami. Cieszcie się cichutko, w swym wnętrzu, by rzeczywistość nie zemściła się (nie raz tak robi, jest złośliwa), a tym bardziej nie chwalcie się przed otoczeniem. Nie opowiadajcie o technikach ustawiania rzeczywistości i manekinów swoim znajomym używając słów. Oni was nie zrozumieją i wyśmieją. Nie wolno wyrywać technik z ogólnego kontekstu. Najlepiej poradźcie, by wszystko przeczytali. Własnego 69373807604802 69 egzemplarza tej książki nikomu nie dawajcie. To swego rodzaju wasz osobisty talizman. To nie jest po prostu zbiór tekstów lecz rzecz posiadająca wielką moc. Potrzymajcie ją teraz w rekach, poczujcie. To wasza rzecz. A ja jestem waszą Tafti! Trzymajcie się moje ślimaki! Do spotkania w kolejnych książkach! 69373807604802 69 W książce beletrystycznej „Kapłanka Itfat” opowiem o zadziwiających przygodach Tafti i jej przyjaciół w metarzeczywistości. Tam będziecie mogli bliżej zapoznać się z Tafti i dowiecie się, jak sama kapłanka stosuje swoje zasady w praktyce. 69373807604802 69 Algorytmy Dlaczego koniecznie należy wykonywać algorytmy? Ponieważ algorytmy odczepiają nas od scenariusza, ożywiają nas w filmie oraz wpajają nam pożyteczne automatyzmy. Algorytm przebudzenia 1. Kiedy tylko coś się dzieje, budzisz się. 2. Zanim coś zrobisz, przebudź się. Przenieś uważność do centrum świadomości – do punktu między wewnętrznym i zewnętrznym ekranem. Z tego punktu możesz obserwować równocześnie swoje myśli i to, co się z tobą dzieje. Jesteś w stanie widzieć otaczającą cię rzeczywistość oraz siebie w tej rzeczywistości. Nic nie przeszkadza ci spoglądać na oba ekrany równocześnie. Umiesz to zrobić. 69373807604802 69 Przykłady zewnętrznych aktywatorów: spotkałeś się z kimś, ktoś zwraca się do ciebie, w pobliżu ciebie coś się zdarzyło – nieważne co, jakiś dźwięk, jakiś ruch, wszystko, co wcześniej cię pociągało i wciągało. Od razu, gdy tylko coś się wydarzyło, skieruj tam swoją uwagę, lecz nie trać nad nią kontroli – utrzymuj ją w centrum. Przykłady wewnętrznych aktywatorów: zamierzasz dokądś pójść, coś zrobić, z kimś porozmawiać. Zanim przedsięweźmiesz cokolwiek, ustaw swoją uważność w centrum. Właśnie zanim, dlatego że potem będzie za późno – tylko odkryjesz, że najpierw zasnąłeś, a potem przebudziłeś i przypomniałeś sobie, że spałeś. Algorytm podświetlenia kadru 1. Przyłap się na jednym z aktywatorów. 2. Przebudź się: widzę siebie i widzę rzeczywistość. 3. Aktywuj splot i nie przestawaj go odczuwać, w tym momencie ustaw rzeczywistość. 4. Przestań czuć splot. 5. Jeśli zdarzenie jest istotne, powtórz proces podświetlenia kilka razy. Podobnie jak uważałeś na uważność, tak teraz masz zwracać uwagę na nadchodzący kadr. Mamy tu do czynienia z trzema aktywatorami: ҉ Oczekiwanie – coś ma się wydarzyć, na coś czekasz, masz na coś nadzieję. ҉ Zamiar – masz zamiar dokądś pójść, coś zrobić. ҉ Problem – zdarzyło się coś wymagającego decyzji. 69373807604802 69 Za każdym razem kiedy na coś czekasz, nie czekaj i nie miej nadziei – a ustaw rzeczywistość. Za każdym razem kiedy masz jakiś zamiar, nie realizuj go – a najpierw ustaw rzeczywistość. Za każdym razem, kiedy pojawił się jakiś problem, znów – nie czekaj, nie miej nadziei, nie niepokój się – ustaw rzeczywistość. Algorytm podświetlenia kadru to ćwiczenie rozwijające metasiłę i równocześnie sposób ustawienia potrzebnej ci rzeczywistości. Wykonuj algorytm podświetlenia spokojnie i swobodnie. W myślach/słowach/wizualnie – jak wolisz i jak lepiej ci to wychodzi. Najskuteczniejsze podświetlenie jest wizualne. Algorytm splotu w połączeniu ze strumieniami 1. Zrób wdech, a na wydechu wyobraź sobie, że strzałka z tyłu głowy skręca pod kątem w stosunku do pleców. Splot zostaje aktywowany. 2. Czując splot, ustaw rzeczywistość. Możesz przy tym swobodnie oddychać. 3. Ciągle czując splot (strzałkę), zrób wdech, a na wydechu gwałtownie opuść strzałkę pionowo w dół, uruchamiając przy tym oba strumienie energetyczne. 4. Czując ruch strumienia wschodzącego i schodzącego, wypowiedz w myślach lub na głos: „mój zamiar się urzeczywistnia”. 5. Przestań doznawać wspomnianych wrażeń. Co się przy tym dzieje? Nie tylko ustawiasz rzeczywistość przy pomocy splotu, lecz jeszcze uruchamiasz (wysyłasz) swój zamiar jak list do przestrzeni. Strumienie w ten sposób nasilają działanie splotu. Jeśli uda się to i spodoba, możesz wykorzystywać ten wariant stale. Jeśli nie, wystarczy podstawowy algorytm. 69373807604802 69 Algorytm korzyści 1. Przyłap się na aktywatorze dezaprobaty. 2. Przebudź się: widzę siebie i swoją rzeczywistość. 3. Zadaj sobie pytanie: jaką mogę odnieść korzyść? 4. Jeśli znajdujesz odpowiedź, zgódź się z nią i odnieś dzięki temu korzyść. 5. Jeśli brak odpowiedzi, i tak spróbuj się zgodzić. Każde zdarzenie lub sytuacja, niezależnie od tego, jakie one dokładnie będą, niosą w sobie nie tylko aspekt negatywny, ale także pozytywny. Scenariusz wcale nie stara ci się zaszkodzić, ponieważ wyrządzanie szkody jest energochłonne. Scenariusz zawsze porusza się drogą najmniejszego oporu. Jednak ty odruchowo sprzeciwiasz się, ze względu na wredny charakter albo skłonność do negatywizmu albo w związku z nawykiem bronienia się, albo przez to, że masz wysokie mniemanie o sobie, albo przynajmniej dlatego, że wszystko dzieje się nie po twojej myśli. W rezultacie jak zwykle psujesz życie sobie i otoczeniu. Co więcej, scenariusz działa na rzecz twojego celu, jeśli ten cel ustawisz. Jeśli ustawisz rzeczywistość, scenariusz powstanie w zgodzie z twoim celem, nawet jeśli wydaje się, że tak nie jest. Ale wy zawsze upieracie się przy tym, by wszystko było zgodne z waszym planem, a tym samym przeszkadzacie w urzeczywistnieniu zamiaru. Zastosujcie w życiu jedną prosta zasadę: wszędzie znaleźć korzyść. Dosłownie wydobywaj korzyść z każdej nieprzyjemnej 69373807604802 69 sytuacji, w ogóle z każdego nieprzyjemnego zdarzenia, wywołującego choćby najmniejszą dezaprobatę. Wyznacz sobie cel polegający na wydłubywaniu korzyści. Lecz aby to zadziałało trzeba na czas obudzić się i przenieść uwagę do centrum. Aktywatory w tym przypadku są głównie zewnętrzne: ktoś coś do ciebie mówi, ktoś coś robi lub dookoła coś się dzieje – wszystko co wywołuje twą dezaprobatę – od niewielkiego niezadowolenia do wściekłości. Uczuciami aktywującymi mogą być w tym przypadku: rozdrażnienie, zniechęcenie, strach, agresja, obawa. Aby dokonać właściwego wyboru, potrzebujesz przed jego podjęciem zastanowić się chwilę: jaki tu występuje pożytek? A potem – nie sprzeciwiać się scenariuszowi i spróbować go przestrzegać. Dosłownie podążaj za radą wsłuchując się w opinie, zgódź się, idź gdzieś, przyjmij to, czego przyjęcia wcześniej odmawiałeś albo z czym byś polemizował. W rezultacie przenosisz się do alternatywnego filmu, w którym wszystko przynosi ci pożytek – ponieważ w odpowiedniej chwili zatrzymałeś się i ten pożytek wybrałeś. To wszystko jest bardzo proste – co wybierasz, to otrzymujesz. W rzeczywistości działa pewne bezdyskusyjne prawo: jeśli kierujesz się zasadą korzyści, w życiu będzie coraz mniej zdarzeń wyrządzających szkodę. 69373807604802 69 Algorytm podążania 1. Przyłap się na aktywatorze kontroli. 2. Obudź się: widzę siebie i widzę rzeczywistość. 3. Zadaj sobie pytanie, poczuj: Co mówi pierwsza Komenda? 4. Jeśli odpowiedź została znaleziona, wtedy podążaj za Komendą. 