APR
5
The MVP Process: χωρίς τον Embiid
Τέτοιον καιρό συνήθως έχουμε αποκτήσει μια καθαρή εικόνα των υποψηφίων για το
βραβείο του MVP της Κανονικής Περιόδου. Είναι η στιγμή που οι δρομείς ολοκληρώνουν
μια διαδρομή 82 αγώνων κι αφήνουν την τελευταία στροφή για να μπουν στην τελική
ευθεία του τερματισμού. Αφήνουμε τις λιγότερο ισχυρές περιπτώσεις υποψηφίων,
φιλτράρουμε τα κάθε λογής στατιστικά που επιπλέουν στην επικαιρότητα, αποδίδοντάς
τους μια ρεαλιστική διάσταση, εφόσον υποστηρίζουν ένα επιχείρημα υπέρ της μιας ή της
άλλης περίπτωσης. Προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε την προσωπική ταύτιση με τον σταρ
που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην παγίδα ενός προπαγανδιστικού κηρύγματος.
Ξεκινά συνήθως με μία λίγο-πολύ αναμενόμενη ομάδα παικτών, η οποία διευρύνεται
καθώς οι ομάδες τρέχουν μερικά σερί ή ακόμα κι εβδομάδες φορμαρίσματος στην
καλύτερη. Μαζεύεται σε διαστάσεις λίγο πριν το all-star game και αποκαλύπτεται οριστικά
τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου, του πιο απαιτητικού μήνα του πιο ανταγωνιστικού
Πρωταθλήματος.
Ο ενθουσιασμός σε κάθε νέο ξεκίνημα είναι έκδηλος, τα μάτια στραμμένα σε πολλές
περιπτώσεις: στον Kawhi, που σχεδόν μετά έναν χρόνο απουσίας συνεχίζει από το
σημείο που είχε σταματήσει στο παρκέ (Spurs- MVP level) πλέον ως μέλος μιας έτοιμης
ομάδας που έχει ως στόχο Τελικούς Περιφέρειας, τον πεινασμένο για μπάσκετ Embiid,
που ως 25χρονος βετεράνος ήδη με 2,5 σαιζόν χαμένες, βλέπει τον χρόνο να κυλάει…
πιο γρήγορα, τον Γιάννη με το work ethic που τον χαρακτηρίζει και τη χρόνο-με το-χρόνο
βελτίωσή του που τρομάζει, τον Harden με περίσσεια όρεξη πεισμωμένο όσο λίγοι να
κερδίσει τους Warriors στα Playoffs, τον Westbrook που δε σταματάει ποτέ και δε
φοβάται κανέναν, τον Lebron, που εντυπωσιάζει με τον συνδυασμό ωριμότητας,
μπασκετικού IQ και αθλητικότητας ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία, τα δύο πρωτοπαλίκαρα
των Warriors που επηρεάζουν περισσότερο από τον καθένα στην ομάδα το status της
ανταγωνιστικότητάς της: ο KD κι ο Steph. Τον ανανεωμένο Oladipo, που οδηγούσε τους
Pacers σε πορεία πρωταθλητισμού σε μια απροσδόκητη πορεία πριν πέσει ηρωικά.
Ποιος αντέχει όμως μέχρι τέλους; Ποια ομάδα μπορεί να καλλιεργήσει τις κατάλληλες
συνθήκες που θα προσφέρουν τη δυνατότητα σε έναν σούπερσταρ να την οδηγήσει όσο
πιο ψηλά; Ποιος μπορεί να κάνει την ομάδα του καλύτερη, παίζοντας ανταγωνιστικό
μπάσκετ, φέρνοντας νίκες, αναδεικνύοντας μέσα από το μπάσκετ κι άλλους σημαντικούς
συμπρωταγωνιστές, δίνοντας μερικές σπουδαίες παραστάσεις μέσα στη χρονιά-τροφή
για την σύντομη μνήμη των μπασκετόφιλων; Ποιο είναι το πιο αντικειμενικό κριτήριο για
την
ανάδειξη
του
MVP;
Ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζουν κάπως βαρετές οι περιπτώσεις που οι τελικοί
υποψήφιοι με ρεαλιστικές πιθανότητες κατάκτησης είναι μόνο δύο, ειδικότερα δε όταν
εννοείται σημαντική απόσταση μεταξύ τους στο positioning της μπασκετικής τους αξίας
μέσα στο μυαλό του κοινού. Από την άλλη, το «debatable επιχείρημα» στο ΝΒΑ ανάμεσα
σε δύο αμοιβαία αποκλειόμενες επιλογές είναι ίσως ό,τι καλύτερο υπάρχει στο αθλητικό
twitter σήμερα, πίσω μόνο από μία οποιαδήποτε NFL Sunday με 4+ touchdowns από τον
Patrick
Mahomes.
Φέτος, ευτυχώς, συμβαίνει μόνο το τελευταίο, στον υπερθετικό του βαθμό μάλιστα: δύο
τελικοί υποψήφιοι, σχεδόν ισάξιοι στα μάτια των περισσότερων για να κατακτήσουν το
Maurice Podoloff για το 2019, με μεγάλες ατομικές επιδόσεις, σπουδαίες παραστάσεις
καθ’ όλη τη διάρκεια της σαιζόν, σούπερ στατιστικά, ανάμεσα σε δυνατά ρεκόρ ομάδων
σε μια από τις πιο ανταγωνιστικές χρονιές που μπορώ να θυμηθώ σε Δυτική (για τη
Western το προσυπογράφω), αλλά και Ανατολική Περιφέρεια. Η πορεία τα έφερε έτσι
που το βραβείο φέτος... οφείλεται σε έναν εκ των Γιάννη και Harden.
Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός στην παρουσίαση των υποψηφιοτήτων
δηλώνοντας από πριν μοιρασμένος στα δύο όσον αφορά την προσωπική συμπάθεια,
αφού αμφότεροι αποτελούν δύο από τους αγαπημένους μου παίκτες μπασκετικά,
ψυχαγωγικά, αλλά κι ως προσωπικές ιστορίες.
Ο μύθος που κατέληξε σε παραμύθι πριν γίνει ένας άθλος: ο Harden στον πλανήτη
Άμυνα
Μερικά χρόνια πίσω ο Harden εκτός από το σήμα-κατατεθέν stepback του, είχε άλλη μια
φήμη να συνοδεύει το όνομά του. Ακόμα πριν φτάσουμε στο χρονικό σημείο που
ξεκαθάρισε-ας πούμε- ο κανονισμός σχετικά με τον τύπο προσπάθειας για σουτ που
ανταμείβεται με ελεύθερες βολές. Τα βιντεάκια που αποδοκίμαζαν τον Harden ότι
παρουσιάζει μια διάθεση προκλητικά αδιάφορη στην άμυνα είχαν κατακλύσει το
διαδίκτυο. Ήταν τότε που δε δίσταζε να αυτοανακηρυχθεί σε MVP με δηλώσεις που
ξεχείλιζαν αυτοπεποίθηση ότι δικαιούται το βραβείο, στηρίζοντας κάτι τέτοιο στην
πεποίθηση ότι ο καλύτερος επιθετικός παίκτης… μάλλον πρέπει να είναι και ο MVP της
χρονιάς. Κάτι που ίσως έστεκε στο NFL (όπου υπάρχει σαφής διαχωρισμός στα βραβεία
που μοιραία φτάνουν συχνά στα χέρια ενός Quarterback σε αυτή την ιδιότυπη
παράλληλη διπλή υποψηφιότητα), αλλά ιστορικά δεν είναι το μοναδικό και απόλυτο
κριτήριο στο σπορ του. Πρόσφατο παράδειγμα: η ψηφοφορία για τον καλύτερο του 2017
υποτίθεται ότι παιζόταν στα ίσα, αλλά κατέληξε σε θρίαμβο για τον Westbrook. Ο Harden
είχε πάρει το μήνυμα: ο κόσμος, ο τύπος, το ΝΒΑ ως οντότητα χρειάζεται κάτι
περισσότερο από αυτόν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αρκετό, οπότε ο μόνος τρόπος ήταν η
αύξηση
του
επιπέδου
προσπάθειας.
