Totalitaryzm i dyktatorzy XX wieku Martyna Wicińska Totalitaryzm to system rządów, w którym państwo kontroluje wszystkie dziedziny życia społecznego, dążąc do całkowitego podporządkowania sobie obywateli. Jednostka, stanowiąca niejako własność państwa, zostaje pozbawiona swobody myśli i wolności wyboru. Jest zmuszona do akceptacji obowiązującej ideologii i bezwzględnego posłuszeństwa władzy, którą sprawuje „nieomylny”, otoczony kultem dyktator. Ideę totalitaryzmu najpełniej realizowały faszyzm (powstał we Włoszech pod rządami Benito Mussoliniego), nazizm (skrajna odmiana faszyzmu stworzona w Niemczech przez Adolfa Hitlera) oraz komunizm (system oparty na ideologii marksistowskiej, wprowadzony w Rosji przez Włodzimierza Lenina i kontynuowany przez Józefa Stalina). Największe tryumfy systemy totalitarne święciły w pierwszej połowie XX wieku. Powstały na gruzach starego świata, zniszczonego przez I wojnę światową (1914–1918). Hannah Arendt, filozofka, twierdzi, że zarówno faszyzm, jak i komunizm zaistniały w wyniki załamania systemu klasowego. Według niej otrząśnięte z letargu, niezorganizowane masy ludzkie zaczęły dobitnie manifestować swoje niezadowolenie i opozycję wobec nowego porządku w Europie. Gwałtowny wzrost inflacji i bezrobocia oraz porażka militarna Niemiec i Austrii w I wojnie światowej spowodowały nastrój frustracji, rozpaczy oraz poczucia niesprawiedliwości. Można również powtórzyć za filozofem Piotrem Jaroszyńskim, że systemy totalitarne to konsekwencja zachłyśnięcia się utopijnymi wizjami wieku XVIII, planami gruntownej przebudowy społeczeństwa i opanowania świata. Cierpienia milionów ludzi podczas dwóch wojen światowych, obozy koncentracyjne, zjawisko Holocaustu, planowe eksterminacje ludności na wielką skalę, miliony ofiar zbrodni komunizmu i faszyzmu to skutki totalitaryzmu. Historia pokazuje, że ustrój totalitarny jest wielkim niebezpieczeństwem dla człowieka również z powodu zagrożenia, jakie niesie dla jego życia duchowo-intelektualnego. Zwykle pojawiał się w państwie człowiek lub grupa ludzi, którzy byli przekonani, iż realizowana przez nich ideologia zbawi człowieka i świat, zaś do władzy dochodzili za wszelką cenę, zwykle przez zamach stanu. Rozwój systemów totalitarnych dwudziestego wieku (rządów dyktatorskich i despotycznych ) – nazizmu i komunizmu – możliwy był dzięki trwającej rewolucji przemysłowej, powodującej coraz szybsze zmiany społeczne. Skutki Państwa objęte tą formą rządów prowadziły politykę agresywną, polegającą na ciągłych podbojach, które III Rzeszy miały dać przestrzeń życiową, zaś ZSRR wolność dla ludu. Doprowadziły zaś do tego, że odbywała się indoktrynacja nowego pokolenia w duchu ideologii państwowej, wpajanie społeczeństwu poczucia zagrożenia, militaryzacja form organizacji społecznych oraz generowanie poczucia, że jedynie utrzymanie ideologii państwowej i państwa totalitarnego jest w stanie zapewnić bezpieczeństwo. W państwie funkcjonował rozbudowany system przymusu - armia, służby specjalne i siły policyjne. Gospodarkę zaś zorganizowano wedle schematów – w komunizmie była to kolektywizacja wsi - zniesienie własności prywatnej i skupienie wszelkich dóbr w rękach państwa, system kołchozów i sowchozów; w nazizmie Totalitaryzmy przyniosły miliony ofiar na całym świecie - najbardziej brutalnym ich skutkiem było zastosowanie masowych ludobójstw na różnych narodach, eksterminacja ludności podbitej, m.in. likwidacja znacznej liczby Żydów, Romów. Skutkiem wykoślawionych ideologii stał się wybuch II wojny światowej, który doprowadził do ogromnych zniszczeń materialnych, krwawych i wyniszczajacych walk zbrojnych trwających 6 lat, a ostatecznie do zmiany sytuacji społeczno-politycznej w znacznej części globu. Adolf Hitler (1889-1945) – polityk niemiecki, przywódca III Rzeszy, kanclerz Rzeszy, przywódca NSDAP, ideolog narodowego socjalizmu, zbrodniarz wojenny. Józef Stalin, właściwie Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili – radziecki rewolucjonista bolszewicki, dyktator, polityk i zbrodniarz komunistyczny pochodzenia gruzińskiego, odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi Benito Mussolini (1883-1945) – współtwórca włoskiego faszyzmu i przywódca faszystowskich Włoch, jeden z najsłynniejszych dyktatorów XX wieku, przywódca Republiki Salo. Mao Zedong – chiński polityk, przywódca Chińskiej Republiki Ludowej w latach 1949–1976. Od 1943 szef Biura Politycznego oraz przewodniczący Komitetu Politycznego Komunistycznej Partii Chin i ideolog maoizmu Władimir Władimirowicz Putin, ros. Влади́ мир Влади́ мирович Пу́тин, wym. – rosyjski prawnik, działacz państwowy i polityk, prezydent Federacji Rosyjskiej w latach 2000–2008 i od 2012; wcześniej premier Rosji Enver Hoxha – albański działacz komunistyczny, w latach okupacji jeden z liderów ruchu oporu, od końca II wojny światowej aż do śmierci w 1985 dyktator Albanii, przewodniczący Frontu Demokratycznego Albanii oraz pierwszy sekretarz Albańskiej Partii Pracy Fidel Alejandro Castro Ruz – kubański rewolucjonista, polityk, żołnierz i adwokat. Przywódca rewolucji kubańskiej. Faktyczny przywódca Kuby w latach 1959–2008. Jedyny Kubańczyk w randze marszałka. W 1959 roku objął stanowisko premiera, a w 1965 sekretarza rządzącej Komunistycznej Partii Kuby. Społeczeństwo pozwala dyktatorom rządzić ponieważ jest ślepo zapatrzone w ich czyny. Przedstawiają je inaczej niż jest na prawdę ,myślą ze tak będzie lepiej i korzystniej dla wszystkich. Lepsza jest demokracja ponieważ każdy ma własne zdanie i decyduje tak jak chce. Nie dzieją się złe rzeczy,nie ma mordów i innych strasznych rzeczy.Każdy decyduje po swojemu tak jak mu lepiej. Demokracja (gr. dḗmos „lud”, krátos „władza” – dosł. „rządy ludu, ludowładztwo”) – jeden z typów ustroju państwa, zakładający udział obywateli w sprawowaniu władzy.Istnieje wiele wariantów demokracji. Podstawowe rozróżnienie dotyczy formy, w jakiej obywatele wykonują swoją wolę. W demokracji bezpośredniej obywatele bezpośrednio i aktywnie uczestniczą w podejmowaniu decyzji politycznych, natomiast w demokracji pośredniej (przedstawicielskiej) władza polityczna sprawowana jest pośrednio poprzez wybieranych przedstawicieli.