5. Jeśli jednak brak jest odpowiedzi, ustaw kadr docelowy i znów staraj się podążać. Będąc obdarzonym samoświadomością, stale zadajesz sobie następujące pytanie: „w jaki sposób?” – i tworzysz całą strategię osiągnięcia pożądanego celu. Jednak w chwili zadania sobie takiego typu pytania budzi się w tobie samoświadomość, która ci przeszkadza, ponieważ masz w głowie nie cel, lecz swoje głupie idee o tym, jak go osiągnąć. Wymyślony przez ciebie scenariusz wchodzi w opozycję z rzeczywistym, lecz upierasz się przy swoim i w sumie wszystko psujesz. W głowie nie powinno być ani biegu zdarzeń, ani zachowania (postępowania) ludzi, lecz efekt końcowy – kadr docelowy. Masz uważać na siebie, na swoją uważność, by nie pogrążać się w wymyślaniu własnego planu lecz podążać za ledwie wyczuwalnymi pociągnięciami albo pchnięciami scenariusza, ponieważ to komendy pochodzące od Mocy. Świadomie pozwalając scenariuszowi prowadzić cię, w rzeczywistości prowadzisz siebie sam, wykorzystując Moc i mądrość scenariusza. Wówczas wszystko idzie gładko i jak należy. 69373807604802 69 Nie pozwalając na to, wszystko psujesz. Dzieje się wtedy nie tak jak chcesz – dlatego, że na to nie pozwalasz. Tu można wykorzystać wszelkie możliwe aktywatory, które zaangażowaliśmy w algorytmach uważania na uważność, podświetlenia kadru i korzyści (pożytku). Aktywatory należy wykorzystywać wszystkie i ciągle, aby stały się nawykiem. Tylko tak można nauczyć się budzenia się w odpowiednim momencie. Jeśli nie będziesz mieć takiego nawyku, nic nie osiągniecie. Umiejętność budzenia się jest najważniejsza. Jako uzupełnienie powyższego daję wam aktywatory kontroli. Najbardziej szkodliwym nawykiem jest dążenie do roztaczania kontroli nad wszystkim: scenariuszem, zdarzeniami i ludźmi. 1. Chcę czegoś od ludzi i zdarzeń. 2. Chcę aby wszystko działo się według mojego planu. 3. Coś dzieje się nie tak jak chcę. Należy nawyk kontrolowania zastąpić nowym nawykiem – odpuszczania i podążania. 69373807604802 69 Algorytm obrazu Kiedy tylko czegoś zechcesz od ludzi, obudź się i stań przed lustrem. Co należy zrobić, by odbicie wyruszyło ci na spotkanie? Uczyń pierwszy krok. Daj innym to, co chciałbyś otrzymać sam. 1. Przyłap się: chcę otrzymać coś od ludzi. 2. Wejdź w stan obecności: nie ma sensu chcieć, trzeba dawać. 3. Zadaj sobie pytanie: co ja mogę dać podobnego do tego, co chcę otrzymać? 4. Jeśli znajdziesz coś podobnego, dawaj to teraz i dawaj w przyszłości. 5. Jeśli nie znalazłeś niczego podobnego, daj cokolwiek. Kieruj się poniższą tabelą w celu ustawienia właściwego obrazu: Chcesz: Stwórz obraz: Otrzymujesz w odbiciu: Przyjemnej rozmowy Uważnie słuchaj Jesteś dobrym rozmówcą Być kimś interesującym Interesuj się Jesteś obiektem zainteresowania Uzyskać pomoc Pomagaj Uzyskujesz pomoc Być rozumianym Staraj się rozumieć Jesteś rozumiany Uzyskać współczucie Współczuj Inni odpowiadają ci wzajemnością Uzyskać poparcie Popieraj Uzyskujesz poparcie Być szanowanym Szanuj Jesteś szanowany Uzyskać wdzięczność Bądź wdzięczny Otrzymujesz wdzięczność Podobać się innym Przejawiaj sympatię Podobasz się Być obiektem zachwytu Zachwycaj się Jesteś obiektem zachwytu 69373807604802 69 Chcesz: Stwórz obraz: Otrzymujesz w odbiciu: Być kochanym Kochaj Jesteś kochany Po prostu konstruuj wszystkie swoje myśli i działania ze znakiem dodatnim. Wszystkie twoje „daj” mają znak ujemny i nie działają albo raczej działają na odwrót. Dokładnie tak samo wszystkie twoje negatywne myśli i czyny wracają do ciebie jak bumerang. Tego nie chcesz: Nie rób tego: Zetknąć się z agresją Nie bądź agresywny Słuchać krytyki Nie krytykuj Być osądzanym Nie osądzaj Doznać uszczerbku Nie szkodź innym Bać się Nie zagrażaj innym Być osobą nieprzyjemną Nie czyń innym nieprzyjemności Ogólna zasada ustawienia obrazu: nie żądaj od świata, lecz kochaj. W rzeczywistości wszystko czego potrzebujesz to miłość. Jednak niewłaściwie rozumiesz te słowa. Chcesz, by cię kochano. Myślisz że najpierw zostaniesz pokochany, a potem ty pokochasz świat. Jednak należy postępować odwrotnie. Ty kochasz, emitujesz miłość, nie wymagasz niczego w zamian i dopiero potem miłość sama do ciebie przyjdzie. 69373807604802 69 Algorytm odbicia Obraz i odbicie w przestrzennym zwierciadle rzeczywistości są ze sobą połączone, nachodzą na siebie. Co z tego wynika? Oznacza to, że stworzony przez ciebie obraz może stać się odbiciem, a odbicie może przekształcić się w obraz. W innych słowach, jesteś w stanie przekształcić odbicie w obraz, udając jakbyś już miał to, czego nie masz – albo, że już jesteś tym, kim nie jesteś. Na przykład: chcesz posiadać własny dom. Chodzisz więc po sklepach, oglądasz meble i przedmioty wystroju wnętrz, jakby dom był już twoją własnością. Albo chcesz stać się człowiekiem majętnym. Interesuj się drogimi przedmiotami, samochodami, jachtami, kurortami. Wpuszczaj bogactwo do swojego życia. Albo może chcesz stać się gwiazdą w jakiejś dziedzinie. Zachowuj się tak, jakbyś już był gwiazdą, żyj jej życiem, przynajmniej w wyobraźni. Niech nie martwi cię, że przypomina to zabawę albo nawet oszukiwanie siebie samego. Jeśli bawisz się, odgrywasz rolę na poważnie, rzeczywistość też będzie zmuszona wszystko to wziąć na serio. Przecież ona jest zwierciadłem! Twoim zadaniem jest wejść w stan, w którym masz to, czego chcesz, albo jesteś tym, kim chcesz być. Masz udawać i żyć w tym udawaniu. Na poważnie, nie na żarty. Na poważnie, rozumiesz? Stopniowo obraz rzeczywistości stanie się zgodny z twoim udawaniem. Rzeczywistość uwielbia stwarzać iluzje, lecz nie znosi, kiedy iluzjami częstują ją samą. Znajdzie 69373807604802 69 więc sposób by przekształcić stworzoną przez ciebie iluzje w rzeczywistość. 1. Przyłap siebie: chcę coś uzyskać albo kimś zostać. 2. Wejdź w stan obecności: nie ma sensu chcieć, trzeba ustawiać. 3. Udawaj i zachowuj się tak, jakby to, czego pożądasz zostało już osiągnięte. Co imitujesz, to otrzymujesz, kogo udajesz, tym się stajesz. Żyj więc w myślach – wirtualnie, a w miarę możliwości również w czynach – rzeczywiście, dopóki sam nie uwierzysz w stworzoną iluzję. Kiedy tylko sam uwierzysz, rzeczywistość też uwierzy. Są tylko dwa warunki konieczne: po pierwsze – zabawa na serio; po drugie – zabawa systematyczna. 69373807604802 69 Algorytm synchronizacji projektu Jesteście stworzeni według schematu DNA oraz projektu, który znajduje się w przestrzeni informacyjnej i który można korygować. Projekt może zmieniać się zarówno na lepsze jak i na gorsze w zależności od twojego stanu. Stan to twoje odczuwanie siebie oraz tego jakim jesteś, ze wszystkimi szczegółami. Nie jest to chwilowy nastrój, lecz właśnie poczucie siebie, czucie siebie sobą. Nawet niezależnie od początkowych parametrów projektu możecie przekształcić się z ulubieńca losu w dość niesympatycznego gbura albo przeciwnie, z brzydkiego kaczątka w ulubieńca otoczenia. Jeśli bezwolnie płyniesz według scenariusza, jak robią to niepoczytalni ludzie, możesz zarówno wznieść się, jeśli będziesz miał szczęście, jak i stoczyć się, jeśli coś się nie uda. Wychodzi na to, że: albo ty kierujesz swym stanem, albo to stan kieruje tobą. Trzeba ustawiać swój stan celowo. Stosując Trójruch (przemieszczająć rzeczywistość, poruszająć sobą, poruszająć się), wprowadzisz się w nowy stan. Lecz ten nowy stan pozostaje jak na razie tylko imitacją. W prawdziwy stan (nieimitowany) wejdziesz, kiedy dojrzysz rzeczywiste potwierdzenia, że technika działa. Właśnie dlatego usilnie zalecam zawsze zwracać szczególną uwagę na sukcesy i zmiany na lepsze. Kiedy tylko je dostrzeżesz, natychmiast uaktywniaj splot i z przyjemnością rozkoszuj się swymi osiągnięciami we wszystkich szczegółach. W tej chwili następuje synchronizacja twojego stanu z projektem, który ulega korekcie. A to oznacza, że wchodzisz w nowego manekina. 