Η προσπάθεια αυτή οδήγησε πέρυσι τους Rockets στο καλύτερο ρεκόρ και μαζί με αυτό
έφερε το πρώτο MVP της καριέρας του στον Harden. Ο «δράκος» δεν υπήρχε πια, το
παραμύθι με την άμυνα είχε τελειώσει, το κυνήγι για το βραβείο του Πολυτιμότερου
Παίκτη είχε σταματήσει, έχοντας μετατραπεί σε έναν μαραθώνιο 82 αναμετρήσεων για το
καλύτερο ρεκόρ και την απόκτηση του πλεονεκτήματος απέναντι στους Warriors. Μέγιστη
προσπάθεια μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, όλη η συγκέντρωση πνεύματος και
σώματος για την ατομική βελτίωση και την αποδοτικότερη ομαδική συνεργασία. Η
απώλεια της σειράς στους τελικούς της Δυτικής έδωσε την αφορμή για ακόμα μεγαλύτερη
διάθεση για εξέλιξη. Αυτό ήταν ο Harden της χρονιάς που διανύουμε: μια μετουσίωση
ενός πνεύματος, που έχει εισπράξει τις απαιτήσεις των συνθηκών που επικρατούν στο
κορυφαίο επίπεδο της μπασκετικής πραγματικότητας, σε πράξεις εντός και γύρω από το
παρκέ.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε αρκετές ώρες για τον φετινό Harden σε όρους επιδόσεων
(σκοράρισμα), επιθετικού ρεπερτορίου (κινήσεις που θα δεις να μιμούνται μικροί και
μεγαλύτεροι σε κλειστά και ανοιχτά), ψυχαγωγίας (μιλάμε για sport εξάλλου, πέρα από
την απλοϊκή κατηγοριοποίηση του μπάσκετ σε άθλημα) ή τέχνης -γιατί όχι (αν δεν
ανακηρυχθεί σε Τέχνη ο ρόμβος «επικοινωνία-συγχρονισμός-συνεργασία-αρμονία
κινήσεων» μεταξύ Harden-Capela στο pick n roll δε συνεχίζω!), πόσο μάλλον δε για την
στατιστική αποτύπωση αυτής της κορυφαίας-σε ατομική προσπάθεια- χρονιάς και των
ρεκόρ που ήρθαν. Ίσως το πιο όμορφο τέλος σε αυτόν τον προσωπικό αγώνα για τη
μέγιστη διάκριση που δίνει ο Harden, είναι η μεταμόρφωσή του από έναν παίκτη που τρία
χρόνια πριν απαιτούσε με ίδια λόγια να του αποδοθεί το Βραβείο για πράξεις που είναι
συνδεδεμένες με αυτό αλλά (μάλλον) δεν είχε κατακτήσει, στον παίκτη που οι λόγοι των
άλλων εξυμνούν την ουσία όσων πράξεων έχει προσφέρει φέτος, χωρίς αυτές να
φαίνεται να τον απασχολούν στο ελάχιστο. Κοινωνική αναγνώριση και υστεροφημία:
κερδίζεται όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, χωρίς να είναι στις δυνάμεις σου να το
επηρεάσεις.
Ο
Harden
ωρίμασε,
αυτό
είναι
γεγονός.
Αυτό που δεν πίστευα ότι θα άκουγα κάποτε όμως, είναι ότι θα φτάναμε στο σημείο να
κυκλοφορούν επιχειρήματα που στηρίζουν την άποψη ότι ο Harden του 2019 μπορεί να
λογίζεται ως κορυφαίος αμυντικός (όχι Αμυντικός της Χρονιάς) και μάλιστα δικαιούται να
του αποδίδεται μερίδιο της υποψηφιότητάς του ως MVP… από τη φετινή αμυντική του
παρουσία. Πόσο αλήθεια μπορεί να είναι κάτι τέτοιο ή πόσο ενέργεια marketing από το
PR των Rockets και το fanbase τους θα το κρίνει ο καθένας μας. Αλήθειες θα ψάξουμε.
Από τον Ιανουάριο ακόμα έβρισκες σχόλια όπως το παρακάτω, που ακόμα κι αν δε σε
έπειθαν απόλυτα, σίγουρα σου κινούσαν την περιέργεια να παρακολουθήσεις πώς θα
εξελιχθεί το φαινόμενο «Ο Harden της Αμύνης» στη συνέχεια. Το eye test συνηγορούσε
πάντως θετικά, τον Γενάρη των Rockets τον παρακολουθήσαμε από κοντά, ήταν ένα
σπάνιο θέαμα από κάθε άποψη…
Με αφορμή το παραπάνω μπήκα στα advanced stats του NBA όπου υπάρχουν
κατηγοριοποιημένα στατιστικά παικτών ανάλογα με τον τύπο κάθε αμυντικού play ανά
κατοχή (ως «κατοχή» στο εξής μπορεί να αναφέρεται η ατομική άμυνα σε μια κατοχή από
παίκτη αντίπαλης ομάδας). Η περιέργεια και η διάθεση να εξορθολογίσω τα στατιστικά
που εμφανίζονταν κατά καιρούς μπροστά μου με κίνησαν περισσότερο. Ως γνωστόν τα
νούμερα δε λένε πάντα την αλήθεια.
Φως στο τούνελ, μ’ ένα spreadsheet κι έναν φακό
Για τις ανάγκες της έρευνας από τον αρχικά εμφανίσιμο πληθυσμό της Βάσης (που έχει
by default ελάχιστο κριτήριο συμμετοχής για έναν παίκτη τα 10 λεπτά/αγώνα και
τουλάχιστον 10 κατοχές/τύπο αμυντικής φάσης) επιλέχθηκε να καταλήξουμε σε μια πιο
συγκεκριμένη βάση, εφαρμόζοντας ως ελάχιστο κριτήριο τα 20 λεπτά/αγώνα και
τουλάχιστον 60 αγώνες κατά το χρόνο που βρίσκονταν καταχωρημένα τα στατιστικά
(ματς που έγιναν μέχρι και την 31η Μαρτίου). Ο λόγος είναι ότι αναζητούμε με όρους
greatness, όχι τόσο ανάμεσα σε ρολίστες, αφού κατά τη γνώμη μας δεν είναι αρκετά
αντικειμενικό να εξισώνεται κάποιος που αγωνίζεται 35 λεπτά με κάποιον που έχει
περιορισμένο ρόλο και συμμετοχή, ανεξαρτήτως της σημαντικότητας της συνεισφοράς
του. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον εκτός τους σκοπού της εργασίας.
Πρώτη σκέψη ήταν να εξακριβώσω την εικόνα που είχα ο ίδιος, ότι ο Harden αποτελεί
πλέον αξιόλογο προσωπικό αμυντικό σε ποσταρίσματα αντιπάλων στη ρακέτα, αλλά και
πού βρίσκεται σήμερα σε σχέση με τα στατιστικά που είχαν προκύψει νωρίτερα τον
Γενάρη. Στη συνέχεια επιλέχθηκαν και τα isolation plays, αφού θεωρούνται δύο από τις
πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η διάθεση
(και ικανότητα) για προσωπική άμυνα αποτυπώνεται αρκετά σε αυτόν τον τύπο φάσεων,
αλλά είναι και δύο τύποι plays στους οποίους έχουμε δει τον Harden φέτος αρκετά.
1. Τα στοιχεία για την άμυνα Post-up καταστάσεις προέκυψαν από τον πληθυσμό παικτών που έχουν αγωνιστεί σε
τουλάχιστον 60 ματς στη χρονιά σε μία ομάδα, για περισσότερο από 20 λεπτά/αγώνα και για τις περιπτώσεις που έχουν
επιχειρηθεί τουλάχιστον 0.3 σουτ/αγώνα κατά μέσο όρο από προσωπικό αντίπαλο σε αυτόν τον τύπο άμυνας.
2. Τα στοιχεία για την άμυνα σε Isolation καταστάσεις προέκυψαν από τον πληθυσμό παικτών που έχουν αγωνιστεί σε
τουλάχιστον 60 ματς στη χρονιά σε μία ομάδα, για περισσότερο από 20 λεπτά/αγώνα κι έχουν επιχειρηθεί τουλάχιστον 0.3
σουτ/αγώνα κατά μέσο όρο από προσωπικό αντίπαλο σε αυτόν τον τύπο άμυνας.
3. Τα στοιχεία για την άμυνα σε Spot-up καταστάσεις προέκυψαν από τον πληθυσμό παικτών που έχουν αγωνιστεί σε
τουλάχιστον 60 ματς στη χρονιά σε μία ομάδα, για περισσότερο από 20 λεπτά/αγώνα.
4. Τα στοιχεία του NBA.STATS δεν υπολογίζουν αθροιστικά τα plays για τους παίκτες που ανταλλάχθηκαν μες στη χρονιά.
Οι αλλαγές στο ranking από αυτές τις περιπτώσεις επισκοπήθηκαν και κρίθηκαν ότι επιδρούν ελάχιστα στη συνολική εικόνα
που παρουσιάζεται.
Post-up
καταστάσεις
Πολλές φορές ελλείψει Capela (πριν γίνει το trade για τον Faried) η ομάδα του D’Antoni
έπαιζε στο παρκέ με τον Harden και με τον αμέσως πιο ψηλό-και-δυνατό παίκτη να είναι
ο Danuel House. Αναγκαστικά βρέθηκαν αρκετές φορές στην κατάσταση που ο Harden
έπρεπε να επωμιστεί το μαρκάρισμα το πιο δυνατού παίκτη της αντίπαλης ομάδας που
αγωνιζόταν στην παραδοσιακή θέση 4/5.
Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί αν αναλογιστεί κάποιος τη γενική εικόνα που είχε ο Harden
πριν μερικά έτη. Φέτος κατατάσσεται 6ος στους προσωπικούς πόντους από αντίπαλο
ανά φάση (PPP) και 5ος στην πιθανότητα σκοραρίσματος εναντίον του επί τοις % (34%).
Οι προσωπικοί του αντίπαλοι σουτάρουν με 36,7% απέναντί του, κάτι που αποτελεί την
15η καλύτερη επίδοση ανάμεσα σε 137 παίκτες του πληθυσμού, όπως εξ’ άλλου και η
θέση που κατέχει στο ποσοστό (22%) που η άμυνά του προκαλεί κάποιο λάθος (TOV
freq%). Το γεγονός ότι η Post up άμυνα αποτελεί 20,1% των συνολικών αμυντικών
φάσεών του φέτος, ενισχύει την άποψη ότι ο Harden έχει πλέον ξεπεράσει το επίπεδο
ενός
απλά
καλού
αμυντικού
με
πλάτη.
Isolation
plays
Με ενδιαφέρον πήγαμε στην επόμενη κατηγορία των επιθέσεων απομόνωσης που
δέχεται ο Harden, αφού αποτελούν το 15,1% του συνόλου των αμυντικών του ενεργειών.
Συνεχίζει να προκαλεί λάθη στον αντίπαλο με μεγάλο ρυθμό (13% περίπου, 26ος ), αν
και δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικός γενικότερα στο να σταματάει το καλάθι, όπως στο
ποστ. Παρόλα αυτά βρίσκεται και πάλι στο υψηλότερο 1/3 της αύξουσας κατάταξης του
πληθυσμού (37ος, 47ος και 57ος στις αντίστοιχες κατηγορίες που σχολιάσαμε
παραπάνω), αν και οριακά, που μόνο ως διάκριση θα μπορούσαμε να εκλάβουμε. Ο
συγκεκριμένος πληθυσμός περιλάμβανε 145 παίκτες.
Προσθέσαμε μία ακόμα κατηγορία, αφού το 35% των αμυντικών του ενεργειών,
συγκεντρωμένο στις παραπάνω στατιστικές ίσως δεν είναι αρκετό για την απόκτηση μιας
γενικότερης
αντικειμενικής
άποψης.
Spot
Up
άμυνα
Ως τέτοια ορίζουμε την άμυνα πάνω σε σουτ από παίκτη που δεν κάνει ντρίμπλα, ούτε
έχει τρέξει με σκοπό να ξεμαρκαριστεί για να σουτάρει επί τόπου μετά από πάσα. Είναι οι
καταστάσεις που ο παίκτης είναι στημένος περιμένοντας τη μπάλα για να σουτάρει.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, αφού συνήθως σε αυτήν την κατηγορία
φαίνεται πόσο καλά close outs κάνει ένας παίκτης και την οποία πολλές φορές
συνοψίζουμε εννοιολογικά με τη φράση «περιφερειακή άμυνα». Το 30,6% της
συμμετοχής του Harden σε αυτήν την κατηγορίας μας εξυπηρετεί εδώ, αφού μαζί με τις
προηγούμενες αθροίζει περίπου στο 66% των συνολικών plays, ποσοστό αρκετά μεγάλο
για σχετικά ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Όπως φαίνεται οι καταστάσεις αυτές αποτελούν τον τύπο άμυνας στον οποίο
δυσκολεύεται περισσότερο ο Harden, κάτι απολύτως φυσιολογικό όμως για έναν παίκτη
που έχει usage της τάξης του 41% περίπου στις επιθέσεις της ομάδας του (μόνο ο
Westbrook πρόπερσι είχε υψηλότερο, βλ. 41,7%). Δεν ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε.
Ανάμεσα σε 147 παίκτες των κριτηρίων που επιλέξαμε, βρίσκεται περίπου στη μέση της
κατάταξης επιτρέποντας ποσοστό 53% στους αντιπάλους, που θεωρείται όμως αρκετά
«γενναιόδωρο».
Αφήσαμε για το τέλος περί Harden κι άμυνας το twit-που-δεν-έκανε-ποτέ ο Rick Pitino: ο
superstar των Rockets είναι δεύτερος φέτος στην κατηγορία των αποκρούσεων (τα
deflections ντε!) πίσω από τον PG13, αν και θα θέλαμε το database να έδειχνε που
βρέθηκε ο Lord Covington συνολικά με τις δυο ομάδες του, έστω στο per game (πάντα
είναι δυνατός, αν και φέτος έχασε πολλά ματς στο δεύτερο μισό).
Αν κρατάω κάτι από όλο αυτό τον πονοκέφαλο με τα νούμερα και τα στατιστικά που
παρουσίασα και είχατε την πυγμή να αντιπαρέλθετε, είναι η πιστοποίηση για τη σαφή
βελτίωση του Harden στην άμυνα, που ασφαλώς υπάρχει και πίσω από τους
ανεβασμένους ετήσιους μέσους όρους του, κυρίως όμως… η ανακάλυψη (από ανάγκη
του D’ Antoni ή τύχη δε μπορώ να γνωρίζω… ίσως να μη μάθουμε και ποτέ) ότι είναι
ένας εξαιρετικός post defender σήμερα. Αν και πιστεύω ότι οι αμυντικές επιδόσεις θα
μπορούσαν να του έδιναν την τιμή να συμπεριληφθεί στην 2η all-defensive team (ίσως
προσωπικά να τον ψήφιζα) πιστεύω ότι ακόμα δε μπορεί να μπει στη συζήτηση για
defensive player (όπως υπήρξε για αρκετά χρόνια ο Jordan) ή για «defensive something
wow». Θα τον πω «defensive presence» και ποντάρω ότι η συνολική παρουσία του στο
πίσω μισό του παρκέ, μπορεί να μετρήσει αρκετά για να του δώσει πόντους στο debate
για το φετινό MVP.
Διαστημικός
στη
σφαίρα
άνεσής
του
Η ενασχόληση του Harden με την άμυνα έχει ομοιότητες με την περίπτωση ενός
εξωγήινου που επισκέπτεται για πρώτη φορά τον πλανήτη μας. Σε καμμία περίπτωση
δεν ήταν εξοικειωμένος με την άμυνα, όσο άνετος ήταν και παραμένει με τη μπάλα στα
χέρια. Χτυπώντας την, αργά και σχεδόν-βαριεστημένα πριν πλησιάσει την γραμμή του
τριπόντου και εκραγεί, βρίσκεται στο στοιχείο του. Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε σίγουρα
εάν θα είναι ο πρώτος παίκτης μετά τον Michael Jordan που θα σπάσει το φράγμα των
36 πόντων ανά παιχνίδι σε μια ολόκληρη σαιζόν. Αν τα καταφέρει θα γίνει μόλις ο
τέταρτος παίκτης πίσω από Wilt, Baylor και MJ, που θα πετύχει κάτι τέτοιο. Ίσως αυτό
και μόνο να αποτελέσει για ορισμένους τη δική τους ψήφο για τον Πολυτιμότερο.
Μπορείς να πεις κάτι για τη δύναμη των στατιστικών, ειδικότερα στην πιο περίοπτη
κατηγορία των πόντων; Κάτι αντίστοιχο ειπώθηκε για τον Russell πριν δύο χρόνια, για να
τον δούμε τελικά με το βραβείο χάρη στην πρώτη triple double χρονιά του, την πρώτη
μετά τον Oscar Robertson, που πιστεύαμε κάποτε μεγαλώνοντας ότι δε γίνεται να
επαναληφθεί ποτέ: BUSTED!!! Τα μεγάλα νούμερα μετρούν πάντα σε αυτή την
ψηφοφορία.
Μερικά από τα φετινά επιθετικά κατορθώματα του Harden είχαν πολλά χρόνια να
σημειωθούν,
είναι
λοιπόν
καλή
ευκαιρία
να
τα
θυμηθούμε:



Έγινε ο πρώτος παίκτης σε μια σαιζόν που σκοράρει τουλάχιστον 30 πόντους απέναντι
και στις 29 λοιπές ομάδες που αποτελούν τη Λίγκα.
Το σερί του με τα συνεχόμενα παιχνίδια στα οποία πέτυχε 30 ή περισσότερους πόντου,
το οποίο έτρεχε από τις 13 Δεκεμβρίου και σταμάτησε στις 21 Φεβρουαρίου στον αριθμό
32, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο όλων των εποχών πίσω από τα 65 ματς του Wilt στο
μακρινό 1962.
Με τους 61 πόντους που πέτυχε εναντίον των Knicks θεμελίωσε το νέο ατομικό του
ρεκόρ, όπως και των Rockets, για να το ισοφαρίσει εκ νέου δύο μήνες αργότερα εναντίον

των Spurs (οι περισσότεροι πόντοι που δέχτηκε ποτέ ομάδα του Greg Popovich από
έναν παίκτη).
