Aguhon/ Kumpas
Diretso lang anak, sa kaliwa, diretso ulit. Hindi ko mabilang kung ilang beses iyang
sinabi sa akin ng aking ina noong ako'y masugid niyang tinuturuang maglakad. May mga
pagkakataong naihahakbang ko ang aking mga paa sa kung saan ang ituro niya ngunit mas
madalas iyong nagpupumilit ang mga itong pumunta sa kung saan. Malinaw pa rin sa aking
isipan kung paanong nagkakabanggaan ang aking tuhod dahil sa paekis ekis na paggalaw
ng aking mga binti dahil sa hindi ako magkaintindihan kung saan ba ang kanan at ang kaliwa.
Buti na lamang kamo at talagang masugid si ina. Pinagpatuloy niya ang paggabay sa aking
paglakad hanggang sa nakabisado ko na ang mga turo niya at umaayon na ang galaw ng
aking mga paa sa tamang direksyon.
Nasanay akong ganoon, na mayroong nagpapatnubay sa aking bawat paghakbang.
Ito ang gawin mo, ito ang makabubuti sa iyo. Ito ang tama, magtungo ka rito. Patuloy lamang
ako sa paglakad kasabay ng pagtakbo ng orasan. Hanggang dumating ang panahon na
humihina na ang mga tinig na gumagabay sa akin. Sa paghina noon, lumalakas naman ang
boses ng mundong nagsasabing. Napakalakas na tulad ng umaalingawngaw na huni ng
ibong tunog ng iyong alarm clock, marahil ay pinaparating nito na oras na upang ang isipan
ko ang mismong umalam kung saan dapat pumunta. Mahirap pala ang tumanda, nagmistula
akong isang iskawt na nawalan ng kumpas sa kalagitnaan ng kagubatan. Nang akoy tanungin
kung ano ang gustong marating at kung anong landas ang tatahakin ay walang maisagot
kundi ang kabilaang pag iling. Pag iling na nagpapahiwatig ng pangingusap na 'hindi ko po
alam'.
Kapag pala tumanda ka, haharapin mo ang mga ganoong katanungan kung saan
kailangan mong suriin ang mapa ng iyong puso at isipan nang sa gayon matukoy mo ang
destinasyon na nais mong marating. Kinakailangan ko nang suyurin ang mundo ngunit ang
tanging alam ko lamang ay ang kanan at kaliwa. Sapat ba iyon sa ganitong sitwasyon? Sa
aking pag iisip isip naalala ko ang dating ginagawa ni ina at nasagot ko ang tanong na ito na
'posible'. Dati, ang mga direksyong namumutawi sa kanyang mga labi ang aking tinatahak,
ngayon sinasabi na lamang niya ang napakraming direksyon at ako na ang bahala kung ano
ang nais kong tunghin. Sa katunayan ang kanan at kaliwa, timog o hilaga, pala ang
pundasyon ng lahat. Ang pagtitimbang sa mga ito ang aking kinakailangan sa madaling sabi,
ang dapat kong matutunan ay ang pagdedesisyon. Nakaguhit na nga pala ang mapa ng mga
posibilidad at ang kailangan ko na lamang ay alamin kung saan aayon ang aking mga paa.
Iyong landas na kapag tinahak ko ay hindi magbubungguan ang aking mga tuhod. Iyong
landas na alinsunod sa takbo ng aking isip. Hindi pala ako nawalan ng kumpas bagkus,
ngayon pa lamang ako magkakaroon nito, at iyon ay nararapat na gawa ko mismo at sa aking
mga kamay naroroon. Ganon pala, darating ang panahon na kailangan mong magdesisyon.