69373807604802 69 W autentycznym (nieimitowanym) stanie twoje myślokształty stają się znacznikami myśli: ҉ okazuje się, że z każdym dniem jestem coraz bliżej celu ҉ rzeczywiście, wszystko robię genialnie, a mój poziom profesjonalizmu rośnie ҉ rzeczywiście, moja kondycja fizyczna się poprawia ҉ faktycznie, staję się osobą czarującą i pociągającą Znaczniki myśli to potwierdzenia tego, że pozytywne zmiany rzeczywiście mają miejsce. 1. Wykonuj wszystkie trzy ruchy – osobno lub razem, jak wolisz. 2. Uważnie obserwuj, łapczywie chłoń potwierdzenia twych sukcesów. 3. Kiedy tylko je dostrzeżesz, uaktywnij splot i utrwal sukces znacznikiem myśli. Myślokształty uruchamiają rzeczywistość, a znaczniki myśli korygują projekt. 69373807604802 69 Algorytm przemieszczania i spaceru w kompleksie 1. Ustawiaj nową rzeczywistość i nowego siebie w ramach tej nowej rzeczywistości. 2. Udawaj, jakbyś już miał taką rzeczywistość i był już takim, jak dyktuje to zamiar. 3. Oczywiście działaj stwarzając siebie, rozniecaj w sobie Iskrę Stwórcy. Wszystko to omawialiśmy. Jesteście zdolni do tego w filmie. Możecie przemieszczać nadchodzący kadr, poruszać sobą, i poruszać się. Robić wszystko to na poważnie, systematycznie i przez dość długi czas – zawsze. Wówczas od filmu do filmu, od odbicia do odbicia, wasz manekin i wasze życie będą się zmieniać. Bez wątpienia to dostrzeżecie. 69373807604802 69 Przegląd podstawowych zasad Przestrzeń marzeń sennych – to nie wasze fantazje, ona rzeczywiście istnieje w postaci archiwum filmów, w których przechowywane jest wszystko, co było, co będzie i co mogłoby być. Kiedy śni wam się sen, przeglądacie jeden z takich filmów. Rzeczywistość – to coś, czego nigdy nie było i nigdy tego nie będzie, lecz tylko jest jednokrotnie i teraz. Rzeczywistość istnieje jedynie przez chwilę, tak jak kadr w filmie, który przemieszcza się z przeszłości w przyszłość. Rzeczywistość jest wielowarstwowa, jak cebula. Wy znacie tylko dwie warstwy: materialną rzeczywistość, w której żyjecie, oraz przestrzeń marzeń sennych, które śnią się wam każdej nocy. Sen i jawa to mniej więcej to samo, tylko w różnych wymiarach. Zasypiając i budząc się, przemieszczacie się z jednej przestrzeni w drugą. Sen i następujące po nim przebudzenie to kwestie bardzo podobne do życia i śmierci. Życie to sen, śmierć – przebudzenie, nie zaś na odwrót. 69373807604802 69 Wasze życie, dokładniej wasza istota – dusza – przemieszcza się z jednego wcielenia do drugiego. Nie pamiętacie swoich poprzednich wcieleń, ponieważ każde wcielenie to oddzielne życie waszej duszy, albo oddzielny sen, jeśli tak wygodniej myśleć. Obecność ciała nie jest konieczna dla duszy. Dusza w ciele to jedna z postaci istnienia. Ciało jest swego rodzaju bioskafandrem. Ruch i przeistoczenie to pierwotna cecha rzeczywistości i życia. Kadr porusza się na taśmie filmowej. Robak przeistacza się w motyla. Motyl składa larwy, które stają się robakami, a potem znów motylami. Ekran wewnętrzny. Gdy zanurzacie się w swych rozmyślaniach, wasza uważność cała pogrążona jest w ekranie wewnętrznym. Możecie nie zauważać tego co dzieje się dookoła i działacie automatycznie. Ekran zewnętrzny. Gdy wasza uważność zajęta jest czymś zewnętrznym, zapominacie o sobie i dlatego znów możecie działać nieświadomie. Uważność. Zawsze jest wewnątrz, albo na zewnątrz i tylko bardzo rzadko pośrodku. Dlatego wciąż śpicie. Wasza uważność przywykła przyklejać się do jednego albo drugiego ekranu, nie zatrzymując się pośrodku. W efekcie przestaliście kierować swą uwagą, nie podporządkowuje się wam, lecz pływa gdzie chce. Wciąż wpadacie w stan nieświadomości. Sen. Stan nieświadomy, w którym wasza uwaga pogrążona jest w zewnętrznym albo wewnętrznym ekranie. W takim stanie jesteście bezradni i nie kontrolujecie ani siebie ani tego co się z wami dzieje. Sen to wasz stan anabiozy. 69373807604802 69 Marzenie senne. Cokolwiek, co wam się śni – w przestrzeni marzeń sennych lub w świecie rzeczywistym. Rzeczywistość i marzenie senne są w sumie jednakowe. Rzeczywistość także wam się śni. Rzeczywistość to więc marzenie senne, a marzenie senne to rzeczywistość. Przebudzenie. Aby przebudzić się, czy to we śnie, czy też na jawie – trzeba wydostać uważność z ekranu wewnętrznego lub zewnętrznego i przemieścić ją do centrum świadomości. Patrz „Algorytm przebudzenia”. Centrum świadomości to punkt obserwacyjny, z którego widzisz gdzie w danej chwili znajduje się twoja uważność i czym jest zajęta. Równocześnie widzisz, co dzieje się wokół ciebie i czym sam jesteś zajęty. Świadomość. Przebudź się i zapytaj samego siebie: gdzie jestem, co robię, w czym zanurzona jest moja uważność? W tej chwili ockniesz się i znajdziesz się w punkcie świadomości. Oto ja, i oto otaczająca mnie rzeczywistość. Zdaję sobie z tego sprawę. Widzę siebie i widzę moją rzeczywistość. Spacer w marzeniu sennym (we śnie lub na jawie). Wejdź teraz w punkt świadomości, mówiąc sobie: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Ustal sobie: dzisiaj będę spacerować w marzeniu sennym na jawie. I potem wyrusz na spacer dokąd chcesz – do pracy, do szkoły – w tym stanie jasności. Kiedy jesteś zanurzony w jednym z ekranów, nie jesteś sobą, nie dysponujesz ani sobą ani sytuacją. W stanie jasności uwalniasz się, i od tej chwili twoje marzenie senne – we śnie albo na jawie – staje się świadomym. Dysponujesz sobą, a najważniejsze, że nabywasz zdolności dysponowania sytuacją. 69373807604802 69 Bohater filmu. To ty zarówno we śnie jak i na jawie – znajdujesz się w filmie, niesie cię scenariusz. Nie należysz do siebie, ponieważ nie należy do ciebie twoja uważność. Podczas spaceru powinieneś był zauważyć, że twoja własna uważność wciąż wpada w ekran wewnętrzny lub zewnętrzny. Lecz kiedy jesteś świadomy, w odróżnieniu od otaczających cię śpiących ludzi (bohaterów filmu) widzisz siebie, widzisz rzeczywistość i możesz świadomie kierować swoją wolą, czego do tej pory nie robiłeś. To twoje pierwsze wejście na nowy poziom dysponowania sobą i rzeczywistością. Scenariusz. Prowadzi cię pewien zewnętrzny scenariusz, który wgrany jest do określonego filmu, w którym jako bohater w danej chwili się znajdujesz. Bohaterowie marzeń sennych. Czym różnią się od żywych ludzi (bohaterów filmu)? Nie mają samoświadomości – nie uświadamiają sobie samych siebie jako osobowości. Nie mają woli – nie są wolni w swych działaniach, lecz podporządkowują się scenariuszowi. Nie mają duszy, po prostu są szablonami, manekinami. Nie są w stanie powiedzieć „ja to ja”, ponieważ nie mają własnego Ja. Ty albo raczej twoje Ja to twoja uważność. Twoja uważność nie może długo zostawać w centrum świadomości. Musisz wyrabiać w sobie nowy nawyk – przywracać uważność do centrum. Zorganizuj uważanie na uważność, czyli na samego siebie. Marzenie senne (zarówno we śnie, jak i na jawie) może być świadome, albo nieświadome. W nieświadomym marzeniu sennym jesteś głupi i bezradny, jak zając. Jednak wystarczy wziąć uważność pod kontrolę a ożywasz w filmie nabywając zdolności 