Μόνο ο Harden, o Jordan, ο Kobe και ο Chamberlain έχουν κατορθώσει να σκοράρουν
60 πόντους δύο ή περισσότερες φορές σε ένα ματς μέσα στην ίδια σαιζόν. Η τελευταία
χρονιά συνέβη το 2007.
Εκτός από τον μέσο όρο πόντων ανά παιχνίδι σε μια σαιζόν, φέτος βελτιώνει τα ατομικά
του ετήσια ρεκόρ στις αντίστοιχες κατηγορίες κλεψιμάτων, κοψιμάτων και ποσοστού
ευστοχίας στις ελεύθερες βολές. Είναι μακράν η συνολικά καλύτερή του χρονιά στατιστικά
σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες.
January: how does it feel?
Αν δε φτάνουν όλα αυτά, έχουμε αφήσει το γλυκό για το τέλος... Ιανουάριος, ένας αρκετά
δύσκολος μήνας για πολύ πληθυσμό στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη αυτού, ο μήνας
που μας φυλάει ως δώρο μάλλον τη χειρότερη Δευτέρα όλης της χρονιάς, που κανείς
κατά βάθος δε θέλει να την περάσει μακριά απ’ το ζεστό κρεβάτι του. Σε αυτό το μήνα ο
Harden φόρεσε το «σούπερ μούσι» και μας έκανε γνωρίσουμε έναν «άλλον» παίκτη: με
ικανότητες ημίθεου, αστείρευτες φυσικές δυνάμεις, τρομερή αντοχή, ανοχή απέναντι
στους νέους-άγνωστους συμπαίκτες που ο D’ Antoni του έστελνε κάθε φορά, από ότι
μπορούσε να υποστηρίξει το cap space των Rockets τη δεδομένη στιγμή. Με ψυχραιμία
οδήγησε τους Rockets σε δεκατέσσερα (14) ματς από την 3/1 έως τις 29/1: με τον Eric
Gordon ήδη έξω για τα επτά πρώτα, τον CP3 να είναι ήδη στα πιτς με… κάτι (η αιώνια
σταθερά) και να επανέρχεται μόλις για τα τελευταία δύο (12 χαμένα) και τον Capela να
τραυματίζεται στον πέμπτο αγώνα του μήνα, χάνοντας τον επόμενο μέχρι και τα μέσα
Φλεβάρη, ήταν μακράν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχαν να αντιμετωπίσουν οι Rockets
και ο Harden τα τελευταία χρόνια σε κατάσταση εκτός playoffs.
Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά αν διαπιστώσει κάποιος τη στελέχωση του ρόστερ
από παίκτες που ήρθαν στους Rockets με την προοπτική ότι κυρίως η δουλειά τους θα
ήταν να παίρνουν (να βάζουν) τα ελεύθερα τρίποντα μετά από το kick out, να παίζουν και
καμιά άμυνα επίσης. Αρκετές ομάδες γνωρίζοντας την παραπάνω αδυναμία-πλέον,
πρωτοτύπησαν στην αμυντική προσέγγιση των Rockets: άλλες (Grizzlies) παγίδευαν τον
Harden με double team στο μισό παρκέ, άλλες (Hornets) έκαναν πιεστικό man2man
στους ακροβολισμένους τέσσερις συμπαίκτες στο τρίποντο και έδιναν το iso στον
Harden. Άλλες απλά συνέχιζαν το απρόβλεπτα δημιουργικό tanking τους, όπως οι
Knicks του Fizdale.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Harden κατάφερε να πείσει το σώμα του να αντέξει έναν
εξαντλητικό γολγοθά και να ηγηθεί μιας ελλιπούς ομάδας, χωρίς να αμφισβητήσει με
ενδεχόμενες ενέργειες την πίστη του στις αρχές λειτουργίας αυτής της ομάδας. Το
Houston μπορεί να τελείωσε με ρεκόρ 8-6, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα μικρό θαύμα
κι ένα κερδισμένο στοίχημα, που δύσκολα θα έβαζε κάποιος που είχε δει με τα μάτια του
3-4 ματς σε εκείνο το διάστημα στα μισά του μήνα. Αμυντικά δεν υπήρχε καμία ομαδική,
ατομική ή αντιπερισπαστική (φωνές εκφοβισμού από τον πάγκο; τί άλλο άραγε;)
αντίσταση στον κεντρικό διάδρομο του καλαθιού. Όποιος αντίπαλος παίκτης ήθελε,
σκόραρε. Όπως. Ακριβώς. Το γράφουμε… Παρόλα αυτά συνέβη το πλέον ασύλληπτο να
φανταστεί κάποιος: Σύνολο 610 πόντοι, 43,6 πόντοι ατομικός μέσος όρος (με 91% στις
βολές, 2,1 κλ, 1,2 τ.) σε ολόκληρο τον μήνα ... Μόνο ο Wilt έχει σημειώσει κάτι
μεγαλύτερο, τον Γενάρη 1962 με το 51,79π. του σε 19 αγώνες. Θα μαντέψατε σωστά…
ήταν η χρονιά στην οποία τελείωσε με τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων (50,4), εκείνη
που θα φιλοξενεί για πάντα στα βιβλία της με χρυσά γράμματα τη θρυλική 100άρα.
Το εμπόδιο που ξεπεράστηκε γρήγορα και ξεχάστηκε ήδη
Ο Carmelo Anthony, πάλιωσε με λίγο διαφορετικό pattern από ένα κόκκινο κρασί… Οι
Rockets έκαναν τη χειρότερη δυνατή στελέχωση ρόστερ από τις ομάδες που υποτίθεται
ότι θα συνέχιζαν με στόχο να περιορίσουν τις αδυναμίες τους για να χτυπήσουν τους
Warriors. Έχασαν τον Ariza μόνο ως σοβαρή απώλεια, τον οποίον προσπάθησαν να
αντικαταστήσουν με τον James Ennis. Αυτό που κανείς δεν κατάλαβε από πού πηγάζει,
ήταν η πίστη που έδειξαν στο πρόσωπο του Melo, δεδομένης της περσινής εικόνας που
εμφάνισε στην OKC κυρίως σε θέματα συνεργασίας/αφομοίωσης με συμπαίκτες. Τον
προσέθεσαν, του έδωσαν τον ρόλο που-φανταζόμαστε όλοι ότι θα-ζήτησε, ωστόσο δεν
λειτούργησε απολύτως τίποτα σωστά και το Houston έκλεισε με αρνητικό 4-6 στα πρώτα
δέκα παιχνίδια της χρονιάς.
Η επιτακτική ανάγκη να βρεθεί άμεσα λύση στο «πρόβλημα Μέλο»-πλέον, ώστε να μην
πεταχτεί στα σκουπίδια μία ολόκληρη χρονιά, πριν καν μπει η τρίτη εβδομάδα, ήταν μια
συνθήκη που ανέβασε τον πήχη της δυσκολίας της σαιζόν των Rockets σε μεγαλύτερο
ύψος. Το γεγονός αυτό που θα μπορούσε ενδεχομένως να συνεκτιμηθεί θετικά, ειδικά
στην περίπτωση του επιχειρήματος υπέρ κάποιου υποψήφιου MVP σε ομάδα με
εμφανώς καλύτερο ρεκόρ…
... Όπως οι Bucks του Γιάννη για παράδειγμα.
Το νέο «πρόσωπο του NBA» είναι φρέσκο και δεν έχει μούσι
Πιστεύετε στους οιωνούς; Στην καλή τύχη γενικότερα; Ότι «το σύμπαν συνωμοτεί» για να
πετύχεις κάτι που θέλεις πολύ; Αν αποκριθούμε με ένα ξερό επιστημονικά λογικό «όχι»,
πώς άραγε μπορούμε να εξηγήσουμε ό,τι έχει συμβεί στη ζωή του Γιάννη μέσα σε
λιγότερο από έναν χρόνο…
Ας πάρουμε τις ευχάριστες ειδήσεις με τη σειρά: τον προηγούμενο Μάιο μετά από
πολύωρες συζητήσεις (κι ένα περίφημο «πρωινό» που όλοι θέλουμε κάποια στιγμή να
μάθουμε αν είχε pancakes) στις οποίες συμμετέχει ο Γιάννης για πρώτη φορά ως ένας
από τους αρχηγούς της ομάδας, οι Bucks πείθουν τον Mike Budenholzer να υπογράψει
γίνει ο νέος προπονητής για τα επόμενα χρόνια.
Τον Ιούλιο γίνεται ο πρώτος μη αμερικανός στο εξώφυλλο της συσκευασίας του πιο
γνωστού ηλεκτρονικού παιχνιδιού μπάσκετ που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια, μια
τεράστια τιμή για έναν μπασκετμπολίστα, πέρα από όποια εμπορική διάσταση της
επιτυχίας αυτής.
