“Si Gong
Galunggong”
Si Gong Galunggong ay
isang isda. Sa maalat at
malamig na tubig-dagat siya
nakatira. Makulit at malikot ang
isdang si Gong Galunggong.
Kilos nang kilos
at langoy nang
langoy kasama
ang iba pang
isda.
Mahilig silang
lumangoy
paitaas at
paibaba.
Mahilig silang
lumangoy
paitaas at
paibaba.
Nagtatago rin sila
sa magagandang
koral at
makukulay na
halamang dagat.
Kung minsan, sa
gilid ng
malalaking bato
sila’y
naghahabulan.
Isang
araw
habang
namamasyal
Gong
si
Galunggong kasama ang iba
isda,
pang
makukulay na
nakasalubong nila ang isang
higanteng
isda
na
may
malalaking mata.
Matutulis ang
mga ngipin nito at
may mamatalim
na palikpik.
“Bilis, magtago
tayo sa bato!”
sigaw ni Gong
Galunggong sa
iba pa niyang
kasama.
Ngunit, maliksi
ang higanteng
isda.
Bago pa nakapagtago
sa bato sina Gong
Galunggong, nasa
harap na nila ang
matatalim na ngipin ng
mabangis na higanteng
isda.
“Inay ko ! Itay ko
po!” ang sigaw
ng takot na takot
na
si
Gong
Galunggong.
Parang kidlat sa
bilis na dumating
ang nanay at
tatay ni Gong
Galunggong.
Agad nilang
nilapitan ang
anak upang
iligtas sa
panganib.
Ngunit sadyang malaki
ang isda at agad na
pinalo ng buntot nito
ang mga magulang ni
Gong
Galunggong
sabay langoy palayo
sa kanila.
Walang malay na
bumagsak
angmga
magulang ni
Gong Galunggong
.
Nag-alala si Gong
Galunggong sa
nangyari. Naging
magaan lamang ang
kanyang loob nang
kumilos ang kanyang
Agad na lumapit si Gong
Galunggong sa kanyang
mga
magulang
at
nangakong hindi na
magiging malikot at
makulit.