Spoken Poetry “Mga Alaala” Hindi ko alam ko kalian ako huling pumasok rito Bakit ba naman kasing kailangan pumunta? Eh, ang layo-layo kapag nanggaling pa kami sa probinsya Basa ko sa isang libro, Ang mga sinasabi rito ay hindi naman makatotohanan Malayo sa realidad at walang katunayan Sa dami pa ng rason kung bakit Paskil sa aking mukha ang pagkabagot Hindi ko na papahabain pa Para matauhan ang ibang tao na: Kailangan ba ito? Kung marunong kang magdasal ng rosaryo Kung mayroon kayong altar sa bahay Kung maayos naman ang pakikitungo mo At alam mong mamuhay nang mapayapay Gugustuhin mo pa bang pumunta rito? Oo. Ang sagot diyan oo. Pagpasok ko sa kasangkapan ng Panginoon Kagyat kong pansin ang mga batang tulog Habang nagsasalita ang isang babae sa plataporma Tungkol sa mga bukas na donasyon Umupo ako kasama ng aking pamilya sa huling pasilyo At muling tumingala sa imahe ni Hesu Kristo At nakapagtanto Napapatawa na lang ako sa mga alaala noong ako’y bata pa lamang Nais kong pumunta sa simbahan dahil lang may pagkain pagkatapos ng misa O pwede rin naman dahil sa kasiguruhan na may gala mamayang ala-una Sa kabila ng mga ito, Natatandaan ko yung mga pagkakataon na kasama ko ang aking mga pinsan Na pumili ng mga kandila na isisindi sa Manaoag, yung puti, asul, berde, o yung lila ba? Natatandaan ko yung panahon na tumugtog ako ng violin kasama ng mga ibang estudyante Kasabay ng pag-awit ng koro, Sabay ng pagtakbo sa labas ng simabahan dahil may libreng tikoy Natatandaan ko rin yung araw na nangumpisal ako sa simbahan, Kita ko na umiyak yung isa kong kaklase Kaya’t umiyak na rin ako nung ako ang sumunod na umamin Natatandaan ko rin yung mga panahon na lumaki na ako At umuuwi lamang sa Pilipinas tuwing bakasyon, At sumasaya ako tuwing pumupunta kami sa simbahan na aking kinalakihan Nang makikita ko rin yung mga kaibigan ko noon Makalipas ng isa o dalawang taon At sa huli, natatandaan ko rin yung mga araw na nagbibisita Iglesia kami Kasama ng buong angkan ng Fernandez family Nakakalungkot, nang nagkaaway-away na lahat dahil sa rason na hindi ko alam Usapang matanda raw, pero sana, yung mga pagsasama namin ay muling maulit sa mga susunod na araw Hindi ko man natanto ang mga ito: Na lumaki ako sa tabi ng gabay ng Panginoon Na umikot yung mga magagandang alaala sa pagsasamba sa Kaniya Na naging malaking bahagi pala ang pagpunta sa kasangkapan ng Diyos Ito ang mga alaalang parang walang kahalagaan Mga alaalang hindi mauunawan hanggat hindi naranasan Mga alaalang madali nating makalimutan Nang nagkumpolkumpol ang mga ito sa gilid ng ating isipan Ito ang dahilan kung bakit matatag ang mga pilipino Buhat ng pagtitiwala at kabanatan Hugot ng mapagpakumbaba at paniniwala Sa sugat ng ating inang bayan pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan Ito ang nahbibigay pag asa sa kapwa patungo sa kadiliman: ang ating mga alaala na nagsisilbing plataporma sa ating pananampalataya. Kung kaya’t mga kabataan buksan ninyo ang puso’t isipan Nariyan lamang siya na nagbibigay suporta Kung kaya’t ngayon na mayroong pandemya a nagaganap At limitado ang ating pakikipag-ugnay sa lipunan Gamitin natin itong oras para ipagkaloob ang kahalagaan Sa pagsamba at pananalig tungo sa ating tagapagligtas Nang binigyan Niya tayo ng mga sandaliang oras Na mabatid ang kagandahan ng buhay.