Λίγο αργότερα, τον Αύγουστο οι Bucks εγκαινιάζουν τη νέα αρένα, που τελικά κατάφεραν
να υλοποιήσουν χάρη στις δυνάμεις αυτοδιοίκησης της πόλης του Milwaukee και της
πολιτείας του Wisconsin-μια έμπρακτη απάντηση μπροστά στον κίνδυνο αλλαγής
ιδιοκτησίας στην ομάδα, που πολύ πιθανόν να έφερνε αλλαγή franchise και πόλης-έδρας
(βλ. περίπτωση Seattle Supersonics). Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι το επονομαζόμενο
Fiserv Forum-προς το παρόν, αναμένεται να κοστίσει γύρω στα $400 εκ. στους πολίτες
του Wisconsin σε ορίζοντα 20ετίας μέσω φόρων (το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με ψήφους
52-34), καταλαβαίνουμε το μέγεθος της εμπορικής αξίας που αναγνωρίζεται στο brand
«Giannis» για την ευρύτερη οικονομία του Milwaukee αυτόν τον καιρό.
Δε θεωρώ τυχαίο ως προς το παραπάνω ότι φέτος αποφασίστηκε να αποσυρθεί η
φανέλα του παλιού άσσου των Bucks, Marques Johnson, καθώς και ότι υποψήφιοι HOF
finalists για την κλάση του 2019 υποδείχθηκαν ο Jack Sikma και o Sidney Moncrief, εκτός
του νυν συνεκφωνητή στο Fiserv στα εντός έδρας ματς (στις 7 Απρίλη θα ανακοινωθούν
οι νεοεισαχθέντες). Οι Bucks αποτελούν πλέον ένα franchise που θα μπορούσε να
γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία σε αγορές πέραν από τα στενά όρια που
τους είχαμε συνηθίσει πριν την ανάδειξη του Γιάννη σε superstar. Συνοπτικά το γράμμα
«Ο» από ένα επικαιροποιημένο Business Plan στην ενότητα με τη SWOT Analysis θα
μπορούσε αντί για κείμενο απλά να περιλαμβάνει ένα matrix με τη φωτογραφία του
Γιάννη στην κορυφή που διακλαδώνεται προς τα κάτω με πλέγματα που ενώνονται με το
νέο στάδιο, τους νέους χορηγούς, κάποιο e-shop mode στα κινέζικα και ο,τιδήποτε άλλο
μπορεί να κινηθεί λόγω της παρουσίας και της αλληλένδετης με αυτήν- επιτυχίας του
Greek Freak σήμερα.
Τον Οκτώβρη οι Bucks ξεκίνησαν με ένα δυνατό πρόγραμμα έχοντας να αντιμετωπίσουν
στα πρώτα οκτώ παιχνίδια τέσσερις από τους σημαντικότερους αντιπάλους τους από την
Ανατολική Περιφέρεια στη μάχη για στα playoffs. Κερδίζουν κατά σειρά Pacers, Sixers και
Raptors ισοφαρίζοντας το καλύτερο αήτηττό τους ξεκίνημα από το 1971 μέχρι να
λυγίσουν στον όγδοο εναντίον των Celtics. Τα συμπεράσματα ήταν υπερ-ικανοποιητικά,
όμως το μικρό «road trip» της επόμενης εβδομάδας απέναντι σε ποιοτικές ομάδες της
Δυτικής ήταν αυτό που ανέδειξε περισσότερο τις πραγματικές δυνατότητες της φετινής
ομάδας (νίκες με GSW, DEN, ήττα στην παράταση από LAC, ήττα από POR). Ο Γιάννης
είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πλέον διά της εμπειρικής μεθόδου (όπως αντίστοιχα είχε
πειστεί για την αξία του ανάμεσα στους κορυφαίους της Λίγκας στο ξεκίνημα της τρίτης
του χρονιάς) ότι η ομάδα του μπορεί να σταθεί επάξια ανάμεσα στους ανταγωνιστές του
Τίτλου
και
να
τους
κερδίσει.
Το
πίστευαν
πια.
Τα Χριστούγεννα οι Bucks ήδη βρίσκονται στην κορυφή του πίνακα της
βαθμολογίας. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον Γιάννη και τους συμπαίκτες του, αλλά από
μόνο του όχι αρκετό να κλείσει από εκείνη τη στιγμή την ελπιδοφόρα σαιζόν τους.
"It means a lot. This is my first time playing on a team that's No. 1. This is a first for me
and I'm pretty sure it is for those guys, as well. But at the same time ... we're not
satisfied."
Οι ατομικές διακρίσεις
δε σταμάτησαν για τον Γιάννη που σαρώνει τα βραβεία του Παίκτη του Μήνα [3/4 μέχρι
τώρα και με τον Μάρτη κατά τα φαινόμενα να πηγαίνει πιθανότατα είτε σ' εκείνον (29π12,5ρ-6,2ασ) είτε στον Embiid (29,3π-15ρ-3,5ασ)], ενώ τον Ιανουάριο είδε τα νούμερα
της δημοτικότητάς του να βρίσκονται σχεδόν σε επίπεδα Lebron. Τα αποτελέσματα της
ψηφοφορίας για τους all stars τον έφεραν πρώτο παίκτη από την Ανατολική και τον
μοναδικό –εκτός Lebron- που έσπασε το φράγμα των 4 εκ. ψήφων από το κοινό. Το
debate σχετικά με τον καλύτερο παίκτη στο ΝΒΑ πλέον είχε κι επίσημα τον Γιάννη μέσα.
Στη σχετική τηλεοπτική παραγωγή που είχε προβληθεί από το TNT υπήρχε η αίσθηση
ότι ο Γιάννης έλαμψε περισσότερο από τον Lebron στον φακό, κερδίζοντας τις
εντυπώσεις ως ο πιο αιχμηρός, αυτός με το περισσότερο χιούμορ (“sneaky funny” τον
χαρακτήρισαν) , μάλλον πιο «fun to watch» εν τέλει. Μια σπάνια στιγμή χαλάρωσης για
τον Γιάννη που σπάνια βλέπουμε να απολαμβάνει, αφού συνήθως είναι προσηλωμένος
στα καθαρά μπασκετικά θέματα και με προφίλ που «φωνάζει» σοβαρότητα κι
επαγγελματισμό, δείγμα του πώς έχει φτάσει εκεί που βρίσκεται. Αφήνει στιγμές όπως
αυτήν, τη Media Day και το All Star Weekend ως ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη
δουλειά στις ελάχιστες κενές ημερομηνίες της εξαντλητικής regular season. Ο
μπασκετόκοσμος που δε γνωρίζει αρκετά καλά τον Γιάννη σε παναμερικανικό επίπεδο,
φάνηκε ότι έχει την δίψα να μάθει ακόμα περισσότερα για αυτόν τον νέο superstar του
NBA. Για μένα η συγκεκριμένη στιγμή ήταν μία από τις πιο σημαντικές διακρίσεις (άυλη
δε)
του
Γιάννη
μέσα
στη
χρονιά.
Η ομάδα ρόλαρε φανταστικά σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της περιόδου (αρχές
Φλεβάρη) κι εκεί που κάποιες από τις ομάδες αποφασίζουν να παρατήσουν τη χρονιά κι
άλλες να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο με στόχο τα playoffs, ο John Horst (GM) αποφασίζει
να ενισχύσει κι άλλο την ομάδα φέρνοντας τον Mirotic και κλειδώνοντας τον Bledsoe για
τα επόμενα χρόνια. Είναι και μια περίοδος πρωτοφανής, αφού για πρώτη φορά
παρατηρούμε να βγαίνουν στην επιφάνεια τόσο συχνά συνεντεύξεις του Γιάννη
μεσούσης της σαιζόν. Το ενδιαφέρον του κόσμου είναι υπαρκτό, η δίψα για να τον δει
από κοντά-το καταλαβαίνει κάποιος παρακολουθώντας ένα οποιοδήποτε εκτός έδρας
ματς, από τα επιφωνήματα των fans του από τη στιγμή που θα πάρει τη μπάλα και θα
διανύσει το παρκέ κάνοντας μια-δυο ντρίμπλες και μερικές δρασκελιές.
Πριν λίγες μέρες ήρθε στο φως μία ακόμα σπουδαία ατομική είδηση για τον Γιάννη, η
αποκάλυψη ότι κατά τη διάρκεια ή μετά τα playoffs θα παρουσιαστεί το νέο και πρώτο
του signature παπούτσι (μόλις το 5ο signature παπούτσι εν ενεργεία παίκτη από τον νέο
χορηγό του). Γνώμη μου είναι ότι ο Γιάννης σήμερα έχει φτάσει ήδη εκεί που βρισκόταν ο
Kevin Durant στην 5η του χρονιά ως μπασκετική αξία (παικτικά) και ως brand (εμπορικά),
αλλά είναι τρομακτικό ότι ακόμα δεν έχει δείξει το ταβάνι του σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Εξ’ άλλου είναι η πρώτη χρονιά που έχει σοβαρό προπονητή και αξιόλογους συμπαίκτες.
