Ang layunin ng isang paaralan ay makapagproduce ng mga estudyanteng kayang makipagsabayan sa
buong mundo sa mga aspeto ng kakayahan, katalinuhan, talento, at kaalamanan. Ang isa pang layunin
ng isang paaralan ay ang tulungan ang mga estudyante na gamitin ang kanilang nalalaman sa
pamamagitan ng pagturo ng mga iba't ibang bagay. Una, dahil magagamit ng mga estudyante ang
"STOCK KNOWLEDGE" sa future. Pangalawa, upang malaman ng mga estudyante kung ano ang mga
bagay na bumuo sa mundo gaya ng Science at may ibang subjects ang hindi nagagamit sa pang araw
araw pero kahit papaano may karagdagang impormasyon ang mga estudyante. Ang pinakahuling layunin
ng isang paaralan ay hubugin ang kagalingang taglay ng bawat isa. Dito lalong nahahasa ang bukod
tanging mayroon ang isang bata, kasamang nahuhubog dito ay ang sariling disiplina.
Sa panahon ngayon may mga taong nakapag-aral nga, ngunit wala namang
mabuting asal. Yong puntong nakapagtapos nga sila ng magandang kurso,
ngunit hindi naman umaakto ng maayos ayon sa kanilang pinag-aralan. Sa
mahaba-habang panahon na lumipas, natutunan kong Pahalagahan ang
Edukasyon. Para sa akin kasi, ang Edukasyon ay hindi lang pataasan ng marka o
ng natapos na kurso. Kailangan mo ring panindigan na talagang may Pinagaralan ka. Kailangan mong matutunan kung paano rumespeto ng ibang tao at
kung paano irespeto ang sarili mo. Edukasyon ang masasabi kong pinakamatibay na pundasyon. Para sa akin napakahalaga nito, dahil ito lang ang daan
upang makamit natin ang ating mga mithiin. Edukasyon ang magsisilbing tulay
natin sa pag-abot ng ating mga pangarap. Kaya nitong baguhin ang buhay ng
isang tao. Kapag may pinag-aralan ka, madali na lang para sa’yo na abutin at
kamtin ang hinahangad na tagumpay.
Ang Edukasyon ang pinakamahalagang pamana ng ating mga magulang. Lahat
ng bagay sa mundo ay lumilipas, pero ang Karunungan kailan man ay hindi
kumukupas. EDUKASYON lamang ang NATATANGING bagay na hindi MAAAGAW ninuman. Hindi SAPAT na NAKAPAGTAPOS ka lang, kasi para sa’kin
kailangan BAONIN mo rin ang KARUNUNGANG natutunan mo sa loob ng PAARALAN.
Ang unang layunin ng Edukasyon ay upang magkaroon ng kaalaman sa mga
bagay-bagay at impormasyon sa kasalukuyan, sa hinaharap at sa kinabukasan. Ito
ang nagsisilbing mekanismo na humubog sa isipan at damdamin at
pakikipagsalamuha sa kapwa ng isang tao. Ito rin ang dahilan ng mga mabubuti
at magagandang pangyayari sa ating mundo at ginagalawang kapaligiran. Ang
Edukasyon ay mahalaga sapagkat ito ay nagiging daan sa isang tao upang
magkaroon ng mga kaalaman tungkol sa kanyang buhay, pagkatao at
komunidad na ginagalawan. Ito ang naghuhubog ng mga kaisipan tungo sa
isang matagumpay na mundo na kailangan ng bawat isa upang lubusang
mapakinabangan ang daigdaig at malaman ang mga layunin nito.
Sa aking labindalawang taon na pananatili sa loob ng paaralan, masasabi kong
ako ay parang nasa isang paraiso. Bagamat hindi sa lahat ng pagkakataon ay
masaya ako, maraming pagkakataon naman sa aking buhay ang nagpapaunawa
sa akin na ang edukasyon ay patuloy na umaangkla sa aking pagkatao at maging
sa aking kalapit na hinaharap. Ito rin ay patuloy na nag-iiwan ng hindi mga
matatawarang implikasyon ng pagbabago sa aking pagkatao na siyang dahilan
kung bakit ganito ako katatag ngayon. Bukod sa mga karaniwang talakayin,
prinsipyo at pang-akademikong layunin na siyang ipinapabatid ng edukasyon, ito
rin ang nagsilbing balangkas upang mabuksan ko pa ang lagusan sa kabilang
ibayo. Mula dito ay binigyan din ako ng pagkakataon upang makakilala ng iba’t
ibang deskripsyon ng aking kapwa tao at mga karanasang aking daldalhin
habambuhay. Ito ay ang aking karanasan noong ako ay nasa ika-4 na baitang.