69373807604802 69 działania zgodnie z własną wolą, według swego uznania. Aktywator. Nie musisz starać się utrzymywać uważności w centrum przez cały czas i bez przerwy. Znaczenie i wartość ma coś innego. Twoja zdolność do reagowania na zdarzenia. Musisz wyrobić w sobie nawyk nie wpadania w sen w wyniku zdarzeń, lecz budzenia się na ich skutek. Każde zdarzenie, nawet niewielki powiew otaczającej cię przestrzeni, powinno cię budzić – to sygnał do przebudzenia. Podobnie każde twoje działanie powinno ci przypominać, że trzeba sprawdzić swoją uważność. Oto przykłady aktywatorów: ҉ zewnętrzny – kiedy tylko coś się wydarza, budzisz się ҉ wewnętrzny – zanim coś zrobisz, budzisz się Archiwum Wieczności. To samo, co przestrzeń marzeń sennych, która istnieje w postaci archiwum taśm filmowych, na których przechowywane jest wszystko co było, co będzie i co mogłoby być. Rzeczywisty jest wyłącznie chwilowy odcisk rzeczywistości – podświetlony kadr. Wszystko pozostałe jest wirtualne – zarówno przeszłość, jak i przyszłość. I wszystko to przechowywane jest w archiwum Wieczności. Ustawianie rzeczywistości to określanie w jakim kierunku porusza się kadr, w jakim filmie. Macie taką możliwość, lecz jej nie wykorzystujecie, podobnie jak nie wykorzystujecie funkcji kierowania uwagą. Trzeba właśnie ustawiać rzeczywistość z góry, a nie walczyć z bieżącą rzeczywistością. Zamiast tego wy usiłujecie zmienić daną wam rzeczywistość w bieżącym kadrze. Rzeczywistość istnieje wyłącznie o tyle, o ile już zaistniała. Nie możecie zmienić tego, co już się odbyło. Lecz właśnie tym 69373807604802 69 się zajmujecie, ponieważ wszystko co was otacza jest tym co się odbyło. Przemieszczanie kadru. Jak wiecie, przeszłości nie da się zmienić. O teraźniejszości też możecie zapomnieć – ona już zaistniała, już nie jest wam potrzebna. Za to istnieje możliwość ustawienia przyszłości – wybrania filmu, w którym będzie przemieszczać się następny kadr. Zamiar. Zamiar odpowiada za wasze działania. Aby coś przedsięwziąć, musicie najpierw zamierzyć. Kiedy już coś robicie, zamiar urzeczywistnia się w działaniu. Podobnie jak uwaga ma dwa ekrany, zamiar ma dwa ośrodki: wewnętrzny i zewnętrzny. Ośrodek wewnętrzny odpowiada za całą waszą zwykłą funkcjonalność i znajduje się w czołowej części czaszki – to wasz zawężony zamiar. Kiedy skupiacie się, marszczycie czoło. Kiedy macie zamiar coś zrobić, napinacie mięśnie. Mięśnie pozwalają wam dokonywać działań w bieżącym kadrze. Ośrodek zewnętrzny nie jest przez was wykorzystywany, a właśnie on odpowiada za przemieszczanie przyszłego kadru. Błyskawicznie, nawet teraz, możecie określić gdzie znajduje się ośrodek zewnętrzny. Splot energetyczny zamiaru zewnętrznego (warkocz). To splot energetyczny przypominający zwykły warkocz – jest niewidoczny, lecz jesteście w stanie go wyczuć jak fantomową część ciała, która kiedyś istniała, a w zasadzie nawet do teraz istnieje u was. Splot nie zwisa, lecz sterczy pod kątem w stosunku do waszego kręgosłupa. Na jego końcu znajduje się właśnie zewnętrzny ośrodek zamiaru. Jest to miejsce między łopatkami, tylko nie w pobliżu 69373807604802 69 samych pleców, a nieco dalej. Gdzie konkretnie – znajdziecie intuicyjnie, dokładna odległość nie ma znaczenia. Wystarczy skierować tam uważność, a poczujecie. Zasada działania zewnętrznego ośrodka jest bardzo prosta. Kierujecie uwagę na koniec splotu i wyobrażacie sobie obraz jakiegoś zdarzenia, które chcielibyście przyciągnąć do swojego życia. Tym samym podświetlacie przyszły kadr, a on ucieleśnia się w rzeczywistości. Patrz rozdział: „Splot w połączeniu ze strumieniami”. Jak posługiwać się splotem. Po pierwsze: przebudźcie się i wejdźcie w punkt świadomości. Jak zwykle powiedzcie sobie: widzę siebie i widzę rzeczywistość. Po drugie: uaktywnijcie swój splot. Poczujcie: oto on – jak tylko na niego zwrócicie uwagę, splot natychmiast uniesie się pod kątem w stosunku do pleców – uaktywni się. Po trzecie: utrzymując uwagę skoncentrowaną na splocie, wyobrażajcie sobie obraz przyszłości. W myślach, w słowach, na ekranie – jak tylko umiecie – ustawiajcie rzeczywistość. W ten sposób podświetlacie przyszły kadr na taśmie filmowej, a on wreszcie ucieleśnia się w rzeczywistości. Iluzja działania. Jedynie wydaje się wam, że działacie według własnej woli. To bardzo prawdopodobna, ale jednak wciąż iluzja. Iluzorycznym może być mnie tylko to, co widzicie, lecz również to, co robicie. Nie umiecie takiej iluzji rozpoznać, ponieważ przebywacie w niej stale. Jak sądzicie, czy bohaterowie filmu albo gry komputerowej rozumieją, że znajdują się w filmie, a wy na nich patrzycie? Nie. 69373807604802 69 Czy manekiny marzeń sennych uświadamiają sobie, że wam się śnią? Też nie. A teraz pytam was: czy wiecie kim jesteście? Bohaterów filmu nie można o to spytać. Manekiny można, lecz nie ma to sensu. Różnicie się od pierwszych i drugich tym, że jesteście w stanie przynajmniej mętnie zrozumieć sens pytania. Poza tym, umiecie sami uświadamiać sobie siebie. Lecz kiedy uświadamiacie sobie siebie? Tylko w chwili, kiedy zadajecie sobie takie pytanie. Natomiast przez pozostały czas – gdzie jesteście i kim jesteście? Jesteście bohaterami filmu – tego życia, które wam się przydarza. Nie wy żyjecie swoim życiem, lecz życie przydarza się wam. Ani manekin w marzeniu sennym, ani bohater filmu nie jest w stanie rozpoznać iluzji swoich działań albo dokładniej, iluzji wydarzającego się działania. Dlaczego wy myślicie, że jesteście w stanie? Czym różnicie się od manekinów w marzeniach sennych, skoro również na jawie żyjecie, jak we śnie? Nawyk. Ślimakami (a raczej bohaterami filmu) czyni was nawyk nie ustawiania rzeczywistości, lecz oczekiwanie czegoś i żywienie nadziei na coś. Uda się, czy nie uda? Wydarzy się, czy nie wydarzy? To pozycja pasywna. W tej pozycji jedyne do czego jesteście zdolni, to namacać rzeczywistość i schować różki. Szablon. Należy przestawić się w tryb aktywny. Nie oczekiwać i nie mieć nadziei. Lecz ustawiać rzeczywistość. Przeszkadza temu szablon, zgodnie z którym rzeczywistości nie da się ustawiać. To wasza skorupka – domek. Nowe nawyki i wyobrażenia wyrabia się dokładnie tak samo, jak zakorzeniły się stare – przez wielokrotne powtarzanie. Tylko od tej chwili zamiast gapić się na rzeczywistość i podążać za nią będziecie aktywnie kierować przemieszczeniem kadru – nie 69373807604802 69 tego, w którym znajdujecie się w danej chwili, lecz tego który nadchodzi. Patrz „Algorytm podświetlenia kadru”. Przeprogramowanie. W pułapce bieżącego kadru utrzymują was różki ślimaka i domek (nawyk i szablon). Aby wydostać się z pułapki trzeba przestawić się w tryb aktywny – nie oczekiwać i nie mieć nadziei, lecz ustawiać rzeczywistość. Do tego potrzebna jest ciągły trening polegający na kierowaniu nadchodzącym kadrem. Algorytm: kiedy tylko występuje oczekiwanie, zamiar lub problem, od razu aktywujcie splot i podświetlajcie kadr. Ustawiać trzeba nie tylko zdarzenia, wynik których jest nieznany, lecz również to, co wydarzy się na pewno. Po co nam niekończące się powtórzenia? Po to by wgrać nowe oprogramowanie do waszego ślimaczego domku. Nie uwierzycie w to, że rzeczywistość może wam się podporządkować, dopóki nie przekonacie się sami, przy czym wielokrotnie. Kierowanie przemieszczeniem kadru na przykładzie prostych zdarzeń jest najskuteczniejszym rodzajem treningu, na skutek którego… ҉ uczycie