Το μέλλον δείχνει ευοίωνο.
Franchise player in the making: ο ορισμός
Πλέον με τον Μάρτιο να έχει καταγραφεί στα βιβλία, ο Γιάννης οδηγεί την ομάδα του στο
καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ με το ενδεχόμενο μιας 60άρας σαιζόν στο Milwaukee μετά από
38 χρόνια, να μην είναι απλά μια πιθανότητα, αλλά μάλλον θέμα ημερών.
Ήδη διανύοντας την 6η του χρονιά στο ΝΒΑ ο Γιάννης έχει καταφέρει να σπάσει το top 5
όλων των εποχών από παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα των Bucks στις κατηγορίες
ελεύθερων βολών, ριμπάουντ και κοψιμάτων (του χρόνου μπαίνει στο top 10 σε
κλεψίματα και ασίστ), ενώ είναι πολύ πιθανό σε έξι χρόνια από τώρα, αν όλα πάνε καλά,
να έχει το όνομά του ως franchise leader σε όλες τις κατηγορίες, εκτός από αυτές που θα
βρίσκεται σίγουρα ο σταθερός συνοδοιπόρος του στη σύντομη επαγγελματική ζωή του
όλα αυτά τα χρόνια, ο Kris Middleton (τα τρίποντα ασφαλώς).
Ιστορική per minute χρονιά
Το προσεκτικό load management από το Team-Bud («με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις,
τέτοια γράμματα θα μάθεις» λένε, για 17 χρόνια βοηθός του Pop, σίγουρα το γνωρίζει
καλά…) ενδεχομένως να έχει στερήσει από τον τηλεοπτικό κόσμο μερικές ακόμα
σπουδαίες εμφανίσεις του Γιάννη, όμως φρόντισε να τον διατηρεί στο επίπεδο που
απαιτείται από τον ορθό προγραμματισμό διαχείρισης υλικού, ώστε να μην υπάρχουν
σωρευτικά σημαντικές βαθμολογικές απώλειες για την ομάδα. Η «φωτογραφία» από
αυτό είναι ο μέσος χρόνος συμμετοχής του Γιάννη ανά παιχνίδι, που από τα 35+ λεπτά
των τελευταίων τριών ετών (36,7 πέρυσι), βρίσκεται φέτος μόλις στα 32,8. Η περίπτωση
θυμίζει αρκετά την περσινή χρονιά του Curry σε per minute παραγωγικότητα, όπως και
αυτήν του 2014-15, αλλά τα νούμερά του Greek Freak είναι ακόμα πιο τρομακτικά.
Η αναζήτηση για παίκτες που είχαν σε μια σαιζόν χρόνο συμμετοχής μικρότερο από 33
λεπτά ανά αγώνα κατά μέσο όρο και περισσότερους από 25 πόντους αντίστοιχα, φέρνει
τον Γιάννη στην 1η θέση (27,4π.), μπροστά από τον Steph Curry πέρυσι (26,5π.) και τον
Paul Westphal (25,2π. -ο οποίος μάλιστα είναι επίσης υποψήφιος για το HOF φέτος) τo
1978. Εξαιρετικά σπάνια περίπτωση και αυτή.
Το ματς στο Cleveland
Παραδοσιακά υπάρχει ένα κριτήριο-taboo στις συζητήσεις για τον MVP που
επικεντρώνεται γύρω από την κουβέντα σχετικά με το «πόσο σημαντικός είναι ο παίκτης
για την ομάδα του» με παραλλαγές, όπως «αν λείψει από την ομάδα του πόσο καλά τα
καταφέρνει χωρίς αυτόν» ή «πού θα έφτανε η ομάδα του χωρίς εκείνον». Υπάρχουν
αρκετά παραδείγματα, που όμως λόγω της χρονικής διάστασης του μέτρου αυτού,
συνήθως παίρνουν μήνες ή χρόνια για να απαντηθούν… αν απαντηθούν δηλαδή κιόλας
(ή με την απαραίτητη πειθώ). Θα φέρω το παράδειγμα των περσινών Cavs με τον
Lebron σε σύγκριση με τους φετινούς χωρίς αυτόν, όπως και αυτό των περσινών με τους
προπέρσινους Spurs χωρίς και με Kawhi αντίστοιχα. Όπως και στα προηγούμενα
παραδείγματα είναι αρκετά σαφές ότι ο αντίκτυπος της απουσίας του Γιάννη από το
ρόστερ των Bucks για μια παρατεταμένη περίοδο αγώνων-αν όχι για όλη τη σαιζόν,
πιθανότατα θα τους μετέτρεπε σε ομάδα που θα μαχόταν με τους Pistons για το
καλύτερο ρεκόρ εν όψει playoffs. Είναι κάτι που φάνηκε έντονα στο παιχνίδι του Μαρτίου
στο Cleveland, σε ένα ματς που αν έπαιζε ο Γιάννης θα έληγε γύρω στο +20 και
κατέληξαν να χάσουν οι Bucks. Η θεωρητική υπόσταση του εν λόγω κριτηρίου ωστόσο
δε μπορεί να αποτελέσει κάποιο αντικειμενικό μέτρο σύγκρισης, υπάρχει όμως για να
τονίζει την απώλεια από την έλλειψη ενός τόσο σημαντικού παίκτη και δεν είναι κάτι που
μπορούμε να αγνοήσουμε. Δε βρίσκω όμως μεγαλύτερη χρησιμότητα σε αυτήν την κατά
βάση θεωρητική συζήτηση.
Ο Γιάννης κατάφερε να πετύχει και το δικό του ατομικό ρεκόρ πόντων φέτος (βλ. 52) στο
επικό ματς εναντίον των Sixers στο Milwaukee τον Μάρτιο, συνεχόμενα μάλιστα μετά
από την comeback νίκη της χρονιάς απέναντι στους Χητ (από -20 στο ημίχρονο στο +15
στο τέλος του αγώνα). Αν ο τρομερός Γενάρης του Harden ήταν το οπτικό επιχείρημα για
την σπουδαία του φετινή χρονιά, τότε οι δύο αυτές σερί εμφανίσεις του Γιάννη,
αισθάνθηκα να με πείθουν ότι βλέπω στον δέκτη μου τον φετινό MVP. Πριν από αυτές τις
εμφανίσεις έχω να κρατήσω σίγουρα ένα ακόμα ματς, στο οποίο το σκέφτηκα επίσης, αν
και τότε νωρίς για να μου επιτρέψει να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το θέμα και τη σύγκριση.
Μιλάμε για το διπλό των Bucks στο Χιούστον τον Γενάρη, το ματς που έφερε το ατομικό
ρεκόρ του Γιάννη σε ριμπάουντ (21) και στο οποίο άκουσα τον Clyde Drexler που
σχολίαζε το ματς για τους Rockets να μιλήσει υπέρ του Γιάννη ήδη ως άξιο υποψήφιο για
το Βραβείο.
Πέρα από τα game highs του ο Γιάννης στατιστικά διανύει μια χρονιά που μόνο από τον
Kareem το 1976 (Lakers, 28 έτη) έχει επαναληφθεί με τα αντίστοιχα ελάχιστα των 27
πόντων, 12 ριμπάουντ, 5 ασίστ κι 1 κοψίματος ανά αγώνα. Ούτως ή άλλως τρέχει τη
στατιστικά καλύτερη σαιζόν της καριέρας του στις κατηγορίες πόντων, ριμπάουντ, ασίστ
ανά αγώνα και ποσοστού ευστοχίας στα δίποντα % (1ος σε όλο το ΝΒΑ).
Γιάννης: θα μπορούσε να ανακηρυχθεί ο Αμυντικός Παίκτης της Χρονιάς;
Ο Γιάννης με τον Harden τυγχάνει φέτος να έχουν τόσο σημαντικό ρόλο στις πορείες των
ομάδων τους που στατιστικά όπως το win shares δε μοιάζουν πολύ χρήσιμα να
προσφέρουν κάτι σημαντικό στη συζήτηση για το ποιος είναι ο MVP. Πολύ μικρές
διαφορές παρατηρούμε και στο BoxScore plus/minus (Harden +11,7, Γιάννης +10,5).
Οι κατηγορίες στις οποίες εντυπωσιάζει ο Γιάννης ωστόσο είναι το ποσοστό ευστοχίας
(65%) και η πανενμπιεϊκή πρωτιά του στη εκτίμηση συμμετοχής του στην αμυντική
επίδοση της ομάδας του, το Defensive Rating δηλαδή.
