Historia teleskopu
Człowiek
prowadził
obserwacje
astronomiczne
w
starożytności
i
średniowieczu
bez
profesjonalnych urządzeń i dopiero wynalezienie lunety w 1608 r. było prawdziwym przełomem w
poznawaniu wszechświata. Informacja o nowym sposobie oglądania nieba dotarła do Galileusza,
wybitnego włoskiego uczonego, który rok później skonstruował własny przyrząd.
Ulepszona luneta Galileusza pozwoliła na wiele ciekawych odkryć dotyczących Słońca i planet
naszego Układu Słonecznego. Kilka lat później niemiecki astronom Jan Kepler zaproponował inny
model
lunety.
Keplerowskie
urządzenia
znalazły
szerokie
zastosowanie
w
badaniach
astronomicznych.
W wieku XVIII i XIX powstawały coraz większe i doskonalsze lunety z lepszą optyką, gdzie
średnica obiektywów sięgała nawet 1 metra. Pod koniec XIX wieku zbudowano największą lunetę
(refraktor) na świecie, która znajduje się w Obserwatorium Yerkesa w Stanach Zjednoczonych. W
Polsce największy refraktor znajduje się w Planetarium Śląskim w Chorzowie, a powstał w
pierwszej połowie lat. 50 XX w. w zakładach Carl Zeiss Jena.
Ze względu na techniczne trudności w wykonywaniu obiektywów soczewkowych o dużych
średnicach wykorzystywanych w refraktorach, zaczęto stosować zwierciadła wklęsłe, w ten sposób
powstały teleskopy zwierciadłowe. Rozwój techniki w XIX i XX wieku sprawił, że konstruowane
teleskopy pozwalały na obserwacje coraz mniej jasnych obiektów.
W połowie XIX wieku w astronomii zastosowano nowy wynalazek – fotografię, która znacząco
poszerzyła możliwości pomiarowe i obserwacyjne teleskopów. Współcześnie kamery CCD
wykorzystywane w astrofotografii są standardowym wyposażeniem wszystkich większych
teleskopów.
Robak Maksymilian