się budzić i kierować uwagą; ҉ rozwijacie splot, wizualizację i zamiar; ҉ przestawiacie się w tryb aktywny, a w efekcie nabywacie zdolności uwalniania się od prowadzącego was scenariusza i zaczynacie ustawiać swoją rzeczywistość. Bieżąca rzeczywistość mimo, że jest ona zapisana w archiwum Wieczności, zawsze jest wielowariantowa i do tego ostatecznie nieokreślona i przez nikogo nie ustawiona – na razie jest niczyja. Jeśli znajdzie się ktoś, kto ją ustawi, ta podporządkuje się. Jeśli ten ktoś to ty, stanie się ona twoja. Jednak 69373807604802 69 zanim stanie się faktycznie twoja, musisz się przeprogramować, czyli wyrobić w sobie nowe nawyki i wyobrażenia przez wielokrotne powtórzenia. Przeobrażenie. Świetliste istoty spoglądające wprzód – takimi was zamyślił Stwórca. Takimi byliście kiedyś, dopóki nie pogrążyliście się w iluzji działania. Uprawiając praktykę ustawiania rzeczywistości, ze ślimaków stale przekształcacie się w świetliki. Kiedy podświetlacie kadr, emitujecie światło wewnętrzne i upragnione zdarzenia lecą ku wam, jak ćmy. Otaczający was ludzie to ci, którzy wciąż pozostają ślimakami i wyciągają ku wam swe różki z zaciekawieniem podchodząc bliżej. Skupienie. Starajcie się nie dokładając starań. Aby skutecznie podświetlić kadr nie jest potrzebny wysiłek, lecz skupienie. Czy możecie skupić się przynajmniej na kilka minut? Przynajmniej na minutę? To wszystko, czego od was się wymaga. Wykonujcie algorytm podświetlania spokojnie i w sposób niewymuszony. Dokładając starań angażujecie wewnętrzny ośrodek zamiaru. Rzeczywistością zaś kieruje się z ośrodka zewnętrznego. Zwróćcie uwagę, że jeśli podczas procesu podświetlania kadru wasze mięśnie napinają się to znaczy, że działa wąski zamiar (wewnętrzny). A należy działać wyłącznie ośrodkiem zewnętrznym – splotem. Splotu nie należy napinać ani nim operować. Metasiła to odwrotność siły, jej antypody. Zwykła siła (siła woli albo siła fizyczna) działa z naszej strony zwierciadła rzeczywistości – materialnej, a metasiła działa z drugiej strony – niematerialnej. Odbicie w zwierciadle rzeczywistości znajduje się po tej stronie, materialnej, a obraz – z odwrotnej. Rzeczywistość jest odbiciem obrazu, znajdującego się gdzieś 69373807604802 69 tam, po tamtej stronie. Tam z kolei, w archiwum filmów znajduje się mnóstwo wariantów przyszłości. A teraz pomyślcie: jeśli przyszłość znajduje się po drugiej stronie zwierciadła rzeczywistości, to czy można jakoś wpłynąć na nią przy pomocy zwykłej siły, która działa wyłącznie tutaj, od frontu? Nie. Jeśli wasza uważność znajduje się z tej strony, w kadrze urzeczywistnienia, wówczas jesteście w pełni pochłonięci przez scenariusz – gdy uważność jest z drugiej strony, w kadrze obrazu, to macie możliwość przemieszczać – tak siebie, jak i bieżącą rzeczywistość. Stopniowo sami zrozumiecie czym jest metasiła, kiedy zaczniecie ją odczuwać. Przecież nie mogłabym wam wytłumaczyć, czym jest siła, gdybyście jej nigdy nie wypróbowali. Podobnie ma się rzecz z metasiłą. Trzeba ją poczuć i rozwinąć. Orężem metasiły jest wasz splot. Algorytm podświetlania kadru to ćwiczenie rozwijające metasiłę i równocześnie sposób ustawiania potrzebnej wam rzeczywistości. Przemieszczanie siebie oznacza zdawanie sobie sprawy i stosowne do własnej woli kierowanie własnymi motywami i działaniami. Poruszać się wewnątrz kadru będziecie jak zwykle – przy pomocy rąk, nóg i siły. Z kolei przemieszczać rzeczywistość trzeba całkiem inaczej – uwagą, zamiarem i metasiłą. Imitacja działania. Sens stosowania imitacji polega na tym, że nie macie prawa zaburzać ustalonego porządku. Porządek ten polega na tym, że musicie uczestniczyć w zdarzeniach, podporządkowując się scenariuszowi. Żaden bohater filmu nie ma przyzwolenia na wyskakiwanie z filmu albo robienie tam tego, co mu się zachce. Scenariusz nie jest czyjąś subiektywną wolą, lecz obiektywną rzeczywistością, przed którą nie uciekniesz. 69373807604802 69 Obiektywna rzeczywistość jest taka, że jesteście skazani na bytowanie w niej jako bohaterowie w filmie. Nie da się uniknąć fabuły. Ale można zastosować imitację. Macie bowiem zdolność oszukiwania rzeczywistości. Wciąż odgrywacie swoją rolę, zapisaną w scenariuszu, wykonujecie swoje codzienne funkcje. Jednak w odróżnieniu od innych bohaterów, będąc w stanie świadomości, wy otrzymujecie coś więcej – możliwość zmiany bieżącego filmu na inny. Spacerujesz w filmie, jako bohater, który ożył udając nieożywionego i zmieniasz filmy na inne według własnego uznania. I nikt wtedy niczego nie podejrzewa – ani scenariusz, ani inni bohaterowie. Obecność w filmie – to przede wszystkim obecność waszej świadomości, waszego Ja. Obecność was w sobie jako żywego, świadomego i poczytalnego indywiduum w niezmiennym filmie. Film odtwarzany jest dynamicznie, lecz jest z góry zaplanowany, podobnie jak zdeterminowane jest zachowanie wszystkich jego bohaterów. Wasza obecność tam wyróżnia was jako przebudzonych wśród śpiących. Uświadamiacie sobie swoją odrębność i zdajecie sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wasze zachowanie wewnątrz określonego filmu również jest zdeterminowane przez scenariusz. Jednak stan obecności daje wam możliwość zmiany filmu na inny – przeskakiwania z jednego na drugi. Aby wejść w stan obecności musicie kolejno ożyć, otrząsnąć się oraz ustalić, gdzie znajduje się wasza uważność: czy w centralnym punkcie świadomości, czy też w jednym z ekranów. Nie macie władzy nad scenariuszem. Ustawianie rzeczywistości to nie sterowanie scenariuszem, lecz wybór filmu. 69373807604802 69 Waszym zadaniem jest skupienie uwagi na przyszłym kadrze. Scenariusz to nie wasza sprawa. Jeśli usiłujecie go ustawić lub sprzeciwiać się mu, on chwyta was w pułapkę. Starając się na siłę wpływać na przebieg zdarzeń, żelaznym uchwytem wczepiacie się w rzeczywistość bieżącego kadru, a to nie ma sensu. Im silniej się wczepiacie, tym mocniej sami jesteście trzymani za gardło, czyli w sumie za splot. Nie jest wam dane wiedzieć, jaki powinien być scenariusz, aby doprowadzić was do celu. Jednak nie jest wam to wcale potrzebne. Działacie w trybie projektora kinowego. Kiedy w waszym projektorze podświetlony jest kadr docelowy, bieg zdarzeń sam kieruje się tam, gdzie należy. Scenariusz działa na rzecz waszego celu, jeśli wy ten cel wyznaczycie. Korzyść. Zawsze upieracie się przy tym, by wszystko odbywało się według waszego planu, a tym samym przeszkadzacie w urzeczywistnianiu się zamierzenia. Wyrażając dezaprobatę, za każdym razem niechcąco i nieświadomie ustawiacie dla siebie najgorszą rzeczywistość. Aby nie psuć sobie rzeczywistości, natomiast przekształcić ją w cudowny i przyjemny pod każdym względem świat, musicie wprowadzić do swej codzienności pewną prostą zasadę: we wszystkim znajdować korzyść. Dosłownie wydłubywać korzyść z dowolnej przykrej sytuacji, w ogóle z każdego zdarzenia, nawet wywołującego choćby najmniejszą waszą dezaprobatę. Wyznaczcie sobie cel: wydobywać korzyść. Prawo głosi: jeśli tylko kierujesz się zasadą korzyści, w twoim życiu będzie coraz mniej zdarzeń przynoszących szkodę. Patrz „Algorytm korzyści”. Przyzwolenie. Paradoksalna zasada: ustawiać należy nie scenariusz, tylko kadr docelowy. Twoja sprawa to znać 69373807604802 69 „efekt”, czyli to, co chcesz osiągnąć, oraz ustawiać odpowiedni kadr rzeczywistości – w myślach, słowach, obrazach, z wykorzystaniem splotu. Wówczas scenariusz sam zaprowadzi cię i pokaże „w jaki sposób”. Dostrzeganie pożytku to jeden ze sposobów na twoje przebudzenie. Zdarzenia nie powinny cię usypiać, lecz wywoływać czujność, służyć jako sygnał do przebudzenia. Twoim zadaniem jest na czas przebudzić się, dostrzec rzeczywistość, ustawić rzeczywistość. Wcześniej: jeśli coś szło nie tak – od razu „a–a–a!”, machanie rękami, tupanie nogami! Teraz: jeśli coś nie tak – wykrzykujesz (w myślach albo na głos): „korzyść!”