Μένουμε για λίγο στο Defensive Rating ως μέτρο σύγκρισης, που σταθμίζει τις κατοχές
σε έναν κοινό αριθμό-εκτίμηση (συνήθως «100», όπως κι εδώ αφού χρησιμοποιούμε τα
stats από τη Basketball Reference) κι έτσι ομογενοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις
πραγματικές αμυντικές επιδόσεις των ομάδων. Δεν είμαι απόλυτα σύμφωνος σε αυτό,
αφού κάθε ομάδα έχει μία μόνο επίδοση… αυτήν που η Γραμματεία θα αναφέρει στο
επίσημο box score στο τέλος ενός αγώνα, καταλαβαίνω όμως τη χρησιμότητά του
επειδή:
α) αφενός είναι ένα αξιόλογο μέτρο που αποκαλύπτει τη θεωρητική θέση της αμυντικής
δυνατότητας μιας ομάδας ανάμεσα στις υπόλοιπες, αν όλες έπαιζαν σε αυστηρούς
κανόνες που επιβάλλουν παρόμοιο ρυθμό ή ίδιο αριθμό επιθέσεων ας πούμε και
β) αφετέρου σε ένα Πρωτάθλημα που ευνοεί την επιθετική παραγωγή, όπως είναι το
φετινό, στο οποίο η άμυνα δε χρησιμοποιείται στρατηγικά πλέον ως μέσο για να
κερδίζονται αγώνες με τον ίδιο ρυθμό όπως παλαιότερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι
τρεις καλύτερες άμυνες τη χρονιά 2003-04 εμφάνιζαν defensive rating 94,1, 95,4 και 97,2
(Spurs, Pistons και Pacers αντίστοιχα, που μάλλον αποτελούσαν και τις 4-5 καλύτερες
εκείνης της χρονιάς συνολικά). Τα αντίστοιχα νούμερα για τις πρώτες ομάδες φέτος αυτή
τη στιγμή (3 Απριλίου) είναι 104,8 για τους Bucks και 105,5 για τη Utah.
Καταλήγω λοιπόν ότι το Team Defensive Rating στο φετινό Πρωτάθλημα δε μπορεί να
προσφέρει κάποιο ασφαλές συμπέρασμα από μόνο του. Σαφώς όμως πολλοί θα
κοιτάξουν προς το μέρος του καλύτερου αμυντικού παίκτη στην ομάδα με το καλύτερο
αμυντικό rating ψάχνοντας για τον DPOY κι αυτός αναμφισβήτητα είναι ο Γιάννης, με το
καλύτερο ατομικό defensive rating φέτος.
Η κριτική που ασκείται στο ατομικό def rating είναι ότι προκύπτει υπολογίζοντας κυρίως
τα defensive stops, που εξ ορισμού περιλαμβάνει εκτός από τα κλεψίματα, κοψίματα και
τον επιμερισμό λαθών αντιπάλου (από τα οποία δεν προκύπτει άμεση συμμετοχή
αμυντικού για την πρόκληση αυτών) και τα αμυντικά ριμπάουντ, κάτι που όπως
καταλαβαίνουμε βοηθά σημαντικά παίκτες με μεγάλη αθλητική ικανότητα και σωστή
ομαδική λειτουργία (box outs, team blocking) όπως ο Rudy Gobert, o Drummond και
Westbrook, ο Ben Wallace και ο Dwight Howard παλαιότερα και σήμερα ο Γιάννης να
«φαίνονται» περισσότερο.
Σε σχέση με πέρυσι η εικόνα του Γιάννη (106) έχει αλλάξει άρδην, λογικό αν σκεφτεί
κανείς το αντίστοιχο def rating των Bucks (19οι με 110 περίπου). Η αιτία της
μεταμόρφωσης: το έχουμε σχολιάσει αρκετές φορές ήδη από την αρχή της χρονιάς,
μάλλον η πιο εμφανής οπτικά διαφορά στο μισό της άμυνας για τους φετινούς Bucks
είναι ο Brook Lopez και η επιβλητική παρουσία του στη ρακέτα. Το μεγάλο κορμί του, το
length και το reach του, δημιουργούν μεγάλες δυνατότητες τέλειου blocking στους
αντιπάλους, στοιχεία που έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρον οι Bucks, ταιριάζοντάς τον με
έναν από τους πιο αθλητικούς παίκτες που υπάρχουν σε όρους κάλυψης επιφάνειας. Αν
οφείλεται κάπου αυτή η βελτίωση του Γιάννη στον τομέα των αμυντικών ριμπάουντ και
συνολικά στην αμυντική λειτουργία της ομάδας γύρω απ’ το καλάθι, ο λόγος είναι ο BroLo
(8ος στο def rating φέτος με τη σειρά του).
Μιας και είχα μπει ήδη στον κόπο να ψάξω τα αναλυτικά στατιστικά κατά τύπο αμυντικής
φάσης για τον Harden (βλ. παραπάνω) κράτησα και τα αντίστοιχα του Γιάννη για να
έχουμε μια σε πιο βάθος εικόνα για τον αμυντικό αντίκτυπο του superstar των Bucks.
Post-up plays
Η μικρή ποσοστιαία συμμετοχή του Γιάννη σε μαρκάρισμα post play (μόλις 3,7%) από τη
μία εξηγείται από την παρουσία του Brook Lopez στην ίδια πεντάδα, ο οποίος συνήθως
θα μαρκάρει τον επιθετικό της αντίπαλης ομάδας που έχει τη μεγαλύτερη ικανότητα στο
παιχνίδι με πλάτη, από την άλλη ίσως και να οφείλεται σε στρατηγική επιλογή να
αποφεύγεται το σχετικό match-up με τον Γιάννη. Αλήθεια ποιός πιστεύει ότι το παιχνίδι με
πλάτη στον Γιάννη είναι καλή ιδέα; Με τέτοιο wingspan και αντανακλαστικά… Θα
ψάχνετε για τρελούς;;;
Τα νούμερά του είναι κορυφαία, αφού οι αντίπαλοι σουτάρουν μόλις με 28,6% ευστοχία
ενώ οι Bucks δέχονται κατά μέσο όρο 0,6 πόντους ανά κατοχή, κάτι που σημαίνει
περίπου ένα καλάθι σε κάθε τέσσερις προσπάθειες. Είναι ο τρίτος καλύτερος από τον
πληθυσμό μας (βλ. παραπάνω τις σχετικές αναφορές) ανάμεσα στους παίκτες που είναι
λιγότερο πιθανό (32%) να δεχθούν σκορ από αντίπαλο.
Να σχολιάσουμε με την ευκαιρία ότι στην post άμυνα οι πιο αποδοτικοί συμψηφιστικά
μάλλον είναι ο Eric Gordon, ο Tomas Satoransky και ο Jason Tatum. Εκπλήσσομαι με
τον Gordon, αφού δεν το είχα παρατηρήσει.
Isolation D
Για μία από τις δέκα επιθέσεις περίπου των αντιπάλων ομάδων ο Γιάννης αναγκάζεται να
παίξει άμυνα στο ένας με έναν με ντρίμπλα. Εκεί παρατηρούμε ότι έχει το δεύτερο
υψηλότερο δείκτη πρόκληση λάθους (TOV freq%) στον αντίπαλο με ποσοστό
πιθανότητας 18% (απίθανο ότι ο Κέμπα είναι 1ος έτσι;;;) και βρίσκεται κοντά στην πρώτη
εικοσάδα στην πιθανότητα σκοραρίσματος αντιπάλου (31,9% -15ος) και στον
πόντο/κατοχή (0,71 -22ος), απίθανα καλά δηλαδή για παίκτη από τον οποίο περνάει
τόσο μεγάλο μέρος της επίθεσης της ομάδας του.
Spot-up plays
Εδώ μιλάει το «Team Length». Η ικανότητα του Γιάννη να μαρκάρει στην περιφέρεια και
να καλύπτει τον ελεύθερο χώρο κυριολεκτικά, αλλά και… ψυχολογικά είναι σπάνια. Για το
ύψος του μάλιστα έχει από τις καλύτερες επιδόσεις, ειδικότερα στον δείκτη πρόκλησης
λάθους, στον οποίο είναι 2ος με ποσοστό πιθανότητας 10%, ελάχιστα πίσω από τον
Jonathan Isaac (12%).
Ο χρόνος που αναλώνει ο Γιάννης σε αυτές τις επιθέσεις (34,9% των συνολικών
καταγεγραμμένων αμυνών του) είναι μεγάλος και αρκετά υψηλότερος από την
πλειοψηφία των υπόλοιπων παικτών του πληθυσμού. Αν για παράδειγμα βάλουμε
φίλτρο για παίκτες με τουλάχιστον 25% των αμυνών τους σε spot up καταστάσεις, τότε ο
Γιάννης μπαίνει στη 10άδα του Scoring freq%, είναι 13ος στο PPP και 24ος στο ποσοστό
ευστοχίας αντιπάλων (EFG%). Είναι πολύ σημαντικές επιδόσεις για έναν παίκτη με το
ύψος του Γιάννη, καθώς απελευθερώνει τον Brook Lopez ώστε να επικεντρωθεί σε post
up και iso καταστάσεις στις οποίες ανταποκρίνεται ιδιαίτερα ικανοποιητικά (27ος και 10ος
αντίστοιχα στο scoring freq%).