Ang karanasan na marahil para sa akin ay mapanglaw at natatangi lamang.
Isa akong walang kwentang mag-aaral. Oo, tama ang nababasa mo. Wala akong
ibang inisip noon kundi ang makawala sa paaralan na kapara ng isang bartolina
sa akin ay nagbibigay lamang ng pasakit at matinding paghihirap. Ang tanging
namumutawi na lamang sa aking isipan noon ay ang pagpasok buhat sa
kagustuhan ng aking mga magulang. Naaalala ko pa noon na sa tuwing darating
ang katapusan ng Marso ay wala akong ibang ginawa kung hindi ay panoorin na
lamang ang aking mga kaklaseng maglakad sa harapan ng entablado kasama ng
kanilang mga magulang upang tanggapin ang kanilang mga parangal. Gustuhin
ko mang itago ang aking nararamdaman, subalit ito ay pilit na kumakawala at
ako ay tila isang ibon na sa piitan ay nananahanan. Hindi man hayag sa aking
mga magulang ang kanilang pangingimbulo subalit nararamdaman ko ito.
Pinipilit ko itong labanan subalit wala akong magawa. Napakalakas ng
enerhiyang ito at siya ring enerhiya ang unti-unting sumisipsip sa aking pagasang makapagbagong buhay. “Bakit kahit na anong gawin ko ay wala pa ring
nangyayari?” ito ang katanungan na patuloy na sumisilab sa aking mura at
gahasang isipan.
Sinusubukan ko ang lahat ng aking makakaya. Sinubukan kong magsipag at
umayon sa kung ano ang pamantayan sa aming klase. Lahat ng ito ay hindi
naging madali sa akin. Sapagkat noo’y wala pa akong kabatiran patungkol sa
mahalagang papel ng edukasyon sa aking magiging kinabukasan. Wala pa akong
alam sa edukasyon maliban sa ito ay “mahirap at walang kwenta”. Nagdaan ang
maikling panahon at dito ay nakilala ko si Ginang Adora Madayag. Ang aming
guro sa asignaturang Filipino. Siya ay may edad na sa panahong iyon subalit
napakalakas ng kanyang impresyong iniwan sa akin. Hindi ko maipaliwanag
subalit dahil sa kanyang mga pangaral ay tila unti-unting nagbago ang pagtingin
ko sa aking sarili na noo’y walang pakialam sa halaga ng edukasyon. Sa kanya ko
rin natutuhan na hindi lamang pala akademikong kaalaman ang batid na
ipamalita ng mga talakayin sa paaralan bagkus ay naglalayon din itong bigyan
ang lahat ng pagkakataong makabuo ng pagkakaibigan at pamilya sa lahat ng
aspektong sinasaklawan nito. Hindi lang dapat kaalaman ang ating panghawakan
mula sa ating mga guro nararapat ding maunawaan natin ang tunay na
karunungan mula dito. Sa markang “90” ako nagsimulang yumabong at
nagpatuloy sa pagkamit ng aking mga adhikain sa paaralan. Hanggang ngayon
sa kasalukuyan, patuloy pa rin akong naglalakbay papalapit sa aking mga
pangarap sa buhay.
Ang karanasang ito ang nagturo sa akin kung paano umunlad hindi lamang sa
aking mga markang nais matamo subalit nakaanib na rin dito ang mga prinsipyo
at impresyong hindi na maiaalis sa aking puso’t isipan sa kalagitnaan ng aking
paglalakbay sa mundong ibabaw. Nawa’y lubusan nating mabatid na sa ibayo ng
mga pamantayang sumasaklaw sa kultura ng edukasyon, ang layon nitong
magbigay ng magaganda at makabuluhang karanasan ang magsisilbing
proteksyon at sandata natin sa pakikidigma sa ating mga sarili at sa kung ano
mang pagbabagong nakaukit na sa ating panahon.