. A potem – przyzwolenie by świat zrobił ci jakąkolwiek przyjemność albo pomógł ci lub przybliżył cię do celu. Scenariusz was prowadzi. Dlaczego wciąż zapominacie o swej uważności? Z roztargnienia? Nie, a właśnie dlatego, że prowadzi was scenariusz. Wydaje się wam, że rzeczywiście samodzielnie, wedle własnego uznania, coś robicie. Ale to iluzja. Przypominam, że iluzja działania polega na tym, że rzeczywistość pochłania was na tyle, że nie zauważacie jej i nie uświadamiacie sobie, że jesteście bezwolnymi bohaterem w jakiejś grze. Różnica pomiędzy wami, a bohaterami filmu polega na tym, że macie samoświadomość. Jednak uświadamiacie sobie siebie jedynie wtedy, gdy zadajecie sobie takie pytanie. Przez cały pozostały czas wasza świadomość śpi i podporządkowuje się zewnętrznemu scenariuszowi. Poruszanie sobą. Wyobraźcie sobie, że jesteście w filmie, film jest odtwarzany, a wy nie możecie nic zmienić, jednak nic nie przeszkadza wam zmieniać się samemu. Nie wierzcie tym, którzy was zapewniają, że trzeba pozostawać sobą. W pewnej mierze – owszem, nie należy tracić swego rdzenia, swej odręb- 69373807604802 69 ności i unikalności. Należy zmieniać siebie nie sprzeniewierzając się sobie. Udoskonalanie siebie nie oznacza tego samego, co zdradzanie siebie. Pierwotnie jesteście stworzeni przez Naturę jako doskonałość, nawet z uwzględnieniem wad, które posiada każdy. Jednak tam, gdzie brak rozwoju, ma miejsce degradacja. Takie jest prawo. Musicie wiedzieć, że trzeba pracować nad sobą, rozwijać się pod względem fizycznym i ruchowym, jeśli nie chcecie stać się pomarszczonym mięczakiem. Iskra Stwórcy. Wiele zależy od waszego doskonalenia się. W każdym jest Iskra Stwórcy – Jego cząstka – rozniecajcie ją. To nie iskra władcy, lecz właśnie Stwórcy. Władanie to kolejna pokusa. Nie wolno jej ulegać. Stwarzajcie własną rzeczywistość i siebie jako doskonałość. Naczelny Stwórca nie narusza tej zasady – nie włada wami – jaki by to miało sens, skoro i tak jesteście nieposłuszni. On stwarza. Wy też jesteście do tego zdolni. Komendy Mocy. Będąc obdarzeni samoświadomością, zadajecie sobie pytanie: „w jaki sposób?” i konstruujecie całą strategię osiągnięcia celu, za punkt wyjścia biorąc swoje wyobrażenia. W chwili zadawania sobie takiego pytania budzi się w was samoświadomość – i to właśnie ona wam przeszkadza, bo zamiast celu macie w głowie swoje głupie wyobrażenia o tym, jak go urzeczywistnić. Wymyślony przez was scenariusz wchodzi w kolizję z rzeczywistym, a wy upieracie się przy swoim – i tak w rezultacie wszystko psujecie. Musicie uważać na siebie, na swoją uważność, by nie zanikała pogrążając się w wymyślaniu własnego planu, lecz podążała za ledwie wyczuwalnymi sygnałami scenariusza – Komendami Mocy. Sami poczujecie te komendy Mocy, jeśli tylko świadomie 69373807604802 69 i celowo pozwolicie się prowadzić. Jeśli w myślach znajduje się wyłącznie cel, scenariusz sam zaprowadzi was do celu. Podążanie. W głowie nie powinno być biegu zdarzeń lub zachowania (postępowania) ludzi, lecz efekt końcowy – kadr docelowy. Nie należy i nawet jest niemożliwe, by sprzeciwiać się scenariuszowi, nawet w stanie obecności. Wszystkie zmiany rzeczywistości, które będą zachodzić z waszej woli, to efekt przejścia do innego filmu. W bieżącym filmie nic nie jesteście w stanie zrobić ze scenariuszem. Nie należy przeciwstawiać się scenariuszowi, lecz uważać na siebie i podążać za strumieniem filmu. Ucz się wyczuwać Komendy Mocy i podążać za Komendami Mocy, podążać, by wykorzystać Moc i Mądrość scenariusza. Patrz „Algorytm podążania”. Siła zewnętrzna. Spacerujecie ożywieni w filmie, kiedy jesteście obecni uważnością, a poruszacie się zamiarem. Przemieszczacie kadr, lecz nie wąskim zamiarem, a zewnętrznym. Zewnętrzny zamiar dlatego tak się nazywa, że nie jest wasz i nie należy do was oraz wam się nie podporządkowuje. Zewnętrzny zamiar to pewna Siła (Moc), silnik rzeczywistości. Jej aktywny składnik odtwarza filmy tak, jak im to przeznaczono. Posiadacie punkt dostępu do Mocy – wasz zewnętrzny ośrodek, splot. Jeśli jesteście niepoczytalni, Moc chwyta was za splot i prowadzi zgodnie ze scenariuszem, jak marionetkę. Kiedy zaś budzicie się, wchodzicie w stan obecności i bierzecie splot „w swoje ręce”, u Mocy pojawia się składnik reaktywny – metasiła. Ona właśnie uruchamia inny film odpowiednio do ustawionego przez was kadru. Zwierciadło rzeczywistości. Zawsze działacie na siłę, opierając się na swoim wąskim zamiarze. Chcecie, by kochano 69373807604802 69 was, szanowano, pomagano, dawano wam i dziecinnie, wprost żądacie: kochaj mnie, szanuj mnie, pomagaj mi i dawaj mi. Z boku obraz was wygląda następująco: stojąc przed lustrem wyciągacie rączki i mówicie „Daj!”, starając się przyciągnąć odbicie do siebie. Jednak odbicie w odpowiedzi robi to samo. Nie daje, lecz zabiera. W rzeczywistości podobnie jak w zwierciadle, zawsze otrzymujecie odbicie wszystkich swoich myśli oraz działań. Jaka emisja, taka odpowiedź. Szczególnie kiedy z całego serca wyrażacie dezaprobatę. Rzeczywistość z reguły reaguje jak zwierciadło. Co do niego wysyłacie, to otrzymujecie. Ustawianie obrazu. Po pierwsze, by odtwarzać własny film, macie obudzić się, wejść w stan obecności. Wyobraźcie sobie, że ożyliście w filmie. Nie oglądacie filmu, jak zwykle, lecz żyjecie w nim. Poczujcie to. Otwórzcie oczy i spójrzcie w nowy sposób na wszystko co was otacza. Odświeżcie swoje spojrzenie. Zobaczycie, że barwy stały się bardziej soczyste. A teraz poczuj się nie bohaterem filmu, lecz zdystansowanym przybyszem. Wszedłeś do filmu jak obserwator. Nikt o tym nie wie, tylko ty. Ciałem jesteś w filmie, a własną uwagą na zewnątrz. Poczuj swoją odrębność, swoją obecność. Po drugie. Zanim czegoś zapragniecie, zaczniecie oczekiwać, prosić u ludzi i rzeczywistości, trzeba wyobrazić sobie, że stoicie przed lustrem i zadać sobie pytanie: co trzeba zrobić, by odbicie wyruszyło mi na spotkanie? Oczywiście sami musicie wykonać pierwszy krok. Zamiast zwyczajowej maniery ściągania kołdry na siebie i tępego powtarzania „Daj, daj, daj”, budzicie się uświadamiacie sobie, że zwierciadło rzeczywistości jedynie powtarza wasze działania. Jeśli chcecie cokolwiek otrzymać, musicie najpierw coś podobnego dać. Nawet nie ważne, co konkretnie. Po prostu zamieńcie swoje „Daj” na „Weź”. 