Ang Totoong Hari Noong unang panahon, sa isang kaharian na wala saanman, ay may isang matalinong hari na may dalawang anak. Ang hari ay matanda na kaya’t siya ay nagpasiyang iwanan na ang trono. Mgunit hindi niya alam kung sino sa dalawang anak ang pipiliing tagapagmana. Ang mas matanda niyang anak ay may angking galling sa hindi niya maaaring piliting pareho ang dalawang anak, isa lang ang kailangang maging hari. Pagkaraan ng masusing pag-iisip, nagpasiya ang matandang hari na daanin sa pagsubok ang karapat-dapat humalili sa kanyang trono. Isang araw, inimbitahan niya ang kanyang dalawang anak. “Mga prinsipe, ang bawat isa sa inyo’y bibigyan ko ng isang batang sisiw. Pumunta kayo sa isang lugar na wala ni isa man ang makakikita sa inyo at doon ay lihim ninyong patayin ang sisiw. At pagkaraan ng dalawang araw ay magbalik kayo sa akin na dala ang katawan ng patay na sisiw.” ang wika ng hari. At pagkatapos, inutusan ang dalawang anak na umalis sa lalong madaling panahon at hindi na kailangang magtanong pa ukol sa ibinigay na tungkulin. Pagkaraan ng dalawang araw, ang nakatandang anak ay dumating. “Kamahalan, dala ko na ang katawan ng patay na sisiw,” ang sabi nito. “Ako’y pumunta sa isang napakataas na bundok. Ito’y sobrang taas at walang sinumang nakakita sa akin. Doon ay pinatay ko ang sisiw tulad ng iniutos ninyo. “Magaling. Ikaw ay nagging tapat sa aking utos. Subalit hintayin muna natin ang iyong nakababatang kapatid,” ang sagot naman ng hari. Samantal, ang nakababatang prinsipe ay pumasok na hawak sa kamay ang buhay na sisiw. Ang hari ay nagulat at nagtakang tinanong ang anak, “Anong nangyari sa iyo? Bakit dinala moa ng sisiw na buhay pa rin?” Ang prinsipe ay nagsalita, “Kamahalan, ako’y patawarin ninyo. Hindi kop o kayang patayin ang kaawa-awang hayop na ito kung kaya’y pinanatili koi tong buhay.” “Ang sisiw ay napakaliit at mahina. Ito’y madaling mapapatay at wala naming makakkita sa gagawin mo,” anang hari. “Ipagpaumanhin po ninyo, Kamahalan. Sa akin pong palagay ay walang dahilan upang patayin ang maliit, bata, at mahinang nilalang na ito. Kailangan nating pangalagaan ang karapatan ng mahihina at hindi sila kailangang apihin. Totoong walang makakikita sa akin sa pagpatay sa sisiw, subalit ang aking puso ang siyang magiging saksi. Isang malupit na Gawain ang pagkitil sa buhay ng walang kalaban-laban na nilalang. kaya nga po sa halip na patayin ko ang sisiw ay pinangalagaan koi to. Dinalang buhay upang ang aking kaluluwa ay hindi akusahan ng pagiging malupit,” ang mahabang paliwanag ng batang prinsipe. Ang hari ay nasiyahan sa mga narinig subalit nagkunwaring galit pa rin. “Kailangan mo akong sundin! Dapat kang maparusahan dahil sa hindi mo pagsunod sa aking utos. At higit sa lahat, ikaw ay hindi karapat-dapat maging pinuno ng aking kaharian!” sigaw ng hari. “Kamahalan, akin pong karangalan na maparusahan nang dahil sa aking paninindigan na inaakala ko pong tama. Tatanggapin kop o ang parusa kaysa sundin ang utos na labag sa aking kalooban. Mas makabubuting maghirap dahil sa parusa kaysa mabuhay nang hindi sang-ayon sa katarungan. Mas mabuting mabuhay na hindi hari kaysa maghari nga ngunit wala naming kapayapaan sa puso. Sa inyo pong pagpapasiya ay inilalaan ko ang aking sarili, ang aking Kamahalan,” ang mahinahong salita ng prinsipe. Sa pakikinig ng mga sinabi ng nakababatang anak, hindi na naitago ng hari ang kanyang kagalakan. At siya’y nagwika: “Ngayon ay may bago na tayong hari, ngayong araw na ito ay itinatalaga ko na ang nakababatang prinsipe upang pamunuan ang buong kaharian. Siya ang totoong hari. Ang hari na may puso para sa lahat. mabuhay ang bagong hari!” Hindi nagtagal, inililipat ng matatandang hari ang kanyang trono. Ang nakababatang prinsipe ay itinalaga na bagong hari at ang kanyang nakatatandang kapatid ay nagging tagapayo. Ang kaharian ay umunlad at naging tanyag bunga ng pamamahala ng matalinong hari.