Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα και η Ιταλία λόγω της γειτνίασης είχαν διαχρονικά πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις και επιρροές. Κατά τη μακρά μεταπολεμική περίοδο οι δύο χώρες περνούν από διάφορες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πνευματικές φάσεις εξέλιξης. Στην Ελλάδα η μεταπολεμική γενιά σημαδεύεται από τα ιστορικά γεγονότα ενώ τα βιώματα του πολέμου και της δικτατορίας γίνονται θέματα στη λογοτεχνία. Στην Ιταλία το ενδιαφέρον για τους Έλληνες συγγραφείς είναι σημαντικό καθόλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Ιταλοί λογοτέχνες εμπνεόμενοι από τις πολιτικές εξελίξεις εκφράζουν τη συμπόνια και την αλληλεγγύη τους προς τους Έλληνες μέσα από μια έντονη μεταφραστική δραστηριότητα. Συγκινούνται από τους αγώνες των Ελλήνων και εκφράζουν συμπάθεια για τη δυστυχία της Ελλάδας. Μέσα στο ταραγµένο ιστορικό πλαίσιο της εποχής εκείνης μεταφράζουν πληθώρα λογοτεχνικών έργων εκδηλώνοντας έτσι τη συμπαράστασή τους. Ο δρόμος ανοίγει ήδη από την δεκαετία του 30, με την μετάφραση του έργου του Καβάφη να κατακτά συνεχώς έδαφος, εξαιτίας εν μέρει της κοινής Αιγιπτιώτικης καταγωγής του με τους Ιταλούς Ungaretti και Marinetti. Το ιταλικό μεταφραστικό ενδιαφέρον για τη νεοελληνική λογοτεχνία κατα την μεταπολεμική περίοδο επικεντρώνεται κυρίως στα έργα των συγγραφέων της γενιάς του ‘30. Συγκεκριμένα ως προς την ποίηση του 20ού αιώνα το ενδιαφέρον επικεντρώνεται σε τρεις κεντρικές μορφές της, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Γιάννη Ρίτσο. Σημειώνεται επίσης ενδιαφέρον για τον Ηλία Βενέζη, καθώς το 1947 μεταφράζεται από τα γαλλικά το μυθιστόρημά του με τίτλο “Νούμερο 31328”. Όσον αφορά τον Σεφέρη, αξίζει να σημειωθεί ότι η διαμονή του στην Ιταλία ως πρέσβης της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης οδήγησε στην δημιουργία μιας στενής σχέσης με την χώρα, κάτι που φυσικά συνέβαλε στη θετική μεταφραστική του τύχη εκεί από το 1949 και μετά. Το 1952 μεταφράζεται το “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” του Ελύτη. Αργότερα η Ιταλία αποδεικνύει έμπρακτα ότι γνωρίζει, κατανοεί και συμμερίζεται τους ελληνικούς προβληματισμούς, προσφέροντας φιλοξενία και εκδοτική υποστηριξη σε αντιφρονούντες λογοτέχνες κατα την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Στα χρονια αυτα μεταφράζονται έργα του Ρίτσου, του Σαμαράκη, του Αναγνωστάκη και του Βασιλικού. Το ευρύ ενδιαφέρον για την ποίησή τους επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την ιδεολογική τους ταυτότητα και το τότε ισχυρό ενδιαφέρον των Ιταλών για την Ελλάδα, λόγω της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας και των συναισθηματικών αντιδράσεων που αυτή προκαλούσε στο εξωτερικό. Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στα “Σικελικά ποιήματα” του Νικηφόρου Βρεττάκου που κυκλοφορούν σε δίγλωσση ελληνοιταλική έκδοση το 1970. Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι Ιταλοί λογοτέχνες της μεταπολεμικής περιόδου παρακολουθούν την πνευματική και λογοτεχνική κίνηση της Ελλάδας. Το ενδιαφέρον τους είναι συνυφασμένο με ισχυρό πνεύμα αλληλεγγύης προς τους Έλληνες και συνοδεύεται από μια πλούσια μεταφραστική παραγωγή. Η ανοδική πορεία που σημειώνει η μεταφρασμένη Ελληνική Λογοτεχνία στη γείτονα χώρα στον 20ο αιώνα και μάλιστα σε στιγμές κρίσης, αποδεικνύει για άλλη μια φορά την στενή πολιτιστική σύνδεση των δυο χωρων.