69373807604802 69 Wówczas w odbiciu jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, otrzymacie to, czego chcieliście. Jaka emisja, taka odpowiedź. To jeszcze oznacza przemieszczanie siebie. Patrz „Algorytm obrazu”. Można ustawiać rzeczywistość, lecz nie wolno ustawiać ludzi. Jeśli ustawiając kadr docelowy niejako zmuszacie konkretnego człowieka, by tańczył jak mu zagracie, to najprawdopodobniej nie zadziała albo zadziała przeciwnie do waszego zamiaru, ponieważ łamiecie zasady. Wdzieracie się do cudzego scenariusza. Masz do dyspozycji waszą odrębną rzeczywistość, która dotyczy ciebie. Dlatego w kadrze docelowym centralną postacią możesz być wyłącznie ty sam, to jak wyobrażasz sobie siebie w marzeniach: jesteś gwiazdą na scenie, siedzisz w fotelu dyrektora, płyniesz własnym jachtem. Wszystkie pozostałe osoby w kadrze powinny być na drugim planie, jako dekoracja. Nie wolno dokonywać manipulacji na ludziach. Z nimi można wyłącznie wchodzić w relacje zwierciadlane. Chcecie czegoś konkretnego od konkretnych ludzi? Idźcie do nich i rozmawiajcie z nimi wewnątrz danego filmu, z uwzględnieniem tego, że jest to film zwierciadlany. Bodziec wewnętrzny. Prowadzi was nie tylko zewnętrzny silnik – scenariusz, lecz w jakiejś mierze również bodziec wewnętrzny. Jest to potrzeba poczucia własnej wartości i dążenie do samorealizacji. Jeśli chcecie zdobyć życzliwość ludzi lub coś od nich uzyskać, postawicie sobie cel polegający na podkreśleniu ich wartości i pomocy w ich samorealizacji. Jeśli zaś nie chcecie mieć wrogów, wszelkimi sposobami 69373807604802 69 unikajcie dotykania cudzego poczucia własnej wartości. Pożytek, który odniosą inni powinien stać się częścią waszego kredo. Wówczas również z waszą samorealizacja nie będzie żadnych problemów. Co więcej, wasza własna samorealizacja stanie się skuteczna wtedy i tylko wtedy, gdy również dla innych będzie płynąć z tego korzyść. I odwrotnie, jeśli w tym, co robisz brak korzyści dla innych, również sam nie odniesiesz pożytku. Manipulacje ludźmi. Manipulacja świadomością osoby w bieżącym kadrze jest niemożliwa. Jak już wiecie, prowadzą was zewnętrzny scenariusz oraz wewnętrzny bodziec. To drugie w znacznie mniejszym stopniu. Bodziec zasadniczo ustala wektor waszego ruchu, a jednak porusza wami scenariusz. Najbardziej chciwie ślimaki stosownie do swoich pobudek albo swoich scenariuszy mogą usiłować zmieniać kierunek waszego wektora dla własnych interesów. To właśnie jest manipulacja – sterowanie cudzym wektorem. To może odbywać się np. przez wprowadzenie w błąd albo stwarzanie fałszywych wartości i celów albo przy pomocy grania na słabościach i potrzebach. W odróżnieniu do zasad zwierciadlanych, które nie dotykają waszego wektora, tylko pomagają mu, manipulatorzy uwodzą was i wykorzystują. Dlatego za każdym razem, kiedy poczujecie, że narzuca się wam coś, zadajcie sobie pytanie: komu i po co jest to potrzebne? Manipulacje rzeczywistością. Rzeczywistość ma naturę dwoistą. Z jednej strony jest to film, a z drugiej przestrzenne zwierciadło. Jedno i drugie zbija nas z pantałyku. Najważniejsza iluzja polega na tym, że prawdziwa natura rzeczywistości jest ukryta. Przestrzeni taśm filmowych nie widać, a zwierciadła jako takiego nikt nie widział. Lecz jeśli o tym się wie i pamięta, 69373807604802 69 iluzja przestaje nami rządzić. Iluzja zwierciadła rzeczywistości jest znacznie bardziej złożona od zwykłego zwierciadła. Przestrzeń nie jest wyraźnie podzielona na pół i nie widać wyraźnej granicy między tym co rzeczywiste i pozorne. Znajdujecie się równocześnie na zewnątrz i wewnątrz zwierciadła. Obraz i odbicie są w nim połączone. Co z tego wynika? To znaczy, że stworzony przez was obraz może stać się odbiciem, odbicie z kolei może przejść płynnie w obraz. Innymi słowy jesteście w stanie przekształcić odbicie w obraz udając, że macie to, czego nie macie, albo że jesteście tym, kim nie jesteście. Np. chcecie mieć własny dom. Odwiedzajcie sklepy i oglądajcie meble, przedmioty wystroju wnętrz jakbyście już mieli ten dom. Albo chcecie stać się człowiekiem majętnym. Interesujcie się drogimi przedmiotami, samochodami, jachtami, ośrodkami wypoczynkowymi. Wpuszczajcie bogactwo do swojego życia. A może chcecie stać się gwiazdą w jakiejś dziedzinie. Zachowujcie się tak jakbyście już byli gwiazdą, żyjcie jej życiem, przynajmniej w wyobraźni. Stopniowo obraz rzeczywistości zacznie odpowiadać waszemu udawaniu. Rzeczywistość uwielbia stwarzać iluzje, ale nie znosi gdy ktoś ją karmi iluzjami. Znajdzie sposób przekształcenia stworzonej przez was iluzji w rzeczywistość. Ustawianie odbicia. Jesteście w stanie ustawiać zarówno obraz jak i odbicie. W pierwszym przypadku obraz przenika do odbicia, a w drugim odbicie przenika w obraz. Pierwszy (bezpośredni) proces: jaka emisja – taka odpowiedź, a więc co robisz – to otrzymujesz, kim w rzeczywistości jesteś – to właśnie masz. 69373807604802 69 Drugi (odwrotny) proces: jaka gra – taka rzeczywistość, czyli co imitujesz – to otrzymujesz, kogo udajesz – takim się stajesz. Bezpośrednio: obraz staje się odbiciem. Ustawienie obrazu – to wasza emisja do rzeczywistości. Co emitujesz, to otrzymujesz. Odwrotnie: odbicie staje się obrazem. Ustawiasz odbicie – to twoje udawanie i imitacja. Kogo udajesz, tym naprawdę się stajesz. Wszystkie te manipulacje zwierciadłem nazywamy ogólnie przemieszczaniem siebie. Pierwszy warunek konieczny – udawanie na serio. Drugi warunek konieczny – systematyczne udawanie. Patrz „Algorytm odbicia”. Dlaczego nie podobacie się sobie. Dlatego, że ze wszystkich ekranów, ze wszystkich okładek czasopism patrzą na was ideały piękna, sukcesu i szczęścia. Dajecie się nabrać na te iluzje i posłusznie dopasowujecie się do cudzych, nie waszych wzorców, za każdym razem przekonując się, że nie pasujecie do standardów. W rzeczywistości piękno, sukces i szczęście nie mogą podlegać standaryzacji – są to sprawy niezwykle indywidualne. A wy i tak wolicie wierzyć w iluzje i dostosowywać się do nich. Zamiast zazdrościć patrząc na innych, wpadać w zniechęcenie obserwując siebie, lepiej sami stańcie się świetlikami, poruszajcie się i poruszajcie sobą. Zamiast patrzeć na rzeczywistość, w której przyszło wam żyć, jak na coś od was niezależnego, lepiej sami ją stwarzajcie. Nadchodzącą rzeczywistość ustawiajcie przy pomocy splotu, a w bieżącej rzeczywistości poruszajcie sobą – swoim obrazem i odbiciem. 69373807604802 69 Co was martwi. Kiedy tylko przyłapiecie się na tym, że czegokolwiek oczekujecie, na coś macie nadzieję, czegoś się obawiacie, coś was martwi – obudźcie się i zdajcie sobie sprawę: prowadzi was zewnętrzny, nie wasz scenariusz – właśnie to was martwi. Podświadomie czujecie, że nie jesteście wolni, że jesteście zależni od rzeczywistości, że wtłacza się was w ramy okoliczności, jak bohaterów filmowych w ramy fabuły. Wy to czujecie, lecz nie zdajecie sobie z tego sprawy – i dlatego niczego nie możecie z tym zrobić. Musicie dobrze zrozumieć: bez sensu i głupio jest polegać na czymś, uda się lub nie uda, ziści się lub nie ziści. Macie możliwość ustawienia obrazu, odbicia rzeczywistości, albo wszystkiego na raz. Musicie tylko: Zastąpić nawyk chcenia nawykiem dawania. Zastąpić nawyk odrzucania nawykiem akceptacji. Zastąpić nawyk zasypiania nawykiem budzenia się. Najpożyteczniejszy z tych nawyków to: nie chcieć niczego od rzeczywistości, lecz ustawiać rzeczywistość. To najważniejsze! I nie mniej ważne pochodne: Nie bać się, lecz ustawiać. Nie oczekiwać, lecz ustawiać. Nie mieć nadziei, lecz ustawiać. Nie popadać w przygnębienie, lecz ustawiać. Technologia imitacji. Można ustawiać nie tylko rzeczywistość, można ustawiać siebie, swojego manekina. Manekin przy tym będzie się zmieniać, przemieszczać przez szereg filmów i odbić, wy będziecie stawać się innymi, takimi jakimi sobie siebie wymarzyliście. 