Συμπερασματικά διαπιστώνει κάποιος ότι ο Γιάννης αποτελεί ένα πολυχρηστικό αμυντικό
εργαλείο για τον προπονητή του σημειώνοντας επιδόσεις που θα μπορούσαν να του
χαρίσουν τη συμμετοχή του σε κάποια all-defensive ομάδα, πιστεύω βάσιμα μάλιστα ότι
δικαιούται να βρίσκεται στην πρώτη. Η επίδρασή του είναι εμφανής σε όλες τις
στατιστικές κατηγορίες σε απλούς ή advanced δείκτες και σαφώς πιο καταλυτική από
αυτήν του Harden. Αυτό που δε θα μου άρεσε είναι να αδικηθεί κάποιος παίκτης που
ενδεχομένως το αξίζει περισσότερο (μάλλον ο Rudy Gobert μαζί με τον Γιάννη) στην
περίπτωση που το DPOY αποτελέσει το βραβείο «αποζημίωσης» για ένα MVP που
μπορεί να μην πάει τελικά στον Γιάννη.
Ο κανόνας των Head 2 Head αγώνων: όταν δεν ισορροπεί, δημιουργεί εντυπώσεις
Συμβαίνει σε πολλά σπορ, όπως συνέβη και στο ΝΒΑ φέτος. Οι Rockets έχασαν και τις
δύο φορές από τους Bucks στα δύο ματς που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δύο ομάδες. Δύο
αγώνες από τους ογδόντα δύο συνολικά σε μια σαιζόν που ξεκινά τον Οκτώβρη και
ολοκληρώνεται τον Απρίλιο θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι κρίνουν πολλά
πράγματα. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια μονομαχία μεταξύ δύο κορυφαίων ομάδων,
το αποτέλεσμα της οποίας πάντα επιβραβεύει σε όρους prestige τον νικητή.
Ειδικότερα στον αγώνα που έγινε τον Μάρτη θα θέλαμε να παρακολουθήσουμε μια
μεγάλη εμφάνιση από τον Harden ανταποδοτικά προς τη χαμένη νίκη του πρώτου ματς,
κάτι όμως που δεν ήρθε ποτέ. Ο Mike Budenholzer εμπνεύστηκε την ιδέα της
προσωπικής πιεστικής άμυνας προσαρμοσμένης πάνω στο αριστερό χέρι του Harden σε
όλο το ματς, διαδοχικά με Bledsoe και George Hill, στερώντας του έτσι τη δυνατότητα για
stepback και άνετη προσπάθεια για τρίποντο γενικότερα κι αφήνοντάς του πλέον
αποκλειστικά τον διάδρομο με το δεξί χέρι, που μετατρεπόταν εκ των πραγμάτων σε
επαναφορά στο αριστερό για τελείωμα με floater. Ο Harden δυσκολεύτηκε αρκετά, ενώ
παράλληλα η άμυνα των Bucks ρίσκαρε επιτρέποντας στον Tucker να σουτάρει τα
ελεύθερα τρίποντα που κατέληγαν σε τούβλα (θυμάμαι ότι είχε και δύο αίρμπωλ). Οι
Bucks είχαν κερδίσει δύο αγώνες, ο Harden κανέναν και ο Γιάννης επιπλέον τις
εντυπώσεις.
Nash V.1: o Οδηγός
Έχοντας γράψει τα παραπάνω με τη μορφή της ανάλυσης των δυνατοτήτων και των
ρεκόρ των δύο παικτών παραμένω αναποφάσιστος για το πού θα ήθελα να πάει το
βραβείο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο κανόνων, ώστε να κρίνεται ο
παράγοντας σχετικά με το πιο δίκαιο/πιο σωστό, καταλήγουμε νομοτελειακά στο κριτήριο
της προσωπικής συμπάθειας. Το ΝΒΑ είναι ένα σπορ στο οποίο κυρίαρχο ρόλο παίζουν
ο εντυπωσιασμός, οι ατομικές επιδόσεις, οι ομαδικές επιδόσεις και τα ρεκόρ ατομικά και
ομαδικά, η αδιάκοπη προσπάθεια προς τον υπέρτατο στόχο. Σε όλα τα παραπάνω
μπορώ να βάλω «Α+» τόσο στον Γιάννη όσο και στον Harden, εκτός ίσως από ένα «Α+*»
με αστερίσκο που πηγαίνει για το ομαδικό ρεκόρ των Rockets συγκριτικά με αυτό των
Bucks. Διαβάζοντας απολογιστικά το περσινό MVP voting η νίκη του Harden μου μοιάζει
πάρα πολύ με το πρώτο MVP του Steve Nash (φανταστική επίθεση, καλύτερο ρεκόρ στο
ΝΒΑ, διαφορά επίθεσης 500 πόντων από τον δεύτερο, ο καλύτερος παίκτης από την
ομάδα του, Mike D’Antoni).




Η δεύτερη-τότε-σερί νίκη του Nash την επόμενη χρονιά ωστόσο, είναι ο λόγος που με
κάνει να πιστεύω ότι το φετινό Βραβείο μπορεί να μην καταλήξει στον Harden, αλλά στον
superstar παίκτη από την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ, μια συνθήκη που δεν υπήρχε
ξεκάθαρα το 2006:
Pistons 64-18 (Billups-Hamilton)
Spurs 63-19 (Duncan-Ginobili-Parker)
Mavs 60-22 (Dirk)
Suns 54-28 (Nash)
Ο τρόπος με τον οποίο ήταν στημένες οι ομάδες των Pistons και των Spurs χωρίς τον
αδιαμφισβήτητο superstar, ουσιαστικά κατεύθυναν τα κριτήρια για τον MVP περισσότερο
προς ένα ιδιότυπο συνδυασμό ατομικών επιδόσεων και ομαδικού ρεκόρ, εκεί που ο Nash
και o Nowitzki ήταν οι περισσότερο αποδεκτές επιλογές σε σχέση με άλλες δυνατές
παρουσίες όπως ο Kobe (μέτριο ρεκόρ ομάδας). Τελικώς προτιμήθηκε ο Steve Nash, με
την εντύπωση να υπάρχει ότι υιοθετήθηκε (;) ένα αρκετά ασαφές κριτήριο όπως ότι
«κάνει τους συμπαίκτες του πολύ καλύτερους απ’ ότι πραγματικά είναι», που δε μπορείς
να το χωνέψεις άμεσα, αλλά με τα χρόνια διαπιστώνεις ότι έχει αρκετή δόση αλήθειας
(π.χ. εξέλιξη Amare Stoudemire στη μετά-Suns καριέρα του).
Η διαφορά με φέτος είναι ότι έχει προκύψει ομάδα με πειστικό, μεγάλο ρεκόρ 60+ νικών
που έχει τον αναμφισβήτητο superstar στις τάξεις της. Αυτή είναι οι Bucks κι εκείνος ο
Γιάννης Αντετοκούνμπο. Μερικές φορές η απάντηση για το ποιος είναι ο MVP, μπορεί να
είναι τόσο απλή, όσο το παραδοσιακά πιο ισχυρό επιχείρημα (το καλύτερο ομαδικό
ρεκόρ), που οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χρονιάς μπορεί να το κάνουν κάποιες φορές να
χάσει την αξία του ή να μην έχει καν εφαρμογή.
Εύχομαι οι δύο μονομάχοι να βρεθούν ξανά αντιμέτωποι τον Ιούνιο πλέον, στη μοναδική
πιθανότητα που έχουν για να διεκδικήσουν το μοναδικό ατομικό βραβείο που θα έχει
μείνει ως τότε, αλλά το ακόμα πιο σημαντικό ομαδικό τρόπαιο, του οποίου η επιθυμία
κατάκτησης έδινε σε αμφότερους την ενέργεια για να τρέξουν αυτή τη φανταστική κούρσα
επιδόσεων που μας έδωσαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε φέτος.
*Όλα τα στατιστικά και οι ιστορικές αναζητήσεις από το basketball reference
(https://www.basketball-reference.com/)
*Τα advanced stats από το Stats NBA
(https://stats.nba.com/players/)
Υ.Γ. Είχα πιστέψει ότι θα ξανάγραφα στο blog. Η αξία να φιλοξενεί αυτό που αισθάνεσαι
χωρίς περιορισμούς είναι ανεκτίμητη. Αν δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον το duel και το
Basketforum.gr λειτουργικό αμφιβάλω ότι θα το είχα κάνει.
Υ.Γ.2. Ευχαριστώ τον Loni για την κουβέντα που είχαμε τις προηγούμενες μέρες
Δημοσιεύτηκε 18 minutes ago από τον χρήστη aegeansheed
Ετικέτες: Giannis Antetokounmpo James Harden MVP 2019
0
Προσθέστε ένα σχόλιο