69373807604802 69 Patrz: „Algorytm przemieszczenia i spaceru w kompleksie” oraz rozdział „ Technika imitacji”. Ustawianie manekina. W filmach, które przechowywane są w archiwum Wieczności, macie własnego manekina. Kiedy spoglądacie na jeden z tych filmów we śnie, wasza świadomość znajduje własnego manekina, ten ożywa i zaczyna się poruszać. Dopóki śni się wam sen, żyjecie w ciele manekina marzenia sennego, jak w jednym z mnóstwa własnych wariantów. To samo dzieje się w rzeczywistości – w filmach, przez które biegnie wasze życie. W każdym nowym filmie wasza świadomość wchodzi w kolejną wersję manekina, ten ożywa i staje się wami – w bieżącym kadrze. Manekin może zmieniać się nawet teraz, w krótkim odcinku czasu. Jesteście w stanie zmieniać się szybko, nawet dokonywać spektakularnych przeobrażeń własnego wyglądu zewnętrznego. Mogą zmieniać się takie wasze cechy i nawyki jak np.: pewność siebie, czar osobisty, umiejętności interpersonalne, odwaga, intelekt i profesjonalizm. Mowa nie o tym, by zrezygnować z siebie albo w ogóle wyrzucić na śmietnik siebie poprzedniego. Mowa o rozwoju. Szczególnie jeśli jesteście rzadkim przypadkiem i tak się sobie podobacie, że nie chcecie się zmieniać. Lecz nawet jeśli tak jest, nie warto zatrzymywać się w rozwoju, ponieważ w przeciwnym razie dojdzie do degradacji. Należy zmieniać się, nie zdradzając przy tym siebie – swojej indywidualności, swojej unikalności, zasad, przekonań i kredo. Unikalność. Jest to to wszystko co macie i co pod wieloma względami powinno wam wystarczyć. Unikalność sama w sobie jest doskonała, ponieważ drugiego takiego, jak Ty, nie ma już nigdzie. Czy ma jakąś wartość to, czego nikt inny nie ma? Oczywiście, że tak. To przewaga, którą można wykorzy- 69373807604802 69 stać, można też zaniedbać i wrzucić do zakurzonej szafy. To tylko kwestia waszego wyboru. Niedostatki mają pewną paradoksalną właściwość. Jeśli pogodzisz się z niedostatkami, one staną się cenną indywidualną cechą. Jeśli zaś nie godzisz się z wadami i walczysz z nimi, one stają się kłopotliwym defektem. Właśnie tak będą postrzegane przez otoczenie: albo jako wartość albo jako defekt. Jeśli zaakceptujesz wadę, może ona stać się zaletą. Jesteście doskonałością, ponieważ tak stworzyła was Natura i wasz Stwórca. Doskonałość to indywidualność swojej unikalności w zgodzie ze sobą. Tam, gdzie jest zgoda, pojawia się harmonia. I na odwrót: każdy brak akceptacji rodzi dysharmonię, która staje się zauważalna dla wszystkich. Ewidentny defekt albo słabe ogniwo, które bezpośrednio szkodzi wam, np. waszemu zdrowiu, wizerunkowi albo szkodzi otoczeniu, należy wykorzenić. Co do pozostałych należy nie walczyć z wadami, lecz rozwijać zalety. Metoda Trójruchu. Pierwszy ruch. Nie należy skupiać się na swoich wadach. Nie wolno znajdować się w stanie poczucia własnej ułomności pod jakimkolwiek względem. Jest to stan niszczycielski. Wady będą się pogłębiać i dojdzie do jeszcze większej degradacji. Dlatego należy wejść w inny, konstruktywny stan. Wejść pomoże ruch drugi. Drugi ruch. W życiu należy mieć cel – inspirujący, napełniający entuzjazmem, przynoszący korzyść wam i innym. Jeśli jest ci wszystko jedno, ogarnia cię apatia, to znaczy że nie masz celu. Albo przeciwnie, kiedy nie masz celu – ogarnia cię apatia. Brak celu – nic się nie chce. Brak dążeń – brak ruchu. Brak ruchu – 69373807604802 69 brak energii. Brak energii – brak życia. Dlatego trzeba znaleźć sobie ukochany cel, misję i zacząć zmierzać do nich. Bez misji, jakiejkolwiek – nie ma cię, jesteś pustym miejscem. Jeśli misji na razie nie znalazłeś, pomoże ci trzeci ruch. Trzeci ruch. Niezależnie od tego czy znalazłeś misję, czy nie, należy skupić się na rozwoju, na stwarzaniu siebie. Stwarzaj siebie wciąż i zawsze. Rozpalaj w sobie Iskrę Stwórcy, rozwijaj się i udoskonalaj. To sposób angażujący od razu trzy ruchy. Wyjdź ze stanu ułomności, znajdź misję i urzeczywistniaj ją. Trójruch. Cele osiąga się przy pomocy trzech ruchów: poruszać rzeczywistością, poruszać siebie i poruszać sobą. Rozwój własny – to już godny cel i droga. Misja znajdzie się po drodze. Kiedy odnajdziesz misję, nie zatrzymuj się, pamiętaj: masz do dyspozycji rozwój albo degradację. Nie warto sądzić, że rozwój własny to obciążający obowiązek albo ciężki trud. Przeciwnie, znacznie trudniej jest znosić zastój, bezczynność i lenistwo. Stwarzanie siebie to nie trud, lecz przyjemne przygotowanie do czegoś jeszcze przyjemniejszego. Przecież przed wyjściem na imprezę przygotowujesz się, poprawiasz wygląd. Dotyczy to imprezy, na którą idziesz dzisiaj. A na to co ma nastąpić jutro, za miesiąc, za rok, jednorazowe przygotowanie to za mało. Wasza misja. Misja to coś, co was inspiruje i przynosi pożytek wam oraz innym. Aby stać się kimś wspaniałym i swoje życie przekształcić w coś wzniosłego, trzeba wyjść ze stanu zastoju i degradacji. Sposób wyjścia – znaleźć swoją misję, ukochany cel i zmierzać do nich. Wasza misja to wasz wektor samorealizacji. Bez misji życie staje się bezsensownym bytowaniem. Możecie nie znać swojej misji. Iskra Stwórcy, która tli się w was, zna ją. Lecz trzeba tę iskrę rozpalić. Rozpalając w sobie Iskrę 69373807604802 69 Stwórcy, stwarzając siebie, wykonujecie wszystkie trzy ruchy: wychodzicie z zastoju, znajdujecie misję i urzeczywistniacie misję. Wejść w nowego manekina. Przypuśćmy, ze chcesz mieć piękne ciało, stać się pociągającym pod każdym względem albo stać się świetnie opłacanym profesjonalistą w jakiejś dziedzinie. Oznacza to wejście w swego innego, doskonalszego manekina w całkiem innym filmie. Manekin i taki film rzeczywiście istnieją, możecie nie wątpić, trzeba tylko dotrzeć do punktu, gdzie się znajdują. Ten cel osiąga się przy pomocy Trójruchu: poruszać rzeczywistością, poruszać sobą i poruszać się. Patrz rozdziały „Jesteście genialni”, „Technika imitacji” i kolejne… 69373807604802 69 W tym przeglądzie podstawowych zasad przedstawiono jedynie ogólnie zarysowane podstawy. Alby nauczyć się szczegółów, należy jednak uważnie przeczytać całą książkę po kolei. Jeśli natomiast coś jest niezrozumiałe, przeczytaj książki z serii Transerfing . Transerfing to „szkoła podstawowa”, a techniki Tafti, opisane w tej książce – to już wyższa szkoła jazdy. 69373807604802 69 Kapłanka Tafti SPACER W FILMIE To światowa sensacja! To Tafti. Poznajcie ją. Skoro postępujesz wedle własnej woli, to dlaczego efekty nie są zgodne z twoją wolą? Myślisz, że nie udaje się, ponieważ się nie udaje – i tyle. W rzeczywistości nie udaje się, ponieważ nie postępujesz według własnej woli, lecz prowadzi cię scenariusz. Poza tym nie umiesz działać tak, by się udawało. Zamiast ustawiać rzeczywistość w nadchodzącym filmie, walczysz z rzeczywistością w bieżącym kadrze filmu. Rzeczywistość jest tym, czego nigdy nie było i nigdy nie będzie, lecz tylko jest – jednorazowo i teraz. Rzeczywistość istnieje wyłącznie jeśli zaistniała. Nie możesz zmienić tego, co zaistniało. Lecz właśnie to próbujesz robić, ponieważ wszystko, co cię otacza – jest tym, co już zaistniało. Aby zmienić film, trzeba obudzić się w nim i ożyć. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, sięgnij po pierwszą powieść Vadima Zelanda „Kapłanka Itfat”. 69373807604802 69 69373807604802 69

kaplanka-tafti-spacer-w-filmie-vadim-zeland-ebookpoint

Related documents

Products

Support

kaplanka-tafti-spacer-w-filmie-vadim-zeland-ebookpoint

Related documents

Add this document to collection(s)

Add this document to saved

Suggest us how to improve StudyLib